เมื่อไหร่จะจบลงสักที

บทที่1 ทำไมถึงต้องมาเจอกันอีก

"เซี่ยน!!"เสียงที่ผมคุ้นเคยดีดังอยู่ห้องเพื่อปลุกผมให้ตื่นจากฝันในทุกๆเช้าแม้มันอาจจะสร้างความรำคาญไปหน่อยก็ตามเถอะแต่ผมก็ก็นยังนอนต่อได้อย่างสบายใจเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

"ตื่น!!!"ใช่เสียงพี่สาวสุดที่รักนี่เอง"คร้าบ~"

ผมตอบอย่างเลี่ยงไม่ได้ใช่สิถ้าผมไม่ตอบอาจตายได้เลยเพราะพี่สาวสุดที่รักจะต้องกระทืบผมแน่ "ตื่นแล้วก็ลุก"เธอเริ่มพูดด้วยน้ำเสียงโมโหเอาซะผมเย็นๆหนาวๆไปเลยทีเดียว ผมค่อยๆลุกออกจากเตียงนอนช้าก่อนที่จะเดินไปเปิดประตูอย่างใจเย็น พี่สาวสุดที่รักของผมหายไปไหนแล้วหนะสงสัยจะไปทานข้าวแล้วมั้งผมพูดในใจก่อนที่ผมจะค่อยๆเดินลงไปทานข้าว

"แม่นั่นใครอ่ะ"ผมตะโกนถามด้วยความสงสัยสามแม่ลูกหน้าตาไม่ค่อยคุ้นเท่าไหร่ที่กำลังนั่งทานอาหารเช้ากับครอบครัวผมอยู่ผมจำได้ว่าเขาน่าจะเป็นเพื่อนแม่ที่เป็นคุณหญิงเหมือนกันมั้งถ้าจำไม่ผิดแต่ว่าหนึ่งในสามคนนั้นมีคนที่ผมรู้จักอยู่ใช่เขาคือไป๋!!

"ไป๋...นายมาทำอะไรที่นี้"ผมถามด้วยความมึนงงไม่น่าเชื่อว่าเขาจะมาที่นี้ถ้าไม่จำเป็นเพราะผมกับเขาเคยแตกคอกันเพราะเรื่องบางเรื่องเดี๋ยวผมจะเล่าทุกอย่างให้ฟัง

ย้อนกับไปเมื่อ10ปีก่อน

ผมกับไป๋เราเป็นเพื่อนรักกันถ้าพวกคุณไม่รู้จักพวกเราคงคิดว่าเราเป็นแฟนกันแน่นเราสองคนเป็นเด็กที่แตกต่างกันมากอยย่างเช่นผมเป็นเด็กเรียนที่เรียนดีเป็นอันดับ1แตกต่างกับไป๋ที่เป็นเด็กที่มีวีรกรรมเยอะมากจนทุกคนรู้จักผมก็ต้องพูดกับครูเพื่อให้ไป๋ไม่ต้องเข้าห้องปกครองอยู่หลายครั้ง

"ไป๋!!นายเอาอีกแล้วหรอ "ผมพูดด้วยความเหนื่อยใจ "เออน่าาจัดการให้หน่อย "เขาพูดเหมือนทุกอย่างง่ายไปหมดเอาซะผมเครียดทุกครั้งแต่จะทำไงได้เพื่อนก็คือเพื่อนอยู่วันยังค่ำ "เฮ้ออ "ผมถอนหายใจเสียงดังเพื่อบอกอีกว่าไม่พอใจอย่างรุนแรง "น่าาาที่รักกก "ท่องไว้เซี่ยนนี่เพื่อนนี่เพื่อน ใช่มันชอบพูดกับผมแบบนี้ตลอดจะเหมือนว่าจะติดปากมันไปแล้วแต่ทุกที่มันพูดทำให้ผมใจเต้นแรงแปลกๆแบบบอกไม่ถูกหรือว่าผมจะชอบมันหรอไม่จริงมั้งคงไม่จริงหรอกผมนอนคิดทั้งวันทั้งคืนจนป่วยเลยที่เดียวแล้วคนที่ต้องมาดูแลผมก็ไม่ใช่ใครที่ไหนไป๋นี่แหละ

"ไป๋"ผมเรียกชื่อคนที่นั่งอยู่ข้างๆผมด้วยเสียงที่หมดเเรง "เซี่ยนตัวร้อนมากเลยรู้มั้ย "เสียงของอีกฝ่ายดูเหมือนกังวนใจมาก "กอดผมหน่อย "ผมพูดออกมาโดยที่ไม่ได้คิดและไม่ได้หวังว่าเขาจะกอดผมด้วย ขณะเดียวกันผมรู้สึกขึ้นอะไรบ้างอย่างที่ทำให้รู้สึกอบอุ่นจากใครซักคน "ดีขึ้นมั้ย "เสียงของไป๋เบาและอ่อนโยนมากแตกต่างกับปกติผมรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นจากตัวและคำพูดขออีกฝ่ายความรู้สึกของผมตอนนี้เหมือนอยู่ไหนฝันเลยไม่สิเนี่ยเพื่อนนะ

"อืม~~ "ผมตอบคำถามของอีกฝ่ายตามความจริง "นอนเถอะ "เขาพูดจบก็เดินออกไปจากห้องทิ้งผมไว้คนเดียวสักพักผมก็หลับไป

"เซี่ยนๆๆ "ผมค่อยลืมตาขึ้นตามเสียงเรียกก่อยที่จะหันมองคน

"ไป๋~~"

"คร้าบบบ"ผมอยากเอามือต่อยหน้าตัวเองให้สลบไปเดี๋ยวนี้เลยผมแทบครั่งมันอยู่แล้วเนี้ยไป๋นายหยุดการกระทำแปบนี้ซักทีได้มั้ยห่ะ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***





novel PDF download