Chapter II การเดินทางของผมและเธอ ตอนปลาย

ตอนนี้ก็ใกล้มืดแล้ว ไอรีนที่กลัวว่าการหาฟืนมาจุดกองไฟเป็นเรื่องที่อันตราย ได้บอกผมว่าไม่ต้องไปหาฟืน เพราะมันจะเป็นจุดล่อเป้าอย่างดีสำหรับพวกซอมบี้และคนอื่นๆที่ไม่รู้จะมาดีหรือมาร้ายถ้าเห็นควันจากกองไฟ

หลังจากได้ที่จัดเตรียมของไว้ในถ้ำเล็กๆแล้วหาผลไม้ป่าแถวนั้นได้พอแล้ว ผมก็ได้บอกกับเธอว่าผมจะไปชิ้งฉ่อง ไอรีน ที่กลัวการอยู่คนเดียวในสถานการณ์แบบนี้ เธอได้บอกผมว่าให้กลับมาเร็วๆหลังเสร็จกิจ

หลังจากออกมานอกถ้ำสิ่งที่ผมจะไปทำจริงๆไม่ใช่การไปชิ้งฉ่อง แต่เป็นการเปิดซองสุ่มต่างๆที่ได้มาทั้งหมดตอนนี้นั่นเอง ไม่ทันใดเพียงแค่นึกมันก็ออกมาแล้วหน้าต่างเก็บซองสุ่มกาชา ถึงมันออกจะอยู่เหนือจินตนาการไปหน่อย แต่ผมก็ได้เอามือล้วงเข้าไปในหน้าต่างนั่นราวกับการเอามือไปจุ่มน้ำเลย เพื่อเอาซองสุ่มที่ได้จากการหาที่ตั้งแค้มป์ออกมา ผมไม่รอช้าได้เเกะซองอย่างรวดเร็ว แสงสีทองออกมาจากการ์ดรู้สึกเหมือนผมจะถูกหวยเข้าให้แล้ว แต่สิ่งที่ออกมากลับเป็น กลับเป็นถุงนอนธรรมดา ถ้าไม่คิดอะไรมากมันก็เป็นสิ่งจำเป็นมากสำหรับนอนที่ป่าแบบนี้แต่กลับให้มาแค่อันเดียว แต่กลับกันรางวัลที่ดีที่สุดกลับเป็นเต็นท์ขนาดกลางๆที่เข้าไปนอนมากกว่า2คนยังได้เลย

ผมได้เศร้าใจกับสิ่งที่ได้ไม่นาน ก็มีเสียงดังขึ้นในหัว

“ นายท่านสามารถเปิดซองสุ่มพร้อมกันได้หมดเลยนะคะ ”

หลังจากที่เสียงประหลาดนนั่นดังขึ้นมา เธอมีชื่อว่า เอเรนเทีย เป็นคนที่ค่อยสอรผมหรือให้คำแนะนำผมเกี่ยวกับระบบสุ่มกาชานี้

หลังจากนั้นก็มีปุ่มที่เขียนว่าเปิดซองสุ่มทั้งหมดขึ้นมา ผมไม่รอช้ากดไปอย่างรวดเร็ว ผมลืมบอกไปถ้าการ์ดในซองเป็นการ์ดความสามารถมันก็จะพุ่งเข้ามาในตัวผมรางกับว่ามันเป็นส่วนหนึ่งของร่างกายผม แต่ถ้าเป็นการ์ดสิ่งของหรืออุปกรณ์อาวุธต่างๆที่จับต้องได้การ์ดหล่านั้นก็จะกลายเป็นสิ่งของที่กล่าวมา

การ์ดที่ผมได้มาก่อนหน้านั้นมี 7 ใบ

R [ความสามารถ ความทนทานของร่างกาย x10]

R [ความสามารถ ความแข็งแรงของร่างกาย x10]

R [ความสามารถ ตาที่มองกลางคืนได้ Nighteye]

SR [ความามารถ รับรู้ว่าพืชชนิดไหนมีคุณสมบัติอะไร ]

