ตอนที่ 1 หน้าหนังสือเเห่งวายุได้เปิดขึ้นเเล้ว

   เจตจำนงค์เเห่งสายลม...คืออะไรกันเเน่ มันมีไว้ทำไม-? สร้างจากอะไร-? เจตจำนงค์คือมือของเทพเจ้าเเละสายลมคือพลังของเทพเจ้า เทพเจ้าเเห่งวายุจะคอยคุ้มครองเเละช่วยเหลือมนุษย์ทุกคนที่นับถือเจตจำนงค์ ไม่ว่าจะเด็ก ผู้ใหญ่ หรือวัยรุ่น เเม้กระทั่งกษัตริย์ 

   เจตจำนงค์สร้างสายลมเพื่อช่วยเหลือผู้คน ตำนานกล่าวไว้ว่า ครั้งหนึ่ง อัศวินท่านหนึ่งถูกช่วยชีวิตไว้โดยสายลม ฟังดูน่าเหลือเชื่อ นักเวทย์มากมายได้พิสูจน์เเล้วว่า 'สายลม' ที่ว่านั่นมีจริง พวกเขาสามารถลอยตัวขึ้นสู่ฟ้าได้ด้วยพลังของเจตจำนงค์ เเต่น้อยคนนักที่จะทำเช่นนั้นได้

   ถึงกระนั้น ก็ยังมีเมือง ๆ หนึ่งที่นับถือสิ่งนี้อยู่...เเละเป็นเมืองที่เด็กหนุ่มคนหนึ่ง เกิดมาพร้อมโชคชะตาอันเเสนวิเศษได้อาศัยอยู่ในเมืองนั้น พลิกหน้าหนังสือเเละเข้าสู่เรื่องราว!

   "เจตจำนงค์ของสายลม จะพาเราไปยังที่ที่อยากไป เเละจะพากลับมายังที่ที่เราอยู่ เเกขัดประสงค์ของมันไม่ได้"

ชายชราพูดกับเด็กหนุ่มวัย 16 ปีในกระท่อมไม้เเห่งหนึ่งที่อยู่หลืบในป่าใหญ่

   "เเต่ผมยังไม่เคยได้รับความปรารถนาจากสายลมเลยนะครับ 'คุณพ่อ' เเล้วจะให้ผมเชื่อได้ยังไง 'เลออซ' ยังบอกว่ามันเหลวไหลเลยนี่ครับ-?"

เด็กหนุ่มพูดตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

   "ขึ้นห้องไปสะ!!! 'เรนเดลล์' !!!"

 'ตึก ตึก ตึก!!'

เด็กหนุ่มไม่รอช้าจึงรีบวิ่งขึ้นสู่ชั้นสองของบ้านกระท่อมเเละปิดประตูดัง

 'ปึง!!'

   "เฮ้อ... เจ้าลูกคนนี้นี่มันดื้อด้านสะจริง"

ชายชราผู้เป็นพ่อพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงขึงขัง

   "คุณคะ..ลูกเราก็เริ่มเข้าสู่วัยรุ่นเเล้วนะคะ ยังไงเเกก็ต้องต่อต้านเรามากกว่านี้.. ปล่อยเเกเถอะค่ะ"

หญิงสาววัยกลางคนพูดตอบชายชราด้วยน้ำเสียงอ่อนนุ่ม

    'เรนเดลล์' เด็กหนุ่มในครอบครัวโรเจอร์ ยังจะเรียกว่า 'เด็ก' ได้อีกไหมนะ ปีนี้เขาอายุ 16 ปี เขามีนัยน์ตาสีทองประกาย ผมสีฟ้าครามเหมือนท้องทะเล เขาอยู่ในเเถบเมืองชนบทที่มีชื่อว่า 'เเกลซซ์' เป็นเมืองที่ถูกสร้างด้วยหินอ่อนส่วนใหญ่ เเละอยู่ในหุบเขาที่มีเนินเเละทุ่งหญ้าสีเขียวขจีมากมายล้อมรอบ ประดับด้วยดอกไม้สวยงามต่างสายพันธุ์ เเละเด่นที่สุดคือ ดอก 'เเอนีโมนี'

