2013 / 1 / 24
8 : 45
. . .
เขตสลัม
\* แป๊นนนนนนนน !!! \*
เด็กหนุ่มสะดุ้งโหยงจากการหลับไหล โดยเสียงดังแหลมที่ลากยาว
ดวงตาลืมขึ้นและพยายามหันไปรอบๆ
นี่ไม่ใช่ห้องนี่นา ?
...' เฮ้ย มานอนอะไรกลางถนนวะ หลบไปโว้ย !! '...
เสียงโหวกเหวกของชายกลางคนที่โผล่หัวออกมาจากรถยนต์คันใหญ่ที่จอดตรงหน้าเด็กหนุ่มพร้อมโบกมือส่งสัญญาณให้หลบไป
ถึงสายตาจะยังพร่ามัว แต่มันก็ชัดมากพอที่จะรู้ว่านี่มัน
กลางถนน
^^^" ทำไมเรา . . ถึงมาอยู่ตรงนี้ได้ล่ะ ? "^^^
ร่างเด็กหนุ่มในชุดนักเรียนมัธยมปลายที่ลุกขึ้นมานั่งในสภาพที่งัวเงียและยังดูงงๆอยู่ ซึ่งมันขวางทางจราจรที่แออัดของรถเล็กใหญ่ในชุมชนสลัมเช่นนี้
...' มัวทำอะไรฟระ ออกไปสิเห้ย !!! '...
^^^' แกนั่นแหละไอบ้า มัวแต่บ่นอยู่นั่น ทำไมไม่เบี่ยงซ้ายไปละห๊ะ !? '^^^
...' ทำแบบนั้นก็เกยฟุตบาตสิฟระไอแก่ ! '...
...' แกว่าใครแก่ห๊า !!!! '...
สถานการณ์ของผู้สัญจรแทบจะวางมวยกันแล้ว ทั้งเสียงแตรเสียงผู้คนเสียงเครื่องยนต์ นี่มันแทบจะทำให้ประสาทเสียได้ง่ายๆเลยไม่ใช่รึไง
มือทั้งสองยกมาอุดหูในทันใด ราวกับเสียงทั้งหมดมันดังกว่าทุกครั้งที่เคยได้ยินมา
ทันใดนั้นสายตาคู่นี้ก็ไปสะดุดเข้ากับชายในชุดกาวน์สีขาวดูมีภูมิฐานที่ขัดกับสภาพแวดล้อมในย่านนี้
แว๊บแรกที่ได้เห็น เขาก็เหมือนจะรู้ว่านั่นคือใคร . . แต่เขาก็ไม่สามารถจะนึกได้ออกได้อยู่ดี
..." เดี๋ยว ! "...
ร่างเด็กหนุ่มลุกขึ้นวิ่งตามร่างสูงในชุดกาวน์ไป โดยที่ร่างสูงนั้นเพียงแค่เดินอย่างเนิบๆเท่านั้น
แต่ถึงแม้จะวิ่งไล่ตาม แต่ก็กลับรู้สึกว่าความเร็วที่ทำได้นั้นไม่ได้ช่วยให้เข้าใกล้ร่างสูงเลยสักนิด หนำซ้ำยังรู้สึกว่าร่างสูงนั้นทิ้งห่างออกไปเรื่อยๆอีกต่างหาก
..." ทำไมกัน !? "...
เด็กหนุ่มพยายามออกแรงวิ่งด้วยกำลังทั้งหมดที่พอจะมีในตอนนี้ ซึ่งไม่สำเร็จผล
เขาเริ่มรู้สึกว่าระยะห่างของเขากับชายในชุดกาวน์เริ่มจะมากขึ้นเรื่อยๆ ทั้งตัวเขายังลอยขึ้นเหนือจากพื้นดินอีก
. . . นี่มันอะไรกัน !!!!?
จนความสงสัยนั้นถูกตอบด้วยสายตาที่เผลอมองลงไปที่เอวของเจ้าตัว ซึ่งถูกเหนี่ยวรัดแน่นโดยบางสิ่งที่ดูคล้ายกับแส้แต่มีขนาดใหญ่กว่า
สายตาไล่มองไปตามต้นทางของสิ่งที่ยังรัดเอวเขา
...' ฮ่า !!! '...
ร่างประหลาดสูงใหญ่ที่ส่วนหัวและลำตัวเหมือนกิ้งก่าทว่ามีมือขวาที่ดูเหมือนแส้กำลังยื้อยุดฉุดกระชากกับตัวเขาให้ลอยขึ้นไปหามันซึ่งยืนอยู่บนหลังคาบ้าน
..." อ๊าก !!!! "...
