1 ใบโคลเวอร์

ความอบอุ่นของสภาพแวดล้อมโอบล้อมรอบตัวหยง เหมือนอ้อมกอดของใครซักคนที่รู้ว่า ควรจะกอดเรายังไง

กลับบ้านมาเจออาหารอุ่นๆ อร่อยๆ เตรียมไว้รอคอย เหมือนยาที่เยียวยาความเหนื่อยล้าจากการพยายามอย่างหนักในการเรียนและใช้ชีวิตในแต่ละวัน

อุ้งมืออบอุ่นของคุณแม่ที่คอยลูบหัวเบาๆ ถามไถ่ว่าเหนื่อยมั้ยจากลูกสาวคนเล็กอย่างอ่อนโยน คุณพ่อที่ละหน้าจากทีวีมาบอกเพียงแค่ 'กลับมาแล้วหรอลูก'

มีพี่สาวที่นั่งรออยู่ที่โต๊ะทานข้าวพูดคุยเรื่องอนาคตเหมือนการวาดภาพกันอยู่สนุกสนาน

แต่อยู่ๆ...

ทุกอย่างก็ค่อยๆลางลงไป พร้อมความรู้สึกที่ค่อยๆ เปิดออก

" !!? "

หยงลืมตาตื่นขึ้นมาบนเตียงของตัวเอง ใบหน้าเธอกลับมาเรียบเฉย แต่หากสายตาเต็มไปด้วยความผิดหวัง ที่ทุกอย่าง เป็นเพียงแค่ความฝันดีๆเท่านั้น...

ใช่ สิ่งดีๆ ที่มีเพียงแค่ในความฝัน..

ไม่ใช่ความจริง ไม่ใช่แม้แต่สิ่งที่จับต้องได้..

หยงตบหน้าตัวเองเบาๆ สองสามทีเพื่อเรียกสติ ดูเวลาว่านี่คือ 5:40 ตรงเป๊ะๆ หยงหยิบนินเทนโดไปชาร์จ และลงไปข้างล่าง อาบน้ำแต่งตัว เตรียมไปโรงเรียนวันแรกของเทอม

เสร็จก็มานั่งที่โต๊ะทานข้าวรอให้ทุกคนในครอบครัวมานั่ง เรียงจาน ตักข้าว เสิร์ฟอาหาร และทานอาหารกัน...

แต่มีเพียงเธอเท่านั้นที่ไม่ได้รับอนุญาตให้ร่วมทานอาหาร แต่ต้องมานั่งด้วย เพราะแค่ความต้องการแปลกๆ ของพ่อ ที่ต้องให้โต๊ะอาหารที่เขากำลังใช้ มีคนนั่งครบทุกด้าน

พวกเขาให้เหตุผลที่ไม่ให้ลูกสาวคนเล็กของบ้านกินอาหารว่า ' แค่ฉันส่งแกไปเรียนและเอาเงินให้แกไปโรงเรียน มันก็บุญหัวของแถมห่วยๆ อย่างแกมากแล้ว อย่ามาทำตัวเปลืองอาหารในบ้านนะ '

ด้วยเหตุผลทุกอย่างที่กล่าวมา หยงจึงทำได้แค่ มองพวกเขากินอาหารบนโต๊ะนั่นเท่านั้น

มีเพียงสายตาของพี่สาวและท่าทางของเธอ ที่ถึงแม้จะร่วมโต๊ะทานข้าวกี่ครั้ง เธอก็ยังแอบมีท่าทางอึดอัดอยู่ดีไม่หาย

จบด้วยการที่หยงต้องเอาจานของทุกคนไปล้างทั้งที่ตัวเองไม่ได้กินมันซักอย่าง ก่อนที่เธอจะขึ้นรถสองแถวไปโรงเรียนพร้อมกับผินพี่สาวของเธอ

การออกจากที่บ้าน ทำให้ผินมีท่าทีที่ผ่อนคลายขึ้นนิดหน่อย แต่ก็ไม่สุด เพราะทั้งสอง ยังต้องทำท่าทางมีความสุขดี ต่อหน้าผู้คนมากมาย ทำเหมือนเราคือครอบครัวที่สมบูรณ์แบบไปทุกอย่าง ไม่งั้น...พ่อแม่จะปะทุใส่เราทั้งคู่

เมื่อถึงประตูโรงเรียน หยงและผิน จับมือกันเข้าโรงเรียน หยงเป็นคนเดียวในครอบครัวที่ผินจับได้โดยไม่ขยะแขยงหรือแพนิค เพราะทั้งคู่ต่างเจอชะตากรรมที่คล้ายกัน ต่างกันแค่การปฏิบัติทางครอบครัว..

