Souls Of Player อุบัติการณ์เกมกลืนวิญญาณ

สุสานใต้ดิน

ผ่านมา 2 เดือนหลังจากโลกแห่งนี้แปรเปลี่ยนเป็นเกม มีเพลย์เยอร์จำนวนมากที่ท้าท้ายปราสาทจากการพิชิตหอคอยชั้นที่หนึ่ง พวกเขาหยิ่งผยองในพลังของตัวเองมากเกินไป จนนำมาซึ่งความตายในที่สุด ยอดผู้เสียชีวิตยังสูงขึ้นเรื่อยๆ จึงทำให้ทางรัฐบาลต้องออกมาตรการกำหนดเกณฑ์ของเลเวลขั้นต่ำเพื่อกำชับไม่ให้เพลย์เยอร์ตาย ซึ่งการตายของเพลย์เยอร์แค่หนึ่งคนส่งผลกระทบต่อโลกนี้อย่างมาก วิญญาณของเหล่าเพลย์เยอร์หรือสิ่งที่เรียกว่า "โซล" จะถูกมอนเตอร์กลืนกินเข้าไปและทำให้พวกมันมีเลเวลที่สูงขึ้นและตามมาด้วยการรับมือที่ยากขึ้นไปอีกขั้น

เลเวลของเพลย์เยอร์จะถูกแบ่งแยกคลาส

คลาส D Lv.1-20

คลาส C Lv.21-30

คลาส B Lv.31-40

คลาส A Lv.41-50

คลาส S Lv.51-80

คลาส SS Lv.81++

แน่นอนว่านี่เป็นแค่การคาดการณ์เวลาอย่างคร่าวเท่านี้ในอนาคตอันใกล้ทางสมาคมจะเร่งสร้างเครื่องวัดพลังและทำการวัดคลาสใหม่อีกครั้ง หลังจากที่เกมเริ่มต้นขึ้นเพลย์เยอร์บางคนจะได้รับการสุ่มเลเวลและอาชีพ พวกเขาบางคนอาจจะมีเลเวลสูงถึง 50 หรืออาจจะ 90 เลยก็ได้ ทำให้พวกเขาได้เปรียบในการอัพเลเวลในดันเจี้ยนระดับสูงที่มีเฉพาะกิลด์เท่านั้นจึงจะสามารถเข้าไปได้ ด้วยเหตุนี้เพลย์เยอร์หลายๆ คนต่างมองหากิลด์น้อยใหญ่ทำให้กิลด์มีอำนาจและบทบาทมากขึ้นไปอีก

ในเช้าอันสดใสชายหนุ่มกำลังนั่งอยู่ในห้องโล่งกว้างพลันใช้ผ้าขาวสะอาดเช็ดเหงื่อตามใบหน้าหลังออกกำลังกายเสร็จ

ติ๊ด… เสียงแจ้งเตือนจากระบบดังขึ้น

“เควสประจำวันสำเร็จ”

ได้รับ : 300 exp พอยท์สเตตัส +3

โพชั่นฟื้นฟูพลังชีวิตระดับกลาง 1 ขวด

โพชั้นฟื้นฟูมานาระดับกลาง 1 ขวด

รางวัลสำเร็จ 2 เดือน : กุญแจสุสานมืดมิด

คำอธิบายไอเทม : ใช้เปิดประตูดันเจี้ยนใต้เมือง จุดหมายจะถูกบันทึกไว้ในระบบแผนที่ของท่าน

Level up!

ได้รับพอยท์สเตตัส +1

จุนฮยอกมุ่งเพียงแค่ทำเควสประจำวันเพื่อเตรียมความพร้อมสำหรับการพิชิตเกม ถึงเขาจะชื่นชอบและเล่นเกมแนวนี้มาก่อนก็ตาม แต่จะไม่ประมาทแม้แต่ก้าวเดียว เพราะนั่นหมายถึงชะตาชีวิตของตัวเขาเองต้องจบลง เหงื่อที่เปียกโชกไปทั้งตัวทำให้เขารู้สึกอึดอัดจนอยากกระโจนตัวลงไปในบ่อน้ำที่เย็นเฉียบ เขาพยายามลากตัวเองเข้าไปในห้องน้ำ เพื่อแช่น้ำให้สบายตัวหลังจากที่อาบน้ำทำความสะอาดร่างกายเสร็จแล้ว