เสียงโอดครวญของเด็กหนุ่มดังขึ้นประกอบกับแส้ที่รัดแน่นขึ้นราวกับจะบีบรัดเครื่องในของเด็กหนุ่มให้แหลกละเอียด ณ ตรงนั้นเลย
..." ข . . แขน . . ขาขยับไม่ได้ . . อั่กๆ ! "...
เขาดิ้นต่อต้านแรงรัดอย่างสุดความสามารถทว่านั่นไม่ได้ช่วยให้แส้ที่รัดอยู่คลายออกเลย
...' จงต*ยอย่างทรมานซะ ! '...
การหายใจเริ่มติดขัด มือที่อุ่นนุ่มตอนนี้กลับเปลี่ยนสีเป็นเขียวอมม่วงอันเย็นเฉียบ
สายตาที่พร่ามัวจ้องไปทางร่างประหลาดที่ดูอภิรมย์ใจเมื่อสามารถพันธนาการเด็กหนุ่มให้อยู่ในการควบคุมได้
...' ฮ่าๆๆๆ ! '...
ก่อนที่มันจะเหวี่ยงเขาให้หลุดออกจากพันธนาการแล้วไปกระแทกกับหลังคาบ้านจนทะลุลงไปในบ้านหลังนั้น พร้อมหัวเราะร่าออกมาเหมือนกำลังเพลิดเพลินกับของเล่นชิ้นใหม่อยู่
...' อะไรอ่ะ !? '...
...' มาจากไหนเนี่ย ? '...
...' แม่ !? '...
คู่รักในบ้านหลังนั้นซึ่งทานข้าวร่วมกันอยู่พร้อมกับลูกน้อยได้แต่งุนงงที่มีเด็กหนุ่มทะลุมาจากบนหลังคาจนเป็นรูกว้าง
..." แค่กๆๆๆ . . หนีไป . . "...
เด็กหนุ่มทุรนทุรายลุกขึ้นมาจากซากอิฐปูนที่กองลงมาทับตัวเขาอยู่ แต่ยังเงยขึ้นมาพูดกับครอบครัว
ทว่ายังไม่ทันสิ้นประโยค
...* ปั้ง !!!! *...
ประตูไม้ปลิวมากระแทกกับคนเป็นพ่อจนลอยไปกระแทกกับกำแพงอิฐพร้อมกับประตู
...' ? '...
...' ที่รัก !! '...
...' . . แง !! แม่หนูกลัว !! '...
ทั้งสองตื่นกลัวสุดขีด ในขณะที่ตัวประหลาดตัวนั้นเดินเข้ามาในบ้านพร้อมเสียงหัวเราะ
' ฮ่าๆๆๆ ~ !! จงกลายเป็นศwอยู่ที่นี่ซะ โฮคุโตะ ไดสุเกะ ! '
เด็กหนุ่มพยายามลุกขึ้นมายืนได้สำเร็จในสภาพที่สะบักสะบอมสุดๆ
..." แกเป็นใครกันแน่ !? . . "...
ตัวประหลาดมันไม่ตอบ มันตอบด้วยแส้ยาวที่ฟาดใส่เด็กหนุ่มอย่างแรง ทว่าจังหวะนั้นเด็กหนุ่มใช้แรงที่ยังฟื้นฟูไม่หมด กระโจนทะลุกระจกออกจากบ้านหลังนั้นไป !
...' หนีได้หนีไป หมายเลข2 !! '...
ภาพสุดท้ายที่เด็กหนุ่มหันกลับมาเห็นคือเจ้าตัวประหลาดนั้นค่อยๆเดินเข้าไปทางสองแม่ลูกที่กำลังหวาดกลัว คนเป็นแม่กอดลูกไว้แน่นทั้งส่งเสียงกรีดร้องอย่างโหยหวน
...' ช่วยด๊วยยยยย !!!! '...
ถึงใจเด็กหนุ่มจะรู้สึกสงสาร แต่เขาก็เลือกจะกัดฟันแล้ววิ่งหนีออกไปจาดบริเวณนั้นอย่างไร้จุดหมาย
ทิ้งแม่ลูกคู่นั้นไว้กับตัวประหลาดเพียงลำพัง . .
...' แกหลบได้ แต่แกหนีไม่ได้หรอก หมายเลข2 ฮะฮ่าๆๆๆๆ ! '...
...' กรี๊ดดดดดดดดดดด !!!!! ——— '...
__________________________________
.
.
.
.
เวลาล่วงเลยมาพักใหญ่
9 : 30
เขตชุมชน
เด็กหนุ่มวิ่งหนีตุยมาจนออกมาจากเขตชุมชนแออัดได้สำเร็จ จนมาพบกับเขตชุมชนเล็กๆซึ่งติดกับแม่น้ำ . . ซึ่ง ณ เวลานี้ผู้คนกำลังเริ่มปฏิบัติกิจวัตรประจำวันของตนเองกันเลย
..." . . คงหนีพ้นแล้วล่ะ . . เฮ่อออ ! นั่นมันตัวบ้าอะไรกันฟะ . . "...
