บทที่ 1 สำรวจร่างกายใหม่

เมื่อป๋ายเฉียนเจินตื่นขึ้น ร่างบางก็เริ่มสำรวจร่างกายตัวเองอย่างช้าๆ

"ทำมั้ยมันเจ็บขนาดนี้ ขนาดผ่านมาตั้งหลายวันแล้วแท้ๆ แผลยังไม่หายเลย ผมนี้ก็ยาวจังเลยตัดทิ้งได้มั้ยเนี่ย"ร่างบางกล่าวอย่างหงุดหงิด เมื่อพูดจบร่างบางก็ค่อยๆลุกขึ้นเดินออกจากถ้ำที่ใช้อยู่ตอนเลื่อนระดับ ไปยังกระท่อมที่อยู่ติดกับแม่น้ำ เพื่อที่จะอาบน้ำที่ตอนนี้ที่ตัวมีแต่คราบของเสียสีดำ ที่ถูกขับออกจากการเลื่อนจากมนุษย์ไปเป็นเทพ เมื่อถึงเเม่น้ำร่างบางก็เริ่มปลดเสื้อผ้าออก แล้วก้าวลงน้ำทันที่

''อืม น้ำเย็นดีชื่นใจจัง แล้วเราจะเริ่มจากอะไรก่อนดีละ เริ่มจากสำรวจร่างกายก่อนแล้วกัน โห!!ขาวมากคนอะไรขาวขนาดนี้วะเนี่ย ผมนี่ก็อีกขาวและยังจะยาวอีกตัดทิ้งได้มั้ยเนี่ย"

เมื่ออาบน้ำไปได้พักนึงร่างบางก็ขึ้นจากน้ำแล้วเดินไปที่กระท่อมเพื่อหาเสื้อผ้าชุดใหม่ใส่ และเมื่อร่างบางสวมเสื้อผ้าชุดใหม่เสร็จเขาก็ได้เดินไปส่องกระจกทองเหลืองดูใบหน้าตนเอง

" เชี้ย...สวยมาก ผู้ชายอะไรสวยขนาดนี้ ถ้าเป็นในโลกก่อน หน้าตาขนาดนี้นี่เป็นดาราดังได้เลยนะเนี่ย สวยขนาดนี้นี่อยู่แต่บนภูเขาน่าเสียดายจริงๆ  เอาล่ะอาบน้ำแต่งตัวใหม่เสร็จแล้วก็ได้เวลาที่จะดูความทรงจำของร่างนี้ได้แล้ว"เมื่อกล่าวจบร่างบางก็ได้เรียกไม้เท้าวิเศษที่ท่านเทพให้มาวางที่หัวแล้วเอ่ยขึ้นว่า"ขอดูอดีตที่ผ่านมา"เมื่อกล่าวจบร่างบางก็ล้มลงบนเตียงด้วยมีอาการปวดหัวอย่างรุนแรงแล้วสลบไป

ในหวงแห่งความฝันนั้นร่างบางปรากฏตัวที่จวนๆหนึ่งภาพที่ร่างบางเห็นเป็นจวนขนาดใหญ่และได้มีกลุ่มคนกลุ่มนึงประกอบไปด้วยพ่อแม่ลูกและมีข้ารับใช้อีกจำนวนหนึ่งนั่งอยู่ที่ศาลาริมน้ำ

"ท่านพ่อเมื่อเรากินข้าวเสร็จเขาจะไปที่ใดกันรึขอรับ"

"พ่อจะพาลูกไปซื้อโอสถปลุกพลังยังไงละลูกจะได้รู้ว่าลูกของแม่ทัพอย่างเจ้าจะมีพลังอะไร"

"สองคนพ่อลูกนี่อย่ามัวแต่คุยกันมากรีบกินรีบไปเถอะแม่ตื่นเต้นไม่ไหวแล้ว"

