เข้าสู่เมือง

ระหว่างที่เซนกำลังถามหญิงสาวอยู่นั้น เลือดของมิโนทอร์ที่อาบท่วมตัวของเขาอยู่นั้น

ได้ถูกดูดกลืนเข้าไปในร่างกายของเขา คนรอบข้างเขาต่างทำสีหน้าช็อคและมองเซน

ด้วยแววตาดุจดั่งเขานั้นเป็นปีศาจ

ส่วนตัวเซนนั้นไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าเคยมีเลือดเกาะทั่วร่างกายของเขาอยู่

"เธอรู้จักที่พักแถวๆนี้หรือป่าว"

เซนถามต่อด้วยสีหน้าปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

หญิงสาวทำสีหน้าล่กลั่กเล็กน้อยก่อนจะตอบด้วยความกลัวในน้ำเสียง

"...ค่ะ"

"ข้างหน้ามีเมืองอยู่"

"ถ้าไม่ติดขัดอะไร"

"พวกเราจะนำทางให้นะคะ"

"ดีสิ"

"ถ้างั้นไปกันเถอะ"

เซนยิ้มให้กับหญิงสาวผู้นำกลุ่ม

'เขาจะไม่กินเราใช่ไหม'

'เฮ้อ..ค่อยยังชั่วนึกว่าเขาจะฆ่าพวกเราแล้วซะอีก'

ทุกคนในกลุ่มมองหน้ากันและยิ้มให้กันแบบพะอืดพะอม

กลุ่มคนที่เซนช่วยไว้ทำสีหน้าโล่งใจและอึดอัดใจในเวลาเดียวกัน

และแล้วเซนก็ได้ร่วมเดินทางกับกลุ่มนักพจญภัย เพื่อมุ่งเข้าสู่เมืองและหาที่พัก

ระหว่างเดินทางเซนเป็นคนนำขบวนคู่กับผู้นำกลุ่ม

"นี่เธอชื่ออะไรน่ะ"

"คะ...อะไรนะคะ"

"ฉันถามชื่อเธอน่ะ"

"อ่า..ฉันชื่อวิคตอเรีย"

"เป็นนักพจญภัยขั้นต้นค่ะ"

"นักพจญภัยเหรอมันคืออะไรน่ะ"

เซนถามพร้อมทำหน้าสงสัย

"เอ่อ..คือ...คุณไม่รู้จักนักพจญภัยงั้นเหรอคะ"

วิคตอเรียทำสีหน้าแปลกใจ

เซนตอบกลับด้วยการส่ายหัวไปมาเบาๆ

เธอมองไปหาคนในกลุ่มของเธอทุกคนยิ้มให้กันแบบแปลกๆ

ก่อนที่เธอจะหันมาหาเซน

"ถ้างั้น"

"ฉันจะอธิบายแบบคร่าวๆให้ฟังนะคะ"

"นักพจญภัยมีสมาคมนักพจญภัยคอยดูแล เป็นองค์กรณ์สำหรับนักผจญภัย ทำดารดูแลนักผจญภัยและมอบหมายงานตามความเหมาะสม และได้รับผลตอบแทนตั้งแต่น้อยไปจนมหาศาลเลยล่ะ"

'ผลตอบแทนงั้นเหรอ'

'น่าสนแหะ'

เซนทำสีหน้าพึงพอใจกับสิ่งที่เขาได้ยิน และยิ้มออกมาอย่างมีความสุข

หญิงสาวหยุดชะงักครู่หนึ่งหลังจากเห็นสีหน้าของเซน

'เขากำลังคิดอะไรของเขาอยู่น่ะ...ถึงได้ยิ้มแบบนั้น'

"เล่าต่อสิ"

"..ค.ค่ะ"

"ทางองค์กรณ์จะทำการออกการ์ดให้โดยแบ่งตามความสามารถของนักผจญภัย"

E

D

C

B

A

S

SS

SSS

"ไล่จากระดับต่ำสุดก็จะประมาณนี้ และยังมีการแบ่งสีของแต่ละระดับอีก"

สีขาว

สีเขียว

สีฟ้า

สีแดง

สีทอง

"ไล่จากระดับต่ำไปสูงสุด"

"ระบบของนักพจญภัยก็มีประมาณนี้ มีอะไรสงสัยไหมคะ"

"อืม"

