ตอนที่ 2

(หลังจากคืนนั้นที่ฉันได้ยินเสียงหนังสือพูดได้ ตอนนั้นความกังวลของฉันเริ่มผุดขึ้นมาเหมือนว่าจะเป็นคำสาปจริงๆ แต่ทำไมฉันต้องเป็นคนแก้ล่ะ ฉันก็สงสัยเหมือนทุกคนนั่นแหละ ว่าทำไม...)

"นี่ไงวิวมากินข้าวเร็ว " "ค่ะแม่" (ฉันได้หนังสือเล่มนี้มาแบบผิดๆ ที่จริงคุณยายเขาขายนะแต่ฉันก็อยากได้มันจริงๆ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมคุณยายถึงให้ฉันแบบนี้ แถมพูดในแง่มุมว่าฉันเป็นคนสาบมันต้องเป็นคนแก้ด้วยฉันคิดอยู่ตั้งนานจนกระทั่งแม่ของฉันเดินมาเรียกให้ไปทานข้าว อ๋อลืมบอกไปฉันชื่อวิวนะเป็นชื่อที่คุณยายตั้งให้ แต่ตอนนี้คุณยายไม่อยู่แล้วนะท่านไปแล้ว) ตู้ม "เอ๊ะเสียงอะไรนะ"

ฉันเดินไปดู แต่ฉันเห็นรูปเก่าๆที่ตกลงมาพอฉันเห็นรูปพวกนั้นฉันตกใจมากยิ่งไปหาคุณแม่ ฉันบอกให้คุณแม่มาดูสิ่งที่ฉันเห็น แต่พอคุณแม่มาคุณแม่ก็ไม่เห็นอะไรเลยรวมถึงฉันและน้องชายคู่ใส่ซื่อของฉัน

"รูปจ๊ะมันไม่มีอะไรจ้ะ กลับไปกินข้าวแล้วไปนอนนะจ๊ะ" คุณแม่ของฉันพูดแล้วก็ยิ้ม ฉันพูดตอบรับท่านไป

"ค่ะแม่ แต่หนูเห็นจริงๆนะคะ" "พี่ครับเชื่อแม่เถอะครับ

ผมว่าผมจะเข้านอนแล้วแหละเพราะผมอิ่มแล้ว"

(เพราะทุกคนไปหมดแล้วฉันหันมองรูปนั้นสงสัยว่าทำไมถึงหายไปได้ทั้งๆที่ฉันก็เห็นแต่ทำไมมันหายไปแล้วล่ะ) ตอนเช้า "พี่ครับตื่นได้แล้วครับจะไปโรงเรียนสายนะครับ พี่ครับพี่ครับตื่น"

"มีอะไรจ๊ะเด็กดื้อ" "ก็ผมปลุกพี่อยู่ไง พี่จะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงเมื่อไร" "วันนี้ผมลืมบอกไปพี่ต้องเป็นคนทำอาหารนะแม่ไปทำงานแล้ว แม่ฟังให้พี่ทำอาหารให้ผมกินนะ" "เร็วๆผมหิวแล้ว"

(ฉันแบกขุมตาดำๆเดินเข้าห้องครัว โอ๊ยฉันจะบ้าตายฉันไม่อยากมีน้องชายเลย ทำไมแม่ต้องไม่ไม่อยู่ตอนนี้ด้วย) "พี่ทำเสร็จยัง" "OK แป๊บนึงฉันกำลังทำอยู่นี่ไง" (มันน้องหรือว่าเป็นเจ้านายวะ ทุกครั้งที่แม่ไม่อยู่มันไม่ชอบทำอาหารกินเองและใช้ข้ออ้างต่างๆนานาเพื่อให้ฉันทำให้กิน วันนี้ฉันเข้าเรียนคาบบ่ายนะจะนอนเข้าโรงเรียนคาบเช้าเรียนภาระด้วย"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***







บทที่แล้ว

ตอน.1