บ้านนี้ตุ๊กตาน่ารัก .. .3

คำเตือนอาจมีเรื่องราวที่กระทบจิตใจคนจิตอ่อนอย่าดูเลยขอร้อง🥺🥺🥺

เมื่อเช้าอันแสนมืดมนของเด็กสาวคนนึง

เธอตื่นขึ้นมาด้วยความหิว

เธอได้เดินไปที่ห้องครัวอย่างเงียบๆเพื่อดูว่าพี่ชายคนกลางของเธอได้ออกไปจากห้องหรือเปล่า

เธอคิดว่าพี่ชายของเธอน่าจะไม่ได้ออกมาแล้วเธอก็เดินไปที่ห้องครัว

และเปิดตู้เย็นออกช้าๆเพื่อไม่ให้เสียงดังไปจนถึงห้องของพี่คนกลาง

เมื่อเธอได้เปิดประตูตู้เย็นออกเธอก็ต้องตกใจและล้มลง

เพราะมีร่างของพี่ชายคนโตของเธออยู่ในนั้น

ส่วนตัวส่วนหัวส่วนขาส่วนแขนโดนตัด

หัวของพี่ชายคนโตของเธอได้อยู่ในตู้เย็นนั้นตัวแขนและขาก็อยู่ในตู้เย็นเช่นเดียวกันเธอได้ตกใจเป็นอย่างมาก

แต่ก็ไม่ทันซะแล้วเสียงที่เธอล้มลงได้ดังไปถึงห้องของพี่ชายคนกลางเป็นที่เรียบร้อย

พี่ชายในตอนนี้ถือมีดและเดินออกมาจากห้องอย่างรวดเร็ว

เธอได้ตกใจเป็นอย่างมากและกรี๊ดออกมาเสียงดัง

พี่ชายของเธอได้ล้มลงเพราะเสียงที่เธอกรี๊ดนั้นสะท้านเข้าไปในหูของเขา

แต่เขาก็ไม่ได้เป็นอะไรมากเขาได้ลุกขึ้นมาแต่ก็ไม่พบเธอแล้วเขาจึงหาเธอทั่วบ้าน

ดังนั้นที่เธอหายไปได้เร็วขนาดนี้ก็เพราะตุ๊กตาของเธอยังไงล่ะ

ตุ๊กตา

เป็นอะไรหรือเปล่าเจ็บตรงไหนไหม

ลูก(สุดท้าย)

อืมไม่เป็นไรแล้วล่ะแต่ภาพยังติดตาอยู่เลย

เด็กสาวได้ร้องไห้แต่ก็ไม่มีเสียงเล็ดลอดออกมา

เธอได้วิ่งไปหยิบดินสอและสมุดที่เธอได้เขียนมันเอาไว้

จะเธอก็เอะใจบางอย่าง

ลูก(สุดท้าย)

เอ๊ะนี่ยังไม่ถึง 5 ปีเลยนะเพิ่งจะ 2 ปีเอง

ตุ๊กตา

ก็เพราะว่าพ่อแม่ของเธอนั้นได้ตายลงแล้วไงแล้วพี่ชายของเธอก็ได้ตายไปอีกคน

ตุ๊กตา

เธอยังอ่านมันไม่จบไม่ใช่หรอเธออ่านต่อสิ

ตุ๊กตาตัวนั้นได้ยื่นหนังสือที่เธอเคยอ่าน(อ้างอิงจากตอนที่ 1)

ลูก(สุดท้าย)

เธอได้อ่านมันอีกครั้งแล้วสะดุดตรงที่

ถ้าเธอเห็นหนังสือนี้อีกครั้งให้เธออ่านมันอีกรอบนึง

ฉันจะบอกว่าถ้าพ่อแม่ของเธอตายลง

จะเร่งเวลาให้พี่ชายของเธอนั้นฆ่าเธอและพี่ของเธอ...

พ่อแม่ตายก็เหมือนเร่งเวลาเป็น 4 ปี

ฉันลืมบอกถ้า 4 ปีพี่ชายคนโตหรือคนกลางของเธอจะตายลง

แต่ถ้าเป็นคนที่นิสัยเปลี่ยนไปจะเป็นคนที่ฆ่าเธอ

รีบเขียนล่ะเธออาจจะตายในเร็วๆนี้

ทันทีที่เธออ่านจบเธอก็เขียนมันอีกรอบ

ตอนนี้ฉันได้อยู่คนเดียวเป็นที่เรียบร้อยฉันน่าจะกำลังจะตายแต่ต้องใช้คำว่าน่าจะเพราะพี่ชายของฉันนั้นก็ยังหาฉันไม่เจอฉันอาจจะตายในนี้ก็ได้

