บทที่2

ในขณะที่นิธารกำลังลุกออกจากโต๊ะกินข้าวนั้น วิไลคู่หมั้นของคุณพฤกษ์มา พร้อมกระเช้าผลไม้มากมาย

วิไล:ค่าได้ข่าวมาว่าคุณพี่พฤกษ์หายดีแล้ว จึงจะเข้ามาเยี่ยมเพื่อดูอาการสักหน่อยหนึ่ง ตอนนี้หัวของ คุณพี่พฤกษ์หายดีแล้วรือ

นิธาร:อ๋อ!ครับ หายดีแล้ว

วิไล:ถ้าคุณพี่พฤกษ์หายดีแล้ว วันนี้คุณพี่พฤกษ์ว่างหรือไมเจ้าค่ะ

นิธาร:ว่างดิ! งื้อ ไม่ว่าง! ไม่ว่าง!

วิไล:เสียดาย วิไลว่าจะชวนคุณพี่พฤกษ์ไปเดินตลาดหน่อย

ด้วยความอยากรู้อยากเห็นของนิธารจึงเปลี่ยนคำพูดกะทันหัน

นิธาร: ไป ไป

วิไล:เห็นเมื่อกี้คุณพี่พฤกษ์บอกว่าไม่

นิธาร:ไม่ อะไร! ไปกันเถอะเดี๋ยวตลาดปิด ไป ไป

พอถึงตลาดนิธารได้วิ่งไปหยิบนี้ดูหยิบนั้นดู วิไลสงสัยจึงถาม

วิไล:คุณพี่พฤกษ์ทำเหมือนไม่เคยมา มาก่อน

นิธาร:ก็ไม่เคยมาอ่ะดิ

วิไล:อะไรนะ;!เมื่อกี้คุณพี่พฤกษ์พูดว่า...

นิธาร: เอ่อ...พูดว่าผมไม่มานานแล้วหน่า!

วิไล:เจ้าค่ะ

นิธาร:นี่!มาดูตรงนี้กัน ขนมอะไรว่ะ

วิไล:ขนมที่ห่อหุ้มด้วยใบตอง เรียกว่าจ่ามงกุฎ เจ้าค่ะคุณพี่พฤกษ์

นิธาร:อร่อยดีนะ

วิไล:ปกติคุณพี่พฤกษ์ไม่ชอบจ่ามงกุฎน่ะเจ้าค่ะ แต่ทำไม...วันนี้...

นิธาร:เจ้านี้ทำอร่อย ฉันชอบ

วิไล:อ๋อ!เจ้าค่ะ

ในขณะที่ทั้งคู่จับจ่ายซื้อของอยู่นั้น คุณเพียรออกเวรราชกาลมาพอดี จึงได้เจอ(นิธารต่อจากนี้จะเรียกเป็นคุณพฤกษ์แทน เพื่อเรียบง่ายในการอ่าน)กับวิไวกำลังยืนมองขนมร้านหนึ่ง ความสะเพร่าของคุณพฤกษ์ทำให้สะดุจกับก้อนหินหัวเกือบจะชนเสา เหลี่ยมถนนโชคดีคุณเพียรเข้ามารับไว้ได้ทันจึงทำให้ทั้งสองได้มองหน้ากันอยาชั่วครู่หนึ่ง

คุณพฤกษ์:หล่อจัง

คุณเพียร:คุณพฤกษ์เป็นอะไรมากไหมขอรับ

คุณพฤกษ์:ไม่ เป็นอะไร ครับ ไปกันเถอะวิไล

คุณเพียร:นี่คุณพฤกษ์จำกระผมไม่ได้แล้วรือ

วิไล:นี่คุณพี่เพียร พี่ชายของวิไลเอง จำไม่ได้เหรอเจ้าค่ะ

คุณพฤกษ์:อ๋อ!

คุณเพียร:นี่คุณพฤกษ์หัวเสือม ถึงจำอะไรไม่ได้เลยรือ

คุณพฤกษ์:ครับ! งั้นผมขอกลับบ้านก่อนน่ะครับ

วิไล:เดี่ยววิไลไปส่งเจ้าค่ะ

คุณเพียร:ให้ค่าไปส่งด้วยเถิด ขากลับค่าได้เดินกลับพร้อมกับวิไล

วิไล:คุณพี่ไม่มีราชกาลต่อเหรอเจ้าค่ะ

คุณเพียร:ไม่มี ค่าจบงานเจียมนี้

วิไล:เจ้าค่ะ;!

