ความในใจภาคิน

#ภาคิน

อื้อ...อ้าๆๆ .... . .ซี้ดด..โอ้ยๆๆ ....

ข้าวปุ้น ,โอ้ย......ซี้ด ......โอ้ย ..........

ข้าวปุ้นโอ้ย ..อ้าๆๆฟ ซี้ดดๆๆๆ

ตอนนี้มือของผมกำลังจับโทรศัพท์ 1ข้าง ส่วนอีกข้าง ผมจับน้องชาย ของผมทุกคนคงรู้นะครับ

ว่าตอนนี้ ผมทำอะไร ใช่ตรับ

ผมกำลังช่วยตัวเองผมต้องช่วยตังเองทุกวัน

พร้อมกับดูรูปของใครบางคน ไปด้วย ระหว่าง ผมช่วยตัวเอง โอ้ย.. .. ซี้ตๆๆๆ อ้า.....ๆๆๆๆๆๆ ผมจะเเตกเเล้ว อ้าๆๆๆๆฟโอ้ยๆๆฟ.. อ้าๆๆๆๆๆข้าวปุ้นๆๆๆๆๆๆ

ซีต้ๆๆๆฟฟ จะเเตก ๆๆ จะเเตกเเลเวข้าวปุ้น โอ้ยๆๆฟฟ อ้า .........อ๊าาาาสาสๆๆสุดท้ายผมก็เสร้จ

ผมต้องช่วยตัวเองทุกวันกับรูป ของข้าวปุ้น

สวัสดีครับทุกคนผมชื่อภาคิน ตอนนี้ผมอยู่ชั้นม 5 ครับ

ผมอายุ 17 ปีผมเป็นคนที่มีรูปร่างภายนอกที่ดูดี

ใครๆต่างก็ชอบผมคงเป็นคนที่เรียนเก่ง

ครอบครัวผมรวย ครอบครัวผมมีตระกูลชื่อตระกูลว่าวรวิทย์ ตระกูลผมมีความใหญ่โตของผมจะทำให้ผมไม่อยากมีใคร

ผมอยู่ตัวคนเดียวมาตลอดตั้งแต่ผมเกิด

มาผมก็ไม่เคยมีแฟนเลยครับ ผมคิดว่าการที่ผมจะมีแฟนคนคนนั้นต้องเป็นคนที่ผมรักและเขาก็รักผม แต่วันนี้มันกลับไม่ใช่ครับเพราะว่าผมรักคนคนนึง เขาอายุเท่ากับผมเขาเป็นเด็กห้อง 5 เขาไม่เคยหันแม้แต่จะมามองผมเลยครับที่แปลกเพราะว่าผมเป็นคนที่คนทุกคนต้องการแต่เขาไม่แม้แต่จะเหลียวแลมองผมเลยแม้แต่ครั้งเดียว 

ความรักของผมกับเขาเกิดตอนที่ผมขึ้นม 1 ครั้งแรกครับผมจะแอบไปมองเขาทุกๆครั้งหลังจากที่ผมมาโรงเรียน ผมจะรีบไปโรงเรียนทุกเช้าเพื่อได้เจอเขาเขาคือข้าวปุ้นเด็กห้อง 5 ครอบครัวเขาค่อนข้างลำบากผมยอมผมชอบในชีวิตเขาที่เขาเป็นคนสู้ชีวิตเขาช่วยแม่ขายหมูปิ้งทุกวันผมก็ไปซื้อช่วยเขาทุกวันบางวันผมไปซื้อแต่เขาไม่แม้แต่จะสบตามองผมเลยครับ แต่วันนี้ เป็นวันเปิดเทอมวันแรกของมา 5 เป็นวันที่ทำให้ผม ใจเต้นอีกครั้งเมื่อเขามองขึ้นมาสบตาผม ผมตกใจมากเลยครับแต่ผมก็พูดออกไปว่า........

