Wiangping Rose My Wiangping ⁴

เวียงพิงค์ (นายเอก)

งั้นพี่กลับก่อนนะ

ธีร์ (พระรอง)

กลับดีๆนะครับ^^

เวียงพิงค์ (นายเอก)

อื้อ บายๆ

เวียงพิงค์ (นายเอก)

//เดินออกไป

ชรินทร์ (พระเอก)

//เดินตามหลังไป

ชิโน่ (เพื่อน พ.อ)

จะไปไหนไอ้

ชิโน่ (เพื่อน พ.อ)

อ้าว!

นอกสนามเเข่ง

ชรินทร์ (พระเอก)

หยุดก่อน!

เวียงพิงค์ (นายเอก)

//หันหน้ามา

เวียงพิงค์ (นายเอก)

ครับ?

เวียงพิงค์ (นายเอก)

นาย!

ชรินทร์ (พระเอก)

คิดว่าจะลืมกันไปเเล้วสิ😏

เวียงพิงค์ (นายเอก)

ต้องการอะไร

ชรินทร์ (พระเอก)

หืม??

ชรินทร์ (พระเอก)

ก็ไม่มี

ชรินทร์ (พระเอก)

เเค่อยากจะเข้ามาทักเชยๆไม่ได้หรอ

ชรินทร์ (พระเอก)

เวียงพิ้งค์

เวียงพิงค์ (นายเอก)

รู้ชื่อผมได้ยังไง!!

ชรินทร์ (พระเอก)

ไม่รู้สิ คนเเถวนี้พูดมั้ง

เวียงพิงค์ (นายเอก)

ท่างั้นผมกลับก่อนนะครับมีธุระ

ชรินทร์ (พระเอก)

อ๋อหรอ

เวียงพิงค์ (นายเอก)

//หมอนี้กวนประสาทจังว่ะ

เวียงพิงค์ (นายเอก)

//รีบไปดีกว่าก่อนจะมีเรื่อง

เวียงพิงค์ (นายเอก)

//เดินออกไป

ชรินทร์ (พระเอก)

//ยิ้มมองตาเเผ่นหลัง

ชิโน่ (เพื่อน พ.อ)

//มองเพื่อนตัวเอง

ชิโน่ (เพื่อน พ.อ)

สนใจเด็กคนนั้นหรอ?

ชรินทร์ (พระเอก)

ไม่หรอก

ชรินทร์ (พระเอก)

เด็กคนนั้นไม่มีอะไรที่ต้องทำให้กูสนใจหรอก

ชิโน่ (เพื่อน พ.อ)

อ่อหรอ

ชิโน่ (เพื่อน พ.อ)

อย่าให้กูรู้นะว่ามึงอ่ะ เเอบมองเขา

ชิโน่ (เพื่อน พ.อ)

คนอย่างมึงยิ้มยากจะตาย

ชิโน่ (เพื่อน พ.อ)

เเต่พอเจอเด็กนี้ดันยิ้มง่ายเกิน

ชรินทร์ (พระเอก)

กูอยากยิ้มพูดหรอว่ะ

ชิโน่ (เพื่อน พ.อ)

ก็ไม่ผิด

ชิโน่ (เพื่อน พ.อ)

เเต่มึงเเปลก

ชรินทร์ (พระเอก)

เเล้วเเต่มึงจะคิด

ชิโน่ (เพื่อน พ.อ)

จะไปไหนว่ะ

ชรินทร์ (พระเอก)

ก็กลับบ้านอ่ะดิ

ชรินทร์ (พระเอก)

วันนี้กูไม่เเข่งรถกับมึงล่ะ

ชิโน่ (เพื่อน พ.อ)

เอ่อๆเเล้วเเต่ๆ

โรงเรียนมัธยม

เวียงพิงค์ (นายเอก)

//ยืนรอรับน้อง

เวียงพิงค์ (นายเอก)

ทำไมยังไม่มาสักทีนะภูพิ้ง

ภูพิ้งค์ (น้องนายเอก)

//เดินออกมาโรงเรียน

ภูพิ้งค์ (น้องนายเอก)

อ้าวพี่เวียงพิ้งค์

ภูพิ้งค์ (น้องนายเอก)

มารอรับผมหรอ

เวียงพิงค์ (นายเอก)

ก็ใช่สิ

เวียงพิงค์ (นายเอก)

ไปหาอะไรกินที่ร้านอาหารป๊ากัน

ภูพิ้งค์ (น้องนายเอก)

เอาดิๆ

imjai restaurant🍲

เวียงพิงค์ (นายเอก)

//เดินเข้าร้าน

ภูพิ้งค์ (น้องนายเอก)

//ก้มหน้าอ่านหนังสือ

ภูพิ้งค์ (น้องนายเอก)

