เล่นซ่อนแอบในงานศพ

ผมชื่อ ก๊อบครับ บ้านเกิดของผมอยู่สุราษฎร์ธานี แต่มาโตที่นคราชสีมา ผมอยู่ที่จังหวัดนคราชสีมาตั้งแต่จำความได้ตั้งแต่ผมอายุได้ 4 ขวบ ผมอาศัยอยู่ใน อำเภอ จักราช จ.นครราชสีมาครับ เป็นหมู่บ้านเล็กๆ สมัยก่อน ถนนจะเป็นดินลูกลัง เป็นคันนาสะมากกว่า เวลาไปโรงเรียนเราจะเดินตามคันนาไปเพราะผมจนครับไม่มีรถจักยานขี่เหมือนคนอีกเขาใช่เวลาเดินไปโรงเรียนประมาณ 30 นาทีก็ถึงโรงเรียนไม่ไกลจากบ้านเท่าไหร่ คนตามชนบทนิยมปลูกข้าวกินเองหาปลาปลูกผักกินเอง หมู่บ้านผมจะเป็นหมู่บ้านเล็กๆ และมีหมู่บ้าน อื่นๆ ในระแวกนี้ด้วยเป็นเพื่อนบ้านกัน แต่ก็มีบางหมู่บ้านที่ไม่ถูกกันกับหมู่บ้านของผม ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ตอนผมอายุได้ 7 ขวบยายทวดจะพาผมไปนาเสมอ ผมชอบไปวิ่งเล่นตามท้องนาโดยเฉพาะในช่วงที่ฝนตกแล้วหยุดตกผมกับเพื่อนรักมักจะชวนกันออกไปจับปู ครับ จับปูนา เราจะออกไปเดินตามขั้นนา มันจะมีรูปูอยู่และเราจะใช่เท้าปล่าวนั้นละจิ้มลงไปบริเวณขอบของรูปูที่มันทำรูนูนๆๆ ขึ้นมา สักพักมันก็จะไต่ขึ้นมาเพราะเหมือนมันกับลังถูกบุกลุก ผมก็จะจับใส่ถังและเดินหาไปเลื่อยๆ อีก ผมกับเพื่อนรักที่ชื่อไอ้ บิ๊กเป็นเพื่อนที่สนิทที่สุดครับ เราสร้างวีระกรรมหลายอย่างด้วยกันเหมือนอย่างวันนี้ที่หมู่บ้านผมมีงานศพครับอยู่ห่างจากบ้านผมประมาณ 4 หลังคาเรือนได้ เขาจัดที่บ้านเพราะคนโบราณจะถือว่าคนที่เสียชีวิตในบ้านจะต้องจัดงานศพในบ้านจะไม่ย้ายไปวัดจะย้ายก็ต่อเมื่อวันที่จะเผ่า นอกจากเสียชีวิตจากข้างนอกถึงจะจัดที่วัด ผมนะเป็นคนขี้ขาดกลัวผีมากครับ จนเกิดเหตุการณ์หนึ่งในวันนั้น

คืนสวดศพคืนที่สาม ผมลืมบอกไปว่าคนที่เสียชีวิตเป็นยายจิน แกเสียด้วยโรคชรา คือตอนนั้นนผมก็ยังเด็กอายุ 7 ขวบเท่านั้นเลยไม่รู้ว่า่ใครตายรู้แค่ว่ามีงานเท่านั้น เป็นคืนที่ผมกับเพื่อนๆ ในหมู่บ้านก็จะวิ่งเล่นกันแบบนี้เป็นประจำ เล่นเสร็จหิวก็ไปหาอะไรกินในครัวแล้วก็ออกมาเล่นกันอีกเราจะเล่นวิ่งไล่จับกัน เพื่อนที่วิ่งเล่นกันก็จะมีทั้งหมด 6 คน รวมผมด้วยวันนี้ผมเป็นคนช่วยเพื่อนๆ เล่นที่แปลกไปจากเดิมครับ

"เอ็ม บอล กิ้ม ก้อย มึง ไอ้บิ๊ก ตกลงมึงจะเล่น ซ้อนแอบเปล่าใครเล่นให้ยกมือ "

