ไม่มีชื่อตอน

ณ มหาลัยแห่งหนึ่งได้มีนักศึกษาเข้ามาใหม่....มีนักศึกษาใหม่เดินเข้ามาในห้อง

ทุกคนได้หันมามอง

ครู:นักศึกษาทุกคนคะ วันนี้มีนักศึกษาเข้ามาใหม่นะคะ แนะนำตัวสิคะ

วีนัส:เอ่อ สะ สวัสดีครับ ผมชื่อวีนัสนะครับเป็นนักศึกษาเข้ามาใหม่นะครับ

ทุกคนได้ตบมือรับเพื่อนใหม่ แต่ในใจทุกคนแล้วไม่มีใครชอบวีนัสเลยซักคนวีนัสก็รู้ดีว่าไม่มีใครชอบเขาเลย แต่ในใจลึกๆของวีนัสนั้นเสียใจมาก...........

ครู:วีนัสเธอไปนั่งหลังสุดเลยนะ

วีนัส:ครับ

ที่วีนัสย้ายมาที่นี่เพราะที่มหาลัยเก่านั้นมีแต่คนลุมแกล้งแต่วีนัส...เพราะวีนัสนั้นเป็นโรคหนึ่งทุกคนเลยไม่ชอบวีนัสในมุมมองคนอื่นเห็นวีนัสยิ้มอย่างมีความสุขตลอดเวลา พอเวลากลับบ้านวีนัสได้แต่นอนร้องอยู่แต่ในห้อง

เสียงออดดัง

ครู:นักศึกษาทั้งหมดยืน ไปทานข้าวได้คะ

นักศึกษาและครูได้เดินออกไปจากห้องเหลือแค่เพียงวีนัสได้นั่งอยู่คนเดียวในห้อง....มีชายร่างสูงได้เดินเข้ามาพร้อมกับผู้หญิงร่างเล็ก ผู้ชายร่างสูงนั้นคือมอร์แกนดาวมหาลัยนั้นเอง

มอร์แกน:นายมาทำอะไรที่นี้/เขาได้พูดขึ้น

วีนัส:ถามผมหรอครับ

มอร์แกน:ก็เออดิ

วีนัส:ห้องผมทำไมผมจะมาไม่ได้

มอร์แกน:นี้มันที่ประจำกู

วีนัส:หรอครับ พอดีผมไม่เห็นชื่อคุณติดอยู่

มอร์แกน:มึงนี้ กวนประสาทว่ะ

มอร์แกนและหญิงสาวได้เดินออกไป และวีนัสรู้สึกชอบมอร์แกน

...วันต่อมา...

วีนัสได้เดินเข้ามาในห้องและได้เห็นสิ่งที่หน้าตกใจคือเจอมอร์แกนนั้นเอง

มอร์แกน:ไง

วีนัส:ได้มองไปรอบไป

มอร์แกน:หันไปมองใครหรอ

วีนัส:คุณเรียกใครหรอ

มอร์แกน:เห้อออ กูก็เรียงมึงนั้นและ

วีนัส:มีอะไรรึป่าวครับ

มอร์แกน:มีสิ

วีนัส:ครับ??

มอร์แกน:เดินตามกูมาสิ

วีนัสได้เดินตามมอร์แกนไป

มอร์แกนได้หยุดเดินและหันหน้ามาหาวีนัส

มอร์แกนได้เริ่มเดินเข้าไปใกล้ๆวีนัสมากขึ้น.......และสิ่งที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น

มอร์แกนได้ต่อยวีนัสไปสองสามรอบ

มอร์แกน:นี้กูแค่เตือนมึง

วันัส:ผมทำอะไรให้คุณรึยัง คุณถึงมาต่อยผม

มอร์แกน:ทำสิ

วีนัส:ทำอะไร

มอร์แกน:กวนตีนกูไง

วีนัส:ขอโทษและกัน

วีนัสได้เดินออกไป

...สองปีต่อมา...

วีนัสได้เดือนไปสารภาพรักกับคนหนึ่ง แต่คนๆนั้นได้ปฏิเสธไปทำให้วีนัสได้ร้องไห้ต่อหน้าคนพวกนั้น.....คนที่วีนัสสารภาพรักได้หัวเราะกับกลุ่มเพื่อน

มอร์แกน:หึคิดว่าคนอย่างฉันจะชอบคนอย่างแกหรอ น่ารักก็ไม่น่ารัก อย่ามาสำคัญตัวเองมากไปหน่อยเลย

วีนัส:คนอย่างนายมันก็ชอบทำให้คนอื่นเสียความรู้สึกไปวันๆ

มอร์แกน:หรอ

มอร์แกนและกลุ่มเพื่อนได้หัวเราะอย่างเมามัน

วีนัสได้วิ่งไปที่หลังห้องน้ำชาย

วีนัส:ทำไมวะกูแค่ต้องการมีความสุขในนาทีสุดท้าย แต่กูก็ไม่มีความสุขเลยสักครั้งกูแค่เป็นโรคหัวใจกูแค่อยากอยู่กับคนที่กูรัก

...สี่ปีต่อมา...

นัดข่าว:ท่านผู้ชมคะ ตอนนี้เราได้อยู่ที่เกิดเหตุแล้วนะคะ ตอนนี้เราได้รู้ชื่อผู้เสียชีวิตแล้วนะคะ มีนามว่า วีนัส

มอร์แกน:วีนัส วีนัสหรอทำไงเป็นอะไรไม่บอกผม😔

นักข่าว:คุณวีนัสได้เป็นโรคหัวใจคะ คุณวีนัสไม่ยอมไปหาหมอเพื่อรักษา

มอร์แกน:ทำไมนายไม่เคยบอกผมเลย

ผมขอโทษเรื่องในวันนั้นด้วยนะ ผม....ผมเพิ่งรู้ว่าผมรักนาย แต่ผมดันรักนายในวันที่สายเกินไป

วีนัส:ใช่มันสายไปแล้ว จริงๆ😞

มอร์แกน:นั้นใช่วีนัสรึป่าวท้าใช่กลับมาอยู่กลับผมได้ไหม

วีนัส:คงไม่ได้ครับ ผมมาได้แค่แป๊บเดียว

วีนัสพูดจบแล้วก็หาไป

มอร์แกน:วีนัส วีนัส มันไม่จริงใช่ไม

ผมฝันไปรึป่าว วีนัสยะ...ยังไม่ตายใช่ไม่

มอร์แกนได้หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อดูรูปวีนัส

มอร์แกน:ขอบคุณนะครับที่ทำให้ชีวิตผมมีสีสันมากขึ้น ขอบคุณมากจริงไปนะวีนัส 😔😔

...จบบริบูรณ์...

สวัสดีคะแอดเอง แอดจะมาบอกว่าส่งของขวัญให้แอดบ้างงงง แอดแต่งแนวแบบนี้ครั้งแรกจะไม่ค่อยสนุกเท่าไหร่

แต่แอดตั้งใจแต่งตั้งใจเขียนเนื้อเรื่องมาก็เลยนะคะ ถ้าแอดพิมพ์ผิดตรงไหนก็ขอโทษด้วนนะคะ ถ้าสนุกก็เม้นมาบอกด้วยนะคะบ๊ายบาย จุ๊บๆ❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***