บทที่5 คืนใต้แสงจันทร์ทรา

บลูเบล์นั่งรออาหารมาเซิฟนาน.....บลูเบลล์มองไปก็พบว่าพนักงานกำลังเอาอาหารมาเซิฟ

: ขอโทษที่รอนานนะคะคุณค้า

: ไม่เป็นไรค่ะ

: นี่ ค่ะสเต๊กของพี่เจโรม

: อืม....

ทั้งคู่เริ่มลงมือทานอาหารบลูเบลล์สังเกตุและตาค้างพี่เจโรมทานอาหารเร็วมากแต่ทานแบบมีมารยาทดีไม่กินคำใหญ่เกินไปเขาทานเสร็จก็จิบน้ำเบาๆพร้อมเช็ดปากแล้วนั่งมองบลูเบลล์ที่กำลังทานของว่างต่อจากทานอาหาร

: อิ่มยัง?

: อิ่มแล้วค่ะ

เจโรมเรียกำพนักงานคิดเงินเสร็จแล้วก็เดินกลับไปที่รถตู้คันสีดำเพื่อที่จะเดินทางกลับไปที่เพนเฮาส์เพราะเย็นนี้มีงานเลี้ยงที่บริษัท ไปถึงบลูเบลล์ต้องตกใจเมื่อพบว่ามีช่างแต่งหน้าทำผมรออยู่ที่ห้องแล้ว

: รีบไปอาบน้ำแต่งตัวฉันจะรอ

: ค่ะ

ช่างแต่งหน้าเริ่มลงมือแต่งหน้าหลังจากที่บลูเบลล์อาบน้ำเสร็จแล้ว ช่างทำผมเริ่งลงมือเหมือนกันซึ่งใช้เวลาไปเกือบ1-2ชั่วโมงพอเสร็จแล้วทุกคนก็ตกตะลึงในความสวยของบลูเบลล์ทุกคนต่างเอ่ยปากชมไม่หยุดจนบลูเบลล์หน้าแดง

: พอเถอะค่ะ บลูเบลล์เขินจะตายอยู่แล้วค่ะพี่ๆ

: แหมก็สวยจริงๆนิคะสวยมากด้วยใส่ชุดเถอะค่ะแล้วใส่ต่างหูและสร้อยคอด้วย

บลูเบลล์ใส่ชุดเดรสสีดำพร้อมใส่ต่างหูแล้วเดินออกไปข้างนอกหาเจโรม พอเจโรมหันมาก็ตกตะลึงในความสวยนั้นไปอีกคน

: ทำไมไม่ใส่สร้อย?

: บลูเบลล์ลืมค่ะ

: คุณบลูเบลล์คะ คุณลืมใส่สร้อยคอค่ะ ช่างแต่งหน้าเดินออกมาพร้อมกล่องสร้อยเพชร

: เดี๋ยวฉันใส่ให้เธอเองครับ

: งั้นพวกเรากลับก่อนนะคะ สวัสดีค่ะ

: สวัสดีค่ะ ขอบคุณมากนะคะวันนี้

: จ้าาา

: บลูเบลล์มาเดี๋ยวฉันใส่สร้อยให้

: ค่ะ

เจโรมหยิบสร้อยเพชรแล้วให้บลูเบลล์หันหลังมาเจโรมปัดเส้นผมออกเบาๆเผยให้เห็นแผ่นหลังขาวของเธอแล้วเจโรมก็ใส่สร้อยคอให้กับเธอ ให้เธอจับมือไปขึ้นรถเพื่อไปที่งานเลี้ยงที่บริษัทของคุณลุงภานุ

ณ. งานเลี้ยงบริษัท ay - kกรุ๊ป

เจโรมปลดมือบลูเบลล์ออกเพื่อที่จะให้เทอควงแขนเขาแทนทั้งคู่เดินเข้าในงานต่างก็มีคนจับจ้องมาที่ทั้งคู่อยู่ตกใจดเพราะทั้งคู่ดูดีและเหมาะสมกันมาก

: บลูเบลล์เธออย่าตกใจกับทุกดวงตาที่จ้องมาที่เรานะเขาแค่มองเราเพราะเราดูโดดเด่นกว่าคู่อื่น

: ค่ะ พี่เจโรมคะตรงนั้นมีเวทีอะไรด้วยค่ะบลูเบลล์อยากไปดูค่ะ

: ครับ...