ทั้งคู่ต่างไม่มีเพื่อน โดนหมั่นไส้ และรังแก โดนอิจฉาจากผู้คนภายนอกที่มองผิวเผินมาที่ครอบครัวของพวกเธอเหมือนกัน..

เพราะถูกมองว่ามีชีวิตที่ดี จึงถูกให้ความรักจากคนรอบข้างเพราะต้องการร่มเงาความเฟอร์เฟคในชีวิตของพวกเธอ..และเพราะถูกให้ความรักจึงถูกเกลียด

จึงมีแค่ผินที่เข้าใจหยงมากที่สุด และ หยงที่เข้าใจผินมากที่สุด...

เพราะงั้น เมื่อมีเวลาว่างทั้งคู่จึงมักจะอยู่ด้วยกันในโรงเรียน จากสายตาคนภายนอก..ก็เหมือนพี่น้องที่รักกันดี ชีวิตดูไม่มีปัญหาอะไร

" หยง พี่ต้องไปแล้วนะ อยู่คนเดียวได้ใช่มั้ย "

รอยยิ้มจอมปลอมที่พี่สร้างขึ้นมาและพูดกับหยง

" โถ่ พี่ผิน หยงไม่ใช่เด็กแล้วนะ หยงอยู่คนเดียวได้อยู่แล้ว "

หยงเพียงแค่ยิ้มแบบเดียวกับพี่และตอบไปด้วยน้ำเสียงดูสดใสต่างจากภายใน

คาบเรียนแรกเริ่มอย่างปกติ เด็กนักเรียนเต็มชั้นปกติ ครูเข้าสอนปกติ...สายตาหยาบคายรอบด้านที่เสียดแทงเข้าผิวหนังภายในใจเด็กสาวปกติ เหมือนเดิมที่หยงเจอมา...

ทั้งสายตาที่เต็มไปด้วยความไคล้ ความโลภ ตัณหา ความอิจฉา และมากมาย เสียดแทงไปบนผิวพื้นของหยง ไม่เว้นแม้แต่สายตาของครูประจำชั้น...

" โอ้ย!! "

มือของเพื่อนร่วมชั้นชายคนหนึ่ง ดึงผมสั้นของหยงอย่างแรงในขณะที่ครูประจำชั้นกำลังทำการสอน

" เกิดอะไรขึ้นกันน่ะ ห๊ะ!? "

ครูประจำชั้นพูดออกมาด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดและใบหน้าที่บิดเบี้ยวจากความรำคาญ

" ก็ดูหยงสิครู ผมสั้นซะเหมือนผู้ชาย สงสัยคงประชดกฏโรงเรียน "

" ไม่ใช่นะคะ แม่หนู--... "

ในขณะที่จะแก้ตัว หยงก็ต้องหยุดจะคิดถึงว่าจะพูดความจริงไม่งั้น ทั้งเธอและพี่ คงเละแน่ๆ

" ว่าไงหยง...แม่ของหนูมันทำไม "

ครูประจำชั้นมองหยงด้วยสายตาสงสัยและคาดคั้น

" แม่หนูบอกว่ามันดูน่ารักค่ะ...หนูเลยอยากตัดของหนูเอง "

หยงตอบอย่างสำรวม พร้อมกำแน่นด้วยความรู้สึกไม่ยุติธรรมตีรวนแน่นในจิตใจของเธอ

" ถึงแม่หนูจะชอบ แต่ก็ไม่ใช่เหตุผลที่เธอจะทำผิดกฎแบบนี้ หลังเลิกเรียนมาเจอครูด้วย นั่งลง"

หยงนั่งลงที่ของเธอตามเดิม โดยมีเสียงหัวเราะคิกคักจากเพื่อนร่วมชั้นที่แกล้งเธอคนนั้นอยู่ด้านหลัง และครูก็สอนต่อไป

พักกลางวัน

หยงกับผิน พากันไปนั่งที่ประจำที่สวนหลังโรง ที่ตรงนั้นมีสระบ่อดินขนาดใหญ่อยู่ ที่นั่นค่อนข้างรกด้วยพืชและหญ้า แต่เพราะทั้งคู่มาบ่อยๆ จนแถวนั้นโดยทั้งคู่เหยียบจนเริ่มโล่งเตียนไปบ้างแล้ว

