ฝันร้าย.....อันมืดมิด

ณ ตึกระฟ้าสูงห้าสิบชั้นแห่งหนึ่งในรัฐนิวยอร์กประเทศสหรัฐอเมริกา เวลาประมาณสองทุ่มครึ่ง โดยที่นั่นได้มีงานเลี้ยงฉลองของแก๊งมาเฟียลูชิเฟอร์ แก๊งที่มีอิทธพลเป็นอย่างมากในอเมริกา ซึ่งมีคดีมากมายทั้งเรื่องของยาเสพติด การค้าอาวุธเถื่อน รวมถึงการค้ามนุษย์ และอื่นๆที่ตำรวจพยายามจะตามจับอยู่ แต่เพราะพวกมันมีอิทธิพลและอำนาจเป็นอย่างมาก ทำให้ตำรวจไม่สามารถทำอะไรได้ มิหนำซ้ำ มันยังใช้อำนาจเงินของมันซื้อตำรวจระดับสูงมาอยู่กับพวกมันเพื่อใช้เป็นใบเบิกทางทำธุรกิจมืดด้วย ซึ่งก็มีตำรวจพยายามจะเอาผิดพวกมัน แต่ชีวิตของตำรวจเหล่านั้น.....ก็จบไม่สวยสักเท่าไหร่.....

เหล่าแขกในงานต่างดื่มด่ำสำราญกับความเพลิดเพลินของงานเลี้ยง ทั้งอาหารที่สุดแสนจะหรูหรา วงดนตรีที่คลอบรรเลงอย่างไพเราะ และงานเต้นรำที่สุดแสนจะอิ่มเอมหัวใจ แต่ภายใต้ความสุขเหล่านั้น ผู้คนมากมายต่างต้องเจ็บปวด ทรมาณ สิ้นหวัง และล้มตายเพราะอำนาจมืดของพวกมัน......

เมื่อการบรรเลงเพลงเต้นรำจบลง แขกทุกคนต่างปรบมือเพื่อเป็นการขอบคุณวงดนตรีที่มาบรรเลงในวันนี้ จากนั้น ผู้นำของแก๊งคนปัจจุบันก็ได้ขึ้นไปบนเวทีพร้อมกับมีไมค์ยื่นมาให้กับตน ซึ่งเขาเป็นหนุ่มผมทองหน้าตาหล่อเหลา ชุดสูทสีเทาของเขาทำให้เขากลมกลืนและเด่นชัดในงาน ซึ่งเขาก็มีชื่อว่าเอ็ดเวิร์ด นิวสัน เขายิ้มให้กับทุกคนในงานด้วยความอัธยาศัยดี ก่อนจะเริ่มกล่าว

"ท่านสุภาพบุรุษและสุภาพสตรีทุกท่าน"  ทุกคนต่างหยุดกระทำทุกอย่างเมื่อได้ยินเสียงของเขา "ผมรู้สึกยินดีอย่างยิ่งที่ทุกท่านให้เกียรติมาร่วมงานเลี้ยงฉลองความสำเร็จของแก๊งลูชิเฟอร์ของผม และทุกคนที่มาร่วมงานในวันนี้ จะเป็นสักขีพยานว่า แก๊งลูชิเฟอร์ จะเป็นแก๊งที่สามารถขึ้นมาเป็นใหญ่ที่สุดในอเมริกาและเอเชียให้ได้"

"ดื่ม! เพื่อเรา"

"เพื่อเรา!"

"เพื่อความยิ่งใหญ่"

"เพื่อความยิ่งใหญ่!"

"คัมปาย!"

"เย่!"

เสียงปรบของแขกในงานทุกท่านต่างดังก้องไปทั่วฮอลล์ ทุกคนต่างดื่มไวน์เพื่อแสดงความปิติยินดีกันอย่างรื่นเริงและสนุกสนาน เอ็ดเวิร์ดเองก็ยิ้มให้กับความสำเร็จของตนที่เกิดมาจากการนองเลือดและความดำมืดผิดศีลธรรมของตน ช่างเป็นการยินดีที่น่าคลื่นไส้อะไรแบบนี้

"แก๊งมาเฟียลูชิเฟอร์ ต้องยิ่งใหญ่ได้แน่นอน"

"ใช่แล้ว"

พรึ่บบบบ!