   ใจกลางเมืองจะมีรูปปั้นของเทพเเห่งวายุด้วยหินอ่อนสลักไว้ รูปปั้นเทพเเห่งวายุ เขามีลักษณะผมยาวตรง หน้าตาหล่อเหลา เเละใส่เสื้อผ้าน้อยชิ้น เเละรอบ ๆ รูปปั้นเขามันล้อมรอบด้วยสระน้ำพุที่เต็มไปด้วยปลาสีทอง บ้านเเต่ละหลังจะทำจากไม้เเละอิฐ ส่วนบ้านที่อยู่ในป่าจะทำจากไม้เเก่เเละไม้โอ้ก พื้นเมืองทั่ว ๆ ไปของเเกลซซ์นั้นเป็นลวดลายของนกสีขาว ไม่ว่าจะตามกำเเพงหรือพื้นที่เราเดินเหยียบก็ตาม

   ครอบครัวของเรนเดลล์คือครอบครัวโรเจอร์ ผู้มีเเม่นามว่า 'ซิลเวีย โรเจอร์' เเละผู้เป็นพ่อคือ 'มอเเกน โรเจอร์' เรนเดลล์ได้ตาสีทองมาจากพ่อของเขาที่เป็นคนผิวดำเเต่ตานั้นเป็นสีเด่นออกมาชัด ส่วนสีผมสีครามประกายดุจดั่งท้องทะเลได้มาจากผู้เป็นเเม่ ซิลเวียร์นั่นเอง ถึงพ่อเเม่ของเรนเดลล์จะดูเเตกต่างกันเยอะพอสมควร เเต่พวกเขาก็รักกันมากเเละให้กำเนิดลูกชายอย่างเรนเดลล์ออกมา

   ครอบครัวของพวกเขาก็เหมือนครอบครัวธรรมดา ที่มีขนบธรรมเนียมของเมืองเเกลซซ์อยู่ด้วย เเม้ว่าบางครอบครัวจะโหดร้ายกับลูก หรือจะใจดีกับลูก เเม้เเต่อาจจะไม่สนใจใยดีใครเลย..

   เเต่ชาวเมืองเเกลซซ์มีสิ่ง ๆ หนึ่งที่เหมือนกันทั้งหมดก็คือ พวกเขานับถือ 'เจตจำนงค์ของสายลม' ที่ซึ่งเป็นศูนย์กลางจิตใจของชาวเมืองทุกคน เมืองนี้เป็นเมืองชนบท ตั้งอยู่ในภูเขาเเห่งหนึ่งที่ไม่ไกลไม่ใกล้จากหน้าผาใหญ่ในทางเหนือของเมือง ทำให้ลมมักจะผ่านเข้ามาในเมืองเสมอในทุก ๆ วัน ทุก ๆ ปี เเละตลอดเวลา ทำให้ทุก ๆ คนจึงชินกับการที่มีลมอยู่ด้วย เเละใช้ประโยชน์จากมัน ไม่ว่าจะเรื่องกีฬา การทำอาหาร การเล่น ทุก ๆ อย่าง

   เเต่ถึงกระนั้น เรนเดลล์ก็มีความคิดที่เเตกต่างจากคนทั่วไปในเมืองของเขา เขา 'ไม่นับถือเจตจำนงค์เเห่งสายลม' อาจจะเป็นเรื่องเเปลก พ่อของเขา มอเเกน ไม่พึงพอใจกับสิ่งที่ลูกชายตัวเองเลือก จึงมักจะดุเขาตลอดเวลาเเละอารมณ์เสีย ต่างขากเเม่ของเขาที่คอยสนับสนุนเเละหาข้อเเก้ตัวให้ลูกชายของตน รวมถึงคอยปรับความเข้าใจให้สามีตนเองกับลูกนั้นไม่ทะเลาะกัน  

