> Intro <

ภายในห้องที่มืดสงัดมีเพียงแค่แสงสว่างเพียงเล็กน้อยที่ส่องให้เห็นคือเทียนไขที่จุดอยู่ที่โต๊ะข้างหัวเตียง ส่องสว่างทำให้เห็นเรือนร่างของนารูโตะในชุดยูกาตะสีขาวซึ่งนอนกัดปากแน่นจนเลือดซิบอยู่บนเตียงด้วยความคับแค้นใจ

ผิวสีน้ำผึ้งที่ชวนให้หลงไหลแต่กลับปนไปด้วยรอยช้ำม่วงบ้าง แดงบ้างปนกับรอยกัดและรอยดูดเป็นจ่ำๆ ดวงตาที่สีเดียวกันกับท้องฟ้าที่เคยสดใสแต่ตอนนี้กลับดูมืดมนจนน่าสงสาร พลางมองกำแพงข้างหน้าอย่างเงียบๆก่อนจะมีน้ำตาไหลลงมา

" เมื่อไหร่..เมื่อไหร่เรื่องบ้าๆนี่จะจบสักที... "

ดวงตาค่อยๆปิดลงช้าๆอย่างอ่อนล้าเต็มทีมือบางกำผ้าปูที่นอนแน่น เพียงแค่ขยับร่างกายนิดหน่อยความเจ็บปวดที่สะโพกก็แล่นขึ้นมาทำเอาเขาน้ำตาไหลออกมาอีกครั้งก่อนจะกัดปากแน่นจนเลือดซิบเพื่อให้ลืมความเจ็บปวดที่สะโพก

แอ๊ด~

เสียงเปิดประตูทำเอาคนที่นอนอยู่ตกใจและภาวนาให้คนที่เข้ามาในตอนนี้ไม่ใช่คนที่ทำแบบนี้กับเขา คนที่ทำร้ายทั้งร่างกายและจิตใจของเขาจนบอบช้ำซ้ำแล้วซ้ำเล่า

" หม่ามี๊!ฮะ "เสียงเล็กใสทำให้ดวงตาสีฟ้าเปิดขึ้นอย่างดีใจ ที่คนที่เข้ามาไม่ใช่คนที่เขาคิด ก่อนมือบางจะพยายามดันร่างกายที่อ่อนแรงให้ลุกขึ้นจากเตียงที่เขานอนอยู่ แล้วรีบถลาลงกับพื้นไปสวมกอดเด็กชายที่เพิ่งวิ่งเข้ามาด้วยความดีใจ

จนลืมความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นกับร่างกายของเขาไปจนหมด ริมฝีปากที่ซีดกดจูบลงบนหน้าผากและแก้มขาวนุ่มๆทั้งสองข้างเบาๆของเด็กชายอย่างคิดถึง และน้ำตาไหลออกมาไม่หยุด

และมีเพียงร่างเล็กตรงหน้าเขาเท่านั้นที่ทำให้เขาลืมความเจ็บปวดทุกอย่างเเละยิ่งมีความคิดที่จะสู้ชีวิตต่อไป

ใบหน้าขาวเล็กช่างละม้ายคล้ายคลึงเหมือนกันกับคนเป็นพ่อยิ่งนัก อีกทั้งเส้นผมยังดำปนน้ำเงินและติดว่ายกตัวตั้งขึ้นน้อยๆตรงด้านหลังยกเว้นดวงตาสีฟ้าที่เหมือนเขาอีกทั้งยังฉลาดเหมือนกับคนเป็นพ่อไม่มีผิดไม่เหมือนกับเขาที่ไม่ค่อยจะฉลาดสักเท่าไหร่และแทบจะไม่มีตรงส่วนไหนที่เหมือนเขาเลย

แถมยังถอดแบบออกมาเหมือนกันอีก ยกเว้นนิสัยที่ออกจะมนุษย์สัมพันธ์ดีเหมือนเขา แม้เด็กคนนี้จะมีอายุได้เพียงแค่3ขวบ แต่เด็กน้อยก็เข้าใจว่าอะไรผิดอะไรถูก ป้าซึนาเดะนี่ดูแลลูกของเขาได้ดีจริงๆ

" ซารูโตะหม่ามี๊คิดถึงลูกจังเลย ลูกมาได้ยังไงน่ะ? "นารูโตะถามเด็กน้อยผู้เป็นลูกชายอย่างสงสัยพลางเอามือลูบหัวทุยเล็กๆนั้นอย่างรักใคร่เอ็นดู

" ซารูโตะก็คิดถึงหม่ามี๊มากๆเหมือนกันฮะ ที่ผมเข้ามาได้ก็เพราะปะป๊าให้เข้ามาได้ฮะ "

" ปะป๊า? "

" หึ! นายนี่สอนลูกให้เรียกพ่อกับแม่จริงๆเลยนะนารูโตะ "

" นะ นาย!! "

" ปะป๊า! "เด็กชายเรียกร่างสูงก่อนจะวิ่งเข้าไปสวมกอดที่ขาพลางยิ้มอย่างใสซื่อ ร่างสูงทำเพียงเเค่ยิ้มก่อนจะลูบหัวทุยๆของเด็กชายเบาๆ แต่ร่างบางกับจ้องมองคนตรงหน้าอย่างไม่ไว้ใจ

" เหมือนฉันใช่มั๊ยล่ะ ลูกของเรา น่ะ "

" ลูกของฉันต่างหากล่ะ!! เด็กคนนี้ไม่ใช่ลูกของนายสักหน่อย "

" ลูกของเรา นายอย่าลืมสินารูโตะว่าฉันเป็นพ่อของเด็กคนนี้ "

" หึ! คนอย่างนายน่ะหรอจะเป็นพ่อของลูกได้...ซาสึเกะ! แต่นายก็อย่าลืมล่ะว่าฉันก็เป็นคนคลอดเขาออกมาน่ะ "

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***