ตอนที่ 5 บังเอิญไปไหม

เมื่อถึงเวลาพักเที่ยง นฤมลก็เดินไปที่โรงอาหารของมหาลัย จากนั้นเธอจึงสั่งอาหารที่ตนชอบและนั่งรับประทาน

โดยที่ไม่ได้สนใจสิ่งรอบข้าง นั่งรับประทานอาหารของตนอย่างเอร็ดอร่อย

จู่ๆ ก็มีใครคนหนึ่งวางจานข้าวลงตรงหน้าของเธอ พร้อมกับทรุดตัวลงนั่งตรงข้ามกับเธอ นฤมลจึงได้เงยหน้าขึ้นมอง

สิ่งที่เห็น คือ" จอมทัพนั่นเอง

"บังเอิญจัง" เจอกันอีกแล้วนะ ขอนั่งกินข้าวด้วยคนแล้วกัน นฤมลคิดในใจ "บังเอิญไปไหมนี่" ที่นั่งก็ตั้งเยอะแยะ

ทำไมเขาไม่ไปนั่ง ทำไมถึงมานั่งที่เธอ

นั่งอยู่ ทำให้เธอพลอยทานข้าวไม่ลง

กลุ่มของแตงกวา มองมายังที่โต๊ะของนฤมล อย่าอิจฉาตาร้อนกันเลยทีเดียว

จอมทัพ: นี่เธอ ชื่อนฤมลใช่ไหม " อืมใช่" นฤมลตอบ "อร่อยมากเลยหรออาหารที่นี่" จอมทัพแสร้งถามต่อ จากนั้นสิ่งที่ไม่คาดฝัน คือ จอมทัพตักเอาน่องไก่ที่อยู่ในจานของตนยกให้แก่นฤมล

นฤมลมองหน้าจอมทัพด้วยความคาดไม่ถึง "ฉันไม่เอา นายเอาไว้กินเองเถอะ"

นฤมลกล่าวต่อจอมทัพ "ไม่เป็นไรฉันยกให้ เพราะฉันไม่ได้อยากจะกินมัน"

นฤมลคิด: "แปลกคนไม่อยากกินแล้วเอามาทำไม: 'จอมทัพ: ช่วยกินมันให้หน่อยนะ จากนั้นก็เอามือเท้าคางและมองหน้าของนฤมลอย่างตั้งใจ เพื่อบอกใบ้ให้หญิงสาวกินมันต่อหน้าเขาเลย ดูท่าทีเหมือนออกคำสั่งกลายๆ ว่าให้เธอต้องกิน ' นฤมลอึดอัดใจอยู่ครู่หนึ่ง แต่เมื่อมองหน้าของจอมทัพแล้วเหมือนโดนบังคับว่าต้องกินหญิงสาวจึงทำอะไรมากไม่ได้ นอกจากต้องหยิบเอาน่องไก่ขึ้นมากัดกินมันต่อหน้าของจอมทัพให้มันจบๆไป : พอใจนายยัง ฉันกินมันหมดแล้ว

แค่นี้ใช่ไหม งั้นฉันไปก่อนนะ พูดจบนฤมลก็ลุกขึ้นและเดินออกจากโรงอาหารไป พร้อมกับสายตาทุกคู่ที่มองมายังเธอ อย่างเป็นเรื่องอัศจรรย์

เพราะหนุ่มหล่อของมหาลัย เหมือนจะให้ความสนใจ แก่หญิงสาวที่ดูเฉิ่มและเชยอย่างตัวของนฤมล นฤมลหาได้สนใจใครไม่ ยังคงก้าวเดินอย่างไวเพื่อไปให้พ้นจากตรงนั้น 'จอมทัพ: นั่งอมยิ้มมองการกระทำของหญิงสาวที่ไม่เหมือนใครกับการแก้เขินด้วยการรีบเดินหนีไปของเธอ แตงกวา: จอมทัพเอาน่องไก่ของแตงกวาไปกินไหม แตงกวาเอามาตั้ง 2 อันแน่ะ ในเมื่อของจอมทัพเอาให้ยัยบ้านนอกกินไปแล้ว จอมทัพก็เอาของแตงกวาไปกินสิ จอมทัพ:ไม่เป็นไรฉันอิ่มแล้ว อีกอย่างฉันตั้งใจเอาให้ยัยนั่นกินเองแหละ เมื่อแตงกวาได้ยินสิ่งที่จอมทัพบอกก็ทำให้เดือดดาลอยู่ในใจ