จู่ๆไฟในฮอลล์ก็ดับอย่างไม่ทราบสาเหตุ แขกในงานเริ่มเกิดอาการตกใจเล็กๆ เอ็ดเวิร์ดรีบเรียกการ์ดให้ไปดูเบรคเกอร์ทันที เพราะเขานั้นทำการโกงตึกและกดขี่เงินมาจากผู้คนเพื่อใช้จ่ายค่าไฟ มันไม่ควรจะดับแท้ๆ

"ไฟดับได้ไงวะเนี่ย-"

แอดดดดดด..............

เสียงเปิดประตูฮอลล์ได้ดังลั่นไปทั่ว ทุกสายตาต่างหันไปมองประตูที่เปิดออก เสียงเท้าของผู้ที่เดินเข้ามาในงานดังลั่นไปทั่ว พร้อมกับของเหลวสีแดงที่เปรอะเปื้อนไปทั่วพื้นที่แขกคนนั้นเดินเข้ามา แขกในงานทุกคนที่เห็นบุคคลปริศนาคนนั้น ต่างสร้างความสะพรึงเป็นอย่างมาก

"สายันสวัสดิ์ เหล่าแขกผู้มีเกียรติทั้งหลาย"

เสียงของบุคคลปริศนาได้ดังขึ้น มันเป็นเสียงที่เย็นยะเยือกโทนต่ำและก้องเป็นอย่างมาก ใบหน้าของเขาถูกหุ้มด้วยหมวกหัวกะโหลกสีเงินเต็มใบ ดวงตาสีแดงฉานของมันส่องแสงเล็กๆในความมืดมิด มาพร้อมกับชุดสูทสีดำ เนคไทสีแดงและผ้าคลุมดำทมิฬเหมือนชุดนักมายากล ในวงการใต้ดิน ทุกคนต่างรู้จักนามของเขาเป็นอย่างดี.....

"Dark......Nightmare....."

"โอ้ รู้จักผมด้วยงั้นเหรอเนี่ย เป็นเกียรติจังเลยนะครับ"

"มะ มือสังหารระดับพกาฬ..... ทะ ทำไมถึงได้......"

"เรียกแบบนั้นผมก็เขินแย่เลยสิครับคุณนิวสัน"

ดาร์คไนท์แมร์เอ่ยหยอกเล่นด้วยความเป็นมิตร แต่คนที่เขาคุยด้วยกลับหน้าซีดเผือดด้วยความกลัว เหงื่อเริ่มไหลไปทั่วตัว แขกทุกคนที่อยู่ในงานเองก็ไม่กล้าขยับหรือทำอะไรเลยเมื่อได้มาเจอกับมือสังหารคนนี้

"วันนี้ ผมเองก็มายินดีและเป็นสักขีพยานเหมือนกันนะครับ"

"งะ งั้นเหรอ....." เอ็ดเวิร์ดพยายามยิ้มให้

"ใช่แล้วล่ะครับ" ดาร์คไนท์แมร์พยายามใช้เสียงนุ่มนวลเอ่ย

"เป็นสักขีพยาน ถึงการล่มสลายของแก๊งคุณยังไงล่ะ"

"........!?"

สีหน้าของเอ็ดเวิร์ดเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว เป็นสีหน้าที่สิ้นหวัง หวาดกลัว เหมือนเขานั้นกำลังจะจมดิ่งสู่ฝัน้รายอันมืดมิดที่ไม่มีวันได้ตื่น ก่อนจะรีบเอ่ยเพื่อยื้อเวลาเอาไว้ ซึ่งเขาก็กดปุ่มสัญญาณเพื่อเรียกการ์ดเข้ามาในฮอลล์ทั้งหมด

"ระ เราคุยกันได้....."

"หือ? คุยเหรอครับ?" ดาร์คไนท์แมร์เอียงคอเล็กๆด้วยความสงสัย

"คะ ใคร มันจ้างนายมา ฉันจะจ้างนายสาม- ไม่สิ! ห้าเท่าจากมันเลย กลับไปฆ่ามันเดี๋ยวนี้!"