   ถึงในตอนปัจจุบันจะไปได้ไม่สวย เเต่พ่อกับเเม่ของเรนเดลล์ก็ยังรักเเละห่วงเเหนลูกชายคนเดียวของตนเอง เรนเดลล์เข้าใจสิ่งที่พ่อของเขาจะสื่อ เเละจะไม่พยายามทำอะไรที่มันเกินตัว

   บ้านของเรนเดลล์ มีสองชั้นด้วยกัน ชั้นเเรกมีห้องครัวทำจากหินอ่อน เเละยังมีห้องนอนของพ่อกับเเม่ของเขา ส่วนชั้นสองนั้น มีทั้งหมดสองห้องติดกัน ห้องหนึ่งของเรนเดลล์ อีกห้องหนึ่งนั้นเป็นห้องว่าง สำหรับบางครั้งที่เพื่อนของเขาจะมานอนด้วย 

  ห้องของเรนเดลล์ มีเตียงตั้งไว้ที่ริมห้องด้านขวามือติดกำเเพงไม้เก่า ทางด้านซ้ายสุดเป็นโต๊ะของเขาที่มีกระดาษเเละหนังสือมากมายวางไว้เต็มไปหมด เมื่อเปิดประตูเข้าไปจนสุดทางเดินเข้าสู่ห้องจะเป็นระเบียง มีหน้าต่างคั่นกลางระหว่างห้องของเขากับระเบียงนั้น เป็นห้องที่อบอุ่นเเละเก็บเสียงที่สุดในบ้าน

   "เฮ้!! เรนเดลล์~! ปีนลงมาเร็วว!!"

เสียงของเด็กหนุ่มคนรุ่นราวเดียวกันกับเรนเดลลล์ตะโกนจากระเบียงห้องของเขา นั่นก็คือ 

   "เลออซ-?! ชู่ววว!! เดี๋ยวพ่อฉันได้ยิน!"

 'ฟั่บ!! ตุ๊บบ!'

เรนเดลล์ปีนลงมาจากชั้นสองของบ้านอย่างเงียบเฉียบ

   "นายมาช้านะเนี่ยเลออซ"

   "มาช้าดีกว่าไม่มาน่า ไปเร็ว!"

จากนั้นเด็กหนุ่มทั้งสองก็พากันวิ่งเข้าเมืองกันไป

   เด็กหนุ่มคนนั้นก็คือเพื่อนเล่นเพียงคนเดียวของเรนเดลล์ 'เลออซ' นั่นเอง เลออซมีผมสีน้ำตาลเเดง นัยน์ตาสีชมพูกุหลาบหวาน เขามาจากครอบครัวเเดนเนียร์ ที่อยู่ทางตะวันออกของเมือง ชาวเมืองตะวันออกจะมีรูปลักษณ์สวยงามเเละดวงตาสีชมพูอ่อนเป็นเอกลักษณ์ ทำให้เลออซเมื่อเจอกับเรนเดลล์ตอนเเรก ก็ถูกเรนเดลล์เรียกว่า

   "เห้ย ไอหน้าหวาน!"

   ส่วนเรนเดลล์อยู่ทางเหนือของเมือง จะมีดวงตาสีทองเหมือนกับพ่อของเขา ส่วนเเม่ของเรนเดล์เป็นคนต่างถิ่นที่มาจากประเทศอื่น

  ด้วยความที่มีพื้นที่ที่ใกล้กัน ทำให้ทั้งเรนเดลล์เเละเลออซสามารถมาหากันได้อย่างสะดวกสบาย

   "วันนี้มีอะไรให้ทำมั่งล่ะเลออซ!"

   "ฉันมีเพื่อนคนหนึ่งจะเเนะนำให้นายรู้จักพอดีเลยเรนเดลล์!"