เมื่อผู้เป็นมารดากล่าวเสร็จทั้งคู่ก็เร่งกินข้าวจนหมดโดยเร็วและก็ได้พากันขี่รถม้าออกจากจวนไปร้านขายโอสถเฟิ่งหวงทันที

"โอ๊ะ ท่านท่านแม่ทัพหลี่ เชิญท่านแม่ทัพเข้าด้านในเลยขอรับ ไม่ทราบว่าที่ท่านแม่ทัพมาท่านต้องการสิ่งใดขอรับ"เถ้าแก่ร้านโอสถเอยถามท่านแม่ทัพ

"ข้าต้องการโอสถปลุกจิตวิญญาณ บุตรชายข้าอายุครบ 10 หนาวแล้วข้า จะได้รู้สักทีว่าบุตรชายคนโตของข้าเขาจะมีจิตวิญญาณอะไร"ท่านแม่ทัพได้เอ่ยบอกแก่เถ้าแก่ของร้านโอสถ

"ถ้าเช่นนั้นท่านแม่ทัพโปรดรอสักครู่ข้าจะให้เด็กๆรีบไปเอามาให้ "เมื่อกล่าวจบเถ้าแก่ก็รีบเดินเข้าไปในส่วนกลางของร้านแล้วให้เด็กๆไปเอาโอสถปลุกพลังมา

"นี่ขอรับท่านนะครับโอสถปลุกจิตวิญญาณราคา 10 เหรียญเงินขอรับท่านแม่ทัพ"

"เอาไป10 เหรียญเงินของเจ้า''เมื่อกล่าวจบท่านแม่ทัพก็ได้เอาเงินออกมาจ่าย

"ขอบคุณขอรับท่านแม่ทัพผู้น้อยแซ่เฮาขออวยพรให้คุณชายน้อยมีจิตวิญญาณที่ทรงพลังขอรับ"

"ขอบใจเจ้ามากสำหรับคำอวยพรยังไงซะข้าจะต้องมาใช้งานร้านโอสถของเจ้าอีกแน่นอนเพราะข้ามีลูกหลายคน"

"ขอบคุณขอรับท่านแม่ทัพที่ไว้ใจร้านขายโอสถเฟิ่งหวง ของผู้น้อยขอรับ"

"ถ้าเช่นนั้นข้ากลับก่อนแล้วกัน" เมื่อกล่าวจบท่านแม่ทัพได้พาบุตรและภรรยาขึ้นรถม้ากับจวน

เมื่อท่านแม่ทัพกลับมาถึงจวน ก็ได้เร่งเดินไปยังโถงบรรพบุรุษ แล้วนำโอสถปลุกจิตวิญญาณไปวางไว้ที่แท่นกลางโถงพิธีทันที

"พ่อบ้านเกาเจ้าจงไปแจ้งแก่ ฮูหยินรอง และอนุทั้งสองพร้อมบุตรของพวกนางทั้งหมดของข้าให้มาที่นี่ในยามอู่ (11.00 - 12.59)บอกแก่พวกนางว่าบุตรชายคนโตของข้าจะปลุกจิตวิญญาณในวันนี้'' 

"ขอรับท่านแม่ทัพ"เมื่อได้รับคำสั่งเสร็จท่านพ่อบ้านก็เดินออกไปบอกคนใช้ข้างนอกให้ไปบอกแก่ฮูหยินรองและอนุทั้งหมดพร้อมบุตรของพวกนางให้มาที่โถงบรรพบุรุษ 

เมื่อสั่งพ่อบ้านเสร็จท่านแม่ทัพก็ได้เดินออกจากโถงบรรพบุรุษไปยังเรือนนอนของตนเองเพื่อที่จะเตรียมตัวเตรียมของมารับขวัญบุตรชายของตน เมื่อท่านแม่ทัพเดินออกไปได้ไม่นานด้านหลังรูปปั้นบรรพบุรุษได้มีสตรีนางหนึ่งเดินออกมา

