2 คนรักเก่า vs คนคุยใหม่

สัญญาณอันตรายที่บ่งบอกว่าคุณกำลังจะพ่ายแพ้คือการที่คุณลืมตัวไปว่าคุณกำลังก้าวเข้าไปแข่งกับคนที่คุณไม่มีวันชนะ.... 

อิทธิเริ่มรู้สึกว่าเขาประเมินไอยศิกาต่ำเกินกว่าความเป็นจริง เพราะไม่ทันไรเขาก็เริ่มรู้สึกคิดถึงเธอขึ้นมาซะแล้ว แม้เวลาจะเพิ่งผ่านไปไม่นานหลังจากได้พบหน้าเธอในครั้งนั้น แต่เขาก็กระวนกระวายจนทำให้พาทิตย์เริ่มสงสัยว่าเขากำลังมีอะไรปิดบังอยู่เป็นแน่

"พี่อิทมีอะไรที่อยากจะบอกผมรึเปล่าครับ ทำไมช่วงนี้ถึงดูลนๆ ดูไม่นิ่งเหมือนเมื่อก่อนเลย" 

พาทิตย์มองมือขวาคนสนิทที่ยืนกระมิดกระเมี้ยนผิดวิสัยอยู่ในห้องทำงาน เขาทั้งรู้สึกสงสัยและแอบจับพิรุธในเวลาเดีนวกัน ถึงแม้เขาจะรู้ว่าอิทธิไม่มีทางที่จะทรยศหักหลังเขา แต่ก็ห่วงว่าคนของเขาจะมีปัญหาอะไรจุกจิกรึเปล่า เช่น เรื่องของผู้หญิงเป็นต้น 

"อ่า คือผม..." 

อิทธิพัทธ์เริ่มตอบตะกุกตะกัก เขาไม่คิดเลยว่านายของเขาจะมองท่าทีออกว่าเกิดอะไรขึ้นภายในความรู้สึกที่เคยด้านชานี้ แล้วอยู่ดีๆนายก็วางปืนที่ไม่เคยนำมาใช้ไว้บนโต๊ะ 

'ตายxxแล้วกู' 

"เอายังไงดีครับ พี่อิทจะบอกผมได้รึยัง" 

พาทิตย์กุมขมับแล้วมองคนตรงหน้าด้วยแววตาคาดคั้นและกดดัน แม้อิทธิจะรู้สึกกลัวด้านที่เขาเดาทางไม่ออกของคุณพาทิตย์แต่ก็พูดความจริงออกมาในที่สุด เมื่อ นาย ได้ฟังถึงสิ่งที่เกิดขึ้นจริงก็หัวเราะออกมาแล้วเอาปืนเก็บลงลิ้นชักโต๊ะตามเดิม 

"นี่คุณ แต่ไหนแต่ไรคุณไม่เคยคลั่งรักลูกหนี้แบบนี้นะ มันเกิดอะไรขึ้น เธอคนนั้นสวยถึงขั้นทำอะไรไม่ถูกขนาดนั้นเลยเหรอครับ" 

"โห เสี่ย .... น้องเขาไม่ได้แค่สวยน่ะสิครับ ทั้งเก่งแล้วก็อ่านเกมผมขาดตลอดเลย ผมต้องแพ้แน่งานนี้" 

"ไปหาทำดวลอะไรไว้ล่ะครับ"

"....ก็เธอบอกผมว่าใครรักใครก่อนจะแพ้นี่ครับ"

"พี่อิทก็ลองทำแบบนี้สิ..." 

พาทิตย์แนะนำมือขวาคนสนิทถึงการอ่านใจสาวๆที่เขาเคยทำมานักต่อนัก หมายถึงก่อนที่เขาจะเจอน้องมิ้ล ภรรยาคนสวยที่คล้ายว่าจะเริ่มโหดพอๆกันแล้วในตอนนี้

"ดีเลย ผมจะลองใช้วิธีนั้นดูนะครับ" 

อิทธิมองว่าคำแยะนำนั้นอาจจะช่วยเขาได้ แต่ก็ยังมีความรู้สึกกังวลเล็กน้อยอยู่ในใจ ซึ่งพาทิตย์เองก็พอจะอ่านท่าทางของมือขวาคนสนิทออกแต่ก็ได้แค่เพียงพูดให้กำลังใจเท่านั้น