ที่นั่นไม่มีใครไปในตอนเวลานั้นหรอก เพราะงั้นมันจึงเป็นที่เดียวที่หยงและผินไม่ต้องสวมหน้ากากกัน

" แล้ว..เริ่มเทอมนี้เป็นไงบ้างล่ะ "

ผินถามน้องสาว เพราะเห็นว่ารอบตัวทั้งคู่เงียบเกินไป

" เหมือนเดิมแหละ...หนูโดนเรียกไปหลังเลิกเรียนด้วย "

ผินมองหยงด้วยสีหน้าเป็นกังวล เพราะเรื่องนี้ถ้าถึงหูแม่หรือพ่อ หยงคงโดนหนักมากแน่

" ไม่ต้องห่วงหรอก พี่จะไม่โดนอะไร "

หยงพูดต่อ พร้อมยัดแซนวิชเข้าปาก ผินไม่รู้จะพูดไงต่อ

ผินรู้ดีว่า น้องไม่ชอบพูดกับคนในครอบครัว..ไม่สิ เธอไม่ชอบพูดกับใครเลยมากกว่า ผินจึงไม่อยากเซ้าซี้น้องมาก

แต่สายตาผินก็เหลือบไปเห็นบางอย่าง

" หยงดูนี่! "

" ? "

ผินเอื้อมมือไปเด็ดบางอย่างมา...ใบโคลเวอร์สี่แฉก

ผินยื่นใบโคลเวอร์สี่แฉกอันนึงให้น้องและอันนึงให้ตัวเอง

" เขาว่ากันว่า ถ้าเจอมันและเก็บมันไว้จะโชคดีน่ะ "

" ความเชื่อหรอ? "

" แต่เราทั้งคู่ก็ไม่มีอะไรจะเสียแล้ว เชื้อบ้างคงไม่เสียหายหรอก "

ผินว่าและเก็บใบโคลเวอร์ไว้ในกระเป๋าตังค์ หยงเห็นพี่ทำจึงทำตาม

" แต่พี่ก็หวังว่ามันจะเป็นจริงนะ "

หยงมองพี่สาวด้วยสายตานิ่งเฉย ก่อนจะเก็บกระเป๋าตังค์ของตัวเอง และหันมาสนใจแซนวิชของตัวเองต่อ

เวลาล่วงเลยมาจนถึงเลิกเรียน

ผินมาส่งน้องที่ห้องของครู และรอน้องอยู่หน้าห้อง เพราะทั้งคู่ต้องกลับพร้อมๆ กัน

มีเพียงแค่หยงที่เข้าไปในห้อง

ทั้งที่เป็นห้องพักครูแท้ๆ แต่กลับมีครูประจำชั้นของหยงคนเดียว ที่นั่งรอหยงอยู่

เมื่อเห็นเด็กสาวเดินเข้ามา ชายอ้วนวัยกลางคนในคราบครู ก็แสยะยิ้มน่ากลัวพิกลออกมาต้อนรับเด็กน้อย

" มาหาครูสิหยง "

หยงเดินไปหยุดอยู่ที่หน้าโต๊ะของเขาเท่านั้น แถมยังเว้นระยะห่างอีกหน่อยด้วย

" เหอะ หยิ่งอีกตามเคย อะไร คิดว่าเป็นคุณหนูผู้เริศเลอ แล้วจะหยิ่งแค่ไหนก็ได้หรอ "

" เข้าเรื่องเถอะค่ะ "

หยงตอบครูอย่างทันควันเพราะไม่อยากเสียเวลา และหยงเกลียดสถานการณ์แบบนี้

" ห๋าาา? "

" อึก! "

ครูประจำชั้นจับบีบกรามของหยงแน่นจนขยับแทบไม่ได้ แม้แต่มือของหยงยังแกะมือของเขาออกไม่ได้เลย

" อย่าทำตัวอวดเก่ง! รู้ตัวรึป่าวว่าชั้นจะกดและข่มขืนแกตอนนี้ก็ได้น่ะห๊ะ!!! อย่ามาทำตัวมีปัญหาน่ารำคาญได้มั้ย!! กะอีแค่มาเป็นโถส้วมมันจะยากเกินความสามารถเด็กอย่างแกรึไงกัน!? "

ว่าเสร็จ ก็ทำหน้าตาพร้อมจะโลมเลียใส่เธอ

หยงพลิกร่างและถีบเขาออกไปแรงๆ รีบวิ่งออกไปจากห้อง และไม่ลืมจะคว้าเอาพี่สาวที่รออยู่หน้าห้องไปด้วย

