มีเรื่อง!

ลิบินเดินหนีฉันขึ้นห้องแล้วยังมีหน้าทิ้งให้ฉันถือกระเป๋าของเขาอีกต่างหาก เรียกได้ว่าเดินหล่อไปอย่างเดียวเลยค่ะ พอถึงหน้าห้องเขาก็กระชากกระเป๋าตัวเองไปถือเฉยเลยให้ฉันถือมาได้ตั้งนานเอาไปถือตอนนี้จะทำให้ดูเป็นคนดีหรือยังไงกัน? ยังดีนะที่เรามาทันคาบแรกไม่งั้นเขาได้โวยฉันอีกเป็นรอบที่สองแน่นึกไม่ออกเลยว่าจะโดนโวยวายใส่หนักขนาดไหน

ฉันเดินตามเข้าไปนั่งข้างลิบินตามปกติแวบหนึ่งเขาแอบชำเลืองตามองฉันนิดหน่อยก่อนจะลุกออกไปนั่งข้างเฟร์ส เพื่อนสนิทของเขาที่นั่งโต๊ะถัดไปทำไมเขาชอบทำเหมือนฉันเป็นคนผิดอยู่เรื่อยเลย ฉันเองน่ะยอมรับว่าตัวเองเป็นคนเอาแต่ใจ...แต่เชื่อเถอะความเอาแต่ใจของฉันยังไม่ได้ครึ่งของลิบินเลยด้วยซ้ำ ทั้งเอาแต่ใจและเผด็จการ!

“ชิ ไปเลย”

“ฉันไปอยู่แล้ว”

“เหอะ! คิดว่าจะง้อหรือไง” ลิบินที่ย้ายไปนั่งของเฟร์สทำให้พอร์สเพื่อนร่วมห้องต้องมานั่งข้างฉันแทน เอาสิตัวเองผิดยังจะมาโทษคนอื่นอีกจะงอลไปได้นานเท่าไหร่เพราะยังไงเขาก็ยังต้องพึ่งพาฉันอยู่ดี

“นี่เป็นอะไรกันอีกเนี่ย” เฟร์สที่เห็นสีหน้าลิบินแปลกไปเลยลุกเดินมาถามถึงสาเหตุที่ลิบินหงุดหงิด เขาคงกลัวว่าจะโดนอีตาลิบินโวยวายใส่น่ะสิ เวลาเขาโมโหใครๆ ก็ไม่อยากเข้าใกล้ฉันเองก็ด้วย ถึงส่วนใหญ่ฉันจะเป็นคนทำให้เขาโมโหอ่านะ^^

“อ่อ เปล่าหรอกลิบิน แค่หงุดหงิดที่ฉันชักช้าทำให้เขาเกือบเข้าคาบแรกไม่ทันน่ะ”

“ฮ่าๆ มันหงุดหงิดเหมือนเด็กเลยวะ แล้ววันนี้แม่เธอไปต่างประเทศนิเห็นมันพูดว่าจะไปนานมาพักบ้านฉันมะ แม่ฉันก็ไม่อยู่นะ*_*”

“อย่ามาทำเจ้าชู้กับฉันนะเฟร์ส\=_\=”

“เธออยู่บ้านก็ไม่มีอะไรดีหรอกน่า ลิบินมันก็อยู่แบบส่วนตัวอยู่แล้วฉันเนี่ยเหงาๆ”

“เฟร์ส ตลกเหรอ...”

“...ทำไมต้องทำหน้าดุด้วยT_Tเธอนี่รู้ทันตลอด” เขานี่เจ้าชู้ได้กับทุกคนเลยจริงๆ ขนาดฉันเป็นเพื่อนยังไม่คิดจะเว้นเลยช่างเป็นผู้ชายที่น่ากลัวจริงๆ

ถ้าขืนฉันตกลงไปเขาอาจจะทำมิดีมิร้ายฉันได้ถึงจะสนิทกันเเต่ฉันก็ไม่มีทางไว้ใจหรอก!

“เลิกเล่นกันได้ละ...”

“หายงอลคะน้าแล้วเหรอคุณชาย”

“พูดอะไรบ้าๆ พอร์สออกไปได้ละฉันจะนั่งแกก็ไปนั่งที่เตรียมเรียนได้แล้วเฟร์ส”

"ครับ คุณชายลิบิน”

เฟสร์ทิ้งท้ายทำเอาฉันหัวเราะเลยเขาเนี่ยนะ ชอบข่มจริงๆ สุดท้ายลิบินย้ายกลับมานั่งที่เดิมสงสัยรู้ว่าฉันนินทาเขาอยู่เเน่ๆ

“เธอก็เงียบๆ แล้วเลิกมองหน้าฉันได้แล้ว”

“ยังไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย”

“ตอนเที่ยงกินข้าวเสร็จเอาเสื้อไปให้ฉันเปลี่ยนที่โรงยิมด้วย”

“ทำไมล่ะ ไหนนายบอกว่าช่วงนี้นายเบื่อกีฬาแล้วทำไม..”