หึ! นางนฤมล แกมันเป็นมารหัวใจของฉันจริงๆคิดอย่างแค้นเคืองในใจ ไม่รู้ว่าจอมทัพนั้นสายตายังดีอยู่หรือไม่ ถึงได้มองยัยบ้านนอกนั้นว่าดีกว่าตนได้อย่างไร มันน่าเจ็บใจนัก คิดอย่างโมโห

นฤมล เมื่อเดินหลบฉากมาได้ ก็มาหาที่นั่งตรงใต้ร่มไม้เพื่อมองสิ่งรอบข้าง

อิงอยู่ตรงต้นไม้สักพักใหญ่ก็รู้สึกว่าชักจะง่วงเพราะลมเย็นๆที่พัดมา ทำให้ตนรู้สึกอยากหลับสักงีบ : เมื่อเวลาผ่านไป สิ่งที่จอมทัพเดินเข้ามาเห็นนั่นคือ ผู้หญิงที่เหมือนตุ๊กตากำลังนั่งหลับอยู่ใต้ต้นไม้ ในมือของนฤมลกำแว่นตาของเธอเอาไว้ ดวงตาที่หลับพริ้วไม่รับรู้ถึงสิ่งรอบข้าง ช่างไม่รู้จักระวังตัวเอาเสียเลยยัยเซ่อซ่านี่ จอมทัพคิดในใจ ดีนะที่ตนเป็นคนมาเห็น เพราะตรงนี้เป็นที่สิงสถิตประจำของตนนั่นเองตนก็ไม่คิดว่าหญิงสาวอย่างนฤมลก็ชอบมาที่เงียบๆแบบนี้เหมือนกัน ดีนะที่ตนเป็นคนมาเห็น มิเช่นนั้นถ้าใครมาเห็นก็คงจะจำนฤมลในเวอร์ชั่นนี้ไม่ได้ คงคิดว่าเป็นนักศึกษาชั้นปีไหนแน่ๆเพราะนฤมลในเวลานี้ช่างน่ารักอย่างหาตัวจับยากกันเลยทีเดียว

นฤมลนั่งหลับอย่างไม่สน 4 สน 8 อะไรทั้งนั้น จอมทัพนั่งมองหญิงสาวอยู่นานก็เห็นว่าหญิงสาวชักจะเอนเอียง ตนจึงรีบเข้าไปนั่งข้างๆตัวหญิงสาว จากนั้นไม่นานนฤมลก็หลับคอพับเข้ามาซบกับไหล่ของจอมทัพอย่างจัง จอมทัพก็นั่งพิงต้นไม้ใหญ่อยู่เงียบๆเพื่อให้หญิงสาวได้หลับเต็มตื่น จอมทัพนั่งยิ้มอย่างพอใจ

เมื่อรู้สึกว่าหลับสบายก็ทำให้นฤมลเริ่มไถลตัวลงและลงไปนอนหนุนตักของจอมทัพแทน จากนั้นก็หลับอย่างสบายใจ จอมทัพก้มมองใบหน้าที่หลับอย่างมีความสุขของหญิงสาว พร้อมทั้งเอามือลูบไล้ใบหน้าที่เนียนใสของหญิงสาวเล่นไปมาอย่างลืมตัว จากนั้นตนเองก็เผลอหลับไปเหมือนกัน นานเท่าไรไม่รู้

นฤมลลืมตาตื่นขึ้น แล้วก็ตกใจที่ตัวเองไปนอนหนุนตักของจอมทัพหลับอย่างมีความสุข ด้วยความตกใจจึงรีบลุกขึ้นนั่ง

และมองหน้าอันหล่อเหลาราวกับเทพบุตรก็มิปาน ของจอมทัพอย่างงุนงง

เป็นไปได้ยังไงที่ตนเองไปนอนหนุนตักของจอมทัพ ตนจำได้ว่าได้นอนหลับพิงต้นไม้อยู่ไม่ใช่หรอ ทำไมถึงได้ไปนอนหนุนตักของพ่อรูปหล่อนี้ได้กันนะ คิดแล้วก็หน้าแดงเป็นลูกตำลึงสุก พร้อมทั้งรีบเดินเผ่นแนบไปเลย เพราะกลัวว่าถ้าจอมทัพตื่นขึ้นมา ตัวเองจะทำหน้าไม่ถูกเอา

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***