“หนุ่มหล่อในกระจกคนนี้คือฉันจริงๆหรอเนี่ย” ภาพสะท้อนจากกระจกคือ ชายหนุ่มนัยน์ตาสีน้ำตาล ผมสีน้ำตาลเทา สวมแค่กางเกงวอมขาสั้นเปลือยร่างกายส่วนบน เนื้อผิวละเอียดอ่อนแน่นไปด้วยกล้ามเนื้อที่พอดี

“สเตตัสของฉันส่งผลมาถึงร่างกายโดยตรง เพียงแค่ 2 เดือนส่วนสูงและกล้ามเนื้อของฉันเพิ่มขึ้นอย่างเห็นได้ชัด” จุนฮยอกยืนอยู่หน้าตู้เสื้อผ้าขนาดความสูงเท่าตัวเอง

“ตัวนี้แหละ”

หลังจากเลือกชุดเสร็จ เขาคว้าโทรศัพท์ที่วางอบู่บนโต๊ะและเดินออกมาจากบ้าน จุนฮยอกสวมเสื้อฮู้ดสีดำสนิท กางเกงวอมขายาวสีเทาอ่อนๆ ทำให้เขารู้สึกคล่องตัวและเคลื่อนไหวได้อย่างกับสายน้ำ

“ปราชญ์แห่งพร แสดงแผนที่ของสุสานมืดให้ฉันที”

“เข้าใจแล้วค่ะ” ไม่ถึงเสี้ยววิ แสงสีฟ้าก็ปรากฏขึ้นแสดงถึงแผนที่ของกรุงโซลทั้งหมดพร้อมระบุตำแหน่งสุสานที่ฉันมีข้อมูลเป็นสัญลักษณ์กระโหลกสีแดง

“มันถูกปักอยู่ที่สถานีรถไฟใต้ดิน โซโยซังซึ่งอยู่ห่างจากฉันราว 18 กิโลเมตร” ถ้านั่งรถแท็กซี่ไปก็คงประมาณ 1 ชั่วโมงจึงจะไปถึง แต่ชั่วขณะความคิดเล่นพิเรนทร์ก็ผุดขึ้นมาในหัวของเขา ‘ฉันอยากจะลองวิ่งทดสอบร่างกายและจับเวลาตอนไปถึงสุดๆ’ แววตาของชายหนุ่มเร่าร้อนดุจเปลวเพลิง

“แต่ก่อนหน้านั้นฉันต้องเตรียมเสบียงซะก่อน”

หลังเดินมาได้สักพักใหญ่จนพ้นซอยหน้าบ้าน เขาก็มุ่งตรงไปหาร้านซะดวกซื้อใกล้ๆ “ยินดีตอนรับเพลย์เยอร์ค่ะ” พนักงานร้านหญิงพูดอย่างกระตือลือล้น สายตาของเธอไม่ได้จับจองมาที่จุนฮยอก เขาเดินวนไปรอบๆเพื่อซื้อของกินฉุกเฉินเผื่อเอาไว้และเดินไปจ่ายเงินที่หน้าเคาน์เตอร์

“ทั้งหมด 20,000 วอนค่ะ” จุนฮยอกยื่นบัตรดิตให้เธอ สายตาของเธอเหลือบมองมาที่เขาโดยบังเอิญ

‘ผู้ชายรูปร่างส่วนสูงและหน้าตาหล่อเหลาอย่างกับพระเอกที่หลุดมาจากนิยายคนนี้เป็นใครกันนะ’

“กรี๊ด…เทพบุตรชัดๆผมสีน้ำตาลปนเทานั่น ทำหัวใจฉันสั่นระรัวเลย” หญิงสาวหลุดปากพูดออกมา ใบหน้าของเธอเริ่มแดงขึ้น สายตาของคนในร้านต่างมองมาที่พวกเขาด้วยแววตาสงสัย