“วันนี้ฉันมีแข่งบาสสนุกๆ กับพวกห้องบี”

“อะไรนะ?”

“ฉันจะพูดแค่รอบเดียว” ฉันได้ยินที่เขาพูดนะแต่แค่อยากจะให้เขาพูดอีกครั้งเพื่อความแน่ใจว่าฉันฟังไม่ผิดเพราะถ้าเป็นอย่างนั้นคงจะเกิดเรื่องเเน่

เราอยู่ห้องเอคณะบริหาร...คณะนี้มีอยู่สามห้องแต่ละห้องมีนักเรียนไม่เกินยี่สิบห้าคนเพราะที่นี่เป็นมหาลัยเอกชนเลยแบ่งเป็นห้องเพื่อความทั่วถึง และเป็นที่รู้กันว่าห้องเอและห้องบีมักจะมีเรื่องกันบ่อยๆ จนต้องอยู่คนละตึก

เเต่พวกเขาก็ยังคอยจะหาเรื่องกันอยู่ตลอดแล้วนี่ยังจะไปแข่งบาสด้วยกันอีก อยากจะบ้ามันต้องมีเลือดตกยางออกแน่นอนยิ่งลิบินเป็นคนใจร้อนจนเป็นนิสัยด้วยแล้วละก็ ต้องมีสักคนที่ได้เจ็บตัวแน่คะน้าฟันธง!

เที่ยงตรงนักเรียนหลายสิบคนมารวมตัวกันที่สนามบาสอย่างไม่ได้นัดหมายเรื่องคงเป็นข่าวออกไปแบบปากต่อปาก ฉันละเหนื่อยใจจริงๆ ดูเหมือนฝั่งนั้นจะเตรียมตัวกันมาอย่างดีพวกนั้นมองมาที่ฉันนิดหน่อยแล้วกระซิบกันอย่างสนุกปากคงรู้สินะว่าฉันเป็นเพื่อนลิบินขี้นินทากันชะมัดนิสัยไม่ดีเลยเจ้าพวกบ้า

“ช้านะ...” พอฉันเข้าไปถึงห้องแต่งตัวลิบินก็ดึงเสื้อจากมือฉันไปใส่อย่างอารมณ์ดีนี่เขาอารมณ์ดีทั้งที่ฉันกังวลจนจะเป็นบ้าแล้วเนี่ยนะ

“รีบสุดๆ ละค่ะ”

“เหอะ!”

"ลิบิน นายไปรับคำท้าพวกนั้นทำไมนายก็รู้ว่ามันต้องมีเรื่อง”

“อย่ายุ่งสักเรื่องจะได้ไหม \=_\=”

“ไม่! นายก็ยกเลิกก่อนสิแล้วฉันจะไม่ยุ่ง”

“อย่ามาสั่งฉันนะ”

“นายนี่มัน...”

“ทำตามที่ฉันบอกก็พอ” เขาก็เป็นแบบนี้ตลอดเวลา ดื้อเงียบ!

"พูดอะไรไม่เคยจะฟังกันบ้างเลย”

ฉันบ่นขณะยืนหันหลังให้ลิบินที่กำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่ในห้องแต่งตัวในโรงยิม ฉันละหงุดหงิดจริงๆ เวลาที่ลิบินชอบคิดจะเอาชนะจนมันกลายเป็นจุดอ่อนของเขาไปแล้ว ไม่ว่าใครมาท้านิดท้าหน่อยก็จะต้องรับคำท้าไปหมด

ถึงเขาจะชนะเสมอก็เถอะ แต่พวกนั้นมันลอบกัดเขาเองก็รู้ฉันไม่อยากจะเหมารวมนะแต่ผู้ชายห้องนั้นไม่ถูกกับห้องฉันทุกคน!แล้วคนที่ถูกจ้องที่สุดจากพวกนั้นคือลิบิน!

“เธอจะกังวลอะไรเธอไม่ได้เจ็บตัวสักหน่อย”

“อย่าพูดเป็นเล่นได้ไหม นายเป็นอะไรขึ้นมาฉันก็ต้องโดนด่า”

"งั้นฉันจะเป็นเยอะๆ เธอจะได้โดนด่า เเล้วหายไปจากชีวิตฉันสักทียัยคนใช้”

ลิบินโยนเสื้อมาคลุมหัวฉันแล้วเดินหนีออกไป

“เอาที่สบายใจแล้วกันลิบิน”

ตั้งใจทำเเบบนี้เพื่อให้ฉันหายไปจากชีวิตงั้นเหรอ ฝันไปเถอะลิบินฉันจะตามจิกตามด่าตามห้ามนายอย่างนี้ตลอดชีวิตเลยค่อยดูสิ! อย่าหวังจะแกะคะน้าคนนี้ออกได้เลย

“อย่าหวังว่าฉันจะไปง่ายๆ”

ฉันวิ่งไปกระซิบข้างๆ ตัวลิบิน

“...เหอะ”

“ชิ ฉันจะตามนายอยู่แบบนี้ตลอดไป”

“น่ารำคาญ”

“แบร่ๆ :P”

“\=-\=;;

