บทที่1. คืนแห่งการแก้เเค้น

คุณเคยเชื่อเรื่องลี้ลับเเฟนตาซีเวทย์มนต์หรืออื่นๆ ต่างๆ นานาก็แล้วแต่รึเปล่า เมื่อก่อนผมไม่เคยเชื่อเรื่องพวกนี้เลยด้วยซ้ำ ผมมองว่ามันก็เป็นเเค่เรื่องแต่งลวงโลกไร้สาระทั่วๆ ไปแต่คาดไม่ถึงเลยล่ะครับ... มีเรื่องเรื่องนึงที่ผมเจอมันเองกับตัว

.

.

.

.

.

ในคืนนั้น...ที่ผมได้อายุครบสิบแปดปีบริบูรณ์ แม่เรียกผมลงมาคุยกันข้างล่างที่ห้องนั่งเล่นคืนนั้น แม่ของผมได้บอกว่า

ในวันที่ผมอายุครบสิบแปดปีบริบูรณ์คืนนั้นจะมีจันทร์สีเลือดแม่บอกผมว่าทุกๆ สิบ สิบห้า สิบแปด ยี่สิบ ของผมจะมีคืนจันทร์สีเลือดแม่ได้ชี้ให้ผมดูที่ข้างนอกหน้าต่าง แม่ชี้ไปที่พระจันทร์สีเลือดดวงนั้น แล้วกล่าวขึ้น "เห็นหหรือได้ยินอะไรรึป่าวลูก" ผมไม่เห็นไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้นตอนนี้นอกจากเสียงแม่ที่กำลังนั่งคุยกับผมอยู่ในตอนนี้ ผมส่ายหน้าแม่เงียบไปสักพักก่อนจะเอ่ยถามกับผมต่อ " หรือรู้สึกปวดหัวปวดท้องร่างกายแปลกๆไปรึปล่าว" ผมที่กำลังจะส่ายหน้าเพื่อเป็นการบอกกับแม่ว่าไม่เป็นไร อยู่ๆ บนท้องฟ้ายามค่ำคืนที่มี

ดวงจันทร์สีเลือดลอยอยู่ท่ามกลางเหล่าเมฆหมอกสีดำอ่อนรอบๆ ก็มีฝนตกลงมา เมื่อฝนตกลงมายังพื้นดิน

ร่างกายของผมก็เริ่มรู้สึกแปลกๆ ร่างกายของผมร้อนผ่าวข้างในร่างกายร้อนของผมมันร้อนมากผมตามัวนิดหน่อยและผมก็ปวดหัวอย่างหนัก ผมจึงได้บอกแม่ไปตามอาการที่ผมเป็นอยู่ แม่จึงรับรู้ได้เเละพูดขึ้น " มาแล้วสินะ คงถึงเวลาเเล้วสินะ.." แม่พูดจบก็ได้ถอดสร้อยคอรูปจันทร์เสี้ยวที่มันอัญมณีเม็ดกลมเล็กที่ส่องประกาย แสงสีม่วงส่องประกายแวววาว ออกมาจากอัญมณีเม็ดนั้น ที่แม่ของผมใส่มันอยู่ประจำ ตลอดเวลา หลังจากที่แม่สวมสร้อยคอให้กับผมเสร็จแล้ว แม่ก็เดินไปหยิบกล่องๆ หนึ่ง มันถูกเก็บไว้เป็นอย่างดี ไม่มีแม้แต่ฝุ่นจับหรือริ้วรอยอะไรสักนิด แม่ได้เปิดกล่องใบนั้นออกมา พบว่าภายใน มีสิ่งที่คล้ายดูสร้อยข้อมือ แต่ก็ดูไม่ใช่ซะทีเดียว มันมีลักษณะที่คร้ายสร้อยข้อมือแต่มีสิ่งหนึ่งที่ลักษณะคล้ายแหวนเงินบางเฉียบที่ดูหรูหรางดงามอยู่ทุกนิ้ว แต่ไม่เพียงเท่านั้นยังมีสร้อยเงินเล็กที่เชื่อมต่อพวกมันเข้าด้วยกัน อย่างกับว่าแค่กระตุกนิดเดียวก็สามารถทำให้มันขาดออกจากกันได้ แต่ตรงกันข้าม

พอเเม่สวมสิ่งนั้นให้ผมมันพอดีกับมือเเละไซน์ของนิ้วผมอย่างน่าประหลาด

ราวกับว่ามันออกแบบเฉพาะมาให้เพื่อผมเท่านั้นที่จะสามารถใส่มันเข้าไปได้ มันทำให้ความเจ็บปวดที่ผมเคยเป็นมันทำให้ความเจ็บปวดที่อธิบายได้ยากในตอนนั้นหายไปอย่างหมดจด พอผมเริ่มอาการดีขึ้น แม่ของผมก็พูดต่อว่า

"จากนี้ไปพวกมันคือของลูก" แม่ของผมพูดพร้อมน้ำตาที่คลอเบ้าเหมือนไก้ลจะไหลออกมาเต็มที แม่ของผมก็ได้พูดต่อ

"ดูแลมันให้ดีๆนะ" แม่ของผมพูดจบก็ลุกขึ้นเดินเข้าห้องนอนไป ปล่อยให้ผมนั่งงงอยู่ตรงนั้นพร้อมกับความเจ็บปวดที่หายไปกับสายฝนที่ตกอยู่ ก็นั้นได้หยุดลง ผมอดไม่ได้ที่จะหันออกไปมองดวงจันทร์สีแดงที่นอกหน้าต่าง เป็นครั้งสุดท้าย ผมก็พบว่ามีเงาเมฆรูปร่าง

ประหลาดคล้ายกับสร้อยคอที่เเม่ใส่ให้กับผมมาก ผมขยี้ตาแล้วหันกลับไปมองที่

ดวงจันทร์สีแดงดวงนั้นอีกที เงาเมฆที่เคยมีนั้นมันได้หายไปแล้ว... ราวกับว่ามันอยากให้ผมคิดว่าผมคงแค่ตาฝาดไปเองเท่านั้นแหละ ผมจึงรีบเดินเข้าห้องนอนของตัวเองไป

แต่ในคืนนั้นผมก็นอนไม่หลับนึกถึงคำที่แม่พูดทั้งคืน

"มาแล้วสินะ **คง**ถึงเวลาแล้วสินะ" คำนั้นของแม่ยังคงวนเวียนอยู่ในหัวของผม อะไรมาแล้วนะ ถึงเวลาอะไรกันนะ ผมในตอนนี้เหมือนไม่รู้อะไรสักอย่างที่เกี่ยวกับตัวเองเลย เกิดอะไรขึ้นในอดีตและความทรงจำของแม่กันนะ...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***