ผม: หมูปิ้ง 5 ข้าวเหนียว1 

ข้าวปุ้น:ครับ....ทั้งหมด30บาทครับ

เขาเอาหมูปิ้งให้ผมเขาก็ไม่มองหน้าผมเลยครับ

ผมจึงเดินออกมาครับ วันนี้เป็นอีกวันที่ผมมาซื้อหมูปิ้งเขาแต่วันนี้เป็นวันแรกที่เขามองหน้าผมอาจจะเป็นเพราะความบังเอิญมั้งครับเขาไม่ค่อยมองหน้าลูกค้าเพราะเขาเป็นคนที่ทำอะไรชอบก้มหน้าก้มตาทำไม่เคยแม้แต่จะมองอะไรเลยเลย

ไว้ว่างๆผมจะมาเล่าครั้งแรกที่ผมได้เจอเขาคือตอนมอ 1 นะครับแล้วผมจะมาเล่าให้ทุกคนฟังนะครับ

หลังจากผมมาถึงโรงเรียนผมก็เข้าเรียนตามปกติวันนี้คือวิชาคณิตศาสตร์ ผมตั้งใจเรียนทุกวิชาครับแต่วิชาคณิตเป็นวิชาที่ผมชอบมากผมคิดว่าผมต้องไปทำงานที่เกี่ยวกับตัวเลขเพราะผมชอบวิชาคณิตที่สุดผม้ป็นคนที่เรียนเก่ง ไม่ว่าใครก็ชื่นชอบในตัวผมโดยเฉพาะวิชาคณิตศาสตร์ผมชอบมากที่สุดเลยครับ

ผมคิดว่าข้าวปุ้นคงจะตั้งใจเรียนห้องด้วยนะครับ ผมเคยไปแอบดูเขาตอนนี้เขานั่งเรียนด้วยนะครับ แต่ผมไม่ค่อยเห็นเขาสนใจในการเรียนเลย เห็นเขาชอบมองหน้าต่างผมเดินไปตอนไหนไม่เคยเห็นเขามองกระดานสักวันเลย เห็นเขามองหน้าตาเหมือนเขากำลังคิดถึงใครบางคนอยู่ ถ้าเป็นไปได้ผมก็อยากให้คนนั้นเป็นผมนะครับเผื่อคนคนนั้นอาจจะเป็นผมก็ได้ผมได้แต่คิดอยู่อย่างงั้ทุกวัน 

แต่วันนี้ผมคงไม่ได้ไปเพราะวิชาคณิตศาสตร์ผมชอบมากเลยครับ 

ผมตั้งใจเรียนต่อไปดีกว่าครับ ระหว่างที่ผมตั้งใจเรียนผมกลับมองเห็นใครบางคนเดินผ่านหน้าห้องผมไป

ผมเห็นแค่หลังผมก็จำได้ดีเลยครับเขาก็คือข้าวปุ้นคนที่ผมแอบรัก ไม่ทันได้ตั้งตัวผมก็ลุกขึ้นขออนุญาตครูออกไปนอกห้องเลยครับ

ผมเดินตามเขาไปเรื่อยๆจนเห็นเขาไปเข้าห้องน้ำผมก็ยังเดินตามไปตอนนี้สมองผมไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเลยครับผมเดินตามเขาไปอย่างไม่หยุดจนเขาไปเข้าห้องน้ำผมก็ยังยืนอยู่หน้าห้องน้ำ ผม ได้ยินเขาร้องเพลงในห้องน้ำด้วยครับ สงสัยเขาคงปวดหนักเขา เขาร้องซีด โอ้ย...อ้า ซีด โอ้ย...อ้า ........เขาร้องซีด ซ้าดด.....ระว่างปลดทุกข์เเต่กลับเป็นผมเองที่ต้องเป็นทุกข์ เพราะเสียงของข้าวปุ้นมันทำให้ผมต้องเขามือจับเป้าตัวเอง เพราะตอนนี้มันตุง มากๆๆ ผมไม่เคยคิดเลยว่าผมจะได้มาฟังเสียงนี้ของข้าวปุ้น เสียงข้าวมันยิ่ง ซีดดดด ซ้าด อ้า.......

มันยิ่งทำให้ไอ้เจ้าโลก ของผมเเข็ง จนผมจะทนไม่ไหว เเต่ เเล้วผมก็ได้ยินเสียงของข้าวปุ้นมันเหมือนข้าวปุ้นกำลัง จะเดินออกมา ผมตกใจมาก มันทำให้ผมตัวเเข็งใครมาเห็นเข้าเขาคงคิดว่าผมโรคจิต ผมตัวแข็งมากเลยครับตอนนี้สมองผมไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแล้วครับ เขาพร้อมกับมองหน้าผม เขาก้มหน้าไม่พูดอะไร ผมก็ไม่กล้าพูดอะไรจนสุดท้ายผ่าน ไปประมาณ 2 นาทีข้าวปุ้น เขาถามผมว่า............