“ขอบคุณครับ” จุนฮยอกเอ่ยด้วยเสียงที่หวานหยดย้อยทำให้หัวใจของเธอเต้นรัวยิ่งขึ้น

เธอหลบสายตาจากชายหนุ่มพรางใช้มือยื่นโทรศัพท์มาให้ “ฉันขอเบอร์ติดต่…คุณได้ไหมคะ” เธอเขินอายจนพูดตะกุกตะกักไม่เป็นคำ

“ได้สิครับ” หลังจากที่ฉันให้เบอร์ติดต่อกับเธอเสร็จฉันก็หันหลังแล้วออกมาจากร้าน

[ระบบ]

แจ้งเตือน: มีบุคคลหลงไหลในตัวคุณ 1 คน

“ของแบบนี้ไม่จำเป็นต้องแจ้งเตือนให้ฉันรู้ก็ได้”

“เข้าใจแล้วค่ะ” เฮ้อ..ฉันถอนหายใจเฮือกใหญ่

“ปราชญ์แห่งพร ฉันสามารถเก็บของจากด้านนอกเข้าไปในกระเป๋าของระบบได้ไหม” จุนฮยอกเอ่ยขึ้นหัวของเขาเอียงเล็กน้อยด้วยความสงสัย

“ได้ค่ะ ท่านสามารถเก็บของทุกอย่างเข้าไปไว้ในกระเป๋าได้ตราบเท่าที่กระเป๋าของท่านยังไม่เต็ม”

“งั้นก็ดีเลย” จุนฮยอกรีบเก็บของกินเข้าไปไว้ในกระเป๋าทันที ‘ได้เวลาออกวิ่งกันแล้ว’ เขายกโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อดูเวลา

12.39 น. คือเวลา ณ ตอนนี้ จุนฮยอกโน้มตัวไปด้านหน้าเล็กน้อยพร้อมสูบอากาศเข้าปอดไปเฮือกใหญ่ ทันทีที่เวลา ถึง 12.40 น. เขาออกวิ่งเต็มแรง มุ่งตรงไปที่สถานีรถไฟโซโยซัง

[สเตตัสปัจจุบัน]

ชื่อ : จุนฮยอก อายุ : 22

อาชีพ : ????

เลือด : 700

มานา : 150

: สเตตัส : เลเวล 7

พลังชีวิต 12 แข็งแกร่ง 13

ว่องไว 15 ชำนาญ 8

สมาธิ 6 โชคลาภ 9

สกิล : ปราชญ์แห่งพร, ต้านทาน

เกราะหัว : ว่างเปล่า เกราะตัว : ว่างเปล่า

กางเกง : ว่างเปล่า รองเท้า : ว่างเปล่า

เครื่องราง : แหวนแห่งพร สเตตัสทั้งหมด+5

ณ การประชุมของรัฐบาล

ภายในตึกสูงยี่สิบชั้น ณ ห้องโถงกว้างที่ตบแต่งผนังด้วยสีของกุหลาบหิมะ ฝาผนังติดด้วยสัญลักษณ์ของกิลด์ใหญ่ทั้งหกและมีผู้คนเจ็ดชีวิตกำลังนั่งสนทนาล้อมโต๊ะทรงกลม

“คุณว่ายังไงนะคุณแพกมยองมุน” ชายวัยกลางคนใส่แว่นสวมชุดสูทสีดำ กำลังเพ่งเร็งไปที่ชายวัยกลางคนและคำรามเสียงดัง

ชายวัยกลางคนที่มีผมและหนวดเคราสีส้ม รูปร่างกำยำน่าเกรงขาม ดวงตาของเขาวาววับและแหลมคมดุจดังดวงตาของสุนัขป่าในยามรัตติกาล เขานั่งกอดอกและแสดงท่าทีเย่อหยิ่ง “ผมบอกคุณไปแล้วคุณเลขาคิม กิลด์ของเราจะยอมเข้าร่วมกลุ่มพิชิตเกมก็ต่อเมื่อพวกคุณยอมยกดันเจี้ยนทั้งหมดในชั้นที่1 ให้กับเรา” สายตาคู่นั้นเย็นเฉียบจนชวนให้หนาวสะท้าน รอบกายของเขาแผ่รังสีอำมหิตคุกคามออกมา คิมจองมินกลืนน้ำลายเข้าไปอึกใหญ่

