บทที่1/2

อีกด้านหนึ่งของงานการกุศล เป็นกลุ่มไอดอลชายชื่อว่า Blacklist มีสมาชิกทั้งหมดห้าคน คือ เอซ ลีโอ จัสติน เคลวิน และเซน ที่กำลังนั่งชมงานอยู่ที่แถวด้านหน้า

“ลีโอ นายมองอะไรว่ะ เขาเดินแบบกันอยู่ทางนู้น” เอซทักขึ้นเมื่อเห็นว่าเพื่อนไม่ได้สนใจงานที่กำลังแสดงอยู่ แต่กลับสนใจอย่างอื่น เมื่อมองตามไปก็ไม่เห็นมีอะไรน่าสนใจ

“เปล่า ฉันก็มองไปเรื่อยนั่นแหละ”

“เอซ นายดูกลุ่มผู้หญิงที่ที่นั่งอยู่ตรงข้ามเราสิ น่ารักทุกคนเลย” จัสตินสะกิดเอซให้ไปมองผู้หญิงที่นั่งอยู่อีกฝั่ง

“เออว่ะ โดยเฉพาะคนที่สอง เด่นมากเลย เมื่อกี้นายมองพวกเธอใช่มั้ย” เอซหันมาถามเขาที่ก่อนหน้านี้ไม่ได้สนใจงานเดินแบบ

“ไม่ ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามีกลุ่มผู้หญิงนั่งอยู่ตรงข้ามเรา”

“งั้นนายก็มาดูเลย รับรองนายต้องชอบแน่นอน มีแต่คนน่ารักทั้งนั้นเลย” เอซดึงตัวเขาให้มองเห็นกลุ่มพวกเธอได้ชัดขึ้น

“เป็นไง น่ารักใช่มั้ยล่ะ”

“อืมน่ารัก คนที่สองของฉันนะ” เขาที่เห็นผู้หญิงคนที่สองก็รู้สึกชอบขึ้นมาโดยไม่มีเหตุผล รู้สึกว่าเธอมีแรงดึงดูดที่ทำให้เขาต้องมองเธอเป็นคนแรก

“คนที่สองนับจากฝั่งไหน หวังว่าจะไม่ซ้ำกับฉันนะ” เอซถามขึ้นเมื่อเขาดันขอบคนที่สองซึ่งไม่รู้ว่านับจากฝั่งไหนระหว่างซ้ายหรือขวา แต่ถ้านับจากขวาก็รอดไปเพราะเอซถูกใจคนที่สองจากฝั่งซ้าย ก็ได้แต่ภาวนาให้เป็นคนฝั่งขวา

“ฝั่งซ้าย” นั่นไงคนที่เขาชอบดันเป็นคนเดียวกันกับคนที่เอซชอบ แบบนี้เอซคงต้องถอยแล้วแหละ

“นั่นไงฉันว่าแล้วไม่ผิด งี้ฉันก็ต้องยกให้นายสินะ” เอซบอกอย่างยอมแพ้ ด้วยรู้ดีว่ายังไงก็ต้องแพ้ให้กับความหล่อของเพื่อน ที่ผู้หญิงเห็นก็ต้องกราบแทบเท้า

“อืม คนนี้ฉันก็แล้วกัน นอกนั้นฉันยกให้นาย”

“จริงจังหรอวะ”

“ใช่ ฉันจะเอาเธอคนนี้แหละมาเป็นแฟนฉัน”

“จะมีแฟน ต้องรออีกอีกปีนะเพื่อน ให้หมดสัญญาก่อน”

“กฎมีไว้ให้แหก คนมันจะรักกันอะไรก็ห้ามไม่ได้หรอก” เขาบอกกับเอซที่ตอนนี้กำลังนั่งเบะปากใส่เขา

“ฉันไม่เชื่อนายหรอกนะ ฉันจะรอดูว่าสุดท้ายแล้ว แฟนนายจะเป็นเธอคนนั้นจริงมั้ย”

“ฉันพูดจริงเอซ ฉันไม่เคยรู้สึกชอบใครเท่าเธอคนนี้มาก่อนเลย ฉันว่าคนนี้แหละที่ฉันจะจีบแบบจริงจัง”