//เดินชน

เข็มทิศ

//โดนชน

ภูพิ้งค์ (น้องนายเอก)

เอ่อ..ผมขอโทษนะครับ//ก้มหัว

เข็มทิศ

เอ่อไม่เป็นอะไรหรอกครับ//ยิ้ม

เวียงพิงค์ (นายเอก)

ภูพิ้งค์มัวทำอะไรอยู่รีบเข้ามา

ภูพิ้งค์ (น้องนายเอก)

ครับๆ

ภูพิ้งค์ (น้องนายเอก)

ขอโทษด้วยนะครับ

เข็มทิศ

ไม่เป็นอะไรหรอกครับ

ภูพิ้งค์ (น้องนายเอก)

//เดินเข้าไปในร้านอาหาร

ม๊า (เเม่นายเอก)

อ้าวกลับมาเเล้วลูกๆ

ม๊า (เเม่นายเอก)

ม๊าเตรียมอาหารไว้ให้ที่ชั้นสองเเล้วนะ

ม๊า (เเม่นายเอก)

ขึ้นไปทานได้นะจ๊ะ

ม๊า (เเม่นายเอก)

เดี่ยวม๊าจะต้อนรับลูกค้าที่ชั้น1

ม๊า (เเม่นายเอก)

ท่าอยากกินอะไรร้องบอกม๊าได้นะ

ภูพิ้งค์ (น้องนายเอก)

ครับผมม

เวียงพิงค์ (นายเอก)

โอเคครับ

เวียงพิงค์ (นายเอก)

ม๊าเเต่งห้องใหม่หรอ

ภูพิ้งค์ (น้องนายเอก)

นั้นสิ

ภูพิ้งค์ (น้องนายเอก)

ดูหรูหรา มีราคาขึ้น

ภูพิ้งค์ (น้องนายเอก)

เเต่อาหารบนโต๊ะหน้ากินมาก

เวียงพิงค์ (นายเอก)

นั้นสิเหมือนกำลังร้อนๆ

เวียงพิงค์ (นายเอก)

กินข้าวๆ

ภูพิ้งค์ (น้องนายเอก)

ครับ

ชรินทร์ (พระเอก)

//ใช่ร้านนี้หรือเปล่านะ

ชรินทร์ (พระเอก)

//เดินเข้าไป

ม๊า (เเม่นายเอก)

สวัสดีคะ

ชรินทร์ (พระเอก)

ผมชรินทร์เองนะครับ

ชรินทร์ (พระเอก)

จำผมได้ไหมครับ?

ม๊า (เเม่นายเอก)

อ่อคุณชรินทร์ลูกคุณธนาใช่ไหมคะ

ม๊า (เเม่นายเอก)

ทำไมถึงไม่บอกดิฉันล่ะคะ

ม๊า (เเม่นายเอก)

ว่าจะมาจะได้ให้เวียงพิ้งลงมาต้อนรับ

ชรินทร์ (พระเอก)

เวียงพิ้งค์

ชรินทร์ (พระเอก)

คู่หมั้นของผมใช่ไหมครับ คุณ?

ม๊า (เเม่นายเอก)

เรียกน้าก็ได้จ๊ะ

ชรินทร์ (พระเอก)

ครับคุณน้า

ชรินทร์ (พระเอก)

เเล้วเวียงพิ้งอยู่ไหมครับ

ม๊า (เเม่นายเอก)

ทานข้าวอยู่ชั้นบนนะคะ

ชรินทร์ (พระเอก)

อ่อครับ

ชรินทร์ (พระเอก)

ไปจ้องตะโกนบอกเขาน่ะครับ

ม๊า (เเม่นายเอก)

ก็ได้จ้า

พรางนึกขึ้นในใจ จะใช่เวียงพิ้งที่เจอในสนามเเข่งรถไหมนะ เเต่พอขึ้นก็กลับไม่เจอใคร นอกจากภูพิ้งนอกชายฝาเเฝดของเวียงพิ้ง เเต่ชรินทร์ก็สามารถดูออกว่าใครเเฝดพี่เเฝดน้อง

ชรินทร์ (พระเอก)

ภูพิ้งค์

ภูพิ้งค์ (น้องนายเอก)

ครับ

ภูพิ้งค์ (น้องนายเอก)

ใช่คุณชรินทร์คู่หมั้นพี่ผมหรือเปล่าครับ?

ชรินทร์ (พระเอก)

ประมาณนั้น

ชรินทร์ (พระเอก)

เเล้วเวียงพิ้ง เขาไปไหนล่ะ??

ภูพิ้งค์ (น้องนายเอก)

เขาบอกว่าจะกลับหอเเล้วน่ะครับ