ทุกคนยกมือหมดยกเว้น ไอ้บิ๊กคนเดียวที่ไม่ยก ผมงง ที่ทำไมมันไม่ยกมือที่จะเล่น

"ทำไมไม่อยากเล่นเหรอ เห็นมึงคนเดียวที่ไม่ยกมือเพื่อนเขายกมือกันหมด"

"กูไม่อยากเล่นเพราะตากูบอกไว้ว่าห้ามเล่นอะไรที่ผิดแผลงในงานศพ และอีกอย่างเล่น ซ้อนแอบในเวลากลางคืน มึงไม่กลัวผีจับเแอบหรือไงวะ ตากูบอกไว้แบบนี้'"

ตาของไอ้บิ๊กแกเป็นคนทรงเจ้าและเป็นสัปเหร่อด้วยจะมีวิชาอาคม มักจะสั่งไอ้บิ๊กห้ามเสมอเมื่อทำอะไรที่ไม่ถูกไม่ควรหรือผิดแบบแผน นั้น

"ก็มึงไม่ต้องไปบอก ตามึงซิว่ะคิดมาก อีกอย่างเราไม่ได้เล่นที่ไกลๆ สักหน่อยก็เล่นซ่อนแอบแถวนี้แค่นั้น แอบที่มีคนอยู่แค่นี้ก็ได้ ว่าไง เล่นปะ "

มันลังเลอยู่ขณะหนึ่ง แล้วตัดสินใจเล่น เราต้องออกมากออกน้อย ว่าใครจะได้เป็น ผมแพ้เพื่อนกลับได้เป็นคนหาเพื่อน จึ่งไปยืนหันเข้าหากำแพงมือปิดตา แล้วนัดหนึ่งถึง 20 ครั้งถึงจะออกไปหาเพื่อนได้ ผมจับโป้งไอ้ บิ๊กได้ก่อนคนแลกแล้วก็ทัดไปเลื่อยจนคนสุดท้าย ใครที่โดนหาเจอก่อนคนนั้นต้องเป็นฝ่ายตามหา

ขณะที่ผมกำลังหาทางที่จะซ่อนแอบเพราะจากที่ดู ดูที่ที่จะซ่อนแอบดูเหมือนจะเจอง่ายทั้งนั้นไม่มีที่แอบได้มิดชิดเลย จน ผมเหลือบตามองไปเห็นใครบางคนยื่นอยู่่ด้านนอกของรั่วบริเวณบ้าน กำลังโบกมือให้ผมเข้าไปหา ผมก็เดินตามไปตามที่เขาโบกมือ

"ยายเรียกผมทำไมหรือครับ" ผมเห็นยายแก่ๆ ยืนยิ้มอยู่

"เล่นซ่อนแอบกันหรือมาแอบแถวนี้ซิ หาไม่เจอหรอก เชื่อยาย"

"จริงหรือยาย ดีจังผมจะได้ถูกหาเป็นคนสุดท้าย ตรงไหนหรือยาย"

"ตามยายมาสิหนู" ผมเดินตามหลังยายไป แต่ดูเหมือนยายจะเดินเร็วมาก ผมวิ่งตามแทบไม่ทันแต่มารู้ตัวอีกที่ทำไมมันยิ่งเดินยิ่งไกลออกไปเสียงผู้คนเสียงเพลงในงานศพเริ่มไกลออกไปเสียงเริ่มเบาลงเหมือนมันไกลจนเริ่มเงียบลง ผมเริ่มกลัวครับเพราะมันมืดจนเกือบมองไม่เห็นอะไร

