ราชาปีศาจ!!?

ภาพได้เริ่มฉายหลังจากที่คาเรร่าโดนจับยัดเข้าเครื่องไปได้ 30 วินาที

    ซึ่งภาพก็ฉายให้เห็นถึงของเหวแห่งหนึ่งที่ข้างล่างมีชายหาดอันกว้างใหญ่ที่มองไปซ้ายขวามันก็สุดลูกหูลูกตา และน้ำทะเลสีครามสดใส พร้อมกับคลื่นเล็กๆที่ซัดเข้าฝั่งเรื่อยๆ และภาพก็ได้หมุนไปรอบๆก็พบว่าไม่มีต้นไม้ใหญ่หรือพุ่มไม้อะไรอยู่เลยแต่กลับมีเงาที่ทำให้ความรู้สึกร่มรื่นแบบแปลกๆ และในวิดีโอเธอก็ได้ใส่เสื้อที่ใส่เป็นประจำ

    และภาพของน้ำทะเลมันก็ตัดกลับ

"สวยจังเลยแฮะ ชักอยากจะไปทะเลซ่ะแล้วสิ"

"ที่ไหนอ่ะ อยากไปด้วย"

[จริงที่ไหนอ่ะ มีใครรู้บางใหม่?]

[ไม่อะ หาดที่ไหนก็เหมือนๆกันนั้นแหละ]

และคำบรรยายก็ได้เริ่มเขียนขึ้นมากลางจอ

- - -  ชายหาดที่เงียบเหงา - - -

"ชายหาดที่เงียบเหงา? ก็จริงแฮะไม่มีใครอยู่เลยนี่เนอะ"

"แต่มันไม่มีขยะเลยสักชิ้นเดียวเลยแฮะ เป็นหาดลับที่คาเรร่าไปเจอรึป่าว?"

[ก็จริงอย่างที่สองคนนั้นพูดล่ะนะ]

[หาดนี่มันสะอาดมากเลยนะ แต่ว่าคิดไปคิดมาไม่ตอนนี้อยากไปเท่าเลยแฮะ หาดแต่ละหาดก็มีแต่ขยะ]

ตัดกลับไปที่ความทรงจำ หลังจากที่ในวิดีโอคาเรร่าได้มองทะเลมาสักพัก คาเรร่าก็ลุกขึ้นยืนเนื่องจากได้ยินเสียงเรียก

เวลด้า"นี่คาเรร่า มานั่งทำอะไรอยู่ตรงนี้คนเดียวล่ะ?"

คาเรร่า"ไม่มีอะไรหรอก แค่มานั่งเฉยๆน่ะเวลด้า"

เมื่อคาเรร่าหันไปหาก็พบกับชายที่มีใบหน้าอันหล่อเหลา และมีความสูงประมาณ 180 เซนติเมตรผมสีน้ำเงินออกไปทางม่วงและสวมเสื้อสีดำเปิดไหล แต่ก็มีผ้าคลุมสีขาวมาสวมปิดเอาไว้ และก็มีดวงตาอันเป็นเอกลักษณ์สุดๆอย่างดวงตาสีทองอำพันและรูม่านตาที่เล็กเรียวยาวราวกับสัตว์ป่า

"เจ้าหน้าหล่อนั้นใครน่ะ?"

"ไม่รู่สิแฟนของเธอป่าว?"

"กรี้ดด! หล่อสุดๆไปเลยค่า!"

"อยากได้อ่ะ! แต่งค่ะ!"

[ไอหน้าหล่อนี้ใคร? แต่งตัวก็ดูแปลกๆ]

[ฉันไม่สนแล้ว ฉันขอแต่งค่ะ!]

[ของเธอที่ไหนของฉันต่างหากย่ะ!]

[จะว่าไปใครล่ะนั้นน่ะ? ดาราหน้าใหม่ป่าว? หรือว่าลูกคนรวย?]

ตัดกลับมาที่วิดีโอ

  เวลด้า"ขอฉันนั่งด้วยคนได้ไหม?"

คาเรร่า"แล้วแต่เลยจะนั่งก็นั่งไม่ได้ว่าอะไรอยู่แล้ว"*

เวลด้า"ดวงอาทิตย์ยามเย็นก็สวยดีว่าไหม?"

คาเรร่า"มันก็ปกตินิไม่เห็นมีอะไรพิเศษสักหน่อยดวงอาทิยต์ยังไงๆก็เป็นดวงอาทิตย์อยู่วันยังค่ำ"

เวลด้า"เธอควรมีอารมณ์อะไรดีๆแบบคนอื่นเขาบางก็ได้นะ"

คาเรร่า"หืม..."