ข้าวปุ้น: เอ่อ...ภาคิน ....เอ่อ นายๆ นายๆเป็นไรรึเปล่า

ผมตกใจมากครับ เขาไม่เคยคุยกับผมเลยยกเว้นตอนไปซื้อหมูปิ้งกับข้าวเหนียว ตอนนี้เขากลับพูดกับผม แล้วระหว่างที่ผมคิดอยู่นั้นเขาก็เอามือมาสัมผัสตัวผม ผมนี่ชะงักเลยครับผมใจเต้นแรงมากที่เขาสัมผัสตัวผม ผมไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแล้วครับตอนนี้สมองผม มันแล่นไปหมดแล้วครับผมรีบวิ่งออกจากห้องน้ำ ผมวิ่งยังไม่มีจุดหมายผมวิ่งไปเรื่อยๆ จนเลยห้องเรียน ตอนนี้ใจผมสั่นมากผมไม่เคยได้สัมผัสตัวเขาเราไม่เคยสัมผัสตัวกันจนวันนี้ข้าวปุ้นจับตัวผม ผมเดินมาเรื่อยๆจนถึงห้องชมรมผมหอบหายใจติดขัดคิดถึงตอนที่เขาทำจับตัวผม ตอนนี้ผมเหมือนคนบ้าเลยครับ ผมมองลงไปหว่างขาผมไอ้เจ้าโลก มันเเข็งมากครับผมไม่ไหวเเล้วครับผมต้องช่วยตัวเอง ไม่งัเนผมตายเเน่ ผมไม่รอช้าเอามือลวงเข้าไปในกางเกงเเล้วเริ่มชัก ... . ๆๆๆอ้าๆๆ .....นี่เป็นครั้งเเรกเลยครับที่ผมชักว่าวโดยไม่มองรูปข้าวปุ้น โอ้ยอ้าๆๆๆๆๆ.........จะเเตกๆๆ จะเเตกเเล้วข้าวปุ้น โอ้ยๆๆๆอ้า ... ตอนนี้ในห้องนี้เหลือเเต่เสียงหอบหายใจของผม มันเเรงมาก ระหว่างที่ผมคิด ผมก็คิดมาได้ว่าเขาปั้นต้องโกรธผมแน่นอน ที่ผมไปยืนอยู่หน้าห้องน้ำเขาไปยืนรอเขาหน้าห้องน้ำ ตอนนี้จากความตื่นเต้นกลายเป็นความกลัว กลัวว่าเขาจะเกลียดผม กลัวว่าเขาจะไม่มองผม กลัวว่าเราจะไม่ได้คุยกันอีกผมโคตรกลัวทุกอย่างเลยครับ. .. . .. .

หลังจากระงับสติอารมณ์ได้ผมก็มาเข้าเรียนตามปกติ

พักเที่ยง........

พอเที่ยงผมก็ไม่มีสติไปกินข้าว ผมก็บอกไอ้เอ้กับไอ้พัดว่าวันนี้ผมไม่กินข้าวเที่ยงบอกให้มันไปกินเลย เเต่ไอ้เอ้ไม่ยอมครับ มันพูดว่า....

เอ้: มึงไม่ไปกูก็ไม่ไปกินเว้ย

ผม: เอ้มึงไปเลยกูอยากอยู่คนเดียว อย่ามาทำให้กูรำคาญน่า ไปไอ้พัดเอาไอ้เอ้ ไปด้วย 

ไอ้เอ้ทำท่าจะไม่ยอมไปแต่สุดท้ายมันก็โดนไอ้พัดลากไปกินข้าวด้วย

ผมเอาตารางเรียนมาเปิดดูช่วงบ่ายมีเรียนพละ

ผมจึงหยิบชุดพละขึ้นมาเพื่อจะได้เปลี่ยนชุด ผมก็ถือชุดพละ เพื่อเดินออกไปเปลี่ยนชุดแต่ระหว่างทางที่ผมจะเข้าไปเปลี่ยนที่ห้องน้ำ ผมกลับไม่กล้าเข้าห้องน้ำในตึกที่ผมไปแอบยืนดูข้าวปุ้นว่าผมกลัวเจอข้าวปุ้นอีกผมจึงเลือกออกไปเปลี่ยนเสื้อผ้าข้างนอกตึก 

