ครามกับการเรียนรู้

💮💮💮

หลังจากเรื่องครั้งนั้นก็ผ่านเลยมาจนฉันอายุ 4 ปีแล้ว

ฉันรู้สึกผิดกับความคิดสมัยเด็กของตัวเองที่เคยคิดจะออกมาดูโลกภายนอกเร็วๆเลยละ...

คงเพราะข้างนอกมีแต่'สัมภเวสี'วนเวียนอยู่บ่อยๆกระมั้ง ไม่รู้ว่าเพราะอะไร แต่มาชาตินี้ฉันดันเห็นผีได้เฉย! สัมผัสที่ 6 ว่างั้น? ตอนที่ออกมาครั้งแรกฉันถึงกับร้องไห้จ้า เพราะตกใจ แต่ตอนนี้ฉันก็เริ่มชินบ้างแล้วละ

ถึงที่นี่จะมีวัด...ก็ไม่ได้หมายความว่าที่นี่ไม่มีผี...มันคือสิ่งที่ฉันได้รับเป็นบทเรียนราคาแพงจากชาตินี้ เพราะในวัดน่ะมีผีขอส่วนบุญเต็มไปหมดเลยน่ะสิ! เพลียกับตัวเองจังเล้ย~

ฉันเกือบลืมบอกไป! เรื่องพ่อแท้ๆของฉัน พอเวลาฉันถามไปคุณแม่ก็จะเลี่ยงไม่ตอบ แต่วันหนึ่งฉันได้ยินคุณแม่เป็นกังวลอยู่กับเรื่องนี้ ดังนั้นฉันเลยไม่พูดถึงเรื่องคุณพ่ออีก แต่ถึงจะไม่มีพ่อ...ฉันก็ยังมีคุณแม่อยู่นะ!

ปกติชีวิตของฉันก็เหมือนเด็กทั่วๆไป ฉันได้ไปอยู่ที่วัดบนตีนเขาตอนที่คุณแม่ลงจากเขาเพื่อไปทำงาน ฉันจึงคุ้นเคยกับเหล่าพระสงฆ์ที่วัดเป็นอย่างดี

ฉันได้รู้จักกับหลวงพี่ต้น "หลวงพี่ต้นคือคนที่รู้ความลับว่าฉันมองเห็นผี" เขาจึงสอนให้ฉันฝึกจิตและนั่งสมาธิบ่อยๆ นอกจากนั้นยังสอนบทสวดและคาถาต่างๆให้อีกด้วย เพราะวิญญาณข้างในคือพนักงานอัจฉริยะ จึงจดจำที่หลวงพี่ต้นสอนได้ไม่ยากนัก (ทั้งที่ยัง 4 ขวบ)

นอกจากหลวงพี่ต้น ฉันยังรู้จักกับหลวงพ่อลาน เขาเป็นพระสงฆ์ที่นั่งสมาธิได้นานจนฉันต้องนับถือเลยนะ เอาเป็นว่าหลวงพ่อลานน่ะนั่งสมาธิทั้งวันก็ยังได้เลย!

ฉันที่ 4 ขวบนั้นไม่ได้เข้าเรียนอนุบาลเหมือนเด็กคนอื่นๆ แต่ฉันกลับได้มาเรียนที่วัดแทน เพราะบนเขานั้นไม่มีโรงเรียนอนุบาลจึงทำให้ต้องศึกษาด้วยตนเอง

บางทีคุณแม่ก็ซื้อหนังสือจากในเมืองมาสอนให้ฉันเองเลยล่ะ อยากจะตะโกนออกไปดังๆว่าฉันน่ะเคยเรียนมาแล้ว แต่ก็ทำไม่ได้เพราะเดี๋ยวคุณแม่จะด่าเอานะซี ตอนคุณแม่โกรธน่ะ--แค่คิดก็ บรึ๋ย~ น่าขนลุก

แต่พนักงานอัจฉริยะทั้งที ต้องเรียนได้อยู่แล้วละ ฉันอ่านออกเขียนคล่องได้จนคุณแม่ยังแปลกใจ แต่นั่นไม่ใช่ปัญหาสำหรับฉันหรอก แค่นี้จิ๊บๆน่ะ

"คราม มากินข้าวได้แล้วจ้ะ" เสียงของคุณแม่ทำฉันเกือบสะดุ้ง

ถึงเวลาอาหารเย็นแล้วสินะ นี่ฉันคิดอะไรเรื่อยเปื่อยขนาดนั้นเชียว

"ค่า~" ฉันตอบรับและลุกไปนั่งที่โต๊ะอาหารกลางบ้าน

ต้องขอยอมรับเลยล่ะว่าอาหารที่คุณแม่ทำน่ะอร่อยมากๆ บนโต๊ะมีทั้งไข่เจียว ผัดผักบุ้งและปลาทอดซิวกรอบที่ส่งกลิ่นหอมอบอวลไปทั่ว แต่บรรยากาศจะดีกว่านี้ถ้าไม่มีเหล่าสัมภเวสีมาป้วนเปี้ยนด้วยน่ะนะ

หลังกินข้าวเสร็จฉันก็ไปอาบน้ำและเข้านอนอย่างไว

•ดอกไม้ที่ประจำบ้าน•

💮💮💮

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***







บทที่แล้ว

ครามกับจุดเริ่มต้น

บทต่อไป

ครามกับคุณยายผู้เป็นที่รัก(1)