เวลด้า"...เอ่อ ลืมๆสิ่งที่ฉันพูดไปเถอะ"

หลังจากนั้นก็ไม่ได้มีการพูดคุยอะไรกันอีกทำให้เครื่องจึงเลือกที่จะเร่งเวลาไป 1 ชั่วโมง ซึ่งคาเรร่ากับเวลด้าก็นั่งรอบกองไฟต่อแต่ก็ไม่ได้มีเรื่องอะไรพูดกันอยู่ดี สุดท้ายทั้งคู่ก็นอนขึ้นฟ้าดูดาวไปซึ่งบนฟ้านั้นเต็มไปด้วยทะเลดวงดาว ซึ่งการที่จะเห็นภาพแบบนี้ในเมืองนั้นมันเป็นไปไม่ได้

จิซาโตะ"นิสัยเหมือนไม่ใช่คาเรร่าที่เรารู้จักเลยแฮะ? ปกติเป็นคนร่าเริงนี่น่า"

"จริงด้วย! ปกติเธอไม่ใช่คนเงียบแบบนี้นี่น่า! ไม่ปกติซ่ะแล้วสิ"

คุรุโกะ"อ่า แต่ฉันว่านะที่แน่ๆทะเลดาวสวยจริง!"

"อันนี้เห็นด้วยสวยจริงบอกต่อเลย"

[ฉันว่าฉันได้ที่จะไปเที่ยวกับแฟนแล้วแหละ]

[นั้นสิถ้ามีดาวตกด้วยน่าจะสวยกว่านี้อีกนะ]

ในวิด๊โอเช้าวันต่อมาคาเรร่าก็ได้ตื่นขึ้นมา ก่อนจะหยิบหาฬิกาทรายที่มาจากไหนก็ไม่รู้แต่ก็ไม่มีใครสังเกตุมันเลย และทรายกำลังไหลลงมาอย่างช้าๆ แต่เวลามันก็ใกล้จะหมดลงแล้ว

คาเรร่า"...เวลาพักใกล้หมดแล้วสิ"

เวลด้า"จริงสิหลังจากที่ทำงานของเธอเสร็จก็กลับมาที่นี่หน่อยก็แล้วกันฉันมีเรื่องจะบอกนะ"

คาเรร่า"...เข้าใจแล้วๆ"

แล้วคาเรร่าก็ลุกขึ้นพร้อมกัยหมุนด้านนาฬิกาทราย ก่อนจะวางมันไว้ที่เดิม และบิดขี้เกียจเล็กน้อย ก่อนจะทำหน้าจริงจังแล้วหันหลังเดินออกไปซึ่งระหว่างเดินก็โบกมือลาไปด้วย

"ใช่เรื่องที่จะขอเปนแฟนรึป่าวนะ?"

"อะไรกันเพิ่งโผล่มาไม่นานเองนะ"

"อะไรกันจะจบแล้วหรือป่าวเนี่ย?"

[งานอะไรล่ะนั้นน่ะ การบ้านรึป่าว?]

หลังจากที่คาเรร่าเดินออกมาสักพักบรรยากาศก็เริ่มเปลี่ยนจากสดใสพร้อมกับเสียงทะเลพัดเข้าฝั่งยามเช้า ก็เป็นเริ่มเปลี่ยนเป็นความเงียบ และความวังเวงทีล่ะเล็กทีล่ะน้อย

"บรรยากาศวังเวงแปลกๆ"

"ทำไมอยู่ๆก็หน้ากลัวขึ้น เมื่อกี้ก็ยังสงบสุขอยู่เลยไม่ใช่หรอ?"

แต่ทันใดนั้นภาพก็ได้มืดลงไป และค่อยๆสว่างขึ้นมาราวกับการกระพริบตา แต่ว่าสิ่งที่ไม่เหมือนเดิมก็คือสถานที่คาเรร่าอยู่ในตอนนี้ท้องฟ้าได้มีสีแดงเลือด พร้อมกับก้องเมฆที่เป็นกลุ่มควันสีดำทมิฬ และไม่มีดวงอาทิตย์แต่กลับมีดวงจันทร์สีเลือดค่อยส่องสว่างเป็นสิ่งเดียวที่ให้แสงสว่างเหนือท้องฟ้า ซึ่งวิดีโอก็ได้ตัดมาที่หน้าของคาเรร่าที่กำลังยิ้มแบบคนที่ยิ้มตื่นเต้น

[เกิดอะไรขึ้นที่นี่ที่ไหน โคตรน่ากลัวเลย!]

[ไม่ใช่จินตนาการนะ]

"ตรวจสอบด่วนเลย!"

"ไม่พบความผิดปกติแม้แต่นิดเดียวครับ! ไม่ว่าจะเป็นอัตราคลื่นสมองก็ปกติแถมก้านสมองยังแข็งแรงสุดๆด้วย!"

"งั้นความทรงจำนี่เกิดขึ้นเมื่อไหร่ล่ะ!?"

"เอ่อ- !!?! อ่ะๆ ๆ---..."

"เท่าไหร่บอกมา!"

"ระ-ราว หะ-หนึ่งพันล้าน...ปีก่อนครับ"

*.......

  คาเรร่า"ไอพวกบ้า!!! พร้อมตายห่ากันอีกสักรอบรึยัง!!!"

เมื่อคาเรร่าตะโกนออกไปไม่นาน ก็มีเสียงตอบรับกลับมาเป็นเสียงคำรามอันยาวนาน และก็มีเสียงอีกหลายตัวคำรามเข้ามาตาม ก่อนที่ภูเขาสุดขอบฟ้าจะแหวกออกเป็นวงกลม และก็มีลำแสงสีดำทมิฬพุ่งเข้ามา

*วืดดด! ฟู่มมม!!!