"สู้ๆนะพี่ ยังไงเธอก็ไม่รอดเงื้อมมือพี่หรอก วิธีนี้ผมใช้มาเยอะแล้ว" 

พาทิตย์ยิ้มเจ้าเล่ห์ให้กับอิทธิที่ยิ้มอ่อนอยู่ใกล้ๆ แล้วก้มอ่านรายงานการร้องเรียนต่างๆที่มีคนส่งเข้ามา และหญิงสาวคนหนึ่งก็เดินเข้ามาในห้อง

"คุยอะไรกันคะเหล่าจิ้งจอก แล้วนี่ใครจะไม่รอดคะพี่ทิตย์" 

เหล่าจิ้งจอก ของหนูมิ้ลมองตากันแล้วยิ้มออกมาแบบรู้กันเองเพียงสองคน

"ผมไปทำงานต่อดีกว่าครับ โชคดีนะครับเสี่ย" 

"คุณจะรีบทิ้งผมไปไหนเนี่ย ผมเหงานะ" 

"ไปทำตามแพลนน่ะสิครับ แล้วก็ทำงานด้วย ยังตรวจสอบบัญชีไม่เสร็จดีเลย" 

"อ้าว นี่พี่อิทรับงานตรวจสอบบัญชีด้วยเหรอคะ"

หญิงสาวเท้าเอวแล้วมองหน้าสามี

"พี่ทิตย์ทำไมไม่เคยบอกมิ้ลล่ะ มิ้ลกลับมาทำงานนี้ได้แล้วนะ ลูกสาวเราก็เริ่มโตแล้วด้วย"

มิ้ลที่เคยรับผิดชอบงานตรวจสอบบัญชีถึงกับโวยออกมา นั่นเป็นเพราะการดูแลลูกสาวเพียงอย่างเดียวทำให้เธอที่เคยเป็น Working woman เบื่อจะแย่อยู่แล้ว 

"ก็พี่อยากให้เธอคอยดูแล แล้วก็สอนลูกของเราตั้งแต่ตอนนี้ จะได้โตมาเป็นคนดี คนเก่ง แล้วก็พร้อมมาสืบทอดอำนาจของพวกเราไงคะ" 

.......

เสียงของทั้งสองเบาลงเมื่ออิทธิเดินออกมาจากห้องทำงานของพาทิตย์เพื่อเคลียร์งานในส่วนที่ตนเองรับผิดชอบต่อให้จบ เขายอมรับว่าแต่ก่อนคุณหญิงมานิตาเป็นนักตรวจสอบบัญชีที่ละเอียดมาก แต่ช่วงที่เธอต้องดูแลนายน้อยของเขา เธอเริ่มนอนน้อยและมีอาการเหนื่อยและเพลียได้แทบทั้งวัน เขาควรจะมาช่วยในด้านนี้ และปล่อยให้เธอได้พักเสียบ้าง 

'แต่การที่จะให้นายน้อยที่เป็นผู้หญิงมาสืบทอดตำแหน่งมันยังไงอยู่นะเนี่ย'

ทันทีที่เขาเดินไปถึงที่ห้องทำงานส่วนตัว เลขาฯหน้าห้องคนสวยของเขาก็ปรี่เข้ามารายงานถึงเรื่องที่จัดการเอกสารที่ต้องให้นายพาทิตย์เรียบร้อยแล้ว เขาจึงบอกว่าเดี๋ยวจะเดินไปส่งด้วยตนเองและเข้าไปเช็คงานที่เหลืออยู่ไม่มากนักบนโต๊ะทำงานสีขาวด้านในห้อง อิทธิมองว่าบ้านนี้เป็นบ้านที่อาจจะดูแปลกไปหน่อย เพราะขนาดเขาที่เป็นเพียงมือขวามาเฟียยังมีเลขาฯส่วนตัว แถมมีห้องทำงานให้ด้วย ก็ปกติที่อื่นมันมีซะที่ไหน

'มันต้องออกไปบู๊แหลกไม่ใช่เหรอวะ' 