เหตุใดนั้นพี่ชายของเธอก็ได้เปิดประตูออกมา

ลูก(คนกลาง)+(ย้อมผม)

ฉันรู้ว่าแกอยู่ในนี้

ลูก(คนกลาง)+(ย้อมผม)

ฉันเป็นคนเข้าห้องสมุดนี้มาเองแหละฉันก็รู้ด้วยว่าฉันเปลี่ยนไปแต่ยังไงฉันก็จะเปลี่ยนไปแบบนี้ตลอดและฉันจะไม่มีวันตาย

ตุ๊กตา

แกได้อ่านหมดหรือยัง

ลูก(คนกลาง)+(ย้อมผม)

หมดแล้วแกจะฆ่าฉันใช่ไหมล่ะ

ลูก(คนกลาง)+(ย้อมผม)

ฉันไม่ขาดหรอกนะยังไงแกก็เป็นแค่ตุ๊กตา

ตุ๊กตา

แต่แกไม่รู้ซะแล้วแต่ฉันไม่ได้มีแค่ตัวเดียว555555

ลูก(คนกลาง)+(ย้อมผม)

ทำไมในหนังสือถึงไม่มีบอก

พี่ชายคนกลางได้ตกใจว่าเขาก็เป็นคนที่อ่านหมดแล้วแต่ทำไมถึงไม่รู้เลยว่าตุ๊กตามีมากกว่า 1 ตัว

ลูก(สุดท้าย)

เพราะว่าตุ๊กตาจะบอกแค่เจ้าของเท่านั้นไง

ลูก(คนกลาง)+(ย้อมผม)

เงียบไปเลยแกน่ะ

ลูก(สุดท้าย)

ก็ถ้าฉันไม่เงียบแกจะรู้ไหมล่ะ

ตุ๊กตา

เอาเป็นว่านายจะตายแล้วกัน~~~

ทันใดนั้นก็มีตุ๊กตานับร้อยพุ่งออกมาจากประตูและฆ่าเขาอย่างเหี้ยมโหด

พี่คนกลางคนนั้นได้ตายลงแต่อาจจะเป็นครอบครัวสุดท้ายที่ได้อยู่บ้านหลังนี้ล่ะนะ

เพราะว่าโชคชะตาน่ะบังคับให้เด็กสาวเป็นคนที่อยู่บ้านหลังนี้

แต่เธอก็ไม่ได้นิสัยเปลี่ยนไปแต่ยังได้เธอก็ยังเป็นคนใจดีเหมือนเดิม

เพิ่มเติมคือเธอได้เสียใจมากๆ

ที่เสียพี่ชายคนโตที่เธอรักมากๆ

แต่ยังไงสุดท้ายแล้วเธอก็ได้อยู่ที่นี่ต่อไป

หลายปีต่อมาเธอก็ยังดูเด็กเหมือนเดิม

จะเพิ่มเติมคือเธอมีลักษณะที่เปลี่ยนไปเล็กน้อย

เธอมีผมสีขาวแต่ถึงแม้ว่าเธอจะอายุเยอะแล้วแต่เธอก็ยังไม่มีริ้วรอย

ผมสีขาวนั้นไม่ได้เกิดจากความแก่ชราแต่เกิดจากบ้านหลังนี้ที่มีอาถรรพ์

ตาเธอก็ได้เปลี่ยนไปเป็นสีแดง

แต่เธอก็ไม่พูดอะไร

บ้านหลังนั้นก็ทรุดโทรมขึ้นเรื่อยๆ

ผ่านมา 300 ปีเธอยังดูเด็กเหมือนเดิมเลย

ใช่แล้วเธอเป็นคนที่เฝ้าบ้านหลังนี้ตลอดและไม่มีใครหน้าไหนที่รอดออกไป

ไม่ใช่เพราะเธอจัดการเขาแต่เป็นเพราะว่าตุ๊กตาที่เป็นบริวารของเธอนั้นได้จัดการพวกนั้นไปหมดซะแล้วล่ะ

แล้วก็ยังได้อ่านหนังสือเรื่อยๆเรื่อยๆ

แล้วเธอก็สะดุดอยู่ที่เล่มหนึ่ง

สวัสดีถ้าสมมุติว่าเธออยู่ได้ประมาณ 300 ปีแล้วแสดงว่าเธอก็ต้องเหลืออยู่ประมาณ 300 ปีเพราะเธอก็ต้องอยู่ที่นี่ตลอดใช่ไหมล่ะ

