ไดอารี่ของผู้โศกเศร้า

"สวัสดีครับ"ผมชื่อนายเป็นนักศึกษาอยู่ที่วิทยาลัยเเห่งหนึ่งผมก็ใช้ชีวิตประจำวันเหมือนคนธรรมดาปกติเเต่วันหนึ่งอาจารย์ประจำชั้นได้สั่งโปรเจคพิเศษให้นักเรียนทำคือการทำนิยายสั้นๆมา1อย่างไม่ว่าจะเป็นความรักหรือต่างๆ ผมจึงได้จับกลุ่มกับเพื่อนสนิทมา3คน ซึ่งเเบ่งหน้าที่กันอย่างชัดเจน ผมได้รับหน้าที่ในการหาเนื้อเรื่องมาซึ่งหัวข้อคือความรัก "วันต่อมา

ในวันหยุดนี้ผมได้นั่งกลุ้มคิดกับงานที่จะต้องทำ

เพราะผมหาเนื้อเรื่องไม่ได้เลย ผมนั่งบ่นกับตัวเอง

"อะไรกันวะคิดว่าจะง่ายคิดไม่ออกเลย" จนกระทั่งผมได้ไปนั่งทานข้าวกับคุณยายที่โต๊ะอาหารซึ่งตอนเเรก

ผมก็ไม่ได้มีความคิดอะไร จนยายผมเห็นข่าวในทีวี

ที่มีคนรักต้องเสียชีวิตจากกันไป เเล้วยายผมพูดขึ้นมาว่านึกถึงสมัยนั้นเลยนะ ผมจึงได้สงสัยเเล้วถามไป

"คุณยายเคยมีเรื่องเเบบนี้ด้วยหรอครับ??

ยายผมตอบกลับมาว่ามีสิจำไม่เคยลืมเลย ทันใดนั้นผมจึงตัดสินใจขอฟังเรื่องราวที่กล่าวมาเพื่อขอนำไปใช้ในโปรเจคงานของผมทันที ยายได้พาผมมานั่งที่ห้องนั่งเล่นพร้อมหยิบไดอารี่มาเปิดอ่านให้ฟัง ซึ่งชื่อของเจ้าของนั้นผมก็ไม่คุ้นเคยเลยด้วยซ้ำไป

ผมจึงถามอย่างสงสัยว่านั่นของใครหรอครับ??

ท่านก็ตอบกลับมาว่า "ของคนรักเก่ายาย

ผมจึงได้เเต่คิดเเล้วก็สงสัยว่าถ้าของคุณตาเเต่นี่มันไม่ใช่ชื่อคุณตาหนิ?

ยายจึงบอกกับผมว่านี่มันนานเเล้วสมัยยายยังไม่เจอกับตาเลย "ผมจึงได้ตอบอ่อครับพอเข้าใจเเล้ว

ยายจึงได้เปิดมันมาอ่านให้ผมฟังซึ่งผมก็ตั้งใจฟังเอามากๆ ยายเล่าว่า...

"ผมชื่อเอ็มส่วนนี่คือไดอารี่ของผมกับการเข้ามหาลัยครั้งเเรกผมได้เจอกับหญิงสาวงามชื่อรินดาเธอทั้งสวยงามเเล้วเป็นที่สนใจของเหล่าชายหนุ่มทั้งหลายผมเจอตอนเเรกผมยอมรับเลยว่าผมชอบเธอมากเเต่กลับกันผมทั้งหน้าตาก็ไม่ได้หล่อดูดีอะไรส่วนฐานะก็ไม่ค่อยมีเลยคิดว่าเธอคงไม่สนใจคนอย่างผม ผมใช้ชีวิตในรั้วมหาลัยอย่างสนุกสนานมีเพื่อนมากมายจนมาวันหนึ่งเพื่อนของผมชื่อน็อตซึ่งเป็นที่นิยมในหมู่สาวๆเพราะทั้งหล่อรวยบ้านมีฐานะซึ่งต่างกับผมลิบลับได้ชวนออกไปกินข้าวข้างนอกกันในวันหยุดซึ่งผมก็ตอบตกลงไป

พอไปถึงที่นัดหมายผมก็พบกับน็อตเเละรินดาที่นั่งรออยู่ก่อนเเล้วผมจึงรีบเข้าไปถามน็อตด้วยความมึนงง?

ว่านี่คืออะไร? น็อตได้ตอบกลับผมมาว่านี่เเฟนใหม่กูเอง!! ผมจึงได้เเค่ยินดีด้วยเเละนั่งคิดอยู่ในใจว่ามันก็ใช่เเล้วเค้าคงเหมาะสมกันดี เเละมันก็เป็นเเบบนี้อยู่บ่อยครั้งทุกครั้งที่เพื่อนๆชวนกันออกไปข้างนอกน็อตก็จะชอบพารินดาไปด้วยเสมอผ่านมาจนถึงวันจบการศึกษาของเราหลังจากกลับจากโรงเรียนผมเเละเหล่าเพื่อนได้ชวนกันไปดื่มฉลองที่ร้านเเห่งหนึ่งเเละเเน่นอนว่าน็อตก็พารินดามาด้วยเเต่ผมเเทบไม่ต้องถามก็รู้สึกได้ว่าทั้งสองคนดูห่างเหินกันมากกว่าที่เเล้วๆมาเเต่ผมก็ไม่ได้เอะใจอะไรจนดื่มกันไปจนถึงดึกเพื่อนที่เมาก็ต่างพากันกลับบ้านหมดเเล้วเหลือเเค่น็อตรินดาเเละผมพร้อมเพื่อนผู้หญิงอีก1คนที่ดูจะสนิทกับน็อตมากๆ

อยู่ดีๆน็อตก็ได้ขอลุกไปเข้าห้องน้ำเเละเพื่อนผู้หญิงคนนั้นก็ได้บอกขอตามไปดูหน่อยซักพักเวลาผ่านไปก็ยังไม่เห็นออกมารินดาเลยขอให้ผมพาไปดูน็อตหน่อยว่าเป็นยังไงเเต่พอไปที่ห้องน้ำผมก็ต้องอึ้งกับสิ่งที่เห็น!!