"ข้าขอโทษเจ้าด้วย หลี่เฉียนเจิน แต่เพื่อความอยู่รอดของข้าและบุตรของข้า เจ้าจะต้องกลายเป็นคนไร้ประโยชน์ ถ้าเป็นเช่นนั้นบุตรของข้าจึงจะสามารถ ขึ้นเป็นประมุขตระกูลหลี่คนต่อไปได้ ข้าจะได้มีชีวิตอยู่อย่างสุขสบาย" เมื่อกล่าวจบนางก็ได้เปลี่ยนโอสถในแท่นพิธีจากโอสถปลุกจิตวิญญาณกลายเป็นเพียงยาเม็ดธรรมดา เมื่อเปลี่ยนเสร็จนางก็เร่งเดินไปยังเรือนนอนของตนเองและ ได้ทำยาปลุกจิตวิญญาณหล่น ขณะเร่งเดินอนุ 3ที่ผ่านมาเห็นก็ได้มาเก็บโอสถนั้นเดินกลับไปยังเรือนนอนของตน

เมื่อถึงยามอู่( 11.00 -12.59)

แม่ทัพลี่พร้อมฮูหยินเอกฮูหยินรองอนุทั้งสองและบุตรของคนทั้งหมด ก็ได้มายืนอยู่ที่กลางโถงบรรพบุรุษ

"เสี่ยวเจินน้อยของพ่อ เจ้าจงเดินไปที่แท่นพิธีพร้อมหยดเลือดของเจ้าลงไป 1 หยดในโอสถปลุกจิตวิญญาณของเจ้า และจงหยิบโอสถปลุกจิตวิญญาณนั้นกลืนลงไป"

"ขอรับท่านพ่อ" เมื่อกล่าวจบเด็กน้อยก็ได้เดินไปยังแท่นพิธีพร้อมเอานิ้วจิ้มที่เข็มตรงแท่นแล้วหยดเลือด 1 หยดลงไปในโอสถทันทีเมื่อหยดลงไปเสร็จเด็กน้อยผู้นั้นก็หยิบโอสถขึ้นมากินทันที

"ท่านพี่ท่านว่าลูกจะปลุกจิตวิญญาณได้อะไร"ฮูหยินเอกเคยถามสามีตน

"ข้าว่าต้องเป็นอะไรที่ทรงพลังอย่างมากเพราะบิดาของเขานี้นมีจิตวิญญาณเป็น วีรบุรุษแห่งสงคราม ส่วนมารดาของเขานั้นมีจิตวิญญาณเป็น วีรสตรีแห่งสงคราม ยังไงบุตรของเราต้องทรงพลังไม่แพ้กัน"

เด็กน้อยร่างบางกลืนโอสถปลุกจิตวิญญาณไปได้ประมาณ 1 เค่อก็ไม่มีสิ่งใดปรากฏออกมาเลยเมื่อเห็นเช่นนั้นบิดามารดาก็มีอาการโกรธจัดเป็นอย่างมาก

"อะไรกัน!!! นี่อย่าบอกนะว่าลูกของข้าเป็นคนไร้ประโยชน์เช่นนี้ เป็นถึงลูกแม่ทัพแต่ไร้ซึ่งจิตวิญญาณช่างน่าเสื่อมเสียวงตระกูลจริง" บิดาตะโกนออกมาอย่างโกรธจัด แล้วจ้องไปยังลูกของตนที่อยู่ตรงกลางแท่นพิธี

"ท..ท่านพ่อ "เด็กน้อยเอ่ยออกมาด้วยความหวาดกลัว

"ไม่!!! เจ้าไม่ใช่ลูกของข้า ข้าเป็นถึงแม่ทัพใหญ่แต่ลูกของข้ากับไร้ประโยชน์เช่นนี้ไม่ต้องมาเรียกว่าพ่อ!!!!"