หัวหน้ากิลด์หมาป่ารัตติกาล : แพกมยองมุน เพลย์เยอร์ระดับคลาส SS

“อย่ามาพูดบ้าๆ พวกเราก็ต้องการดันเจี้ยนสำหรับอัพเลเวลเหมือนกัน” หญิงสาวแสดงสีหน้าความโกรธออกมาเบาๆพลันตะคอกกลับใส่แพกมยองมุน ผมของเธอสีเหลืองทองเงางาม ดวงตาคู่นั้นเปล่งประกายสีฟ้าราวกับอยู่ท่ามกลางความมืดที่มีแค่ดวงดาวสีฟ้าค่อยส่องสว่างนำทาง เธอสวมชุดเกราะคุณภาพสูงครบเซ็ต

หัวหน้ากิลด์กุหลาบสีเงิน : พัมจุนซู เพลย์เยอร์ระดับคลาส SS

“ทั้งสองคนพอได้แล้ว” ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ทำไมเราถึงไม่แบ่งให้เท่าๆกันล่ะ”

หัวหน้ากิลด์มังกรไร้หัว : ฮันจูมง เพลย์เยอร์ระดับคลาส SS

“นายคิดยังไง ซงแจ” ฮันมูจงเหลือบมองไปที่ชายหนุ่มฝั่งขวามือของเขา

“ฉันเห็นด้วย” เสียงตอบดังขึ้นเบาๆ เขาแสดงสีหน้าเบื่อหน่ายออกมาชัดเจนราวกับว่าอยากจะไปให้พ้นๆจากตรงนี้สักที

หัวหน้ากิลด์เรดเดวิล : ซงแจอึน เพลย์เยอร์ระดับคลาส SS

“พวกฉันก็เห็นด้วย” ชายหญิงเอ่ยขึ้นพร้อมกัน

หัวหน้ากิลด์ไนท์อาย : ซอฮยอนจา เพลย์เยอร์ระดับคลาส S

หัวหน้ากิลด์แบล็คซอร์ด : อิมแทยัง เพลย์เยอร์ระดับคลาส S

“งั้นตกลงเอาตามนี้ คุณคงไม่มีปัญหาใช่ไหมคุณแพกมยองมุน” ฮันจูมงยิ้มด้วยใบหน้าสง่างามที่แฝงไปด้วยความลึกลับ

“จะว่ายังไงก็เชิญ ฉันไม่ได้มีเวลามานั่งอยู่ตรงนี้ทั้งวันหรอกนะ” เสียงพูดอันหยาบกระด้างยังคงทำให้บรรยากาศรอบๆเย็นและเงียบสนิท

ก๊อกๆ... ทันใดนั้นประตูห้องได้เปิดออกชายวัย 40 ปีย่างกรายเข้ามาในห้องอันโถงอันกว้างขวาง เขาสวมสูทสีดำรัดกุม ท่อนร่างเป็นกางเกงยีนส์สีดำ เดินมุ่งตรงมาที่โต๊ะ

“สวัสดีทุกท่านขอโทษที่ให้รอ ผมคือประทานสมาคมพิชิตเกม นามว่าลีซึลกิขอขอบคุณทุกท่านที่มาให้วันนี้อีกครั้ง” เขาเลื่อนเก้าอี้และนั่งลง

“ผมจะขอเข้าประเด็นเลยนะครับ อย่างที่ทุกท่านทราบ เมื่อไม่นานมานี้เพลย์เยอร์จำนวนมากได้ล้มตายจากการท้าทายหอคอยชั้นที่1 แต่ทว่าไม่มีใครสามารถเข้าใกล้ห้องบอสได้เลย ซ้ำร้ายพวกเขายังโดนมอนเตอร์กลืนกินโซลเข้าไปอีกทำให้พวกมันมีเลเวลที่สูงขึ้น มันเลยกลายเป็นเรื่องยากที่เราจะสามารถเข้าใกล้บอสได้ ในขณะที่พวกเราประชุมกันอยู่ในตอนนี้หน่วยสอดแนมฝีมือดีของผมกำลังทำการค้นหาห้องของบอสกันอยู่ คงจะได้ข้อมูลในเร็ววันนี้ ผมจึงอยากให้ทุกท่านเข้าร่วมกับพวกเราในการพิชิตครั้งนี้ ส่วนข้อตกลงคือทางเรายินดีที่จะยกดันเจี้ยนและทรัพยาการทุกอย่างให้กับพวกคุณโดยที่เราจะไม่เข้าไปยุ่งแม้แต่น้อย” หลังจากสิ้นเสียงอธิบายที่หนักแน่น