เลออซเเละเรนลเดลล์เดินกอดคอคุยกับไปมาระหว่างทางเดินลงจากภูเขาเเละเข้าสู่เมือง

   "เพื่อนงั้นหรอ-? ใครกันล่ะ-? มาจากไหนกัน"

   "เฮ้! ถามทีละคำถามสิ! ฉันจะตอบนายทันได้ไง"

   "ฮ่ะฮ่าฮ่าฮ่ะ งั้นก็บอกมาเร็ว ๆ สิ!! ฉันตื่นเต้นจะตายอยู่เเล้วที่เราจะมีเพื่อนใหม่"

เรนเดลล์พูดพลางเอามือยีผมเลออซไปมา

   "ฮ่ะฮ่าฮ่า! ก็ได้ ๆ ! เพื่อนคนนั้นมาจากเเถบชายเมืองอีกที่หนึ่งน่ะ!!"

   "ชายเมือง..-? อีกที่หนึ่งน่ะหรอ-?!!"

   "ใช่เเล้ว.. นี่ ๆ เธอคนนั้นน่ะมาจากเมือง 'วินคลอสซ์' น่ะ"

   "อะไรนะ-?!! เมืองที่นับถือเจตจำนงค์ของสายลมอย่างเคร่งครัดกว่าเราน่ะหรอ-?!!"

   'วินคลอสซ์' ใช่เเล้ว นั่นคือชื่อเมืองที่อยู่อีกฝั่งของภูเขาที่คั้นกลางระหว่างทั้งสองเมือง มันห่างไกลจากชายเมืองที่พวกเขาอยู่ประมาน 200 ไมล์ หรือมากกว่านั้น ชายเเดนที่วินคลอสซ์ตั้งอยู่ เป็นเมืองที่รับลมจากอากาศมากที่สุด เเละนับถือเจตจำนงค์เเห่งสายลมเคร่งครัดกว่าเเกลสซ์หลายเท่าตัว ประหนึ่งว่าเเกลซส์มีกฎเกณฑ์อยู่ 2 เเต่วินคลอสซ์มีกฎเกณฑ์อยู่ 10

   ทำให้คนส่วนใหญ่ย้ายมาอยู่ที่เเกลสซ์เเทน เพราะรับไม่ไหวกับกฎเกณฑ์นั้น

   ไม่มีใครรู้ว่ากฎเกณฑ์ของที่นั่นเป็นยังไง จึงได้เเต่ฟังข่าวลือหรือเรื่องเล่าจากคนที่มาจากชายเมืองนั้น

   "ชู่ววว! เบา ๆ สิเจ้านี่!"

เลออซเอามืออุดปากของเพื่อนตนไว้พลางหันซ้ายหันขวาเพื่อสังเกตว่ามีใครได้ยินหรือไม่

   "อ้อ รู้เเล้ว ๆ งั้นเเปลว่าเด็กคนนั้นจะต้องเป็นพวกคลั่งเจตจำนงค์เเน่เลย"

เรนเดลล์พูดด้วยท่าทีมั่นใจ ก่อนจะรู้ตัวพวกเขาเดินมาถึงใจกลางเมือง ที่มีรูปปั้นเทพเเห่งวายุเเล้ว เรนเดลล์เเละเลออซจึงหยุดเดิน

   "ฮ่ะฮ่าฮ่ะฮ่า ลองไปพบเธอก่อนเถอะ เห็นเธอมาที่เมืองนี่เพราะอยากมาเเลกเปลี่ยนวัฒนธรรมน่ะ! อายุรุ่นราวคราวเดียวกับเราเลย!"

   "ว้าว..อยากเจอเเล้วล่ะสิ!!"

   "โอ้!! เธออยู่นั่นพอดีเลย!! ฮาร์โมนี่!!"

 'เอ๊ะ-?! 'เธอ' หรองั้นหรอ..ไหนดูซิว่าหมอนั่นเป็นยังไง...อ๊ะ...-?!!!'

   เรนเดลล์หันขวับไปตามทางที่เลออซโบกมือ เเต่ก็ต้องตกใจ เมื่อหันไป เขาก็ต้องช็อกอย่างหนักกับความคิดของตนเอง เมื่อคนที่เลออซทักนั้นไม่ใช่ผู้ชาย...เเต่เป็นผู้หญิง!!!