"ท...ท่านแม่ "เด็กน้อยหันไปเรียกมารดาของตนด้วยแววตาแห่งความหวาดกลัว

"เจ้า!!อย่าได้เรียกข้าว่าแม่ ข้าเป็นถึงรองแม่ทัพใหญ่ แต่ให้กำเนิดลูกไร้ซึ่งพลังเช่นเจ้าช่างน่าขายน่าจริง"มารดากล่าวด้วยน้ำเสียงอันเยือกเย็นจ้องมองไปที่เด็กน้อยตรงหน้าด้วยแววตาแห่งความโกรธและผิดหวัง 

"พ่อบ้าน!!เอาไอ้เด็กนี่ไปโยนทิ้งไว้หลังจวนอย่าให้มันได้เข้าจวน และไปนำบันทึกรายชื่อตระกูลมาลบชื่อมันออกจากตระกูลห้ามให้มันใช่แซ่หลี่"แม่ทัพได้หันไปตะโกนบอกพ่อบ้าน เมื่อพ่อบ้านได้ยินเช่นนั้นก็เร่งนำบันทึกรายชื่อประจำตระกูลมาทำลายชื่อของบุตรชายคนโตทิ้งพร้อมทำลายป้ายประจำตัวทิ้ง

" ฮึก ๆท่านพ่อท่านแม่ข้าทำผิดอันใดทำไมท่านต้องทำเช่นนี้กับข้า"เด็กน้อยกล่าวถามบิดามารดาตนพร้อมทั้งร้องไห้ไปด้วย และได้เดินเข้าไปกอดขาบิดาของตน

เพี้ย!!! เสียงตบดังไปทั่วโถงบรรพบุรุษ

"เจ้า!!อยากได้มาจับตัวข้า และไม่ต้องเรียกข้าว่าพ่อข้าไม่มีลูกไร้ประโยชน์เช่นเจ้า" เด็กน้อยล้มลงพร้อมร้องไห้อย่างหนักมองไปที่บิดาตนอย่างเสียใจแล้วหันไปหาท่านแม่ของตน

"เจ้าอย่าได้มาเข้าใกล้ข้า ข้าไม่มีลูกเช่นเจ้าจงไปซะก่อนที่เขาจะสังหารเจ้าทิ้ง พ่อบ้านลากตัวมันออกไป"มารดาของเด็กน้อยมองเด็กน้อยด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก เต็มไปด้วยความเยือกเย็นไร้ซึ่งความรักความเอ็นดูเหมือนแต่ก่อน เมื่อเด็กน้อยเห็นดังนั้นเด็กน้อยจึงร้องไห้อย่างหนักพร้อมถูกพ่อบ้านลากออกไปเด็กน้อยมองทุกคนด้วยสายตาไม่เข้าใจว่าตนทำอันใดผิดทำไมตนถึงต้องเจอแบบนี้เมื่อเดินทางมาเรื่อยๆเด็กน้อยจึงถามกับพ่อบ้าน

"ท่านพ่อบ้านเกาท่านตอบข้าได้หรือไม่ว่าเหตุใดบิดามารดาข้าทำเช่นนี้กับข้า"เด็กน้อยถามพ่อบ้านเกาด้วยแววตาที่ไม่เข้าใจ

"บ่าวก็ไม่อาจทราบความคิดของท่านแม่ทัพและฮูหยินได้ขอรับ"พ่อบ้านกล่าวอย่างสงสารเด็กน้อยที่ไม่รู้เรื่องราวอะไรกลับต้องมาประสบพบเจอเรื่องราวที่หนักขนาดนี้  และเขาก็ได้วิ่งไปเรื่อยๆโดยอุ้มเด็กน้อยจนมาถึงแม่น้ำแห่งนึงเขาจึงหยุดแล้ววางเด็กน้อยลง