"เป็นเกียรติที่ได้ทำธุรกิจด้วย" เขาได้กล่าวออกมา "แต่มันติดปัญหานี่สิครับ"

"ปะ ปัญหาอะไร!?"

"ก็คนที่จ้างน่ะ......ก็คือตัวผมเองนี่นา"

"อึ่ก!...."

"เอาล่ะๆ ได้เวลาเปิดโชว์การล่มสลายของแก๊งลูชิเฟอร์แล้ว ใครที่อยากจะร่วมโชว์นี้ก็ดาหน้าเข้ามาฆ่าผมได้เลยนะครับ ส่วนถ้าใครยังรักชีวิตอยู่ ก็เชิญออกทางประตูหน้าของตึกให้เร็วที่สุดด้วยนะ"

"จะนับแค่สามนะ"

"ฉะ ฉันไปทำอะไรให้แกวะ!"

"สาม"

"แก.....ไอ้สารเลว!"

"สอง"

"หยิบปืนสิวะรอใครเปิดพิธีไอ้พวกโง่!"

"หนึ่ง"

ปัง!!!!!!

เสียงปืนดังสนั่นไปทั่วฮอลล์ ก่อนจะมีร่างของการ์ดคนหนึ่งลงไปนอนกองกับพื้นพร้อมกับมีลูกตะกั่วฝังอยู่ที่กลางหน้าผาก ซึ่งคนที่ยิงก็คือดาร์คไนท์แมร์

"It's Showtime"

"กรี๊ดดดดดด!!!!!!!!!!!!!!!!!"

"ช่วยด้วย!!!!!"

แขกในงานต่างวิ่งหนีกระเจิงยิ่งกว่าฝูงผึ้งแตก ทุกคนต่างรีบหนีเพื่อเอาชีวิตรอดจากฝันร้ายที่กำลังย่างกรายเข้ามาในที่แห่งนี้ เอ็ดเวิร์ดเองก็เตรียมจะหนีแล้วเช่นกัน

"ยิงมันเลย! ยิงมัน!"

ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง!

ดาร์คไนท์แมร์รีบกระโดดหลบวิถีกระสุนอย่างรวดเร็ว ก่อนจะยิงสวนไปซึ่งก็เข้าหัวการ์ดหนึ่งคนอย่างแม่นยำ จากนั้นดวงตาของเขาก็เปล่งแสงสีแดงออกมา ซึ่งก็สร้างความตกใจให้กับพวกการ์ดเป็นอย่างมาก

"อะ อะไรวะ-"

ปัง!

ลูกตะกั่วได้ฝังเข้าไปกลางหน้าผากของการ์ดคนนั้น ดาร์คไนท์แมร์ได้ลงมาเหยียบพื้นพร้อมกับยิงปืนเข้ากลางกบาลของการ์ดอีกสองคน ทำให้กระสุนในแม็กหมด เขาจึงรีบถอดแม็กแล้วเปลี่ยน ซึ่งในจังหวะที่เขากำลังดึงปลอกนั้น ก็ได้มีการ์ดคนหนึ่งเอาปืนมาจ่อที่หัวกะโหลกของเขา

"แกจบเห่แล้ว ไอ้กะโหลกเหล็ก"

"พ่อแม่ไม่สั่งสอนแกเลยหรอวะว่าห้ามเล่นอาวุธน่ะ"

"ห้ะ-"

ฉึกก!!!!

มือสังหารคนนี้ได้คว้ามีดที่อยู่ตรงเข็มขัดของเขาขึ้นมาแล้วปักแขนการ์ดคนนั้นด้วยความเร็วสูง ทำให้ปืนของมันตกพื้นพร้อมกับเสียงร้องโอดครวญของมัน

"อ้ากกก!!! แม่งเอ้ย-"

ปัง!!!

