Ep.4

หลังจากจบการสนทนากับท่านหัวหน้าเเก๊ง ฉันเดินออกมาจากห้องทำงานของท่าน เพื่อไปหาลูกสาวสุดที่รัก...

"ว้ายยยย!!!"

จู่ๆก็ได้ยินเสียงเเหลมของผู้หญิงดังขึ้นจากงาน

"หนูขอโทษค่ะ...หนูไม่ได้ตั้ง...โอ้ยยยย!!!"

"ยัยเด็กพ่อเเม่ไม่สั่งสอน รปภ.เอาตัวยัยเด็กนี่ออกไป!!!"

"ครับ!"

"ไม่นะ! พี่เด็นค่ะ มัมค่ะช่วยหนูด้วย!!!!"

"พวกคุณกำลังทำอะไร...?"

ฉันมองพวกรปภ.ที่กำลังจับลูกสาวของฉันด้วยสายตาโกรธเคือง

*กล้ามากที่มาทำร้ายลูกสาวฉัน ต้องฆ่าให้หมด*!

"ค.คุณ.คุณโครว...!?"

"อยากตายเเล้วหรอ?"ฉันถามเสียงเย็น

"ด.ได้...ได้โปรด...ไว้ชีวิตพวกเราด้วยครับ! พวกเรา...พวกเราเเค่ทำตามคำสั่งคุณผู้หญิงตระกูลพญาหงส์ครับ!!!"

ฉันหันไปมองคุณหนูตระกูลพญาหงส์ช้าๆ ด้วยสายตาเย็นยะเยือก

"จับตัวมัน..."ฉันหันไปสั่งลูกน้อง

"ไม่นะ! ปล่อยฉันนะ! คุณโครวค่ะ ดิฉันไม่รู้จริงๆว่าเด็กคนนั้นคือลูกของท่าน ได้โปรดให้อภัยดิฉันด้วยค่ะ!!!"

"...."

"นี่มันเกิดอะไรขึ้น..." จู่ๆเสียงคุณชายใหญ่ก็ดังขึ้น

"คุณชายใหญ่ค่ะ! ช่วยดิฉันด้วยค่ะ! คุณโครวเขาจะทำร้ายฉันค่ะ!...ฮึก..." ยัยนั่นเสเเสร้งร้องไห้ให้คุณชายใหญ่เห็น

"นี่ยัยน้ำเเข็ง ที่นี่คือที่ของตระกูลฉัน! เธอทำ

เเบบนี้มันไม่เกินไปหรอ!?"

"ไม่ "

เรื่องอะไรที่ฉันจะยอมทำตามด้วยล่ะ

"ปล่อยเขาซะ!!!" คุณชายใหญ่หันไปสั่งลูกน้องฉันเสียงดัง

"ขอโทษด้วยครับคุณชายใหญ่ เราไม่รับฟังคำสั่งใครนอกจากท่านหัวหน้าเเก๊งของเรา" ลูกน้องฉันตอบอย่างชัดเจนเเละเน้นคำว่าท่านหัวหน้าเเก๊ง

"เรากลับกันเถอะ" ฉันหันไปพูดกับลูกสาวของฉัน

"ค่ะมัม..."

"ขอลาค่ะ..." ฉันกล่าวลาคุณชายใหญ่เสร็จก็เดินออกมา

"นี่ยัยน้ำเเข็ง หยุดนะ! ปล่อยเขาก่อน!"

"ไม่"

"ปล่อยเขาซะ!!!" เขากระชากเเขนของฉันอย่างเเรงจนฉันทรงตัวไม่อยู่ ล้มไปทางเขา เขารับฉันไว้ได้ทันพอดี เราสบตากันชั่วขณะแล้วละสายตาจากกัน

ฉันทรงตัวให้ตรงเเละพูดกับเขาด้วยสายตาเย็นยะเยือก

"ถ้าคุณไม่อยากตาย ก็อย่าทำเเบบนี้อีก"

"อึก!" เขากลืนน้ำลายตัวเอง

"ลาอีกครั้งค่ะ"

ฉันเดินออกมาจากงานเลี้ยงเพื่อไปขึ้นรถ เเละพอนั่งเสร็จฉันก็ถามรินว่าเลขาที่ฉันได้ฝากลูกสาวไว้ ได้หายหัวไปไหน ปรากฏว่า เลขาบ้านั้นดันท้องเสียกระทันหันขึ้นมา

"คอยดูนะ มัมจะให้อาหารเสริมเเก่เลขาเด็น"

"เอ้ะ! อาหารเสริม? มัมจะให้อาหารเสริมเเก่เขาหรอค่ะ"

"ใช่...เขาเปนลูกน้องที่ทำงานได้ดี มัมควรจะให้ผลตอบเเทนที่ดีให้กับเขา...จริงไหม?" ฉันเเสยะยิ้มอันชั่วร้ายออกมา

"เอ่ออ...รินว่าให้เขาไปหาหมอดีกว่ามั่งค่ะ

"ไม่ต้องหรอก มัมได้ใช้คนให้ไปตามเขามาเเล้ว เขากลับมามัมจะให้อาหารเสริมที่มีคุณภาพสูงเเก่เขาเลย รินคอยดู..."

"ค.ค่ะ...แหะๆ"(ซวยเเน่พี่เด็น)

จู่ๆเสียงโทรศัพท์ของฉันก็ดังขึ้น...ทีนโทรนี่ ฉันรีบรับสายอย่างรวดเร็ว

"ฮัลโหลทีน ทางนั้นเป็นยังไงบ้าง!?" ฉันรีบถามด้วยความเป็นห่วง

'"ราบรื่นดีครับ จับพวกมันได้5คนครับ จับเปน2คน จับตาย3คนครับ ผมจะบอกรายละเอียดอีกเมื่อถึงบ้านครับ..."'

"ลูกเป็นอะไรไหมทีน...?"

"'ผมไม่เป็นไรเลยเลยครับ สบายดีมากกกกก"'

"ดีมาก รีบกลับล่ะ"