นิโคติน

จุดเริ่มต้นความรัก

ความรักที่ได้เเต่เฝ้ามองเเละคอยอยู่ข้างๆเวลาเศร้ามัรจะเรียกว่าความรักได้ไหมน่ะสวัสดีครับผมชื่อเยลครับผมเรียนอยู่ปี4มหาวิทลัยเอเอฟไอครับผมจะเล่าถึงชีวิตรักของผมให้ฟังเเบบง่ายๆสั้นๆเลยน่ะครับผมแอบชอบเพื่อนสนิทตัวเองใช้เพื่อนสนิททเเฮ็ชเเท็คตัวโตๆว่าสนิทกันมากกกกผมเลยไม่กล้าจะบอกขอบเพราะกลัวว่าทุกอย่างอาจจะพังลงเเละผมอาจจะเสียเทอไปเห้อออออนั้นเเละผมเลยยอยูกันเเบบเพื่อนสนิทมาเลื่อยๆจนตอนนี้ครบ10ปีล่ะลองนับๆคุณจะรู้เลยว่าผมแอบชอบเพื่อนสนิทผมมาตั้งเเต่ตอนไหนงั่นผมเฉลยล่ะน่ะคือตอนม.1ครับผมเจอเทอครั้งเเรกที่ร้านน้ำหน้าโรงเรียนตอนนั้นก็แบบมองผ่านๆไม่ได้รู้สึกชอบอะไรเลยน่ะคือเฉยๆสุดๆจนกระทั้งเข้าห้องเรียนก็ได้เจอกันอีกครั้งเพราะเราเรียนห้องเดียวกันครับตอนเเรกผมไม่สนใจเทอเลนเพราะผมชอบอยู่คนเดียวมากกว่าง่ายๆคือโรคส่วนตัวสูงนั่งฟังเพลงคนเดียวอ่านหนังสือนั้นคือเเนวผมส่วนเพื่อนสนิทผมหรอทักคนทั้งห้องเฟลลี่กับทุกคนล่ะหนึ่งในนั้นก็คือผมเทอเข้ามาทักผมถามว่าผมชื่ออะไรเเต่ผมไม่ตอบเพราะผมไม่ได้ยินเทอเลยเอาหน้าเข้ามาใกล้ล่ะจ้องตาผมพร้อมเอามือแอบถอดหูฟังผมตอนไหนไม่รู้เทอเเนะนำชื่อว่าเทอชื่อจูนซึ่งในตอนนั้นเเละที่ผมเริ่มจะตกหลุมรักเทอเพราะเทอคือผญคนเเรกเลยที่กล้ามาคุยกับผมส่วนใหญ่จะหนีผมเพราะบอกผมเย็นชาไม่เจ้าสังคมดูน่ากลัวไม่น่าคบนั้นเเละครับตัวผมซึ่งผมก็ไม่ได้สนใจอะไรน่ะเพราะผมชอบเเบบนี้ชอบที่ไม่มีใครมายุ่งชอบที่ได้อยู่คนเดียวจนกระทั้งจูนเข้ามาชีสิตผมก็ไม่สงบสุขอีกต่อไป

จูน:เยลไปซื้อน้ำกันไหม

เยล:ไม่อ่ะไม่หิว

จูน:ไปเป็นเพื่อนหน่อยน๊าาาา

เยล:เพื่อนมึงก็เยอะทำไมไม่ชวนคนอื่น

จูน:เเค่นี้พากูไปไม่รึไงโด้วว

เยล:เอออกูจะอ่านหนังสือ

จูน:อ่านเเต่หนังสือมึงยังฉลาดไม่พอรึไงสัส

เยล:เสือกไรชีวิตกูมึงก็หัดอ่านหนังสือบ้างน้ะเผื่อจะฉลาดขึ้น

จูน:เเรงงงขั้นสุดไอเหี้ยกูรู้ค่ะกูโง่เเต่กูขี้เกียจจบป่ะ

เยล:งั่นก็โง่ต่อไป

จูน:เอออสัสไปพากูไปซื้อน้ำลุกขึ้นเดียวนี้

เยล:ไม่ไป

จูน:ไป!! พร้อมเอามือดึงเยลให้ลุกขึ้นจากเก้าอี้

เยล:มึงนี้ตัวป่วนชีวิตกูชิบหาย

จูน:อ่อหรอออออ

เยล:เออออ

จูน:พูดแบบนี้กูเสียใจน่ะ

เยล:ตอแลลสัสสส

จูน:เฮ้ย!!ระวังงง พร้อมลูกบอลที่ลอยมากลางอากาศมาถูกเข้ากับหลังจูนที่มาบังให้ผมไม่โดนลูกบอลเเต่จุดพีคคือผมโดนครับเพราะจูนตัวเล็กเกินไปง่ายๆคือมันเตี้ยล่ะมาทำเท่บังให้ผมไอเราจะปลื้มคือหมดเลย

เยล:สัสสมึงไม่ต้องบังอีกน่ะถ้าจำความสูงตัวเองไม่ได้

จูน:คนอุสาจะช่วยมาด่ากันเฉยใครจะไปรู้ล่ะว่าลูกจะมาสูงกว่าตัวกูอ่ะ

เยล:มึงสูง150เนอะลูกเตี้ยกว่านี้เขาคงจะเตะพื้นส่งมาให้กูเเบบตั้งใจมากกว่ามั้ง

จูน:กูรู้ว่ากูเตี้ยไม่ต้องย้ำมากก็ได้ค้าาา

ผมกับจูนนับวันเรายิ่งสนิทกันมากขึ้นไปไหนเราก็ไปด้วยกันตลอดตัวติดกันยิ่งกว่าปลาท่องโก้จนกระทั้งจูนมีเเฟนเราก็เริ่มสนิทกันน้อยลงซึ่งผมก็เข้าใจเเละไม่ได้น้อยใจอะไรด้วยขอเเค่เพื่อนผมมีความสุขผมก็แฮปปี้

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***





novel PDF download