หลังจากแม่เลี้ยงของเธอเดินออกไปแล้ว เขาก็เดินไปหานันทยาหรือโฟร์ พร้อมทั้งดึงเธอเข้ามากอดจึงช่วยทำให้เธอรู้สึกดีขึ้น
"ไม่เป็นอะไรนะ"กฤษดาถามคนตัวเล็กที่อยู่ในอ้อมกอดด้วยความเป็นห่วง
"ไม่เป็นอะไรคะ"เธอยังคงสะอื้นอยู่ในอ้อมกอดของเขา เธอและเขาสบตากัน สายตาที่เขามองเธอมันมีความหมายซ่อนอยู่
"แล้ววันนี้เธอจะไปอยู่ที่ไหนละ"เขาถามด้วยเสียงที่นุ่มนวลอย่างที่ไม่เคยพูดมาก่อน
"หนู.......ไม่มีที่ไปแล้วคะ"เธอตอบอย่างเกรงใจเพราะเธออยากขอไปอาศัยอยู่กับเขาสักสอวคืนสามคืนแล้วจะไปหาห้องเช่าอยู่
"งั้น....ช่วงนี้เธอไปอยู่กันฉันก่อนแล้วกัน ฉันอยู่บ้านคนเดียวด้วย มีเธอไปอยู่อีกคนฉันจะได้ไม่เหงา"เขาตอบอย่างเต็มใจเพราะตอนนี้เขาคิดเรื่องอย่างว่ากับเธอเข้าแล้ว
แล้วมึงไม่เคยคิดเรื่องอย่างว่ากับใครบ้างละ
เสียงในหัวของเขาตีกัน
"ไปขึ้นรถกันเถอะ"เขาบอกเธอพร้อมทั้งจูงมือเธอไปที่รถของเขา เขาเปิดประตูรถให้เธอเข้าไปนั่ง แล้วเขาก็ขึ้นรถเหมือนกัน
เมื่อถึงบ้านหมอกิต ทั้งสองคนก็พากันเข้าบ้านทันที ด้วยความเหนื่อยล้า
"แล้วก่อนมากินอะไรมารึยัง"กิตถามอย่างใจเย็น [เย็นไว้ไอ้กิตเย็นไว้ มึงอย่าเพิ่งรีบรุกน้องเขายังเด็กอยู่] ขณะที่ถามกฤษดาทะเลาะกับตัวเอง
"ยังคะ"นันทยาตอบด้วยความเกรงใจ
"ในครัวมีของอยู่ทำกินเอานะ กินเสร็จแล้วก็ตามขึ้นมานะ"หลังกฤษดาพูดจบก็เดินขึ้นไปที่ชั้นสอง ยังไม่ทันที่นันทนาจะพูดเขาก็เดินขึ้นไปเสียแล้ว
ผ่านไปพักใหญ่ๆ นันทนาก็เดินขึ้นไปที่ชั้นสอง เดินเข้าห้องที่เห็นว่ากฤษดานั่งอยู่
"มาแล้วหรอ"กฤษดาถามพร้อมปลดกระดุมเสื้อของเขาอย่างช้าๆ เธอเดินเข้าไปหาเขาเว้นระยะห่างไม่ใกล้ไม่ไกลมาก
"มานั่งนี่สิ"เขาพูดพร้อมใช้มือตบลงตรงที่นอน เธอเดินเข้าไปนั่งอย่างที่เขาบอก
"คุณมีอะไรคะ"นันทยาถามเขาด้วยความสงสัย
"อายุเท่าไหร่แล้วละหื้ม??"เขาถามเพราะอยากรู้จักเธอ เพราะตอนนี้เค้าไม่รู้แม้กระทั่งชื่อจริงหรือชื่อเล่นเธอ เขาก็ไม่รู้
"ปีนี้อายุสิบหกปีคะ"เมื่อกิตได้ยินเขาก็อึ้งไปสักพัก
"อื้อ..."เขากลับมามีสติและตอบเธออย่างเย็นชา[เด็กเกินไปรึป่าววะ คงไม่หรอก เราเองก็เพิ่งยี่สิบเอ็ดเองนะ]เขาเริ่มคิดกับตัวเองอีกครั้ง
"เธอชื่ออะไร"
"ชื่อนันทยาคะ"
"ชื่อเล่นละ"เขาถามอย่างใจเย็นแม้ในใจคิดเรื่องอย่างว่าตลอด
"โฟร์คะ"
"เคยรึยัง"เขาถามเพราะจะได้รู้ว่าควรทำอย่างไรต่อ
เธอส่ายหน้า และเข้าใจสิ่งที่เขาสื่อมา ถึงเธอจะอายุเพียงสิบหกปี เธอก็ไม่ได้ใสซื่อจนไม่รู้ว่าเขาสื่อถึงอะไรหรอกนะ
"คุณถามทำไมหรอคะ"เธอถาม เพราะกลัวว่าเขาจะคิดทำเรื่องอย่างว่ากับเธอ และใช่ เขาคิดจะทำเรื่องอย่างว่ากับเธอ
"ป่าว...ฉันแค่...เอิ่ม..."เขาพูดติดๆขัดๆอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ไม่ทันที่เขาจะพูดต่อ เขาก็ดึงเธอมาจูบเสียแล้ว
"อื้อ..."เสียงนี้ทำให้รู้ได้เลยว่าเขารู้สึกดีแค่ไหน
...****************...
ตอนที่สองแล้วนะคะทุกคน ขออภัยในความที่เรื่องเหมือนคนอื่นนะคะ ไม่ได้มีเจตนาคะ เราจะพยายามเปลี่ยนเนื้อหานะคะ
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments