บทที่ 3 - ความสัมพันธ์ระหว่างคุณกับผม... มาถึงขั้นเปิดตัวต่อสาธารณชนได้แล้วเหรอ?

จากหนึ่งวันสองวันข้ามขั้นเป็นสัปดาห์ ใช่ครับทุกท่าน... ผมกับคุณพี่เผ่าสุดหล่อบาดลึกถึงขั้วหัวใจของใครหลายคน(อวยสุด!)คบกันได้หนึ่งสัปดาห์แล้ว

เป็นเรื่องน่ายินดีอย่างยิ่งที่เราไม่แม้แต่จะทะเลาะกันเลย ช่วงข้าวใหม่ปลามันก็แบบนี้ นานเข้ามีแต่จะเบือนหน้าหนี

เอาเป็นว่าอยู่ในช่วงที่ยังตัดสินอะไรไม่ได้ ด้วยความที่ยังใหม่กันทั้งคู่ การศึกษานิสัยใจคอจึงเป็นเรื่องสำคัญ

"อื้อ!"

ริมฝีปากอุ่นประทับจูบทั่วแผ่นหลังเปลือยเปล่าไล่ลงไปถึงช่วงล่างที่แค่สัมผัสก็สะท้านไปทั้งตัว หลังจากที่เราสำเร็จเสร็จสิ้นภารกิจอันเร้าร้อน กระดากปากแต่ก็ต้องบอกนะว่านี่เป็นครั้งที่สองของเราสองคน

มันดี... เพราะผมจำทุกสัมผัสและทุกความรู้สึกได้อย่างชัดเจน ต่างจากครั้งแรกที่ไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับเรื่องนี้อยู่เลย

"ลุกไหวไหม ไปอาบน้ำกัน"

ทั้งที่บอกว่าให้ดำเนินความสัมพันธ์อย่างค่อยเป็นค่อยไปแท้ๆ สุดท้ายก็ตะบะแตกเพราะถูกยั่วยุจากคนเจ้าเล่ห์

ลุกไม่ไหวหรอกครับ อ้อ! เตียงใหม่ใช้ดีมาก นอนแล้วหลับสบาย ที่ไม่สบายคือแม้เตียงจะใหญ่แค่ไหนคุณพี่เผ่าเขาก็ขยันนอนเบียดอยู่ดี

พรึ่บ!

"อื้อ! พี่เผ่า"

เขารับผิดชอบดูแลอย่างที่ปากว่าไว้ได้ดีมากครับ นี่ก็ถึงขั้นอุ้มผมเข้ามาในห้องน้ำ ลงมืออาบให้ มิวายวกมาแทะเล็มเดี๋ยวจูบเดี๋ยวหอม ลำพังยืนจะไม่ไหวยังต้องมาวุ่นวายปัดป้องอีกฝ่ายอีก

โอ๊ย! เหนื่อยยยย

"ห้องน้ำเล็กไปหน่อย" บ่นเรื่องนี้อีกแล้วครับท่าน ไม่ใช่ในหัวแพลนจะทุบห้องน้ำผมทิ้งหรอกนะ

เราอยู่ด้วยกันหนึ่งสัปดาห์แล้ว ซึ่งเช้าเขาออกไปทำงานเย็นก็กลับเข้าบ้าน เป็นแบบนี้ทุกวันจนไอ้เพียงน้องรักมันแซวว่าเหมือนคู่รักที่แต่งงานอยู่กินกันฉันสามีภรรยา ว่าไปนั่น!

"ปกติไม่เคยทำเลยใช่ไหมครับ"

ผมถามขณะที่นั่งมองอีกฝ่ายพยายามเปลี่ยนผ้าปูที่นอน ใส่อีกมุมหนึ่งอีกมุมก็หลุดออก แบบนี้จะไม่ให้หลุดหัวเราะได้ยังไง

พี่เขาหันมายิ้มก่อนพุ่งมากอดด้วยความเขินอาย พลางหัวเราะขำตัวเอง ผมเองก็หัวเราะขบขันกอดปลอบให้กำลังใจ บางครั้งคนอย่างคุณพี่เผ่าเพชรก็น่าเอ็นดูอยู่เหมือนกัน

.

.

.