SR [ความสามารถ ตาที่วิเคราะห์ความสามารถคนอื่น Anatomize eye ]

R [อุปกรณ์ ถุงมือ] ชื่อ: Resetter Gauntlet ความสามารถ: เมื่อจับสิ่งของแล้วไม่ว่าจะทำของพังหรือทำอะไรกับมัน ก็สามารถรีเซ็ทให้ของกลับมาเป็นแบบเดิมเหมือนตอนจับมันครั้งแรกได้

SSR [อาวุธ ปืนพก] ชื่อ: Evill Phantom หมวดหมู่: ปืนสั้น ประเภท: ลูกโม่

ผมได้ตะลึงกับสิ่งที่ผมสุ่มได้มาเป็นอย่างมาก แต่สิ่งที่มีประโยชน์ที่สุดในตอนนี้คือปืนที่ได้Evill Phantom ผมไม่เคยใช้ปืนมาก่อน และใครๆก็ว่าปืนอันตรายเป็นอย่างมาก แต่มันจะช่วยผมได้มากถ้าหากเจอซอมบี้ แต่ประเด็นคือมีกระสุนอยู่6นัด จะใช้ยังไงดี แถมเป็นกระสุ่นสีดำขอบแดงที่หน้าตาและรูปร่างไม่น่าใช่กระสุนที่มีผลิตแน่ๆเลย

ผมที่กำลังสงสัยอยู่ก็นึกได้ว่ายังมีไอรีนที่อยู่ในถ้ำคนเดียวอยู่ ผมจึงรีบเก็บของใส่กระเป๋าและไปหาเธอในทันที พอถึงผมก็ได้พบกับไอรีนที่นอนหลับบนพื้นแข็งๆอยู่ในถ้ำ สงสัยเพราะความเหนื่อยล้าแถมยังมีแผลที่โดนแทงมาอีก ถ้าผมไม่ไปปลุกเธอคงจะไม่ดีแน่ แถวหน้าตอนนอนของเธอยังน่ารักขนาดนี้

ในขณะที่ผมกำลังเพลิดเพลินกับการดูใบหน้าตอนเธอนอนอยู่นั้นเธอก็ค่อยๆลืมตาขึ้นพร้อมกับเอ่ยชื่อผมขึ้นมา แล้วลุกขึึ้นนั่งพร้อมกับเสียงเจ็บปวดเบาๆของเธอจากแผลที่ถูกแทงที่ขา ผมพยายามห้ามไม่ให้เธอฝืนลุกหรือทำอะไรต่างๆที่ใช้กำลัง เสียงที่ผมอยากได้ยินจากเธอคือ รับทราบ แต่เสียงที่ออกมากลับเป็นเสียงที่เกิดขึ้นเมื่อคนเราหิว จ๊อก…จ๊อก… เสียงท้องร้องของเธอดังขึ้น

“ หิวแล้วอะ ”

ผมที่กลั้นขํา เสียงท้องร้องกับคำพูดพร้อมทั้งสีหน้าที่เขินอายนิดๆของไอรีนอย่างเอ็นดู ก็ได้หลุดขำ “ ฮ่าๆๆๆ ”

“ อย่าขำกันได้ไหม ไอ้รุ่นพี่บ้า >////< ” ไอรีนได้พูดทั้งที่ทุบแขนขวาผมเบาๆ สลับซ้ายขวาไปเรื่ิอยๆ

“ ทำไมล่ะ ก็น่ารักออก ฮ่าๆๆ ”

สีหน้าของไอรีนก็ได้แดงขึ้นพร้อมกับความเขินที่มากขึ้นอีก

“ ถ้ารุ่นพี่ไม่อยากให้ฉันลุกไปทำอะไรเลย ก็เอาไอ้ผลไม้ที่หาได้มาให้กินเลยนะ >////< ”

ผมได้จัดมะม่วงและกล้วยที่หาได้ให้เธอกินโดยใส่กล่องข้าวของเธอที่กินกันตอนกลางวัน กล่องข้าวและผลไม้ได้ถูกล้างทำความสะอาดมาแล้วตอนเจอลำธารระหว่างทาง