" แต่จากที่มันพูด . . มันต้องกลับมาอีกแน่ๆ ถ้าเป็นแบบนั้นจะทำยังไงดีล่ะ ? "
หันกลับไปทางที่วิ่งมาก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมา แล้วก็ลงไปนั่งกับพื้นดินสากๆข้างๆบ้านไม้ที่ดูเก่าแก่หลังหนึ่ง ทำเอาผู้คนในชุมชนซึ่งขวักไขว่ไปมาแถวนั้นก็มองเขาด้วยสายตาแปลกๆ
..." แฮะๆ . . . "...
ไม่รู้จะรับมือกับสายตาเหล่านั้นยังไงก็หัวเราะส่งๆไปงั้น
..." เราจะอยู่ที่นี่นานไม่ได้ . ....
ว่าแต่แล้วเราจะไปอยู่ไหนดีล่ะเนี่ย . . "
เขาไม่ได้อคติกับพื้นที่แบบนี้หรอก แต่ใจเขาเพียงอยากจะรู้ว่าตัวเองมาจากไหน ที่ซุกหัวนอนอยู่ที่ใด
..." แล้วทำไมสมองถึงจำอะไรไม่ได้เลยฟะ นึกให้ออกหน่อยสิ !! "...
มือทั้งสองกุมหัวทั้งเกาทั้งหยิกจนหัวยุ่งไปหมด แต่จู่ๆเด็กหนุ่มก็นิ่งไม่ไหวติง เหมือนกับนึกอะไรบางอย่างออก
..." บางที . . คนที่ทางเหมือนหมอคนนั้น อาจจะรู้อะไรเกี่ยวกับเราก็ได้ . . !...
จริงด้วย !
. . . แต่ จะหาเขาเจอได้ที่ไหนล่ะ . . อ๋า "
เหมือนจะมีความหวังแต่ก็ไม่ ได้แต่นั่งกอดเข่าเอาหน้ามุดเข่าอย่างหมดอาลัย
.
.
.
..." จะว่าไปแล้วครอบครัวนั้นจะปลอดภัยมั้ยนะ . . . ขอให้ปลอดภัยทีเถอะ . . ขอร้องล่ะ "...
ความรู้สึกผิดต่อตนเองก่อกำเนิดขึ้นในใจ เขาน่าจะอยู่ตรงนั้นเพื่อช่วยเหลือพวกเขาก่อน
" แล้วทำไมเราถึงต้องมาพัวพันกับเรื่องน่าปวดหัวอะไรพันธ์นี้ด้วยเนี่ย . . "
.
.
.
.
...' นี่เธอโอเคหรือเปล่า ? มีอะไรให้ช่วยมั้ย ? '...
เสียงหวานนุ่มดังอยู่เบื้องหลังเด็กหนุ่มในระยะกระชั้นชิด
..." เหวอ !! นี่เธอเป็นใคร !? "...
เด็กหนุ่มหันมาโป๊ะเช๊ะกับสาวน้อยในชุดนักเรียนมัธยมปลายผมดำขลับสั้นประบ่า หน้าตาน่ารักชวนดึงดูด และทันทีที่สายตาทั้งสองประสานกัน
..." . . . @_@ . . . "...
ณ วินาทีนั้น โฮคุโตะเหมือนตกอยู่ในภวังค์เขาไม่สามารถจะละสายตาออกจากใบหน้าเด็กสาวได้ ความคิดร้ายต่อตนเองถูกชำระล้างด้วยใบหน้าของเด็กสาวงั้นเหรอ ?
...' โอ๊ะ— ฮะๆๆ '...
มือที่อ่อนช้อยของเธอโบกผ่านตาเด็กหนุ่มหลายรอบเหมือนพยายามเรียกสติเขากลับมา
กว่าจะเรียกสติเขากลับมาได้ ก็เล่นเอาแขนของเด็กสาวเกิดอาการเมื่อยใช่เล่น
..." ธ . . เธอ ป . . เป็น ค . . ใคร น . . น่ะ ? "...
วิธีการพูดที่แตกต่างจากเดิม บนใบหน้าที่แดงก่ำอย่างเห็นได้ชัด สายตาที่ก้มต่ำเบือนหนีไปทางอื่น
เห็นได้ชัดเลยว่าเด็กหนุ่มกำลังเกิดอาการเขินอย่างขีดสุด
...( " ความรู้สึกนี่มันบ้าอะไรเนี่ย ? ไม่เข้าใจจริงๆเลย !! " )...
เสียงจากความคิดของเขากำลังสับสนอย่างรุนแรง
...' นั่นสินะ ~ ยังไม่ได้แนะนำตัวเลย '...
