ตอนที่2

เสียงฝนตกกระทบพื้นลมหนาวพัดผ่านประตูวิหารที่เปิดกว่าง ไร้ซึ่งเสียงหัวเราะมีเเต่เพียงเสียงร้องไห้ของข้า... ที่เเห่งนี้ไร้ซึ้งความอบอุ่นมีเเต่ความหนาวเย็นเป็นวันที่ชะตาชีวิตข้าจะไม่มีวันเหมือนเดิม

"เรเน่ วาเรนทีเซียร์ พวกเรามาตามตัวท่านเพื่อชดใช้ในสิ่งที่อดีตท่านมาร์ควิสเป็นคนทำ ได้เวลาที่สัญญากันไว้เเล้ว"

ตัวข้าในเวลานี้... ช่างหน้าสมเภชยิ่งนักฮ่าๆๆ..

เวลานี้คงได้เเต่หัวเราะในใจอย่างหมดเเรง

"นำตัวข้าไปตามสบายเถอะ..."

ข้าเหนื่อยเหลือเกิน...

"นำตัว มาร์เชอเนสขึ้นรถม้าตามข้า"

คำสั่งส่งๆ ของชายฉกรรจ์ตรงหน้าจบลงร่างกายที่เดิมที่เริ่มทรุดโทรมก็ถูกชุดกระชากให้เดินตามอย่างเร่งรีบทันที เวลานี้ข้าเจ็บเหลือเกิน...พระเจ้าท่านทอดถิ้งข้าผู้นี้เเล้วหรือ..

"เดินตามมาเร็วๆ"

หากข้าอ้อนวอนขอเวลาเพียงนิดให้ได้ยืนยันว่าพระเจ้ายังไม่ทอดทิ้งข้าผู้นี้จะได้หรือไม่... อีกทางพระเจ้าท่านจะช่วยทำให้สิ่งที่ข้ากำลังภเชิญนนี้เป็นเพียงความฝันเสียจะได้หรือปล่าว?

"...ฮ่าๆๆ...น่าขันยิ่งนักมนุษย์"

เสียงหัวเราะเเละคำพูดที่เเฝงไปด้วยน้ำเสียงดูถูกขำขันในตัวข้าดังขึ้นจากความมืดรอบข้างก่อนที่จะปรากฏเป็นชายสวมชุดดำคนนึง ที่ค่อยๆเดินออกจากเงาของต้นไม้ที่บดบังสายฝนที่เคยกระน่ำตกลงมากลับหยุดลงก่อนจะปรากฏดวงจันทร์เต็มดวงสีเลือดอันหน้ากลัว...

"ซะ...ซา...ซาตาน!"

"...โอ้..มานุษย์อย่างพวกเเกกล้าเเตะต้องของปีศาจอย่างข้า...อย่าคิดจะมีชีวิตรอด"

ชายคนนั้นเหมือนพูดบางสิ่งออกมาเเต่ข้ากลับไม่สามารถได้ยินมัน...

"พะ..พวกข้าผิดไปเเล้วจะไม่!...."

"อ้ากกก!"

เสียงกรีดร้องอันเจ็บปวดของเหล่าชายฉกรรจ์ดังขึ้นทั่ววิหารเพทเเห่งเเสง...

ตัวข้าเองคงจะไม่รอดเเล้วเช่นกัน..

"เจ้านะ...ฮึๆ..สนใจมาเป็นลูกสมุนของข้าสักหน่อยมั้ย"

"อะ..."

เขาเหตุใดจึงมิฆ่าข้า

"เพระเจ้ามีประโยชน์ต่อข้ายังไงเล่า..."

"ข้านะหรือ..."