"ยายผมมาไกลไปแล้วผมไม่ตามไปแล้วนะจะกลับแล้ว" ผมเริ่มหวาดกลัวเพราะมันเหมือนผมเดินอยู่ในป่าที่ไม่มีหมู่บ้านคน แต่ไม่มีเสียงตอบรับจากยายและไม่มียายเดินนำผมเหมือนที่ยายเดินตอนนั้น ยายหายไปแล้วปล่อยผมที่ทั้งวิ่งและเดินหาทางกลับบ้าน แสงไฟที่เป็นบ้านงานก็หายไป ผมร้องไห้ ตะโกนให้คนช่วยแต่ไม่มีเสียงตอบรับมีแต่ความเงียบสงัดเสียงต้นไผ่ ไหวเอนไปมาก เสียงลมพัดกระโชกจนผมขนลุก ร้องไห้นั่งลงกอดเข่าด้วยความหวาดกลัวอยู่ในความมืด "ยายจร้า ก๊อบกลัว อื้ออๆๆๆๆๆ" ผมร้องไห้ อยู่ในความมืดสลัวที่มีแต่ความเงียบและเสียงลมที่กระทบลงบนต้นไผ่ดันเอี๊ยดอ๊าด ตลอดเวลาผมเริ่มหนาวสั่นขนลุกซู่เหงื่อท่วมตัวด้วยความหวาดกลัวขณะตะโกนสุดเสียงแต่ก็ไร้วีแวว ร้องไห้จนผลอยหลับไปตอนไหนไม่รู้ มารู้สึกตัวอีกที่ผมได้ยินเสียคนตะโกนเรียกชื่อผมดังมาแต่ไกลๆ ผมสะดุ้งตื่นแล้วตะโกนกลับไปของความช่วยเหลือ แสงไฟจากไฟฉายสาดสองลงมายังผม ตาทวน กับ ไอ้บิ๊กมายืนอยู่ตรงหน้าผมพอดีผมขยับตาเพื่อปรับสายตาจากแสงไฟฉายที่ส่องหน้าผมอยู่นั้น มีชาวบ้าน 2ถึง 3 คนมาด้วยและยายของผมก็มาด้วย

"นั่นไหมละเจอดีจนได้ ใครใช่ให้เล่นซ่อนแอบในงานศพ นี้ออกมาไกล หมูบ้านเลยนะ เห็นไหน" แกส่องไฟให้ผมดู บริเวรรอบๆ เป็นป่า และต้นไผ่ทั้งนั้นเลย

ยายรีบมายกผมขึ้นทันที "เล่นไม่เข้าเรื่องถ้าไม่ได้บิ๊กมันไปบอกตามันว่าหาแกไม่เจอ ป่านี้คงติดอยู่แถวนี้จนเช้า ทำไมดื้อรั้นขนาดนี้ หึยายเป็นห่วงรู้ไหม"

"ใครมาชวนเอ็งมานี้ ไหนบอกซิ เห็นไอ้บิ๊กไปบอกตาว่าเอ็งชวนเล่นซ่อนแอบเขาหาเจอกันหมดทุกคนแต่กับเอ็งหาไม่เจอก็เลยมาบอกตา เออ ตารู้ทันที่ว่าผีจะต้องจับเองแอบ"

"ยายแก่ๆ คนหนึ่งครับตาผมไม่คุ้นหน้าชวนผมไปแอบ"

"ยืนอยู่หน้าประตูบ้านงานศพหรือ"เปล่า ตาของ บิ๊กถาม

"ครับ ยืนอยู่หน้ารั่วบ้าน งาน"

"เอออ พวกสัมภเวสี ที่มาขอส่วนบุญเวลามีงานศพที่ไหน ก็จะมาวนเวียน พอดีดวงเองตกไปชนเอาดวงวิญญาณนั้นเข้าพรุ่งนี้ยายแก้วก็พา หลานไปลดน้ำมนต์ทำบุญแผ่เมตตาอุทิศส่วนกุศลให้เขาเสียจะได้ไม่ตามติดหลายชายไป ออกเอานี้ เดียวจะผูกข้อมือให้ จะได้ไม่มีอะไรตาม อีกอย่างก่อนเข้าบ้านอย่างลืมล้างเท้าล้างมือล้างหน้าให้เรียบร้อยก่อนเข้าบ้านละ จะได้ไม่ชวนสิ่งไม่ดีเข้าบ้าน "

ครับ! ผมรับปากตาทวน ตั้งแต่นั้นมาผมไม่กล้าเล่นซ่อนแอบอีกเลย เพราะผมกลัวที่จะเกิดแบบนี้อีก

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***