และเกิดของที่นี่ก็คือถ้าน้องคนเล็กหรือใครก็ตามรอดออกไปน่ะต้องอยู่ที่นี่ 600 ปี

ไม่ต้องกลัวเธอยังดูหน้าเด็กเหมือนเดิมแต่เพิ่มเติมคือผมเธอจะเป็นสีขาวแล้วตาเธอจะเป็นสีแดงฉันก็ไม่รู้เหมือนกันนะว่าอาถรรพ์ที่ไหนมันเป็นแบบนี้

แต่เธอรู้ไว้ด้วยนะเธอไม่ใช่แวมไพร์แล้วเธอก็ไม่ใช่อะไรทั้งนั้นเธอแค่เปลี่ยนไปจากสภาพแวดล้อมที่ไม่เอื้ออำนวยเธอสักเท่าไหร่แต่เธอก็มีความสุขดีใช่ไหมล่ะ

จากนั้นเธอได้อ่านไปและคิดว่ามันก็ดูไม่ชอบใจเท่าไหร่เพราะเธอไม่อยากจะอยู่ที่นี่เธออยากจะอยู่ที่ดีกว่านี้

เธอได้อยู่มาประมาณ 300 ปีแล้วมันก็น่าเบื่อ

ในณตอนนี้ผ่านมาเป็นเวลา 400 ปีเธอก็ยังเหมือนเดิมไม่มีความเปลี่ยนแปลง

แล้วก็อาศัยอยู่ที่นี่โดยไม่หิวไม่กระหายไม่เป็นอะไรเลยเธอได้นั่งอยู่เฉยๆคอยสั่งการคอยอ่านหนังสือคอยดูแค่นั้น

ไม่เคยออกจากห้องสมุดนี้เลยเป็นระยะเวลากว่า 400 ปี

เธอก็รู้สึกว่าเธอรู้สึกไม่ดีเพราะเธออยากจะออกไปข้างนอกบ้างเธอก็เลยบอกกับตุ๊กตาของเธอว่า

ลูก(สุดท้าย)

นี่มันก็ผ่านมา 400 กว่าปีแล้วฉันก็อยากจะออกไปข้างนอกบ้างแฮะ

ตุ๊กตา

ได้สิออกไปกัน

ตอนนี้ฉันจะเรียกเธอว่าเด็กสาวได้หรือเปล่า

เอาเป็นว่าฉันจะเรียกเธอว่าเธอแล้วกัน

เธอได้ออกไปข้างนอก

สูดอากาศที่บริสุทธิ์จะได้พบว่าโลกข้างนอกเปลี่ยนไปมาก

ตรงที่เป็นฟ้าก็เปลี่ยนเป็นหมู่บ้านแต่เล็กคิดว่าที่นี่มันก็ดีนะ

จะลองไปเยี่ยมสักหน่อยก็ได้

แต่ก็มีใครบางคนที่ห้ามเธอไว้

ใคร

อย่าเลยอย่าเดี๋ยวมลที่นี่จะเสื่อมนะ

ลูก(สุดท้าย)

ใคร

ตุ๊กตา

ฉันเองตุ๊กตาของเธอไง

ลูก(สุดท้าย)

ทำไมเธอถึงรู้ว่ามลที่นี่จะเสื่อม

ก็ถ้าจะตายเร็วกว่าปกติไหมจาก 600 จะกลายเป็น500

ตุ๊กตา

แล้วถ้าเธอไปบ่อยๆอาจจะลดมาเป็น 400 ก็ได้นะ

ลูก(สุดท้าย)

ฉันก็อยากลองไปดูสักครั้งให้มันเป็น 500 ก็ได้

ตุ๊กตา

งั้นก็ตามใจละกัน

เธอได้เดินไปที่หมู่บ้านนั้น

แต่ก็คนที่อยู่หมู่บ้านนั้นก็รู้สึกว่าจะไม่เป็นมิตรกับเธอสักเท่าไหร่

ก็ด้วยสีผมที่แปลกประหลาดและดวงตาสีแดง

ชาวบ้านเลยไล่เธอออกจากหมู่บ้านไม่ให้เข้ามาอีก

เธอก็ได้กลับไปอย่างเศร้าสร้อย

เธอรู้สึกเหงามากๆเธอไม่ได้ออกไปอยู่ข้างนอกนานมากแล้ว

500แล้วที่เธอจะมีชีวิตอยู่

แล้วเธอก็จากไปอย่างไร้ร่องรอย

ทิ้งให้บ้านนี้เป็นปริศนาต่อไป

จบบริบูรณ์

ถ้าผิดพลาดประการใดขอกราบอภัยไว้ณที่นี้ด้วย

โบนัส

ผู้ใช้ใหม่ที่ดาวน์โหลดแอพสามารถปลดล็อค 10 ตอนได้ฟรี

รับ