22:10

คุณลุงภานุก็อยากให้เจโรมและบลูเบลล์ไปเต้นรำเพื่อเปิดงานและเชิญชวนให้ทุกคนมาร่วมเต้นรำใต้แสงจันทร์ด้วยกัน ซึ่งเราก็ตอบ แล้วเจโรมก็ยื่นมือให้กับบลูเบลล์แล้วพูดว่า

: ให้เกียร์ติเต้นรำกับผมได้ไหมครับคุณบลูเบลล์

: ด้วยความยินดีค่ะ คุณเจโรม

เจโรมและบลูเบลล์ก็จับมือกับเดินไปที่ตรงจุดเต้นรำก่อนทั้งคู่นั้นจะเริ่มเต้นรำใต้แสงจันทร์ด้วยกันด้วยความสมัครใจของทั้งคู่ และเริ่มมีเสียงฮือฮากันใหญ่

เพราะเห็นคู่ที่โดดเด่นที่สุดในงานกำลังเต้นรำกันอย่างสวยงาม แล้วเจโรมก็เริ่มพูดก่อน

: บลูเบลล์เธอรู้มั้ยว่าฉันเริ่มเปิดใจและชอบเธอขึ้นทุกๆวันตั้งแต่เราอยู่ด้วยกัน

: แล้วพี่เจโรมรู้มั้ยคะว่าบลูเบลล์เริ่มชอบพี่เจโรมตั้งแต่อยู่ด้วยกัน

ต่างฝ่ายต่างสารถาพรักกันในยามค่ำคืนนี่ทั้งคู่ก็เต้นรำกันไปจนมีคนออกมาเต้นรำกันเพียบเลย

23:55

เจโรมก็จิบไวน์พูดคุยกับญาติผู้ใหญ่ในขณะที่บลูเบลล์เดินไปที่เวทีนั้นก็มีคนชวนขึ้นไปเพื่อนประกวดดูว่าใครคือคนที่โดดเด่นสวยที่สุดจะได้รับมงกุฎเพชรไปบลูเบลล์ก็ขึ้นไปประกวดด้วยเจโรไม่เห็นบลูเบลล์ก็รีบเดินตามหาแล้วไปพบบลูเบลล์ที่เวทีหญิงงามในงาน

: หญิงงามที่ชนะได้แก่.........คุณบลูเบลล์นะครับบยินดีกับคุณบลูเบลล์ด้วยนะครับและก็ขอบคุณที่ม่ร่วมกิจกรรมหญิงงามด้วยนะครับ

ทุกคนต่างชื่นชมและปรบมือให้พร้อมกับยินดีด้วยเจโรมเห็นดังนั้นก็หยุดไม่ได้ที่จะอมยิ้มเล็กๆ

: พี่เจโรมค่ะ ดูนี่สิบลูเบลล์ได้รางวัลและมงกุฎด้วยแหล่ะ

: กลับบ้านกันเธอเมามากแล้วนะ

: ไม่เมา แต่กลับบ้านดีกว่าค่ะ

ทั้งคู่เดินทางกลับมาถึงที่เพนเฮาส์แล้วซึ่งบลูเบลล์ก็เผลอหลับไปเจโรมเลยปลุกเธอ

: ถึงแล้วเธอตื่นได้แล้วนะ

: ถึงแล้วหรอคะ

: อืม

เจโรมอุ้มเธอไปที่ห้องแล้วปล่อยให้บลูเบลล์นอนซึ่งเจโรทก็ออกมาจิบไวน์ที่โซฟาอีกซักหน่อยบลูเบลล์ขอมานั่งด้วยแต่เจโรมบอกให้เธอไปนอนเพราะเทอเมามากแล้วแต่เธอก็ไม่ฟังหลังจากทั้งคู่ดื่มได้ไม่นานก็เกิดมีอารมณ์ขึ้นมาซึ่งเจโรมก็ให้บลูเบลล์มานั่งตักแล้วคู่ก็จูบกันอย่างดูดดื่มและแล้วเจโรมก็อุ้มเธอไปที่ห้องนอนแล้วก็ถอดชุดของบลูเบลล์ออกถอดชุดของตัวเองออกเผยความเป็นชายที่มันชูชันผงาดพร้อมรบเร้ากับถ้ำสาวน้อยเต็มที

: ฉันขอนะ ถ้าเธอเจ็บฉันจะเบาๆ

: อืม....แต่บลูบลล์กลัว และนี่เป็นครั้งแรกด้วย

: ไม่ต้องกลัว ถ้าเธอท้องฉันจะรับผิดชอบเอง

พูดจบเจโรมก็ค่อยๆแยกขาของบลูเบลล์ออกก่อนที่จะแทรกตัวไปอยูาระหว่างกลาง

: ไม่ต้องเกร็งนะ

: อย่าทำแรงนะ

เจโรมค่อยๆสอดความเป็นชายเข้าไปในช่องคลอดอันเล็กแคบของบลูเบลล์

: อ๊ะๆ..เจ็บ

: อดทนหน่อยนะ ..อื้ม..

เจโรมค่อยๆใส่จังหวะรักลงไปเบาๆแต่เริ่มถี่แรงขึ้นตามอารมณ์

: อื้อ..อ๊ะๆ..พี่..เจ..โรม..อื้ม...มม..

: โอ้ว...อ๊าาา..บลู..เบลล์...