“ที่ผ่านมาเวลาที่นายจีบผู้หญิงนั่นคือไม่จริงจังหรอ”

“ใช่ ที่ผ่านมาฉันก็แค่เล่นๆเท่านั้นเอง ที่ได้คบนั่นก็เพราะผู้หญิงชอบฉันอยู่แล้วไง แต่พวกเธอไม่กล้าเข้าหาฉัน ฉันก็เลยต้องจีบ”

“ฉันว่านายคงไม่มีโอกาสจีบเธอหรอก เพราะงานจบแล้ว ชื่อเธอนายก็ไม่รู้จัก เปลี่ยนเป้าหมายเถอะฉันว่า”

“ฉันไม่ยอมให้มันเป็นแบบนั้นหรอก เดี๋ยวฉันมานะ” พูดจบลีโอก็ลุกเดินไปอีกทาง เอซเองก็ไม่รู้ว่าเขาไปไหน เมื่อเพื่อนถามถึงลีโอก็ได้แต่ตอบมั่วๆไป

“เอซลีโอไปไหน จะกลับกันแล้วทำไมยังไม่มา” เซนถามขึ้นเมื่องานจบแล้ว ตอนนี้กำลังจะถ่ายรูปรวมแต่สมาชิกไม่ครบขาดลีโอไป ทำให้ถ่ายตอนนี้ไม่ได้

“น่าจะไปเข้าห้องน้ำนะพี่เซน รอมันก่อนก็แล้วกันเดี๋ยวมันคงมา”

“อืม โทรตามมันด้วยล่ะ ไม่ใช่ว่าเข้าห้องน้ำเสร็จก็ขับรถกลับคอนโดก่อนหรอนะ มันไม่ค่อยจะสนใจคนอื่นด้วย”

“ครับพี่เซน”

ส่วนลีโอหลังจากที่แยกจากเพื่อนมาแล้ว เขาก็เดินตามผู้หญิงคนหนึ่งที่ตอนนี้กำลังเดินไปเข้าห้องน้ำ ซึ่งเขาคิดว่าอย่างนั้น ในขณะเดินตามอยู่ก็คิดว่าจะทำอย่างไรถึงจะรู้จักและได้คอนแทคเธอมาสักช่องทางเพื่อจะสานสัมพันธ์กับเธอต่อไป ตอนนี้เธอคนนั้นก็เข้าห้องน้ำไปแล้ว เหลือเพียงโอกาสสุดท้ายเท่านั้นที่เขาจะได้ทำความรู้จักเธอ ในตอนนี้เธอก็ออกจากห้องน้ำแล้ว เขาเหลือบไปเห็นเครื่องดื่มสีแดงวางอยู่บนโต๊ะจึงหยิบขึ้นมาถือแล้วทำเป็นเดินชนกับเธอจนน้ำในแก้วหกใส่เดรสที่เธอใส่อยู่

“โอ๊ะ!!! ขอโทษครับ ผมไม่ทันระวัง”

“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันก็ไม่ได้ระวังเหมือนกัน” เธอบอกเขาพร้อมกับก้มสำรวจชุดของตัวเอง แล้วพบว่ามีสีแดงเป็นจุดเป็นบริเวณกว้าง ซึ่งมองเห็นชัดเจนเพราะว่าเดรสที่เธอใส่นั้นเป็นสีขาว

“เอ่อ....ชุดคุณเปื้อนครับ ผมขอโทษนะครับ” ไม่รู้จะหาโอกาสไหนถามชื่อของเธอ และเหตุการณ์ในตอนนี้ก็เป็นสิ่งที่เขาไม่อยากให้มันเกิดขึ้น เพราะมันดันหกเปื้อนชุดของเธอจนมองเห็นได้ชัดเจนมาก

“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันขอตัวก่อนนะคะ” เอาไงดีลีโอเธอจะไปแล้ว ยังไม่รู้จักชื่อเธอเลย นายจะปล่อยเธอไปแบบนี้ไม่ได้ นี่ไม่ใช่ตัวตนของนาย อยากรู้อะไรต้องถามนี่คือคติที่นายท่องเสมอไม่ใช่หรอ เอามันมาใช้สิ