กระสุนปืนของดาร์คไนท์แมร์ได้เจาะกะโหลกของมันอย่างรวดเร็ว จากนั้นเขาก็เตะศพไอ้การ์ดที่เอาปืนจ่อหัวของเขาด้วยความหงุดหงิด

"เหล็กบ้านป้าแกสิวะ นี่มันไทเทเนียมเว้ยไอ้งั่ง ของแพงนะเฟ้ย" เขาเอ่ยด่ามันก่อนจะหันไปรอบๆ ซึ่งเอ็ดเวิร์ดก็ได้หนีออกไปแล้ว "อยากเล่นซ่อนแอบสินะ ถ้าฉันหาแกเจอแกจบศพไม่สวยแน่"

เอ็ดเวิร์ดที่ใช้ช่วงชุลมุนหนีออกมาจากฮอลล์ ซึ่งระหว่างทางที่เดินออกไปนั้น เขาก็เจอกับศพของการ์ดที่นอนระเกะระกะไปทั่วทาง ซึ่งก็สร้างความสะพรึงเป็นอย่างมาก ที่คนๆเดียวสามารถฆ่าคนนับสิบคนได้แบบนี้

"แฮ่ก....แฮ่ก.....คงรอด....แล้วล่ะ-"

"ต๊ะเอ๋"

ปัง!

"อ้ากกกก!!!!"

เอ็ดเวิร์ดลงไปนอนกองกับพื้น พร้อมกับเลือดที่ค่อยๆไหลออกจากขาซ้ายของตน ซึ่งคนที่ยิงก็คือดาร์คไนท์แมร์ ที่ได้มายืนอยู่ตรงหน้าของเขา ซึ่งภาพที่เอ็ดเวิร์ดเห็นนั้น เหมือนกับยมทูตสีดำ กำลังจะมาเกี่ยวดวงวิญญาณของเขาไป

"กะ แก.....ไอ้....สารเลว......"

"พูดไม่ดูตัวเองเลยนะ"

ปัง!

"อ้ากกก!!! ไอ้....ชั่ว.....!" มันร้องออกมาอีกครั้งเพราะถูกยิงที่บริเวณไขสันหลัง ทำให้มันไม่สามารถลุกขึ้นมาได้

"อุ๊ย โทษทีๆ มือมันลั่นน่ะ"

"ฉะ ฉันไปทำอะไรให้แกวะ.....! ทำไมแกถึงต้องมาฆ่าฉัน...."

"ก็ฉันบอกแกแล้วนี่ ฉันจ้างตัวฉันเพื่อมาฆ่าแก แกน่ะมันไอ้เศษเดนที่เห็นชีวิตคนอื่นเป็นผักเป็นปลา เข่นฆ่า ข่มขู่ ทารุณ และอื่นๆที่ผิดศีลธรรม"

"และยิ่งกฎหมายทำอะไรแกไม่ได้ ฉันที่มีหน้าที่ฆ่าพวกเศษสวะแบบแก ก็ต้องมาจัดการสิวะ คิดสิคิด" ดาร์คไนท์แมร์ชี้นิ้วมาที่หัวสมองของเอ็ดเวิร์ด

"วะ ไว้ชีวิตฉันเถอะ......ฉันสัญญา....ฉันจะเลิกเป็นมาเฟีย.....คอยทำประโยชน์เพื่อสังคม"

"พวกแกเนี่ยมันพล่ามเหมือนกันชะมัด ตูล่ะเบื่อที่ต้องมาได้ยินที่พวกแกอ้างจะช่วยโน่นช่วยนี่ ทั้งๆที่พวกแกทำเรื่องชั่วเป็นเหมือนกิจวัตรประจำวันไปแล้ว"

"เอาเถอะ ถ้าแกตอบคำถามของฉันล่ะก็ ฉันจะปล่อยแกไป เอางี้ดีมะ?"

"ถะ ถามมาเลย ถามมาเลย!" มันรีบร้อนดิ้นรนเพื่อจะให้ตัวเองมีชีวิตรอด ซึ่งดาร์คไนท์แมร์ก็เงียบไปสักพัก ก่อนจะถามออกมา

"แกรู้จัก...ไอ้เวรFISKมั้ย?"

"......."