...' อืม . . '...
เด็กสาวทำท่าเหมือนกำลังครุ่นคิดอย่างหนัก
...' ! 💡! อากิโกะ ! ฉันชื่อ อากิโกะ !...
ทีนี้ตานายบอกชื่อมาบ้างแล้ว ! "
..." ชื่อเหรอ ? "...
...' ใช่ ! ชื่อนายน่ะ ชื่อๆ '...
..." เอ . . "...
...' ชื่อเอเหรอ ? '...
..." ไม่ๆ . . "...
สายตามองไปเรื่อย เพราะตัวเขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองชื่ออะไร
แต่จู่ๆเด็กสาวก็คว้ามือขวาเขาไป
...' นี่หรือเปล่า !? '...
รอบข้อมือของเขาถูกพันด้วยเทปหนาพร้อมข้อความที่สลักไว้บนเทปนั้น
...' โฮคุโตะ . . ไดสุเกะ No.2 . . ! นี่ต้องเป็นชื่อของนายแน่ๆ ! '...
..." อะ . . ช ใช่ๆ ใช่ๆๆๆ นั่นชื่อฉันเอง ! "...
ชื่อใครนะ ? น่าจะเป็นชื่อเขาแหละ แต่นามสกุลบ้านใครเขาพ่วงท้ายด้วย No.2 นะ?
...' ดีล่ะะะะ ! แล้วนายอยู่โรงเรียนอะไรล่ะ ! '...
..." โรงเรียน ? "...
...' แต่ดูจากชุดนายแล้ว เราอยู่โรงเรียนเดียวกันไม่ใช่เหรอ งั้นไปด้วยกันเถอะ ! '...
..." เฮ้ เดี๋ยว ! — "...
เขาก็สวมยูนิฟอร์มของโรงเรียนอยู่จริงๆถึงจะสบักสบอมไปนิดก็เถอะ แต่ไม่ทันจะได้รู้เรื่องไปมากกว่านี้ ต้นแขนก็ถูกมืออ่อนนุ่มจูงให้เขาต้องลุกเดินไปพร้อมกับเธอ
.
.
เดินออกจากตัวหมู่บ้านนั้นได้สักระยะ
..." นี่ . . เราจะไปไหนเหรอ ? . . "...
...' โรงเรียนไง ! เรากำลังจะไปเรียนด้วยกัน ! '...
..." ทำไมเธอถึงทำดีกับฉันล่ะ ? . . เธอไม่รู้จักฉันด้วยซ้ำ "...
...' รู้จักสิ ! โฮคุโตะ ไดสุเกะ เรารู้จักกันนะ ! เมื่อกี้นี้ไง '...
..." ไม่ได้หมายถึงแบบนั้นมั้ย . . "...
...' อันดับแรกเดี๋ยวไปดูห้องกัน ! ว่าเราได้อยู่ห้องเดียวกันมั้ย ! '...
..." ให้ฉันเข้าไปเรียนในสภาพแบบนี้อ่ะนะ ? "...
...' ทำไมล่ะ ฉันว่ามีสไตล์ออก '...
..." . . . ช่างเถอะ ฉันไม่ได้ใส่ใจหรอก "...
( " ทำไมถึงได้รู้สึกแปลกๆกับเธอคนนี้อย่างบอกไม่ถูกนะ . . หรือว่า . . )
บทสนทนาทั้งสองเกิดขึ้นระหว่างการเดินทางไปโรงเรียน บนเส้นทางลาดยางที่รอบข้างอุดมไปด้วยธรรมชาติ แต่ในใจของเด็กหนุ่มไม่ได้โฟกัสที่จุดนั้นเลยสักนิด
เธอคนนี้เป็นใครกันแน่ ?
คำถามนี้ยังคงดังก้องในใจตลอดทางเดิน
ทว่าขณะที่ทั้งสองกำลังดื่มด่ำอยู่ท่ามกลางธรรมชาติอยู่เพลินๆจนเวลาก็ล่วงเลยจนมาถึง
. . . 10 : 03
...' ตๅยแล้ว ! สายสุดๆเลยไม่ใช่รึไง ! . . '...
เธอยกแขนที่สวมนาฬิกาข้อมือขึ้นมาเช็ค เธอPanik และKalmลงในเวลาอันรวดเร็ว
...' ได้เวลาปีนรั้วโรงเรียน ! '...
..." เอาจริงดิ . . "...
. .
แล้วพวกเขาจะรู้มั้ยว่ามีสายตาคู่หนึ่งจับจ้องลงมาจากบนดาดฟ้าตึกของโรงเรียน
. . .
...' หนีได้ แต่หลบสายตาฉันไม่ได้หรอกนะ . . . '...
.
.
.
To be continue
__________________________________
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments