พิพิธภัณฑ์หุ่นขี้ผึ้ง
ตอนนั้นเรา ยู่ป.5 กิจกรรมของโรงเรียน ให้ทัศนศึกษา พิพิธภัณฑ์หุ่นขี้ผึ้ง พึ่งเปิดได้ไม่นาน เราก็นั่งรถของโรงเรียนไป พอถึงก็มีเจ้าหน้าที่ ทักทาย และพานักเรียนทุกคนเดินตามจุดต่างๆ พร้อมบอกว่า พิพิธภัณฑ์แห่งนี้บวงสรวงแล้วห้ามเล่น ห้ามเสียงดัง ต้องเคารพ ด้วยเราก็หยิบสมุดเตรียม จด ตามจุดต่างๆที่เจ้าหน้าที่ อธิบาย เราก็เดินไปเรื่อย จดรายละเอียดที่เจ้าหน้าที่เล่าเเละตามข้อมูล ที่ป้ายบอกประวัติความเป็นมา เราก็จดๆ และก็เดิน เราก็เดินท้าย ละก็เล่นกับเพื่อนตามประสาค่ะ จนโดนครูดุ เราก็เงียบ จดๆๆใส่สมุด เพื่อนก็ทยอยเดิน ออกไปเพื่อ หุ่นขี้ผึ้งเรื่อยๆ เพื่อนเราที่ยุ่ข้างๆ ก็เดินไป จนเหลือเพื่อนอีกคน ยุ่กับเรา เพื่อนบอก แกเร็วๆ เจ้าหน้าที่ เดินไปไหน ก้ไม่รู้แล้ว เรา ก็ เลย คิดในใจ ว่า ถ้า ท่าน มี ตัวตนจริงๆ ท่าน ช่วยแสดงให้หนูรับรู้ด้วยค่ะ เราก็ก้มจดในสมุดต่อ เพื่อน บอกว่า แก ฉันไป ก่อนนะ เราก้มหน้าจดอยู่ ปาก ก็บอกว่า เดี๋ยว รอด้วย เราจะเสร็จแล้ว อีกตัวเดียว พอ เงยหน้า เท่านั้น เพื่อนหายไปไหน เรา เลย เดิน ไป เลี้ยงทางขวา เพราะ เสียงที่ได้ยินเพื่อนพูด ไป ทางขวา เลยรีบวิ่งเลี้ยวไปทางขวา แต่ลองนึกภาพนะ ว่าความที่เป็นหุ่นขี้ ผึ้ง มัน จะ เหมือน จน เรา งง ค่ะ เรา เลย มอง เสื้อผ้า ที่ หุ่นใส่ เราเดิน วนอยู่อย่างงั้นทุกคน วนเท่าไหร่ ก็หาทางออกไม่เจอ เรียกเสียงดังไม่มีใครตอบ รู้สึกเหมือน แววตาหุ่นมัน เหมือนคน จริงๆ แล้วหางตา เราก็ เห็น หุ่นมัน ขยับ เลยหันไปดู มันก็เหมือนเดิม แล้วเริ่มได้ยินเสียงหัวเราะ ร้องไห้เลยค่ะ เดินจนเหนื่อย เลยนั่งลง แล้วก็พูดว่า หนูขอโทษหนูเชื่อแล้วหนูจะไม่ทำอีกแล้วให้หนูหาทางออกเจอด้วยเถอะค่ะ ประมาณ10วิ มีมือมาแตะที่ไหล่ตกใจมาก เจ้าหน้าที่วอ บอกว่าเจอนีกเรียนแล้วค่ะ เจ้าหน้าที่บอก ไปอยู่ไหนน้อง พี่เดิน หาหลายรอบแล้วหาไม่เจอ หนูนั่งอยู่ตรงนี้เพราะหนูหาทางออกไม่เจอ แล้วเราก็กลับโรงเรียน จำจนวันนี้เลยคะ ทุกครั้งที่เห็นหุ่นขี้ผึ้ง แอบสะดุ้งคะมันยังคงหลอนไม่ลืม
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
Comments