"เอาไว้เพียงรักย้ายไปอยู่หอก่อน ถึงเวลานั้นผมค่อยย้ายไปอยู่กับคุณ"

ผมตัดสินใจหลังจากผ่านกระบวนการคิดมาแล้วหลายต่อครั้ง ซึ่งเอ่ยบอกกลางวงอาหารเย็นทำเอาทั้งน้องทั้งแฟนอึ้งไปตามๆกัน พวกเขาหันมองหน้ากันจากนั้นก็หันกลับมามองหน้าผม

"จริงเหรอ?" พี่เผ่าถามย้ำ

"จริงๆใช่ไหมพี่พร้อม" เพียงรักก็เอาด้วยอีกคน

"อืม แต่ข้อตกลงของเรายังเหมือนเดิม เสาร์อาทิตย์แกต้องกลับบ้าน ฉันเองก็จะทำแบบนั้นเหมือนกัน"

"เพียงไม่มีปัญหาอยู่แล้ว ถามพี่เผ่าเถอะว่าโอเคไหม"

"โอเค เอาตามที่เธอว่านั่นแหละ"

เพราะยังไงเขาก็ตามผมไปทุกที่อยู่แล้ว

"ได้ยินว่าต้องสอบก่อนใช่ไหม รอฟังผลอีก รวมๆแล้วใช้เวลาเท่าไรเหรอเพียงรัก" เขาถามน้องผม

"ราวๆสามสี่เดือนมั้งครั้บ"

อีกประมาณสามเดือนที่จะถึงนี้เพียงรักต้องไปสอบตรง แล้วผมมั่นใจด้วยว่าน้องผมสอบติดแน่นอน เด็กมันเก่งก็ต้องอวยสิครับรออะไร

"ระหว่างนี้ก็อ่านบ้างล่ะหนังสือหนังหา"

"ค้าบๆ เพียงอ่านทุกคืนแหละน่า"

"อืม เอ้า! กินเข้า"

ตักผัดผักกุ้งให้ มิวายหันไปตักใส่จานให้คุณแฟนด้วย บทสนทนาหลังจากนั้นเป็นเรื่องเรื่อยเปื่อยทั่วไป การใช้ชีวิต สิ่งกำลังที่สนใจ

กินเสร็จผมกับน้องช่วยกันเก็บโต๊ะ ล้างจาน ส่วนพี่เผ่าขึ้นไปอาบน้ำพักผ่อน และบอกว่ามีงานต้องเคลียร์นิดหน่อยซึ่งเขาหอบมันกลับมาด้วย เลยขอยึดโต๊ะทำงานของผมชั่วคราว

ทำความสะอาดเสร็จเรียบร้อย ผมขึ้นมาอาบน้ำบ้าง เห็นเขานั่งทำงานเลยไม่ได้พูดอะไร งานของตัวเองก็เยอะไม่แพ้กันหรอกครับ หน้ามืดรับมาเพราะค่าจ้างล้วนๆ

เงินจากพี่เผ่าก็ยังได้รับอยู่ทุกเช้าเย็นครับ สม่ำเสมอสุดๆ ไม่มีขาดตกบกพร่อง แต่เท่าไรนั้นขอไม่บอกแล้วกัน เดี๋ยวรู้แล้วจะอิจฉาตาร้อนเปล่าๆ คึคึ

ผมหอบงานลงมาทำที่ห้องนั่งเล่น เปิดทีวีค้างไว้ให้ไม่เหงาใจ รายการวาไรตี้ของเกาหลีเป็นอะไรที่ชอบมาก ตลกแบบขำค้าง

ผ่านไปพักใหญ่รู้สึกปวดตาไม่ไหวจึงลุกไปถอดคอนแทคเลนส์เปลี่ยนเป็นใส่แว่นแทน คำเตือนนะครับทุกท่านกรุณาอย่าทำตามผม การใส่คอนแทคเลนส์นานเกินไปอาจทำให้ตาของท่านขาดออกซิเจนและเกิดอาการล้าได้ ซึ่งผมใส่มาตลอดทั้งวัน เพิ่งจะถอดตอนอาบน้ำแล้วกลับมาใส่ต่อเพราะไม่ชอบแว่นสายตามันรู้สึกหนักหน้า

เอาล่ะ! ผมจัดการถอดมันออกแล้วขึ้นไปหยิบแว่นมาใส่ พี่เผ่าหันมองก่อนลุกขึ้นเดินมาหา ผมยิ้มแห้งเหมือนคนถูกจับได้

"ปวดตา?" เขารู้ฮะ

มือหนายกขึ้นมาคลึงบริเวณหัวตาให้ แขนอีกข้างโอบรัดรอบเอวไว้จนร่างกายแนบชิดกัน

"เดี๋ยวได้ตาบอด"

"ก็แบบ..."