“ถือว่าเป็นข้อตกลงที่ยุติธรรมดี ถึงแม้ว่าพวกเราจะคิดเรื่องนี้ไว้ก่อนแล้วก็ตาม” ฮันจูมงหรี่ตาลงต่ำพลันตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“งั้นตกลงตามนี้ก็แล้วกันฝากคุณต่อด้วยเลขาคิม ผมยังมีธุระด่วนต่อ”

“ครับท่าน” ชายสูงวัยเดินหันหลังจากไปอย่างเร่งรีบ

“หลังจากได้ข้อมูลแล้ว ทางเราจะรีบแจ้งให้ทราบในทันทีครับ หลังจากนั้นหนึ่งอาทิตย์เราจะทำการร่วมตัวและพิชิตชั้นแรกทันที เนื้อหาประชุมในวันนี้มีเพียงแค่นี้ ขอบคุณทุกท่านด้วย”

“เฮ้อ…ได้เวลาไปจากตรงนี้สักที” หัวกิลด์ทั้งหมดต่างเดินออกมาจากห้องประชุมและแยกจากกันไปคนละทาง

“ถึงสักที” จุนฮยอกหายใจหอบแรงพลันใช้มือเปิดดูเวลาจากโทรศัพท์ 14.02 น.

“ฉันใช้เวลาไปราวๆ 1 ชั่วโมงกับอีก 22 นาที สำหรับการไม่หยุดพักเลยแม้แต่วินาทีเดียวก็ถือว่าเร็วใช้ได้” จุนฮยอกเริ่มค่อยๆหายใจสะดวกและโล่งขึ้น ร่างกายของเขาใช้เวลาเพียงไม่กี่นาทีเพื่อฟื้นฟูตัวเองจากสภาพเหนื่อยล้า

ในขณะที่เขากดเข้าไปในกระเป๋าไอเทม สายตายของเขามองไปรอบๆในสถานีโซโยซังที่เต็มไปด้วยผู้คนที่สัญจรกันอย่างบ้าคลั่ง ทั้งๆที่โลกเปลี่ยนไปกลับยังมีคนที่ไม่ได้สนใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นเลยด้วยซ้ำ พวกเขายังใช้ชีวิตประจำวันเหมือนอย่างเคย แต่ถึงยังไงการอยู่เฉยๆอาจจะดีที่สุดก็เป็นได้

[แจ้งเตือน]

ต้องการใช้กุญแจสุสานมืดมิดหรือไม่

ยอมรับ : ปฏิเสธ

“ยอมรับ” หลังจากสิ้นสุดการยืนยัน ความมืดปรากฏขึ้นมาด้านหน้าของจุนฮยอกและคลืบคลานเข้าปกคลุมตัวเขาอย่างกับโดนดึงดูดเข้าไปในมิติแห่งความว่างเปล่าอันมืดมิด

“เข้าสู่ภายในดันเจี้ยนเรียบร้อยแล้วค่ะ” รูม่านตาของฉันค่อยๆ ขยายเพื่อรับแสง ฉันเหลือบมองไปรอบๆ

“เกิดอะไรขึ้น” ผู้คนนับพันเมื่อครู่นี้หายไปไหนกันหมด แม้แต่เสียงแมลงสักตัวยังไม่มี ชายหนุ่มยังกวาดสายตาไปรอบๆ ผนังเก่าๆเต็มไปด้วยตะไคร่น้ำและมอส พื้นทางเดินที่ปูด้วยปูนยังมีหญ้าที่แซมทะลุออกมาเป็นหย่อมๆ

