ตอนที่1

อำนาจ เงินทอง ศักดิ์ศรีเกียรติยศมันคืออะไรกันแน่ทำไมผู้คนถึงต้องตามมันมากขนาดนั้นและความเท่าเทียมมันอยู่ที่ไหนกัน

    *ฟิ้วว~* เสียงลมพัดอันแสนเย็นสบาย

* ตึกๆๆ* เสียงฝีเท้าของเด็กน้อยที่กำลังวิ่งไล่กันในทุ่งหญ้าอันสวยสดงดงาม

*ตุ๊บ!?" เสียงของเด็กน้อยล้มพร้อมกับเสียงร้องอันเจ็บสาหัส

"โอ๊ยยย!? เจ็บชะมัดเลย ทำไมเป็นแบบนี้กันนะ บ้าที่สุดเลย"

เสียงของเด็กหญิงที่กำลังโวยวายเพราะวิ่งล้ม แต่แล้วก็ได้มีเด็กชายวิ่งตามมาดู พอมาถึงเด็กชายก็รีบมาดูแผลและอาการว่าเป็นอะไรมากไหม บาดเจ็บตรงไหนมากรึเปล่า เด็กชายคนนั้นได้พูดขึ้นมาว่า

"นี่ ขอดูแผลหน่อยสิว่าเยอะไหม? ลึกรึเปล่า? ฉันจะได้ทำแผลถูก"

เด็กหญิงได้ยินแบบนั้นจึงเอาแผลให้เด็กชายดู เมื่อเด็กชายได้เห็นก็พูดขึ้นมาทันทีเลยว่า

" ห๊ะ? แผลเล็กนิดเดียวเองนะเท่าขี้มดเลยด้วยซ้ำไป ถลอกนิดหน่อยด้วย ทำไมต้องโวยวายเสียงดังด้วย แค่นี้จิ๊บๆเอง ทำเป็นอ่อนแอไปได้"

เด็กหญิงได้ยินดังนั้นจึงตอบไปด้วยน้ำเสียงที่ดูโกรธมากว่า

"นี่!? ฉันวิ่งล้มนะย่ะ อีกอย่างแผลนิดเดียวเท่าขี้มดหรอ? ฉันถามจริงนะเธอใช้ตามองหรือใช้เท้ามองกันนะ ดูก็ไม่ออกว่าแผลใหญ่มาก ท้อใจเลยแหะ"

ทั้ง2คนทะเลาะกันได้สักพักจนเด็กชายยอพูดขอโทษและทำแผลให้เด็กหญิง แต่ในขณะที่ทั้ง2กำลังคุยกันก็ได้มีขบวนรถม้าขององค์ชายต่างเมืองมาที่นี่ ซึ่งเป็นคู่หมั้นของเด็กหญิงที่มีชื่อว่า โอลิเวียร์ หรือองค์หญิงนั่นเอง เธอเป็นพระราชธิดาคนเดียวของพระราชาและพระราชินีแห่งเมืองเจซีนาพระราชาและพระราชินีได้จับให้เธอหมั้นหมายกับองค์ชายต่างเมืองหรือเจ้าชายที่มีชื่อว่า ชาร์เลท เวลโด จากเมืองแห่งเวลโด ซึ่งองค์หญิงก็เคยได้ยินชื่อเสียงขององค์ชายและได้เคยพบหน้ากันมาบ้างซึ่งองค์หญิงก็ได้ตกหลุมพระองค์ชายชาร์เลทเอามากๆ เมื่อองค์หญิงและเด็กชายรู้ว่าขบวนรถม้าขององค์ชายมาถึงองค์หญิงเลยจะวิ่งไปหาแต่ก็โดนเด็กชายหรือเพื่อนสนิทมีชื่อว่าเลโอห้ามเอาไว้ว่าห้ามให้องค์หญิงวิ่งเพราะยังเจ็บแผลอยู่องค์หญิงเลยหันกลับมาสวนตอบกลับว่า

"ฉันจะวิ่งเพราะมันเป็นสิทธิ์ของฉันแล้วอีกอย่างนั่นน่ะองค์ชายชาร์เลทเลยนะเขาเป็นคนที่ฉันรักมาตลอดส่วนนายก็แค่เพื่อนสนิทอีกอย่างฉันน่ะไม่ได้รักนายหรอกนะจะบอกไว้ให้"

เมื่อเลโอได้ยินแบบนั้นจึงตอบกลับองค์หญิงไปว่า

"นี่ๆ เบาได้เบาองค์หญิงเมื่อกี้เธอยังเรียกฉันอย่างสุภาพเลยนะแต่เพราะไอ้หน้าเฉิ่มนั้นมาเธอก็เรียกฉันเป็นอีกอย่างเลยฉันน่ะเพื่อนสนิทเธอนะลืมไปแล้วหรอ?"

องค์หญิงพอได้ยินแบบนั้นจึงตอบกลับไปทันทีเลยว่า

"ห๊ะ!? น่าองค์ชายก็เฉิ่มตรงไหนองค์ชายน่ะหล่อมากเลยนะแถมองค์ชายออกจะเป็นเอลฟ์ที่เพอร์เฟคมากๆเลยนะเขาทั้งผิวขาวหุ่นดีมีความเป็นผู้นำสูงและอีกหลายๆอย่างไม่เหมือนนายสักหน่อย"

เมื่อเลโอได้ยินแบบนั้นก็กอดอกกรอกตามองบนแล้วตอบกลับไปว่า

"หาา!? หมอนั่นน่ะหรอรูปหล่ออ่ะ เทียบอะไรกับฉันไม่ได้เลยสักอย่างดูอย่างฉันสิทั้งหล่อทั้งแมนทั้งสูงขาวและอะไรหลายๆอย่างเลยนะถ้าไม่คิดจะสนใจในตัวฉันบ้างหรอ?