"แล้วพวกเธออยู่ระดับอะไรกันงั้นเหรอ"

"พวกเราเป็นนักพจญภัยขั้นต้นยังไม่ได้รับการจัดอันดับน่ะ"

"ตอนนี้พวกเราอยู่ต่ำกว่าระดับ E ซะอีก"

"ขนาดพวกเราสู้กับมิโนทอร์ระดับต่ำพวกเรายังเอาชนะไม่ได้เลย"

เซนทำสีหน้าตกใจเล็กน้อย

'ต่ำที่สุดงั้นเหรอ'

'เจ้าสัตว์ประหลาดนั่นน่ะนะ'

'โลกใบนี้มันเป็นแบบไหนกันแน่'

'...'

'เดี๋ยวค่อยถามเกี่ยวกับโลกนี้วันหลังแล้วกัน'

"แต่ต่อให้ได้รับการจัดอันดับแล้วการจัดอันดับครั้งแรกมากสุดได้แค่ระดับ E สีทอง"

"แต่ก็สามารถรับงานระดับสูงพอสมควรได้และได้ผลตอบแทนค่อนข้างดีด้วย"

"อย่างคุณน่าจะสอบขึ้นระดับ E สีทองได้แบบสบายๆเลย"

"อีก2-3วันก็จะมีการจัดอันดับแล้ว"

"ถ้าคุณสนใจเราจะนำทางไปสมาคมนักพจญภัยสาขาที่ใกล้ที่สุดให้"

"และถ้าคุณได้บัตรเมื่อไหร่"

"คุณสามารถนำแกนกลางของมิโนทอร์ที่คุณพึ่งจัดการมาไปแลกเป็นเงินได้ด้วยที่สมาคม"

หญิงสาวทำสีหน้าภาคภูมิใจเมื่อพูดถึงสมาคมนักพจญภัย

"แกนกลางเหรอ...มันคืออะไรน่ะ...ฉันเอามันมาด้วยงั้นเหรอ"

วิคตอเรียทำสีหน้าแปลกใจอีกครั้งหนึ่ง

"อ่า.."

'เขาไม่รู้อะไรสักอย่างเลยงั้นเหรอ'

เธอหันกลับมาที่เซนอีกครั้งและเริ่มอธิบายเกี่ยวกับแกนกลาง

"แกนกลางเป็นอัญมณีที่มีคุณค่าที่จะอยู่ในร่างกายของสัตว์ประหลาดหรือที่คนส่วนใหญ่เรียกว่ามอนส์เตอร์"

"ลักษณะและสีของแกนกลางจะแตกต่างกันไปตามแต่ละชนิดของมอนส์เตอร์"

"ส่วนแกนกลางของมิโนทอร์มีมูลค่าสูงพอสมควรแต่พวกเราเก็บกู้มาให้แล้ว"

"คุณไม่ต้องห่วงไปนะคะ"

"อ่า...งั้นเหรอ...ขอบคุณนะครับ"

'ผมเกือบทิ้งของมีค่าไปซะแล้วซิ'

'ผมอยากเห็นแกนกลางนั่นจัง...แต่รอไปที่สมาคมเลยดีกว่า'

ระหว่างคุยกันอยู่นั้นในที่สุดเราก็ได้เดินทางมาถึงหน้าประตูเมือง มีทหารคอยตรวจตราอยู่บริเวณโดยรอบ

'ทหารงั้นเหรอ'

'คงไม่ใช่นักพจญภัยสินะ"

ขอดูบัตรด้วยครับ

"นักพจญภัยขั้นต้นค่ะ"

หญิงสาวยื่นบัตรให้ทหารเฝ้าประตูดู

ทหารเช็คดูบัตรและหันมาที่ผม

"ส่วนเขา..."

"คือ.."