พอกลับถึงบ้านคุณพฤกษ์ตะวันก็เริ่มตกแล้วคุณเพียรจึงชวนให้วิไล กลับบ้านกันก่อนจะค่ำมืด มองทางไม่เห็น

คุณเพียร:คุณพฤกษ์ค่าต้องขอตัวลาก่อน ตะวันใกล้จะมืดค่ำแล้ว ค่ายังสับสนภาษาที่คุณพฤกษ์ใช้ยิ่งนัก บางคำค่าไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย หากค่ามีเวลาว่าง ค่าค่อยมาหาใหม่น่ะขอรับ

คุณพฤกษ์:ครับ

หลังจากที่คุณเพียรกับวิไลเดินกลับไปคุณพฤกษ์รีบเดิน ขึ้นไปบนห้องทันที นึกถึงวินาทีที่คุณเพียรช่วยพยุงตัวไม่ให้ชนกับเหลี่ยมเสา จู๋จู๋คุณพฤกษ์ก็นึกขึ้นได้

คุณพฤกษ์:ไม่! ไม่! ไม่! ฉันไม่ชอบผู้ชาย ฉันไม่ชอบผู้ชาย ใจเย็นๆ ใจเย็นๆ ใจเย็นสิว่ะเต้นแรงอยู่ได้

ป้าจวนที่ไก้ยินเสียงดัง ด้วยความเป็นห่วงจึงเคาะประตูถาม

ป้าจวน:คุณพฤกษ์เป็นอะไรมั้ยเจ้าค่ะ มีอะไรให้ค่าเจ้าช่วยหรือไหมเจ้าค่ะ

คุณพฤกษ์:ฉันไม่ได้เป็น ลงไปเถอะ

ป้าจวน:สัมรับอาหารเสร็จเป็นที่เรียบร้อยแล้วเจ้าค่ะ

คุณพฤกษ์:เดี่ยวผมลงไป

ป้าจวน:เจ้าค่ะ

ในที่คุณเพียรรับประทานอาหารอยู่นั้นป้าหล่องได้บอกข่าวกับ คุณพฤกษ์ไปว่า

ป้าหล่อง:วันพรุ่ง เจ้าคุณพ่อของคุณนิ นิอะไรแล้วหวา

คุณพฤกษ์:นิธาร

ป้าหล่อง:อ๋อ นิ...ทาน

คุณพฤกษ์:โอ้ย...ป้า เรียกผมพฤกษ์เหมือนเดิมเถอะ

ป้าหล่อง:เจ้าค่ะคุณพฤกษ์ วันพรุ่งเจ้าคุณพ่อของคุณพฤกษ์ จะมาบ้านคุณพฤกษ์ ท่านได้กล่าวกับบ่าวเอาไว้ พรุ่งนี้ให้คุณพฤกษ์อยู่บ้านช่วงเช้าก่อน ท่านจะมีเรื่องสำคัญจะกล่าวกับคุณพฤกษ์

คุณพฤกษ์:เรื่องอะไรเหรอป้า

ป้าหล่อง:ภาวนี้ค่าก็มิรู้ได้เหมือนกันเจ้าค่ะเอาเป็นว่าหลังจากคุณพฤกษ์กินข้าวเสร็จแล้ว ให้ไปอาบน้ำ แต่งตัว เข้าห่อนอนได้เลยเจ้าค่ะ

เช้าวันต่อมาพวกบ่าวภายในบ้านได้เตรียมสำรับอาหารเต็มโต๊ะไปหมด เตรียมต้อนรับเจ้าคุณพ่อของคุณพฤกษ์

คุณพฤกษ์:คุณพ่อมายัง

ป้าจวน:อีกไม่นานแล้วเจ้าค่ะ

แดง:ป้าจวน ป้าจวน คุณบดินทร์ มาถึงแล้ว

ป้าจวน:เจ้าคุณพ่อมาถึงแล้วเจ้าค่ะ

คุณพฤกษ์:ไหน

ป้าจวน:หน้ารั้วบ้านเจ้าค่ะ

พอคุณพฤกษ์เดินไปต้อนรับเจ้าคุณพ่อ สิ่งที่ไม่คาดคิด เจ้าคุณพ่อในอดีต ใบหน้าเหมือนกับพ่อให้โลกปัจจุบันมาก คุณพฤกษ์ทำได้แค่ยิ้มดีใจ ที่ได้เห็นหน้าคุณในอดีต

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***