เมื่อองค์หญิงได้ยินเช่นนั้นก็เบะปากมองบนพร้อมกับกอดอกแล้วพูดขึ้นมาว่า

"อี๋แหยะ นายเอาความมั่นหน้ามาจากไหนน่ะถามจริงฉันไม่ได้ตาต่ำขนาดนั้นหรอกนะที่ว่าจะไปรักคนแบบไหนอีกอย่างฉันเป็นถึงองค์หญิงเอลฟ์ส่วนนายก็เป็นมนุษย์ลืมกฎไปแล้วหรอ?

เมื่อเลโอได้ยินแบบนั้นถึงกับตกใจแล้วก็ทำสีหน้าเศร้าในทันทีและเลโอก็พูดอะไรไม่ออกเพราะมันคือความจริงทั้งหมด 

เมื่อองค์หญิงได้เห็นสีหน้าของเลโอและนึกถึงคำพูดเมื่อกี้ของตนเองก็ทำให้รู้ว่าตัวเองพูดแรงเกินไปจึงปลอบใจเลโอและพูดขึ้นมาว่า

"นี่ๆ เลโอเมื่อกี้ฉันขอโทษด้วยนะฉันพูดแรงเกินไปหน่อยแล้วก็มันคงจะแทงใจนายมากเลยสินะฉันไม่ได้ตั้งใจฉันขอโทษอย่าโกรธกันเลยนะฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ"

เลโอที่ทำสีหน้าเศร้าๆและทำอะไรไม่ได้จึงตอบกลับองค์หญิงไปด้วยน้ำเสียงที่เศร้าว่า

"อืมมม ฉันไม่เป็นไรหรอกส่วนเธอก็ไปหาองค์ชายของเธอเถอะนะส่วนฉันอยากกลับบ้านแล้วละกลับบ้านกันเถอะ"

องค์หญิงได้ยินแบบนั้นจึงคว้ามือไปจับที่ข้อมือของเลวเอาไว้และบอกกับเลโอว่า

"ฉะ....ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆนะไม่ได้ตั้งใจพูดแบบนั้นจริงๆเลยขะ...ขอโทษยะ...ยกโทษให้ฉันเถอะนะฉะ...ฉันน่ะผิดไปแล้วจริงๆ ฮะ....ฮึก"

เมื่อเลโอได้ยินแบบนั้นจึงหันกลับมามองแล้วก็พบว่าองค์หญิงกำลังร้องไห้อยู่เลโอเลยปลอบใจองค์หญิงและเช็ดน้ำตาให้พร้อมกับพูดว่า

"นี่ๆไม่เป็นไรนะฉันไม่ได้โกรธเธอฉันไม่เป็นไรหรอกนะไม่ต้องร้องสิคนเก่งเธอน่ะไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อยทำไมต้องขอโทษด้วยละ เธอไม่ผิดเลยนะไม่ร้องสิโอ๋ๆๆฉันน่ะโกรธเธอไม่ลงหรอกนะโอลิเวียร์มานี่สิฉันเช็ดน้ำตาให้นะ"

แต่ต่อให้เลโอพูดยังไงปลอบใจยังไงเช็ดน้ำตาให้แล้วองค์หญิงก็ยังคงร้องไห้และยังโทษตัวเองว่าเป็นความผิดของเธออยู่ดีเลโอเลตตัดสินใจลูบหัวองค์หญิงเบาๆ

เมื่อองค์หญิงเห็นดังนั้นจึงถามเลโอด้วยเสียงสั่นว่า

"น....นี่นายกำลังทำอะไรอยู่น่ะ ทะ...ทำไมถึงทำแบบนี้ล่ะ ม...มันไม่ดีนะ"

เลโอเลยตอบกลับมาด้วยรอยยิ้มอ่อนโยนว่า

"ก็กำลังโอ๋แล้วก็ปลอบใจเธอไงเธอจะได้หยุดร้องไห้สักที ฉันน่ะไม่ชอบเห็นเธอร้องไห้นะไม่ร้องนะคนเก่ง"

เมื่อองค์หญิงได้ยินเช่นนั้นก็หน้าแดงแล้วรีบจับมือเลโอออกจากหัวของตัวเองและลุกขึ้นเดินหนี ก่อนจะจากไปองค์หญิงได้หันกลับมาบอกกับเลโอว่า

"นะ...นายห้ามทำแบบนี้อีกนะแล้วก็เรื่องในวันนี้น่ะฉันจะไม่ถือโทษละกันแต่ว่านายน่ะมันบ้าที่สุดในโลกเลยนะเชอะ"

เมื่อเลโอได้ยินแบบนั้นก็ยิ้มออกมาแล้วก็โบกมือลาให้กับองค์หญิงและตะโกนออกไปว่า

" นี่ ฉันน่ะชอบนะเวลาที่เธอหน้าแดงน่ะมันดูน่ารักมากเลยละ เพราะฉะนั้นเป็นแบบนั้นบ่อยๆนะ"

องค์หญิงที่ได้ยินเช่นแบบนั้นก็หยุดเดินแล้วก็ยิ้มออกมาแล้วพูดเบาๆว่า

" เลโอ นายมันคนบ้าที่สุดในโลกเลยนะ หึ นายนี่นะแต่ก็ขอบคุณมากเลยนะที่ลูบหัวฉันน่ะ"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***