"ยังไม่ได้ทำบัตรน่ะค่ะ"

"อืม"

"ก็แค่พวกมือใหม่"

"เข้าไปก็ก่อเรื่องอะไรไม่ได้หรอก"

"มากสุดก็ถูกฆ่าทิ้ง"

"ฮา..ฮ่า"

กลุ่มทหารหัวเราะพร้อมทำสีหน้าดูถูก

"ไม่มีใครสนใจอยู่แล้วว่าพวกนี้จะเป็นอะไร"

"พวกนายเข้าไปได้"

เซนทำสีหน้าไม่สบอารมณ์

และกำลังจะก้าวไปหาทหาร

แต่วิคตอเรียได้หยุดเขาไว้

หญิงสาวได้จับชายเสื้อของเซนเอาไว้

เซนหันกลับมามองเธอ วิคตอเรียทำหน้าเศร้าและส่ายหัวเหมือนกำลังบอกเขาว่าอย่า

ผมหยุดคิดเล็กน้อยก่อนจะเดินเข้าเมืองอย่างสงบ

'ผมเองก็ไม่อยากมีปัญหาเหมือนกัน ครั้งนี้จะปล่อยไปละกัน'

พวกเราได้เดินทางเข้ามาในตัวเมือง

ภายในเมืองมีผู้คนพุกพล่าน ส่วนใหญ่น่าจะเป็นนักพจญภัย บางคนกำลังเตรียมตัวออกเดินทาง

คนบางกลุ่ม พึ่งกลับมาจากข้างนอกพร้อมบาดแผลตามร่างกาย

'ลำบากน่าดูเลยแหะ'

ในไม่ช้าเราก็ได้เดินทางมาถึงโรงแรม จุดหมายที่ตั้งไว้

เราได้เดินเข้าไปที่ชั้นล่างสุดของโรงแรม

ภายในเต็มไปด้วยผู้คนและเสียงพูดคุยทั่วทั้งชั้น

โรงแรมนี้เป็นโรงแรมที่มีราคาถูกทั้งที่พักอาหารและเครื่องดื่ม

ไม่แปลกเลยที่จะมีคนมากมายขนาดนี้

"สวัสดีครับ"

ผมเข้าไปถามพนักงานต้อนรับ

สาวรูปงามผมสีดำยาวใส่เสื้อปกคลุมร่างกายมิดชิดพร้อมกระโปรงที่ยาวคลุมเข่า

เธอตอบกลับด้วยน้ำเสียงน่าฟัง

"สวัสดีค่ะ"

"ไม่ทราบว่าต้องการอะไรเหรอคะ"

"...เอ่อ"

"...คือ"

'อ่า..ผมควรจะพูดอะไรดีล่ะ'

"พวกเราจะสั่งอาหารแล้วก็เช่าที่พักน่ะค่ะ"

วิคตอเรียพูดแทรกขึ้นมา

"คุณเซนไปนั่งรอก่อนนะคะ"

"ทางนี้ฉันจะจัดการเอง"

"อ่า"

"ได้ครับ"

ผมเกาหัวเล็กน้อยเพราะทำอะไรไม่ถูก ทำไมผมถึงเป็นนั้นนะ คงจะเหนื่อยละมั้ง

เซนส่ายหัวเล็กน้อยเพื่อเรียกสติ ก่อนจะเดินไปนั่งรอที่โต๊ะอาหาร

หลังจากรอพักหนึ่ง อาหารก็ได้มาเสิร์ฟ

ค่าอาหารกลุ่มนักพจญภัย จ่ายในส่วนของผมให้เพื่อเป็นการขอบคุณ

หน้าตาอาหารถือว่าใช้ได้

ถึงจะเป็นอาหารที่ราคาถูกที่สุด แต่ตอนนี้ก็ดีกว่าไม่มีอะไรกิน เริ่มกินกันเลยดีกว่า

ผมมองดูที่มันฝรั่งนึ่ง

'อ่า'

'ถ้าจะให้พูดเงินที่พวกเขามีตอนนี้'

'ก็คงซื้อได้ย่างเดียวนี่แหละ'

'ผมคงต้องรีบไปสมัครเป็นนักผจญภัยแล้วล่ะ'

ผมกินมันฝรั่งนึ่งตามด้วยน้ำเปล่า เพื่อลดอาการคอแห้ง

ขณะที่ผมกำลังทานอาหารอย่างมีความสุขอยู่นั้น

อยู่ดีๆด็มีคนพังประตูเข้ามา และตะโกนโวยวายอะไรซักอย่าง เหมือนมาหาเรื่องโรงแรมที่ผมนั่งอยู่ เศษประตูที่ถูกพังออก ได้กระเด็นใส่โต๊ะอาหารที่ผมทานอยู่

ผมก้มลงไปมองอยู่ครู่หนึ่ง ผมไม่ค่อยสบอารมณ์กับสิ่งที่เห็นเท่าไหร่นัก

"นี่"

"นายน่ะ"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***