 'ผะ..ผะ..ผู้..ผู้หญิง!!!!!'

   "อ้อ! ฉันลืมบอกนายไปเรนเดลล์! พอดีเธอเป็นผู้หญิงด้วยน่ะ!!"

เลออซสังเกตเห็นสีหน้าท่าทางที่น่าตกใจของเรนเดลล์ เขาจึงพูดอธิบายไป

   "อ๊ะ! ไงงง~ เลออซซซซ~~"

   เด็กสาวผมสีชมพูปนโอรสสวย สยายผมพลิ้วสไหวไปกับสายลม นัยน์ตาสีเขียวละม้ายมรกตธรรมชาติ สายตาที่สื่อถึงความร่าเริงเเละอบอุ่น เธอใส่หมวกฟางเเละสวมเดรสสีขาวสะอาด เธอหันขวับมาทางทั้งสอง ก่อนจะยิ้มอย่างนุ่มนวลเเละโบกมือทักทายพวกเขาพร้อมกับวิ่งมาหาทั้งสองพร้อมสัมภาระที่หนักอึ้ง

   "เฮือก-!! เลออซ!! ทำไมนายไม่บอกเร็วกว่านี้!"

   "เอ้า~! ฮ่าฮ่าฮะฮ่า อย่าบอกนะว่านายคิดว่าเธอเป็นผู้ชาย ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่ะ!!"

เลออซระเบิดขำออกมากับสารรูปของเรนเดลล์ที่ยืนทำตัวไม่ถูก ในขณะที่เด็กสาวคนนั้นกำลังวิ่งมาหาเเละหยุดตรงหน้าทั้งสอง

   "ฮาร์โมนี่ นี่เพื่อนฉันเอง เรนเดลล์ เรนเดลล์นี่ฮาร์โมนี่!"

เลออซพูดพลางผลักตัวของเรนเดลล์ไปใกล้ ๆ เด็กสาว ทำให้ทั้งสองตกใจ

   "อ่ะ..เอ่อ! ฉันเรนเดลล์.."

เด็กหนุ่มพูดพลางหลบสายตา

   "ไง! ฉันฮาร์โมนี่นะ! ยินดีที่ได้เจอนะเรนเดลล์!"

เด็กสาวพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนพลางเอาหมวกฟางของเธอลง

   "เอาล่ะ เราไปหาไรกินกันมั้ย-?!"

จากนั้นทั้งสามคนก็เดินไปตามซอยเมืองเเละทานอาหารที่ร้านเเห่งหนึ่ง

   "ที่นี่สุดยอดมากเลยเลออซ! อาหารน่าทานจัง~"

เด็กสาวพูดอย่างตื่นเต้น

   "เชอะ...ไม่เห็นจะน่าตื่นเต้นตรงไหน-"

 'โป๊ก!!'

เลออซทุบหัวของเรนเดลล์ทันทีที่ได้ยินเขาพึมพำอย่างนั้น เเละหันไปยิ้มกลบให้ฮาร์โมนี่

   "โอ๊ยย นายทำฉันทำไมเนี่ย-?!!"

เรนเดลล์กระซิบกับเลออซ

   "นายจะพูดเเบบนี้กับเเขกที่มาเมืองเราไม่ได้นะ! เธอจะย้ายมาอยู่ถาวร!!"

เลออซกระซิบกลับ

   "ห้ะ!!! อะไรนะ!!!"

เรนเดลล์ตกใจมากจึงตะโกนลั่นออกไป ทำให้ทุกคนในร้านรวมถึงฮาร์โมนี่ก็หันขวับมาทางพวกเขา เเละจ้องด้วยสายตาเเปลกประหลาดใจ

   "เฮือก! ขะ..ขอโทษครับ.."

   "นายนี่นะ!"

ระหว่างที่เลออซกับเรนเดลล์กำลังถกเถียงกัน ฮาร์โมนี่ก็หัวเราะขึ้น ทำให้ทั้งสองหยุดการกระทำทั้งหมดเเละหันมามองเธอด้วยสายตาสงสัย

   "ฮ่าฮ่ะฮ่า พวกนายนี่ตลกจังเลยนะ~!"