ตอนนี้ผมก็เดินออกมานอกตึกผมก็เดินมาเรื่อยๆแต่ระหว่างที่ผมเดินก็มีคนคนนึงวิ่งมาดักหน้าผมไว้ ผมตกใจมากเพราะเขาคนนั้นก็คือข้าวปุ้น เงียบเขาไม่พูดอะไร เงียบจนการเป็นผมเอง กลัวหักห้ามใจไม่อยู่จับข้าวปุ้น เข้าห้องน้ำ จนผมต้องพูดออกมาว่า.......

ผม: มีอะไรไหม

ข้าวปุ้น: มีๆ คือ.... คือเราขอโทษนะ เมื่อตอนเช้าที่เราจับตัวนายนะเรา ขอโทษนะ ขอโทษนะๆ ขอโทษจริงๆ นะ เราจะไม่จับต้วนายอีกเเล้ว ยกโทษให้เรานะ 

ครั้งแรกผมงงครับว่าเขาขอโทษผมเรื่องอะไรเพราะตามจริงคนที่ขอโทษต้องเป็นผมที่ไปแอบยืนอยู่หน้าห้องน้ำที่เขากำลังปลดทุกข์ ผมคิดได้ผมจึงแกล้งเขาโดยการจะลากเขาเข้าห้องน้ำด้วยก็ยอมตามผมมาแล้วผมก็พูดเล่นๆว่า......

ผม: ถ้าอยากให้ยกโทษ เปลี่ยนชุดให้ฉัน ฉันขี้เกียจ....

ระหว่างที่ผมพูดจบเขาก็ไม่พูดอะไรแต่เขากลับเอามือขึ้นมาจับเข็มขัดผมพร้อมจะถอดเข็มขัดออก ผมนี่เเทบเเตกเลยครับ เขาจะรู้ไหมมือเขามันถูกปลายไอ้เจ้าโลกของผม จนผมต้องจับมือเขาไว้ ผมเลยร้องตะโกนออกไปว่า........

ผม: เฮ้ย...ฉันพูดเล่น ...จะถอดจริงเลยหรอ ออกไปได้เเล้ว เดี๋ยวฉันเปลี่ยนเอง 

ตอนนี้สมองผมไม่อยู่กับเนื้อกับตัวอีกแล้วครับตัวผมแข็งมากแข็งไปทั้งตัวเลยไม่คิดว่าเขาจะสัมผัสตัวผมอีกรอบ 2 แต่ครั้งนี้เขาสัมผัสที่ใต้ ที่ต่ำกว่าเดิมอีก ทำให้ผมตัวแข็งมากกว่าเดิมอีก ผมจะเเตกเเล้วครับ ถ้าข้าวปุ้นไม่ออกไปตอนนี้ผมคงทนไม่ไหวจับเขากดตรงนี้เเน่ครับ ผมจึงบอกกับเขาไปว่า........

ผม: ฉันยกโทษให้ เเต่นายต้องออกไปรอฉันข้างนอกเดี๋ยวนี้ เเล้วเฝ้าคนข้างนอกห้ามใครเข้ามาด้วย

ข้าปุ้น: โอเครๆๆ เรารอข้างนอกนะ

ผม: (ถอนหายใจ)

ผมเกือบบ้าตายเเล้วครับผมเอามือจับให้ช้างน้อยผม วันนี้ผมต้องช่วยตัวเองอีกเเล้วครับ ข้าวปุ้นเขาจะรู้ไหม ว่าเขาทำผมคลั่งขนาดนี้ ผมหลับตาเหมือนกับลัง ระงับสติอยู่ ตอนนี้ผมหอบหายใจผมหลับตาผมไม่คิดไม่ฝันเลยว่าผมกับข้าวปุ้น จะได้มาอยู่ในห้องแคบๆใกล้ชิดกันทั้งลมหายใจผมกับลมหายใจของข้าวปุ้นหายใจไปพร้อมกันนี่มันสวรรค์ชัดๆ.........

................................................................................

................................................................................

cr. ployfreestyle ผู้เเต่ง

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***