เมื่อน็อตกับผู้หญิงคนนั้นกำลังกอดจูบกันมันเมามันส์

รินดาตะโกนลั่นออกไปว่า ทำอะไรหนะ!!!

ทำให้น็อตได้หันมาเเละตกใจตะโกนด่าผมว่า

ไอ่นายมึงพามันมาทำไม!!

ผมจึงถามกลับไปบ้างว่าเเล้วนี่มึงทำบ้าอะไร!!

มันก็ไม่ตอบเเละได้จูงมือรินดามาคุยที่หน้าร้าน

สุดท้ายก็ลงเอยด้วยการที่ทะเลาะกันหนักน็อตบอกเลิกพร้อมกับขึ้นรถไปกับผู้หญิงคนนั้น

ผมที่เห็นรินดาร้องไห้จึงนำเสื้อกันหนาวไปคลุมหลังเธอเเล้วบอกกับเธอว่า "ไม่เป็นไรนะเราอยู่ตรงนี้

เธอได้กอดผมเเล้วบอกว่าขอบคุณนะนาย

ผมรู้สึกดีใจมากๆเเต่เธอก็เมามากเกินไปจนหลับไปทั้งอย่างนั้น ผมเลยพาเธอกลับมาที่หอให้ไปนอนบนเตียงของผมทั้งอย่างนั้น ผมได้จัดปูที่นอนข้างล่างให้ตัวเอง

พอตื่นเช้ามาผมก็ทำกับข้าวมาไว้รอ

ในขณะนั้นรินดาได้ตื่นมาพอดีเเล้วได้ถามผมว่าทำไมเรามาอยู่ที่นี่ ผมจึงตอบกลับไปว่าเมื่อคืนเธอเมาหนักมากเราเลยพามาพักที่นี่ก่อนเเล้วก็ไม่ต้องห่วงนะเราไม่ได้ทำอะไรหรอก รินดาได้พยักหน้าเล็กน้อยเเล้วพูดขึ้นมาว่า เมื่อคืนขอบคุณนะ

ผมก็ตอบว่าไม่เป็นไรมากินข้าวกันเดี๋ยวเราไปส่ง

จากนั้นผมเเละรินดาก็สนิทกันมากขึ้นจนพวกเราตัดสินใจคบกันมาจนถึงวันนี้ก็8ปีเเล้วผมเป็นพนักงานออฟฟิศธรรมดาส่วนรินดาก็ทำงานเป็นครูอย่างที่เธอฝันจนวันหนึ่งผมรู้สึกว่าหายใจไม่ค่อยออกมีอาการปวดหัวตลอดเวลาเเน่นหน้าอกจึงได้ไปหาหมอเพื่อตรวจ กลับกลายเป็นว่าผลตรวจนั้นทำให้ผมช็อคมาก

หมอบอกว่าผมเป็นมะเร็งระยะสุดท้ายอยู่ได้อีกไม่ถึงเดือน ผมตัดสินใจยังไม่บอกเรื่องนี้กับรินดาผมตัดสินใจออกจากงานเเละใช้ชีวิตทั้งหมดกับเธอไปเที่ยวด้วยกันต่างๆนาๆจนวันหนึ่งที่ผมคิดว่าอาการผมทรุดลงหนักมากๆ ผมจึงได้บอกรินดาว่าจะกลับต่างจังหวัดซักพักพร้อมจะส่งจดหมายไปทีหลัง ในวันนั้นที่ผมกลับมาที่บ้านผมเเย่มากเเละได้นั่งเขียนจดหมาย ฉบับหนึ่งขึ้น

เนื้อความข้างในมีอยู่ว่า

ถ้าเธอได้อ่านจดหมายฉบับนี้ผมอาจจะไม่ได้อยู่คอยเคียงข้างกันอีกต่อไปเเล้วเราจะไม่ได้ไปไหนไกลเราเเค่ไปในที่ๆสงบเเละไร้ความทรมานอีกต่อไป จากวันนี้

ในวันที่เธออายุไปจนถึง80ฉันจะยัง26เท่าเดิมเสมอไป

รักเธอมากที่สุดจากนาย ผมเขียนจดหมายเสร็จ

ตอนนี้ผมไม่มีอะไรต้องห่วงเเล้วผมกลับมานอนที่เตียงของผมพร้อมกับรอยยิ้ม....

กลับมาที่ปัจจุบัน..

ผมถึงกับน้ำตาไหลเมื่อได้ฟังเรื่องราวของคุณยายมันชั่งลึกซึ้งเเละเศร้ามากเรานำเรื่องราวนี้กลับไปส่งอาจารย์โดยได้ให้ชื่อเรื่องว่า ไดอารี่ของผู้โศกเศร้า

จบ....

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***