” ฉันเดินออกมาข้างสนามพร้อมน้ำหนึ่งขวดและผ้าเย็นของลิบินการแข่งขันเริ่มต้นขึ้นอย่างดุเดือดเสียงเชียร์จากผู้ชมดังกระหึ่มไปทั่วโรงยิมด้วยความตื่นเต้น ฉันแอบคิดว่าฉันเป็นเหมือนผู้จัดการส่วนตัวเขาเหมือนกันนะต้องอยู่ใกล้เขาตลอดเวลาเพื่อโดนใช้งาน\=-\=

บางทีฉันเองก็อยากมีแฟนอยากมีเพื่อนผู้หญิงไว้เม้ากันบ้างไปเที่ยวตอนเลิกเรียนอะไรแบบนั้น แต่สำหรับแฟนฉันว่าคงยากเพราะแทบทุกคนคิดว่าลิบิน

เป็นแฟนฉันซึ่ง มัน ไม่มี ทาง!!เป็นอย่างนั้นแน่นอน คนอย่างเขาน่ะเหรอจะสนใจยัยคนใช้อย่างฉันตลกสิ้นดีอีกอย่างฉันเองก็ไม่ได้ชอบเขาด้วย เรื่องนั้นเลิกคิดไปได้เลย

“เฮ้ย!อย่าเล่นขี้โกงดิ!” เสียงลิบินแทรกขึ้นมาเรียกสติฉันให้หันไปมองภาพที่เห็นคือลิบินนั่งอยู่ที่พื้นชี้หน้าผู้ชายตัวสูงที่ยืนกอดลูกบาสหัวเราะเขาอยู่

“เกิดอะไรขึ้นเนี่ย?” ฉันรีบวิ่งลงไปในสนามเพื่อดูอาการลิบิน

เขาลุกขึ้นยืนได้แล้วแต่ดูเหมือนขาของเขาจะได้รับบาดเจ็บสีหน้าของเขาเริ่มเปลี่ยนมันแดงขึ้นจนเห็นได้ชัดด้วยความโมโห เขากำลังแผ่รังสีอำมหิตใส่พวกนั้น

เเบบนี้....เเสดงว่าเขาโมโหจนเกินการควบคุมไปแล้วน่ะสิถึงพวกนั้นจะไม่ได้สนใจแถมหัวเราะอย่างสนุก เเต่หารู้ไม่ลิบินเขากำลังกลายเป็นปีศาจ!!

“มีเรื่องจนได้สินะ!” เฟร์สเดินผ่านฉันเข้าไปจับตัวลิบินไว้เมื่อเห็นเขาทำท่าจะเดินเข้าไปหาเรื่องอีกฝ่ายแต่พวกนั้นน่ะน่าหมั่นไส้จริงๆ นะ

“ต่อยมันไปเลยลิบิน” โอ! ไม่ใช่สิอะไรเนี่ยฉันตะโกนออกนั้นทำไมเนี่ยฉันต้องลงไปห้ามเขาสิถึงจะถูกต้อง ใช่! ฉันต้องลงไปห้ามเขา

“อะไรใครว่าฉันขี้โกงฉันเปล่านะ นายไม่ระวังเองต่างหากชนฉันแล้วกระเด็นลงพื้นไปเอง”

“เฮ้อ...พวกแกนี่มันก็เหมือนกับทุกครั้งพอรู้ว่าจะแพ้ก็หาวิธีโกงแบบต่ำๆ มาใช้... แปะๆ ขอตบมือให้เลย^_^/”

“นิแก!”

“อย่านะ!"ลิบินยั่วโมโหอีกฝ่ายด้วยคำพูดที่เหมือนจะธรรมดา เเต่เเฝงไปด้วยคำด่าทำเอาฝ่ายตรงข้ามโมโหตั้งท่าจะเดินเข้ามาจะต่อยเขา ณ เวลานั้นไม่รู้อะไรดนใจให้ฉันลงทุนเอาตัวเองเข้าไปบังตัวลิบินก่อนที่ตาบ้านั้นจะต่อยเขาได้

พลึก! ฉันรับรู้ได้ถึงแรงกระแทกที่กระทบลงมาบนหน้ามันเจ็บจนรู้สึกร้าวไปทั้งหน้าลิบินตกใจอยู่ชั่วหนึ่ง ก่อนจะตั้งสติได้แล้วจับหน้าฉันหันไปให้เขาดูรอยนั้นชัดๆ เขาสบถอะไรสักอย่างแล้วตรงเข้าไปต่อยตานั้นจนล้มลงนอนกับพื้น ก่อนที่ตัวเขาจะตามลงไปต่อยเข้าที่หน้าผู้ชายคนนั้นอีกหลายครั้ง ไม่นะเขาจะมีเรื่องไม่ได้ถ้าเขาเกิดมีเรื่องขึ้นมา เเม่ของเขาจะต้องไม่สบายใจเเน่ๆ ฉันต้อง... ฉันต้อง... ฉัน...

“ทุกคนหยุด!!!”

นั่นคือสิ่งสุดท้ายที่ฉันได้ยิน เฮือก...เป็นลม....

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***