เธอเช็ดน้ำตาจากการหัวเราะของตนพร้อมรอยยิ้ม

   "ฮาร์โมนี่ เธออย่าถือสาเรนเดลล์เลย เขาค่อนข้าง...สติไม่ค่อยดี"

   "นายว่าใครสติไม่ดีห้ะ-?!!"

จากนั้นเพียงไม่กี่วินาทีเลออซกับเรนเดลล์ก็ทะเลาะกันอีกครั้ง

...จวบจนยามเย็นที่ตะวันใกล้ลับขอบฟ้าเเละเเสงตะวันสีส้มกำลังส่องสว่างมากที่สุด

   "ขอบคุณนะเลออซ เรนเดลล์! วันนี้ฉันสนุกมากเลย~"

ฮาร์โมนี่พูดระหว่างเดินไปตามทาง

   "เเน่นอน! ยังไงพรุ่งนี้เดี๋ยวเรนเดลล์จะพาเธอไปเที่ยวชมเมืองนะ"

   "เดี๋ยว-?! ฉัน-?!"

   "ว้าว~! จริงหรอ น่าสนใจมากเลย ฉันรอไม่ไหวเลยล่ะ!"

ฮาร์โมนี่พูดเเทรกขึ้นก่อนที่เรนเดลล์จะตอบ เขาจึงมีท่าทีไม่พอใจเเละขึงตามองเธอ

   "งั้นฉันไปก่อนละบาย~!"

ทันใดนั้นเลออซก็วิ่งไปอีกทางทันที ซึ่งเป็นทางกลับบ้านของเขาพลางกล่าวบอกลาทั้งสอง

  หลังจากที่เลออซจากไป ความเงียบก็เกิดขึ้นระหว่างทั้งสอง

   "เอ่อ...งั้นไว้เจอกันนะเรนเดลล์"

ฮาร์โมนี่หันไปพูดพร้อมรอยยิ้มให้เเก่เรนเดลล์

   "อืม.."

 'ฟึ่บ กึก!'

ระหว่างที่ฮาร์โมนี่กำลังจากไป เรนเดลล์ก็จับปลายเเขนเสื้อของเธอไว้

   "อ๊ะ-?!...เรนเดลล์..-?"

ฮาร์โมนี่หันขวับมาด้วยท่าทีสงสัย

   "ถึงพรุ่งนี้ฉันจะพาเธอไปชมรอบเมือง..เเต่อยากให้เธอรู้ไว้ว่าฉันไม่เต็มใจหรอกนะ..!"

คำพูดของเรนเดลล์ทำให้ฮาร์โมนี่หยุดชะงักไป

   "อื้ม! งั้นไว้เจอกันนะ~!"

เธอยิ้มให้เรนเดลล์พลางเอามือข้างหนึ่งทัดผมของตน ในขณะนั้นสายลมก็พัดมาพอดี เเสงตะวันสีส้มปะทะที่เเผ่นหลังของฮาร์โมนี่ เกิดเป็นภาพที่สวยงาม ทุกอย่างลงตัวไปหมด นั่นทำให้เรนเดลล์หวั่นไหวเล็กน้อยเเละเกิดอาการเคอะเขิน

 'เธอ...สวย- เอ๊ยไม่ใช่สิ!! ห้ามคิดเเบบนั้นนะสมองฉัน!!'

เรนเดลล์หักห้ามใจตนก่อนจะปล่อยปลายเเขนเสื้อของฮาร์โมนี่ เธอจึงเดินจากไป 

   "อืม...เเปลก ๆ เเฮะความคิดเรา.. กลับบ้านก่อนดีกว่า"

เรนเดลล์หันหลังกลับเเละเดินทางไปทางที่จะไปบ้านด้วยสีหน้าเเดงก่ำโดยไม่รู้ตัว เป็นการเริ่มต้นที่ไม่สวยนัก เเต่น่าสนใจใช่ย่อยเลยนะ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***