จอมทัพไม่แพ้นะครับ ระเบิด

เช้าวันหยุด

6:42AM

ก๊อกๆ

หมอกขาว

//งัวเงีย

หมอกขาว

อืมม..

หมอกขาว

ใครมันมาเวลานี้วะ

หมอกขาว

//เปิดประตู

เมื่อเปิดประตูออกไปเจอ คนที่มายืนอยู่ตรงหน้าหมอกขาว

ผู้ชายที่เขาคิดถึงที่สุด

จันทร์ขาว

ไง//มอง

หมอกขาว

มาทำไม

จันทร์ขาว

มาเยี่ยมน้องชาย

จันทร์ขาว

คงไม่แปลกสินะ//ยิ้ม

หมอกขาว

เหอะ…

หมอกขาว

ไม่ใช่ว่ามีปัญหาอะไรหรือไง

จันทร์ขาวยืนมองหน้าหมอกอยู่สักพัก

แล้วก็เดินกระแทกหมอกขาวเข้าไปในห้อง

หมอกขาว

เห้ย! ห้องผมนะ ไม่เกินไปหน่อยหรอ!

จันทร์ขาว

แล้วแกจะให้ฉันยืนอยู่อย่างนั้นหรือไง

จันทร์ขาว

ไม่รู้จักมารยาทมั่งหรือไง

จันทร์ขาว

มีแขกมาหาจะให้ไปยืนคุยอยู่หน้าห้องอย่างนั้น

จันทร์ขาว

ขืนมีคนรู้ว่าแกเป็นน้องฉัน ฉันคงอายแย่

หมอกขาว

เลิกพูดแบบนี้สักที!

หมอกขาว

พี่ก็รู้ว่าผมไม่ชอบ!

หมอกขาว

เรื่องแบบนั้นมันไม่จำเป็นในสังคมแบบนี้ซะหน่อย!

หมอกขาว

ผมไม่มีทางกลับไปทางเดิมแน่นอน

หมอกขาว

อีกอย่าง

หมอกขาว

นี่มันห้องของผม สิทธิของผม

หมอกขาว

ผมจะให้พี่เข้าได้หรือไม่ได้มันไม่ขึ้นอยู่กับเรื่องมารยาทสักหน่อย!

หมอกขาว

พี่รู้ไหม

หมอกขาว

ผมโคตรเกลียดเลย เวลาที่พี่เป็นแบบนี้

หมอกขาว

ในเมื่ออยากอยู่ในห้องนักก็อยู่ให้หนำใจซะเถอะ!

พูดจบหมอกขาวก็รีบวิ่งออกจากห้องทันที

ทั้งอารมณ์ที่โกรธพี่ชายของตน

ทั้งอารมณ์คิดถึง

ทุกอย่างปะทุขึ้นมาพร้อมกัน

หมอกขาวกึ่งวิ่งกึ่งเดินออกจากอพาร์ตเมนต์

น้ำตาที่ไหลนองอาบแก้ม

หมอกขาว

(แม่งเอ๊ย.. ทำไม..)

หมอกขาว

(ทำไมวะ..ทำไม)//ร้องไห้

ร้องมาสักพัก หมดแรงก็หยุดนั่งอยู่ชิงช้าในสวนเด็กเล่น

ท้องฟ้ายามค่ำคืน ดาวหลายดวง พระจันทร์ส่องแสง

หมอกขาวไม่รู้จะทำเช่นไร ได้แต่นั่งคิดแล้วคิดอีก

จู่ๆ

เสียงของใครคนหนึ่ง

ดังแทรกเข้ามาในหัว

ทันทีที่ได้ยิน หมอกขาวร้องไห้หนักกว่าเดิม

ปล่อยโฮออกมา

ทั้งความอัดอั้นในใจ อารมณ์และภาระหลายอย่างที่เขาต้องแบกรับ

ทุกอย่างมารวมอยู่จุดเดียวกัน..

ระเบิดออกมาเป็นน้ำสีใส พรั่งพรูออกมาจากดวงตา…

โบนัส

ผู้ใช้ใหม่ที่ดาวน์โหลดแอพสามารถปลดล็อค 10 ตอนได้ฟรี

รับ