เห็น

*ตกเย็นวันนั้น*

ฉันท้องว่างมากหิวนั่นแหละ ฉันเลยไปหาขนมมากินเล่น "ดูเหมือนว่าจะไม่มีคนอยู่ที่ร้านค้านะ" มีบอกกับฉัน ฉันหันหลังกลับไปดู และใช่ เขาคือ คิระเป็นเพื่อนเพียงคนเดียวของฉัน และดูเหมือนว่าเขาจะมาเยี่ยมฉัน

คิระ:เป็นไงบ้างยัยคนไม่ปกติ

เขาพูดออกมาแบบนั้นพร้อมกับยิ้มชวนโมโห ฉันตอบเขาไปส่งๆว่า"ก็ดีนิ" เขาทำหน้ากวนๆก่อนจะยิงคำถามใส่ฉัน

คิระ: แล้วเธอจะกลับบ้านได้วันไหนหรอ

"ก็น่าจะพรุ่งนี้แล้วหล่ะ"

คิระ: แล้วเธอจะมาโรงเรียนมั้ย

ฉันเงียบและไม่ได้ตอบกลับไปเขาไม่ได้ถามอะไรฉันกลับมา

และเขาก็ยกมือที่ซ่อนอยู่ข้างหลังขึ้นมา เขาซื้อของฝากมาให้ฉันเหมือนกับว่ารู้ใจฉัน มันเป็นเกี๊ยวซ่าแล้วก็ขนมนิดๆหน่อยๆ ฉันยิ้มมุมปากเล็กน้อย และเหมือนเขาจะสังเกตเห็นด้วย เขาล้อฉันว่า"ยัยชอบกินเอ้ย" ฉันก็ตอบกลับเขาไป"เรื่องกินเรื่องใหญ่ช่วยไม่ได้นะ"เขาทำหน้าเบื่อหน่าย แล้วฉันก็เดินไปที่ห้องพักพร้อมเขา หลังจากเข้าห้องพักมา ฉันก็ชวนเขาเล่นเกม เพราะฉันเล่นคนเดียวจนเบื่อแล้วไหนๆเขาก็มาเยี่ยมแล้วด้วย

คิระ:ยัยนี่ เธอเล่นเก่งชะมัดไม่ได้ไปโรงเรียน5วันเอาเวลามาฝึกเล่นเกมรึไง

"ก็ฉันไม่มีอะไรทำนี่หน่า" คิระ:ชั่งมันเถอะ นี่ฉันเอาใบงานมาให้เธอเรียนเก่งคงเข้าใจได้ไม่ยากหรอก ฉันจะกลับแล้วนะ

ฉันรับมาและโบกมือบายๆเขา หลังจากนั้นไม่นานก็1ทุ่มครึ่งแล้ว พยาบาลเอายามาให้ฉันกินก่อนอาหาร และอาหารเย็นเหมือนจะเป็นข้าวผัดกับของหวานอีกแล้ว ฉันเบื่อมันเต็มทีแต่ฉันก็ต้องกินไปก่อนเพราะมันเลือกไม่ได้ พรุ่งนี้ก็ได้ออกไปแล้วเย่! ฉันโห่ร้องดีใจมาก ก่อนจะเปิดหนังดู ฉันเพลินมากก่อนจะเผลอหลับไป

เพล้งงงง!! ฉันได้ยินเสียงแปลกๆข้างห้อง ฉันกล้าๆกลัวๆที่จะออกไปดู แต่ฉันก็ฮึบไปดูเพราะว่าห้องข้างๆเป็นผู้สูงอายุเหมือนจะอยู่คนเดียวด้วยฉันจึงเป็นกังวลเอามาก ฉันเปิดประตูห้องตัวเองออกไปเรียกคนแก่ข้างห้องและแล้วฉันก็พบกับความจริง ฉัน"เห็น"สิ่งๆนั้นและครั้งนี้มันชัวร์มากว่าสิ่งที่เห็น3วันก่อนเป็นเรื่องจริง รอบนี้ฉันเห็นคนแก่ๆ2คนเดินตรงเป็นทางยาว แต่ทว่าคนแก่2คนนั้นไม่มีหัวฉัน"เห็น"แม้กระทั่งกระดูกคอเส้นเลือดเส้นเอ็นต่างๆถึงฉันจะช็อคมากแต่ก็คงสติตัวเองไว้ได้พอควร ฉันทำตัวให้นิ่งที่สุดพยามๆทำให้ทุกอย่างปกติ ฉันสำรวจรอบๆ และครั้งนี้ถึงจะเป็นแค่ครั้งที่2ที่ฉัน"เห็น"แต่กลับรู้สึกคุ้นเคยอะไรบางอย่างเอามาก ราวกับว่าเคยมีอะไรแบบนี้เกิดขึ้นปกติ ฉันไม่สนใจยัยแก่ข้างห้องและหันหลังเดินกลับเข้าไปในห้องของตัวเอง เพราะยัยแก่ข้างห้องน่ะตายไปแล้วแต่ฉันก็เผลอเรียกไปเต็มๆ

ผียัยแก่: เธอมองเห็นฉันใช่มั้ยยัยหนูน้อย พร้อมยิ้มปากฉีกถึงหูฉันตกใจมาก และ"ผี"แถวนั้นก็หันมาหาฉันและกระโจนเข้าใส่ ฉันกรี๊ดดังมาก พยาบาลแถวนั้นวิ่งออกมาดูฉันพยามๆเรียกสติฉันและตอนนั้นหัวใจของฉันก็ได้หยุดเต้นไปแล้วเป็นที่เรียบร้อย

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***







บทที่แล้ว

after(2)

บทต่อไป

หลุด