พวกเราทั้งกินและคุยกันอย่างสนุกสนาน ราวกับลืมเหตุการณ์สุดแสนจะโหดร้ายและหดหู่ใจจนหมดท่ามกลางแสงจันทร์และดวงดาวมากมาย จนเธอผล็อยหลับในถุงนอนที่ผมให้มา

“ ถึงฉันจะไม่รู้ว่ารุ่นพี่พกถุงนอนมาโรงเรียนทำไม แต่ขอบคุณมากนะคะ ”

หลังจากนั้นก็อยู่เฝ้ายามในขณะที่เธอหลับ ค่ำคืนนั้นเป็นค่ำคืนที่หนักหนามาก ทั้งเรื่องที่โรงเรียน ทั้งเดินป่า พวกเราต่างเหน็ดเหนื่อยกันทั้งคู่ ในใจผมอยากจะนอนพักบ้างจัง อยากจะหลับไม่ตื่นไปเลยก็ดี ระหว่างที่ผมกำลังคิดและบ่นในใจไปร่างกายก็เริ่มอ่อนล้ามากขึ้นและสายตาพร่ามัวมองอะไรเริ่มไม่ชัดแล้วนั้นทุกอย่างก็เริ่มมืดลง จนดำสนิท……

“ พ่อครับ แม่ครับ จะทิ้งซีนไปไหน อย่าไปเลยนะ!! ”

เสียงของเด็กน้อยที่พยายามไล่ตามผู้เป็นพ่อและแม่อยู่ในสถานที่ที่ทุกอย่างขาวโพลนไปหมด สิ่งที่เด็กหนุ่มคนนั้นได้รับกลับมาจากพ่อแม่ของตน มีเพียงคำขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ แล้วก็ขอโทษ…..

ซีนได้ลืมตาจากภาพในฝันพบว่าตัวเองกำลังนอนอยู่ตักที่แสนอุ่นของไอรีน ซีนได้สะดุ้งแล้วลุกออกอย่างทันทีด้วยความตกใจ และพูดขอโทษเป็น10ครั้ง

“ ก็ตื่นมาเห็นรุ่นพี่นั่งหลับน่าจะทั้งคืน กลัวปวดคอเลยให้มานอนหนุนตักสักนิดนึงแล้วค่อยปลุก ”

“ ถ้าให้ฉันทำแบบนั้นเธอจะไม่เจ็บขารึไง ”

“ สบายมากค่ะ ฉันน่ะแข็งแรงดีแล้ว ” ไอรีนลุกขึ้นกอดอกและทำสีหน้าสุดภูมิใจ แต่ไม่ทันใดก็ร้องโอดโอยด้วยความเจ็บจากแผลที่ยังไม่หายดี

“ เห็นไหม อย่าขยับขาเยอะล่ะ ไปหาที่นั่งไป เดี๋ยวฉันเก็บของให้ ”

“ ค่ะ ” ไอรีนตอบรับและทำหน้าสำนึกผิด

หลังจากนั้นทั้งสองก็เตรียมตัวเดินทางอีกครั้งออกจากป่า

ณ คลินิก เล็กๆแห่งหนึ่ง

“ เตรียมรถเสร็จแล้วครับ น้ำมัน3ถังน่าจะเพียงพอ คุณหมออันจะไปไหมครับ ตามที่พวกทหารพวกนั้นบอก อาหารและยาเพียบเลยนะครับ บางทีอาจจะเจอคุณสามีที่นั่นก็ได้นะครับ ”

“ กาย ไม่ใช่ฉันไม่อยากไปหรอกนะ แต่ที่นี่ก็มีคนที่ต้องการฉันเหมือนกันนะคะ”

หลังจากหมอกหนาได้จางลงเผยภาพของผู้ติดเชื้อที่นอนตายเป็นกองภูเขาหน้าหมูบ้านชุมชนแห่งหนึ่ง

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***