"ข้าขอพาท่านมาอยู่ที่แห่งนี้แล้วกันขอรับที่แห่งนี้ห่างไกลจากจวนพอสมควรท่านจะไม่ถูกคนที่จวนตามมารังแกได้ "เมื่อกล่าวจบเขาได้หยิบของวิเศษสิ่งนึงออกมานั่นก็คือ เรือนไผ่หยก เขาก็ได้วางมันลงที่พื้นพร้อมใส่พลังเข้าไปจนมันขยายเป็นเรือนขนาดเล็กตั้งอยู่ริมแม่น้ำ

"บ่าวนั้นไม่มีสิ่งใดจะช่วยเหลือท่านได้บ่าวก็ขอมอบเรือนไผ่หยกเรือนนี้ให้ท่าน เรือนไผ่หยกเรือนนี้นั้นมีพลังป้องกันที่สมบูรณ์ขอแค่ท่านอยู่ภายในเรือนปลอดภัย บ่าวนั้นขอมอบเงินเก็บที่มีให้กับท่านถึงแม้มันจะเล็กน้อยแต่ก็ซื้อของประทังชีวิตได้ "เมื่อกล่าวจบเขาได้หยิบถุงเงินที่มีเงินอยู่ 100 เหรียญเงินให้กับเด็กน้อยตรงหน้า ที่ตอนนี้นั่งอยู่ที่พื้นสะอื้นเบาๆ

"เดี๋ยวบ่าวจะใช้จิตวิญญาณของบ่าวแบ่งเศษวิญญาณไว้ในตุ๊กตาไม้ เพื่อที่จะให้ตุ๊กตาไม้นั้นสอนการเลี้ยงชีพให้กับท่านอย่างเช่น การก่อไฟการล่าสัตว์ การหาผักและสมุนไพรมากิน บ่าวคงช่วยเหลือท่านได้เพียงเท่านี้ ท่านจงตั้งใจศึกษาจากตุ๊กตาไม้นี้ให้ดี เพราะพลังของบ่าวนั้นสามารถอยู่ได้เพียง 7 วันเท่านั้น และท่านห้ามลงจากเขานี้อย่างน้อย 1 ปีเพื่อที่จะให้ท่านแม่ทัพตายใจแล้วคิดว่าท่านตายไปแล้ว "เมื่อกล่าวจบเขาได้นำตุ๊กตาไม้มาวางตรงหน้าพร้อมใช้ทักษะแบ่งวิญญาณเข้าไปในตุ๊กตา ทันใดนั้นตุ๊กตาไม้ตัวนั้นก็เปล่งแสงแล้วขยายใหญ่จนเท่าท่านพ่อบ้าน

"บ่าวคงต้องไปแล้วขอให้ท่านจงรักษาตัวให้ดีบ่าวขอลา" พ่อบ้านโค้งคำนับแล้วหันหลังพุ่งกับจวนทันทีโดยไม่หันกลับมามอง ผ่านไปสักพักเด็กน้อยก็หยุดร้องไห้แล้วลุกขึ้นเดินไปล้างหน้าที่แม่น้ำแล้วเดินกลับมาหายังตุ๊กตาไม้ตรงหน้า

"ท่านตุ๊กตาไม้ท่านมีสิ่งใดจะสอนข้าโปรดสอนมาได้เลย"เด็กน้อยเอ่ยบอกตุ๊กตาไม้ด้วยเสียงเศร้า ตุ๊กตาไม้นั้นเมื่อได้ยินเช่นนั้นเขาจึงเดินเข้าไปในเรือนไผ่หยกพร้อมหยิบหินอัคคีออกมา 4 ก้อนแล้วสอนเด็กน้อยจุดไฟเป็นอันดับแรก

เป็นยังไงบ้างครับมีอะไรก็สามารถติชมบอกกันได้ทุกเมื่อนะครับ คอมเมนต์ มาได้เลยครับผมอ่านทุกคอมเมนต์ ยังไงก็ขอฝากด้วยนะครับขอบคุณครับ

​​​​​​

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***