"อย่าทำอีก"

"โอเคๆ จะไม่ทำแล้วค้าบบบบ"

น้ำเสียงดุดันพลางจ้องผมอย่างจริงจัง ไอ้เราก็กลายเป็นหมาหงอ กอดอ้อนเพื่อไม่ให้ถูกดุมากกว่านี้ ยืดตัวขึ้นกดจมูกหอมแก้มทั้งสองข้าง

เอาใจสุดๆครับนาทีนี้

ใบหน้าหล่อเหลาค่อยๆเคลื่อนเข้ามาใกล้ ลมหายใจเป่าลดกันแผ่วเบา ผมรู้ว่าเขาจะทำอะไร จึงได้แต่หลับตาพริ้มรอรับจูบอันอบอุ่น

ริมฝีปากนุ่มประทับลงมา ผมเอียงใบหน้ารับปรับองศาให้พอดี เขาดูดดึงเคล้าคลึงทั้งริมฝีปากบนและล่าง เรียวลิ้นร้อนกอบเกี่ยวกันไปมา สองขาสั่นเล็กน้อยจนอีกฝ่ายต้องคอยกอดประคองเอาไว้

"อืม..." คนตัวสูงใหญ่ครางออกมาอย่างพอใจ

คิดจะครองโสดไปจนตายแท้ๆแต่ดูตอนนี้สิ ผมมีแฟนที่คลั่งผมมาก และเราก็กำลังจูบกันอย่างเร้าร้อน

ท่อนแขนแข็งแรงโอบอุ่มผมขึ้นขณะที่ริมฝีปากของเรายังคงแนบชิดติดกัน เดินไปไม่กี่ก้าวก็ถึงเตียงนอน เขาทิ้งตัวผมลงแล้วตามมาทาบทับพลางประกบปากจูบต่อทันที มือก็ถกเสื้อยืดย้วยๆของผมขึ้น

"อึก! แฮ่ก แฮ่ก..."

"ได้ไหม" เขาถามเสียงกระเซ่า

ผมไม่ได้ตอบทำเพียงรั้งใบหน้าเขาลงมาประกบปากจูบอีกครั้ง สองขายกเกี่ยวเอวสอบไว้ นัวเนียคลอเคลียกันอยู่อย่างนั้น งานที่ว่าจะทำให้เสร็จคืนนี้เห็นทีจะไม่ได้ทำแล้วล่ะครับ

ผ่านไปอีกหลายสัปดาห์... วันเวลามันช่างผ่านไปเร็วเหลือเกิน แป๊บๆก็ครบหนึ่งเดือนทีผมมีแฟนแล้วครับ ในส่วนของคุณแฟนเองก็ยังอยู่ด้วยกันทุกวัน

ความสัมพันธ์ระหว่างเราสองคนตอนนี้อยู่ในขั้นของการคึกษาดูใจ เรียนรู้นิสัย เพราะเราไม่รู้อะไรเกี่ยวกับกันและกันเลย ถึงอย่างนั้นมันก็ไม่ได้ซับซ้อนนะครับ หมายถึงท่าทาง อารมณ์ ความต้องการ เราล้วนแต่บอกกันอย่างตรงไปตรงมา และรับรู้ได้โดยไม่ต้องถาม

"พรุ่งนี้ไปโรงแรมด้วยกัน" เขาพูดขึ้นขณะที่เรากำลังนั่งดูทีวีด้วยกัน จะได้เจอหน้าก็แค่ช่วงเย็น

ไม่บอกก็รู้ว่างานเขายุ่งมากแค่ไหน แม้จะกลับบ้านตรงเวลาแต่ก็หอบงานกลับมาทำด้วยทุกคืน ปกติถ้าเราไม่ได้คบกันเขาคงทำงานอยู่ตลอดแน่นอน ตัวผมเองช่วงนี้ก็ยังรับงานเท่าเดิมเพิ่มเติมคือไม่ได้โหมทำเท่าเมื่อก่อน ต้องแบ่งมาดูแลแฟน ผ้าไม่ต้องซักเองผมทำให้หมด ไหนจะงานบ้าน อาหารการกินอีก

"หืม?"

"อยากให้ไป"

"ทำไมล่ะครับ"

"จะได้รู้ไงว่าฉันทำงานที่ไหน"

"เหตุผลแค่นั้นน่ะนะ?"