" เกิดอะไรขึ้นน่ะหยง!? "

ไม่มีคำตอบจากน้องสาวที่จับมือและพาเธอวิ่งอยู่ข้างหน้า มีเพียงเสียงฝีเท้าที่กำลังวิ่งและความสั่นไหวของมือน้องสาวที่จับอยู่ ส่งผ่านความสั่นกลัวจนเธอสัมผัสได้

และเพียงแค่นั้น ผินก็พอรับรู้ทุกอย่างได้ทันที

ผินจับมือน้องแน่น และพากัน ขึ้นรถสองแถวกลับบ้าน

ถึงบ้าน

แม่ออกมาต้อนรับสร้างภาพให้ดูเหมือนว่ารักลูกเท่ากัน แต่เมื่อทั้งคู่พี่น้องเข้าไปในตัวบ้านแล้วนั้น..

" เพี๊ยะ!!! "

ใบหน้าของหยง หันตามแรงตบของผู้เป็นแม่ ที่บัดนี้มองเธออย่างเดือดดาล

" นังหยง!!! แกทำอะไรกับครูประจำชั้น!!? แกถีบเขาทำไม!!! "

" ก็เขาจะ-- "

" เพี๊ยะ!!! "

" แกกล้าเถียงฉันเรอะ!!? "

คำถามของแม่ไม่ต้องการคำตอบ ครูประจำชั้นคงใส่ร้ายว่าเธอทำร้ายเขา

" แก!! นังหยง ยังเด็กเหลวแหลก!! ทำไมถึงทำอะไรไม่ได้ดั่งใจฉันซะอย่าง แถมสร้างแต่ปัญหา!! "

" ตุบ!--เพร้ง!!! "

มือของแม่ เขวี้ยงปาแจกันใกล้ๆ ใส่หัวของหยงจนแตก เลือดสีแดงสด ไหลรินเหมือนเปิดก๊อกน้ำ อาบลงบนเสื้อนักเรียนสีขาว

ถึงกระนั้น..รอบข้างก็ไม่มีใครจะช่วยเธอได้ แม่เป็นผู้กระทำ..พ่อสนใจรายการทีวี...และพี่สาวที่อยู่ในอาการแพนิคขยับไม่ได้

" ไป!! ใสหัวไปไหนก็ไป!!! "

หยงหอบสังขารตัวเองขึ้นห้องส่วนตัว และมานั่งอยู่บนเตียงดีๆ จากอะดีนาลีนที่หลังไหลก่อนหน้านี้ค่อยๆ คลาย เด็กสาวเพิ่งรู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดจากบาดแผลของเธอจริงๆ

มันปวด..เจ็บ และแสบ การเสียเลือดมากทำให้เธอเวียนและปวดหัวมากยิ่งขึ้น มือเรียวคว้าเอากระปุกยาแก้ปวดข้างเตียง แต่แทนที่จะกินมันแค่ไม่กี่เม็ด..

เธอกับเททั้งกระปุกกรอกปากตัวเอง..

กระปุกที่1..

กระปุกที่2...

กระปุกที่3....

น้ำตาสีใสไหลลงอีกครั้ง เพียงแค่ครั้งนี้ มันปนไปด้วยสีแดงของเลือด เขวี้ยงปากระปุกยาพวกนั้นอยากเหลืออด

ร่างบางลุกขึ้นมาเตะข้าวของรอบๆ ราวกับกำลังระบายอารมณ์

" ตุบ! "

เพราะแรงจากการอาละวาด ทำให้กระเป๋าตังค์ของเธอล่วงลงมา กระเป๋าตังค์ใบเล็กนั่น เปิดเผยให้เห็นใบโคลเวอร์ที่ผินเก็บมาให้ข้างในนั้น

" เหอะ! ถ้ามันโชคดีจริงฉันคงไม่เป็นแบบนี้.. "

ร่างเล็กของเด็กสาวร่วงหล่นลงพื้นด้วยฤทธิ์ของยา ความมึมหัวครอบงำจนดวงตาคู่นี้ ปิดลง แต่แทนที่จะเป็นสีดำ..มันกลับเป็นสีขาว...

...' ถ้ามันทำให้ฉันโชคดีจริงๆ..ก็ขอให้ชาติหน้า ฉันมีครอบครัว ที่ดีกว่านี้ ่...