“ที่นี่กลายเป็นสถานีร้างไปแล้ว” จากจุดที่จุนฮยอกยื่นอยู่คือบันไดขั้นบนสุดเขาค่อยๆก้าวขาลงมาที่ละขั้น ทางลงที่ปกคลุมด้วยความมืดสุดลูกหูลูกตา ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะสิ้นสุดตรงไหน บรรยากาศเย็นยะเยือกยันสะท้านเข้ามายันกระดูกพร้อมกับความเงียบทำเอาจุนฮยอกรู้สึกเสียวสันหลังวูบวาบอยู่ตลอดเวลา

“นี่ปราชญ์แห่งพร”

“ค่ะ”

“ทำไมโซโยซังถึงกลายเป็นแบบนี้ล่ะ” จุนฮยอกคุยกับระบบขณะเดียวกันเขาก็ยังเดินลงลึกไปเรื่อยๆ

“ที่นี่เป็นดันเจี้ยนพิเศษที่ถูกจำลองมาจากสถานที่จริงค่ะ เพียงแค่อยู่คนละมิติเวลาเท่านั้น 1วันในที่แห่งนี้เท่ากับ 2 วันในโลกของความเป็นจริงค่ะ”

“เวลาเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่าของเวลาจริงสินะ ใครกันที่เป็นคนทำแบบนี้” เขายังอดสงสัยไม่ได้

“ขอบใจมากปราชญ์แห่งพร แต่ฉันว่าชื่อของเธอมันเรียกยากไป ให้ฉันเรียกเธอว่าอะไรดี”

“ฉันถูกสร้างขึ้นจากระบบไม่สามารถเปลี่ยนแปลงชื่อของตัวเองได้ค่ะ”

“งั้นหรอ ถ้าอย่างนั้นฉันก็ตั้งให้เธอได้สิ เพราะฉันได้สิทธิพิเศษมาแล้ว” จุนฮยอกเผยใบหน้ายิ้มแย้ม

“ค่ะ”

“เอาเป็น ฮยองอินเป็นไง”

** ฮยองอิน แปลว่า นักปราชญ์ **

“ค่ะ”

“ต่อไปนี้เธอคือฮยองอินแล้วก็อย่าใช้คำว่า นายท่านอีกมันดูโบราณเกินไป เรียกฉันว่าจุนก็พอ”

สิ้นสุดทางลงบันไดขั้นสุดท้ายเสียงแจ้งเตือนจากระบบดังขึ้น

[ระบบ]

ชื่อเควส : หลุมศพของผู้กล้า

เงื่อนไข : กำจัดหัวหน้าศัตรูภายใน10ชั่วโมง

รางวัลสำเร็จ : เง้ารากอิสระ 3 ชิ้น โกลด์ 100,000

บทลงโทษเมื่อไม่สำเร็จ : ไม่สามารถอัพเลเวลได้เป็นเวลา 3 วัน

[แจ้งเตือน]

เควสกำลังดำเนินการนับถอยหลัง 9:59.58 วินาที

‘ลุยกันเลย’ จุนฮยอกกวาดมองไอเทมในกระเป๋าอย่างถี่ถ้วน ราวกับว่าเขาต้องการหาอะไรสักอย่าง ไม่นานนักตาของเข้าก็เบิกโพร่ง

“เอาจริงดิ” เขาคำรามเสียงดังลั่น

“ฉันเตรียมความพร้อมมาทุกอย่างแต่กลับลืมเอาอาวุธมาด้วยเนี่ยนะ” สีหน้าของเขาเวลานี้ราวกับถูกทำลายความมั่นใจที่พกมาทั้งหมด เขาได้แค่เพียงใช้มือทุบหน้าผากของตัวเองพลางถอนหายใจเฮือกใหญ่

“ชั่งเถอะ เป็นนิสัยที่เปลี่ยนไม่ได้จริงๆ เพราะแบบนี้ไงฉันเลยต้องโซโล่บอสมือเปล่าบ่อยๆ ทั้งที่ฉันไม่ได้ต้องการด้วยซ้ำ” จุนฮยอกพึมพัมกับตัวเองพลางเดินลึกเข้าไปในดันเจี้ยนเรื่อยๆ เวลายังคงนับถอยหลัง 9:54.12 วินาที