ผมหัวเราะพลางลูบคิ้วเข้มที่เริ่มจะขมวดเข้าหากัน อารมณ์แบบอยากให้ไปด้วยแต่ไม่รู้จะพูดยังไง

"โรงแรมคุณดังออกขนาดนั้นทำไมผมจะไม่รู้จัก"

"แต่เธอไปไม่ถูก เธอเป็นพวกหลงทิศ"

"แรงมาก! นั่งแท็กซี่ นั่งแกร็บ ก็ไปถึงได้เหมือนกัน"

อีกฝ่ายไม่รู้จะสรรหาอะไรมาพูด นั่งถอนหายใจจนผมขำอีกรอบ ท่าทางของเขาตลกมากครับ เหมือนเด็กโดนขัดใจ

"โอเคๆ ไปก็ไป"

เขากอดผมไว้แน่นพลางกดจมูกหอมแก้มย้ำๆ เดาเอานะว่าคงอยากพาไปให้คนอื่นเห็นแหละมั้งว่าตัวเองมีแฟนเป็นตัวเป็นตน หรือไม่ผมก็คิดไปเองคนเดียว

วันต่อมา

เราตื่นกันแต่เช้าเช่นเคย พี่เผ่ากำลังอาบน้ำส่วนผมเก็บเตียงแล้วลงไปดูที่ครัว เห็นเพียงรักกำลังสาละวนอยู่หน้าเตา ทำอะไรกินก่อนออกไปทำงาน

ไอ้เด็กแสบเงินเดือนออกวันนี้เลยอารมณ์อย่างไม่ต้องสงสัย ฮัมเพลงเต้นส่ายก้นโดยไม่รู้เลยว่าพี่มันยืนดูอยู่

"มีเงินเดือนเป็นของตัวเองแล้ว พี่คงไม่ต้องให้เพิ่มแล้วมั้งเนี่ย" เอ่ยขัดจังหวะขณะที่อีกคนสะดุ้งตกใจ

"โหยยยย พี่พร้อมอ่า มาไม่ให้ซุ่มให้เสียง"

"หึๆ ทำอะไรกิน ฝากทอดไข่กับไส้กรอกหน่อยสิ"

หยิบกระปุกกาแฟในชั้นด้านบนลงมาตั้งวางไว้ก่อนผละไปเสียบปลั๊กกาต้มน้ำ

"เอาเยอะไหมครับ"

"ไข่หนึ่ง ไส้กรอกสอง"

"เบคอนก็มีหนิครับ เอาด้วยไหม"

"ไม่เอา พี่เขาไม่ค่อยชอบเท่าไร"

"อ่อ... แล้วก็นะพี่พร้อม"

"หืม?"

"เงินเดือนเพียงยังเอาอยู่นะ พี่จะมาตัดออกไม่ได้"

"ฮ่าๆๆ ก็เห็นว่าทำงานหาเงินเองได้แล้ว"

"แหม คนมันต้องกินต้องใช้นะครับพี่ชาย"

"เออๆ รู้แล้ว"

"เกินได้แต่ขาดไม่ได้นะฮะ"

ให้เงินน้องเป็นรายเดือนครับ ไม่มากไม่มายเพื่อให้บริหารจัดการเองเป็น หมดแล้วขอเพิ่มไม่ได้ด้วย ยิ่งทำงานพิเศษเพิ่มแบบนี้มีเงินใช้ไม่ขาดมือแน่นอน แต่สุดท้ายไอ้แสบมันก็เก็บไว้ใช้กับเรื่องการเรียนนั่นแหละ

เพียงรักทอดไข่กับไส้กรอกใส่จานไว้ให้ พอเสร็จตัวเองก็ไปนั่งกินของตัวเองที่โต๊ะ คิดว่าจะซื้อมอเตอร์ไซค์ให้สักคัน จะได้สะดวกเวลาไปทำงาน ขับไปเรียนก็ได้ เดี๋ยวต้องคุยกันอีกที ไหนจะต้องหัดขับอีก ใบขับขี่ก็ต้องมี ยุ่งยากหลายอย่างเลย

ชงกาแฟตั้งวางไว้ แล้วขึ้นห้องมาอาบน้ำแต่งตัวบ้าง พี่เผ่ากำลังกอบเอาเอกสารใส่กระเป๋า ใส่สูทหล่อเนี๊ยบเหมือนอย่างทุกวัน

แน่นอนว่าถ้าไปก็คงอยู่ทั้งวันเลยหอบเอางานของตัวเองไปทำด้วย ไม่ต่างอะไรกับการไปนั่งเฝ้าแฟน เหอเหอ~

อยู่ด้วยกันมาไม่เคยถามว่ามีรถกี่คันกันแน่ เพราะเมื่อคืนหลังจากที่ตอบตกลงเขาก็โทรสั่งให้คนเอารถมาเปลี่ยน วันนี้ผมเลยได้นั่ง bmw สีขาวคันสวยไปยังโรงแรมลักษมีธานี

tbc.

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***