ซึ่งระหว่างทางที่แสงนั้นพุ่งเข้ามารอบๆก็ระเหยกลายเป็นไอทันที แต่ก่อนที่จะถึงคาเรร่าคาเรร่าก็ชูมือออกไปข้างหน้า นั้นทำให้แสงนั้นพุ่งเข้ามาหยุดอยู่ที่มือของคาเรร่า และคาเรร่าก็เริ่มดูดพลังงานทั้งหมดเข้ามาทันที เมื่อดูดจนกลายเป็นลูกกลมๆสีดำทมิฬขนาดเท่าฝ่ามือแล้วคาเรร่าก็ทำการโยนมันกลับไปคืนทันที

*ตู้มมมมมม!!!

แรงระเบิดที่มีขนาดเท่าระเบิดนิวเคลียร์ไฮโดรเจน 10 ตันก็ได้เกิดขึ้นด้านหน้า

   คาเรร่า"ไม่คิดจะเปลี่ยนมุขหน่อยรึไง?"

พูดจบคาเรร่าก็พุ่งออกไปข้างหน้าด้วยความเร็วในวิดีโอเท่ากับวาร์ป ส่วนพื้นที่เคยเหยียบอยู่ก็ได้แตกกลายเป็นรูปใยแมงมุมทันที

*ปัง!!!!

ภาพด้านหน้าของคาเรร่าที่กำลังลอยอยู่บนฟ้านั้นก็คือฝูงปีศาจที่แต่ล่ะตัวมีใบหน้าที่บิดเบี้ยวจนหน้ากลัว บางตัวรูปร่างไม่เหมือนสิ่งมีชีวิต บางตัวเหลือแต่เศษเนื้อหุ้มกระดูก บางตัวมีลักษณะอุบาตตา

"ไอเxี้ย เห็นแล้วจะอ้วก...อ็อค!"

"พวกนั้นมันตัวบบ้าอะไรว่ะนะ!"

"กรี้ด! น่ากลัวสุดๆ!"

ชิสุ"พ-พี่ค่ะ?"

[อยากจะอ้วก!]

[นั้นยังมีชีวิตอีกหรอว่ะนะ!]

ตัดไปที่ห้องประธานาธิปดี

"ท่านค่ะ?"

"รอดูไปก่อน..."

เมื่อคาเรร่ามองลงไปข้างล่างได้สักพักนึง คาเรร่าก็หลับตาก่อนที่เหนือหัวของคาเรร่าจะมีบอลสีขาวอันศักดิ์สิทธิ์ ยิงลงมาใส่พวกที่อยู่ข่างล่างและตัวของคาเรร่าเองก็อยู่กลางลำแสงนั้น พอลำแสงนั้นค่อยๆจางหายไป คาเรร่าก็กระโดดลงไปข้างล่างจากความสูงกว่า 500 เมตร

และพุ่งเข้าไปกระชากอวัยวะต่างๆของพวกมันอย่างสนุกสนาน และสนามรบก็เต็มไปด้วยเสียงโหยห่วนอันหน้าขนลุก และเสียงหัวเราะอย่างบ้าคลั่งของคาเรร่า

 "ไอทรยศเผ่าพันธุ์ไปตายซ่ะ!- อ้ากกก!"

    "ดินแดนความมืดและพื้นโลกต้อวงกลับมารวมกันเป็นหนึ่งอีกครั้ง! ว้ากกก!"

    คาเรร่า"ทำแบบนั้นก็หมดสนุกกันไปน่ะสิ!"

    "ทำไมแกต้องมาหยุดพวกเราด้วย!"

*    "เป็นราชาปีศาจแท้ๆทำไมถึงใช้เวทย์ศํกดิ์สิทธิกัน! ไอราชาปีศาจจอมปลอมเอ้ย!"*

    คาเรร่า"พวกอ่อนแอก็อย่างพวกแกก็ควรอย่างอ่อนแอข้างล่างนั้นไปนั้นแหละดีแล้วไอกระจอก! ฮ่าๆๆๆๆ! มาร่ายรำไปจนตายเถอะ!"

คาเรร่าได้พูดออกมาด้วยความสุขระหว่างที่ไล่ฉีกร่างพวกปีศาจตั้งแต่ระดับต่ำไปจนถึงระดับสูงอย่างง่ายดาย โดยที่แทบไม่ต้องออกแรง ซึ่งมือของคาเรร่านั้นได้เคลือบเวทย์ศักดิ์สิทธิที่เผ่าปีศาจแพ้ทาง ก่อนจะจบลงด้วยเวทย์แรงโน้มถ่วงปั่นป่วนระบบดวงดาวจนร่างของพวกปีศาจที่อยู่ข้างล่างโดนแรงบีบอัดจากทุกทางพร้อมๆกันจนร่างแหลก ส่วนเลือดของพวกมันก็กระเด็นไปมาจนกลายเป็นแอ่งน้ำสีดำทันที

[TBC]

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***