ฟิ้ว...!! จุนฮยอกเอียงหัวหลบมาด้านซ้ายปฏิกิริยาของเขารับรู้ถึงมีดสั้นปริศนาที่พุ่งเข้าหาตัว กระดูกที่กองอยู่กับพื้นค่อยๆก่อตัวกลายเป็นโครงกระดูกของมนุษย์ ในมือของมันเพียบพร้อมไปด้วยอาวุธมีด ปริมาณของพวกมันอัดแน่นเต็มโถงทางเดินของสถานีรถไฟ ไม่มีแม้แต่ช่องที่จะสามารถผ่านไปได้

“นักรบโครงกระดูก Lv.10 ” สายตาของจุนฮยอกมองเห็นข้อมูลศัตรูที่แสดงอยู่ตรงหน้า ชื่อของมันเป็นสีเขียว เขารู้ได้ทันทีว่าพวกมันไม่ได้แข็งแกร่งอะไรนัก

“กำลังวิเคราห์การต่อ... ”

“ไม่เป็นไรฮยองอิน ฉันขอรับมือเอง” ยังไม่ทันสิ้นเสียงจากระบบ เขาก็เอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา สีหน้าที่เคร่งครึมแสดงออกถึงความมั่นใจที่เต็มร้อยของเขา

พวกโครงกระดูกพยายามโจมตีเขาหลายต่อหลายที แต่จุนฮยอกสามารถหลบได้ทั้งหมด เขาเรียนรู้การเคลื่อนไหวของศัตรูได้ในพริบตา

“พวกมันเคลื่อนไหวได้ไม่เร็วนัก แต่ปริมาณของพวกมันก็เป็นปัญหาอยู่ดี” เขาใช้มือเปล่าโจมตีโครงกระดูกจนแตกออกเป็นเสี่ยงๆ

“ไม่ได้ exp” โครงกระดูกค่อยๆคืนสภาพเดิมกลับขึ้นมาอีกครั้ง

“เป็นพวกอันเดดนี่เอง” เขาไม่รอช้ารีบกวาดสายตามองไปฝูงมอนเตอร์อีกครั้ง

“ชื่อของพวกมันไม่ได้มีสีเขียวแค่สีเดียว ยังมีสีเหลืองปะปนอยู่ด้วย” เขากระโจนตัวขึ้นไปบนอากาศ เพื่อเพิ่มระยะการมองเห็น สายตาของเขาจับจ้องไปที่มอนเตอร์โครงกระดูกที่กำลังร่ายเวทย์อยู่ด้านหลังสุด

“เจอตัวแล้ว” ทันทีที่ตัวของเขาลงมาถึงพื้น เขาพุ่งแหวกฝูงโครงกระดูก มุ่งตรงไปที่นักเวทย์ของพวกมัน เขาใช้มือคว้าเข้าไปที่คอของมันและกำแน่นจากนั้นใช้แรงเวี่ยงทุ่มร่างของมันลงกับพื้น โครงกระดูกที่แตกสลายแสดงถึงหินแก่นกลางของพวกมัน จุนฮยอกไม่รอช้าทุบหินนั้นทิ้งโดยทันที มอนเตอร์โครงกระดูกที่ถูกอัญเชิญมาค่อยๆสลายหายไป

“ได้ผลจริงๆด้วย แต่มันนี่ก็เป็นแค่ส่วนหนึ่งเท่านั้นเพราะยังเหลือพวกมันอีกเพียบ”

ได้รับ 431 exp!

"Level up! "

ได้รับ พอยท์สเตตัส +1

“ตัวละ400 คุ้มค่าเวลาสุดๆ ได้เวลาฟาร์มเลเวลแล้วละ”

[ระบบ]

คุณได้สังหาร นักเวยท์โครงกระคูก Lv.20

ได้รับ : 431 exp!

คุณได้สังหาร นักเวยท์โครงกระคูก Lv.20

ได้รับ : 431 exp! ได้รับ : 431 exp! ได้รับ : 431 exp! ได้รับ : 431 exp!

ได้รับ : 431 exp! ได้รับ : 431 exp!

Level up!