เอ็ดเวิร์ดที่ได้ยินชื่อนั้น มันก็เงียบ ไม่กล้าแม้แต่จะปริปาก ดาร์คไนท์แมร์ที่เห็นก็หัวเสียเป็นอย่างมากจึงดึงปลอกแล้วเอาปืนจ่อหัว

"ถ้าไม่ตอบฉันจะให้แกแดกยาเม็ดสีทองเดี๋ยวนี้แหละไอ้เวร"

"ฉะ ฉันไม่รู้! ฉันไม่รู้!" มันรีบปฏิเสธเสียงแข็ง

"อะไรกันเนี่ย....ไม่รู้อีกแล้ว นึกว่าพวกแกมีอำนาจแล้วจะมีกึ๋นซะอีก เซ็งเป็ด" ดาร์คไนท์แมร์คอตกด้วยความเซ็ง ซึ่งเอ็ดเวิร์ดก็ใช้โอกาสนี้คว้าปืนของการ์ดที่ตายอยู่ขึ้นมาแล้วเตรียมจะยิง

ฉึกกก!!!!!!!

"อ้ากกกก!!!!!!"

ดาร์คไนท์แมร์ได้หยิบมีดมาปักมือข้างที่ถือเปืนอยู่ ทำให้ปืนร่วงลงพื้นพร้อมกับเสียงกรีดร้องของมันที่สุดแสนจะทรมาณและเจ็บปวดเป็นอย่างมาก

"เหลี่ยมเก่งนะไอ้เวรนี่"

แกร่ก........

"ลาขาด....."

ปัง!!!!!

ร่างของเอ็ดเวิร์ดได้แน่นิ่งกับพื้น เลือดสีแดงสดได้ไหลออกจากร่างของมัน เช่นเดียวกับโถงทางเดินที่เต็มไปด้วยศพและเลือดมากมาย เขาหยิบไพ่ขึ้นมาหนึ่งใบ ก่อนจะสะบัดไพ่ ซึ่งมันก็กลายเป็นดอกกุหลาบสีแดงสด

เขาย่อตัววางกุหลายไว้บนร่างที่ไร้วิญญาณของเอ็ดเวิร์ด ก่อนจะลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็วแล้วหายไปจากโถงทางเดินอย่างรวดเร็ว.....

ต่อมา......

มือสังหารนามดาร์คไนท์แมร์ ได้มายืนอยู่บนดาดฟ้าของตึกที่เขาเพิ่งจะฆ่าพวกแก๊งลูชิเฟอร์ไป ซึ่งด้านล่างก็มีเสียงรถตำรวจขับเข้ามาที่ตึกหลายคันด้วยความวุ่นวาย จากนั้นเขาก็เอ่ยขึ้น

"สุดท้าย ก็ไม่รู้เบาะแสของไอ้เวรFISKเลยแหะ ให้ตายสิ"

เขากดปุ่มตรงกรามของหน้ากาก ซึ่งมันก็อ้าออกเล็กน้อย จากนั้นเขาก็ดึงหน้ากากออก ทำให้เห็นใบหน้าภายใต้หน้ากากนั้น.....

ใบหน้าที่แท้จริงของมือสังหารคนนี้ คือเด็กหนุ่มอายุราวสิบหก หน้าตาไม่ใช่ชาวอเมริกาหรือยุโรป แต่เป็นใบหน้าของคนเอเชีย เรือนผมสีแดงสด ดวงตาสีแดง แต่แววตาของเขา กลับเต็มไปด้วยความว่างเปล่า เหมือนกับไร้ชีวิตยังไงยังงั้น......

"แต่อย่างน้อย ก็ปิดจ๊อบแก๊งลูชิเฟอร์เรียบร้อยแล้วล่ะนะ เสร็จไปอีกหนึ่งงาน" เด็กหนุ่มเอ่ยพลางบิดขี้เกียจไปด้วย ก่อนจะมองท้องฟ้าของเมือง

"ในโลกที่แสนจะโสมม อาชญากรล้นเมือง เห็นการทำชั่วเป็นเรื่องปกติ พวกมันใช้อำนาจเหยียบย่ำผู้อ่อนแอ เป็นดั่งเนื้อเน่าและฝันร้ายของผู้คน แต่ฉัน จะเป็นฝันร้าย ที่ดำมืดสำหรับพวกมันเอง....."

"ว่าไปนั่นแหะ พูดอะไรฟะเนี่ยตัวฉัน กลับบ้านดีกว่าเรา"

แล้วเด็กหนุ่ม ก็ได้หายไปจากตึกนั้น..........

See you the next Episode

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***