“เอ่อ...คุณชื่ออะไรหรอครับ”

“ฉันหรอคะ” เธอชี้มาที่ตัวเองอย่างงงๆ เพราะไม่เข้าใจว่าเขาจะถามชื่อเธอไปทำไม

“หน้าคุณคุ้นๆนะครับ ผมไม่มั่นใจว่าใช่คนเดียวกับคนที่ผมรู้จักหรือเปล่า”

“น่าจะไม่ใช่นะคะ”

“คุณคงไม่อยากคุยกับผม งั้นก็ไม่เป็นไรครับ ขอตัวนะครับ” กินแห้วไปสิลีโอ แค่ชื่อเขายังไม่อยากบอกเลย แบบนี้คงต้องปล่อยผ่านแล้วแหละ ในเมื่อเธอไม่อยากบอก เขาก็ไม่อยากเค้นถามเพราะดูจะเสียมารยาทเกินไป ไปหาเพื่อนดีกว่าป่านนี้คงบ่นหาเขาแล้วแน่ๆ

“เดี๋ยวก่อนค่ะ” เธอเรียกเขาไว้ก่อนเอ่ยประโยคต่อมาที่ทำเอาเขาเผยรอยยิ้มสดใสที่ไม่ค่อยให้ใครได้เห็น

“ฉันชื่อไอรีนค่ะ” สุดท้ายเธอก็ยอมบอกชื่อให้เขาได้รู้จัก เพราะคิดไปคิดมาถ้าเธอไปถามชื่อคนอื่นแล้วเขาคนนั้นไม่บอกเธอ เธอคงรู้เสียหน้าแน่ๆ เพราะฉะนั้นเธอจึงตัดสินใจบอกเขาไป

“ครับคุณไอรีน ผมชื่อ...”

“คุณลีโอ Blacklist” เธอพูดชื่อของเขาก่อนที่เขาจะแนะนำตัวเอง เป็นการบ่งบอกว่าเธอนั้นรู้จักเขาอยู่แล้ว

“คุณรูจักผมด้วยหรอ” เขารู้สึกแปลกใจเล็กน้อยที่เธอรู้จักเขาด้วย

“ใครจะไม่รู้จักวงBlacklist ไอดอลที่กำลังเป็นที่นิยมอยู่ในตอนนี้ล่ะคะ”

“ถ้างั้นฉันขอตัวก่อนนะคะ เพื่อนๆน่าจะรอฉันแล้ว” เธอบอกเขาเพราะว่าใช้เวลาในการเข้าห้องน้ำนานพอสมควรแล้ว เกรงว่าเพื่อนจะเป็นห่วงเธอ

“ครับ ไว้เจอกันโอกาสหน้านะครับ” เขาเอ่ยเหมือนกับบอกเป็นนัยว่าเขาและเธอจะต้องได้เจอกันอีกแน่นอน

“ถ้ามีวันนั้นนะคะ” ตอบเขาไปเพราะเธอก็ไม่รู้ว่าจะมีโอกาสเจอเขาอีกเมื่อไหร่ ในเมื่อเราต่างกันสุดขั้ว คงมีโอกาสเจอกันยาก

“มีอยู่แล้วครับ ผมว่าคุณน่าจะต้องไปแล้วแหละครับ นั่นใช่เพื่อนของคุณหรือเปล่า” เธอหันไปมองก็เห็นลีน่าที่กำลังเดินมาทางนี้ คิดว่าน่าจมาตามเธอไปถ่ายรูปแน่ๆเลย จึงลาเขาอีกครั้งก่อนจะเดินไปหาลีน่า

“งั้นฉันขอตัวก่อนนะคะ” แล้วเธอก็เดินมาหาลีน่า หลังจากนี้เธอก็เตรียมตอบคำถามของเพื่อนไว้เลย เพราะลีน่าดันมาเห็นเธอยืนคุยกับไอดอลที่พูดถึงเมื่อตอนอยู่ในงาน และก็เป็นไปตามที่คิดไว้

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***