ได้รับค่าสเตตัส +4

“เควสกำลังดำเนินการ…เหลือเวลา 8:32.11 วินาที”

‘บอสยังไม่โผล่มาเลยแฮะ’จุนฮยอกเปิดเช็คที่ระบบสเตตัส เขายืนครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ ‘เอาเป็นว่าอัพแข็งแกร่งทั้งหมดเลยแล้วกัน’

: สเตตัส : เลเวล 11

พลังชีวิต 12 แข็งแกร่ง 17

ว่องไว 15 ชำนาญ 8

สมาธิ 6 โชคลาภ 9

“ฮยองอินมีทางอื่นที่ฉันจะสามารถหาอาวุธมาใช้ได้ไหม”

“ค่ะ สามารถซื้ออาวุธและไอเทมได้ในร้านค้าของระบบ แต่เงื่อนไขจะต้องมีเลเวลถึง 20 ก่อนค่ะ”

ชายหนุ่มเมื่อได้ยินแบบนั้นก็แสดงใบหน้าอดสูออกมาทันที “โธ่ ชีวิต”

เขาย่ำเท้าเดินลงมาจนถึงชั้นล่างสุดของสถานี บรรยากาศด้านในยังคงเงียบสนิท เขาหยุดซะงักที่ลานโล่งกว้าง สัญชาตญาณในการเล่นเกมของเขารู้ได้ทันทีว่าที่ตรงนี้คือห้องบอส

เพียงแค่ก้าวเดียวหลังจากจุนฮยอกขยับตัวไปด้านหน้า ดาบปริศนาพุ่งมาด้วยความเร็วปะทะเข้ากับตัวของเขาอย่างจัง

ตุบ…

ร่างของเขาพุ่งกระเด็นถอยหลังชนเข้ากับผนังกำแพงจนแตก สีหน้าของเขาซีดลงและกระอักเลือดออกมาจากปาก

ติ๊ด!

[แจ้งเตือน]

พลังชีวิตเหลือต่ำ 144/700 ทำการใช้โพชั่นฟื้นฟูอัตโนมัติ

เสร็จสิ้นการฟื้นฟู!

‘เวรเอ้ย ยังดีที่ฉันขยับหลบได้นิดหน่อยไม่งั้นได้ตายจริงๆแน่’ จุนฮยอกพยามพยุงตัวลุกขึ้น เขาเจ็บแปลบที่ศีรษะหลังชนเข้ากับกำแพง เบื้องหน้าของเขาคละคลุ้งไปด้วยฝุ่นควัน เพียงแค่สูดหายใจก็หยาบไปถึงลำคอ เงาปริศนาค่อยๆย่างกรายออกมาจากฝุ่นควัน ดวงตาสีแดงแม้อยู่ในที่มืดก็มองเห็น ร่างกายที่เน่าเปื่อยคลุมด้วยชุดเกราะและเศษผ้าสีแดงเก่าๆ ในมือลากดาบขนาดใหญ่เสียงดังเอี๊ยดอ๊าดตอนที่ขูดกับพื้นปูน จุนฮยอกได้แค่ยืนตั้งรับอยู่ห่างๆ

“อัศวินมืดอาร์กัส Lv.25” ขณะที่มันค่อยๆชูดาบขึ้นพาดที่ไหล่ด้านขวา “โฮก..!!” มันคำรามเสียงดั่ง ราวกับสัตว์ป่าที่หิวโซ

ชายหนุ่มกำมัดมือทั้งสองข้างแน่น เขาเพ่งเล็งไปที่มอนเตอร์โดยไม่ละสายตาแม้แต่วินาทีเดียว ‘ชื่อของมันเป็นสี่ส้ม’ เขาข่มจิตตัวเองให้สงบลงและหลังจากนั้นก็พุ่งเข้าหาตัวของมอนเตอร์ทันที…

[ระบบ]

ชื่อ : จุนฮยอก อายุ : 22

อาชีพ : ????

เลือด : 700

มานา : 150

: สเตตัส : เลเวล 11

พลังชีวิต 12 แข็งแกร่ง 17

ว่องไว 15 ชำนาญ 8

สมาธิ 6 โชคลาภ 9

สกิล : ปราชญ์แห่งพร, ต้านทาน

เกราะหัว : ว่างเปล่า เกราะตัว : ว่างเปล่า

กางเกง : ว่างเปล่า รองเท้า : ว่างเปล่า