มันก็จริงที่มาเฟียบ้านนี้เป็นสายนักธุรกิจที่เน้นการมีคอนเนคชั่นทางการค้ามากกว่าเป็นผู้มีอิทธิพลทางการเมือง ดังนั้นงานหลักของบ้านจะมีสองอย่าง คือการรับฟังข้อร้องเรียนจากคนในพื้นที่ ซึ่งเป็นหน้าที่ของคุณหญิงมานิตา กับ การจัดการด้านเงินทุนหมุนเวียนสำหรับผู้ประกอบการรายย่อยตามพื้นที่ต่างๆที่คุณพาทิตย์รับผิดชอบ 

เขาจะออกไปทำงานนอกพื้นที่ก็ต่อเมื่อมีสายมาแจ้งว่ามีข้อร้องเรียนเรื่องวัยรุ่นตีกัน บ่อนการพนันที่ทำผิดกติกา หรือการค้าประเวณีผิดกฎหมายเท่านั้น นอกนั้นเขาจะเป็นนักธุรกิจที่คอยดูแลควบคุมการชำระเงินกู้ และการให้คำแนะนำกับผู้ที่มีปัญหาทางการเงินจนไม่สามารถชำระหนี้ได้ตรงตามกำหนดเท่านั้น 

เขามองมือถือของตัวเองนิ่งๆแล้วส่งสติกเกอร์แมวให้กับไอยศิกา 

(อิทธิ : คุณเงียบไปแบบนี้ แสดงว่าจะให้ผมทักไปก่อนใช่มั้ยล่ะ ได้ครับ ครั้งนี้ผมจะยอมทักก่อนก็แล้วกัน) 

ข้อความไปถึงไอยศิกาในเวลาเพียงไม่กี่นาที แต่เธอยังคงเงียบ ไม่ยอมส่งอะไรกลับไปหาเขาเหมือนแต่ก่อน

ไอยศิกาเริ่มรู้สึกว่าอีกฝ่ายกำลังรู้ทัน เธอเริ่มคิดแผนการใหม่ที่แยบยลกว่า และเชื่อว่าครั้งนี้เธอจะพลาดไปรักเขาไม่ได้เด็ดขาด

'.... ใครจะไปยอมให้เกมมันจบเร็วขนาดนั้นกันล่ะ' 

ไอยมองนาฬิกา ตอนนี้เกือบจะห้าโมงเย็นแล้ว มีญ่าเคลียร์ยอดขายและนำรายงานยอดขายมาส่งก่อนที่จะกลับบ้านไปเมื่อครู่นี้เอง เหลือแค่เธอที่ยังคิดไม่ตกว่าจะสร้างกับดักอะไรดี และเขาก็ส่งข้อความมาอีกครั้ง 

(อิทธิ : อีกสามวันผมว่างนะ เดี๋ยวไปหา) 

ไอยศิกาเบิกตาโพลง มันแย่แน่ที่เขาจะมาเจอเธอในวันที่เธอยังคิดไม่ออกว่าควรจะสร้างกับดักอะไรดีเพื่อให้เขาหล่นตุ๊บลงไป เพื่อที่เธอจะได้ไม่เสียโอกาสที่จะได้สินสอดและนำไปใช้หนี้จนครบซักที 

'หรือไม่แน่ อาจจะเป็นฉันนี่แหละ ที่โดนเขาผลักลงไปก่อน' 

ไอยพิมพ์ข้อความส่งกลับไป

ไอย : เจอกันนะคะ มีหลายที่เลย ที่อยากพาคุณไป

(อิทธิ : ขนาดนั้นเลยเหรอ ผมไปได้แค่สองวัน คงไปได้ไม่กี่ที่หรอก) 

บุคคลปลายทางกำลังขมวดคิ้วยุ่งเหยิง แล้วเอามือกุมขมับ เขาเชื่อว่าเธอมีแผน แต่เขาก็ตั้งใจจะเอาแผนของตัวเองไปใช้ เอาล่ะ มันก็ต้องลับคมซักนิดแล้วนะเผือก แกต้องสู้สิวะ

 ......

เวลาผ่านไปไวจนน่าตกใจ และแล้ววันที่ทั้งเขาและเธอตั้งตารอคอยก็มาถึงในที่สุด ไอยศิกาเตรียมเสื้อผ้าใหม่ให้เขาตื่นตาตื่นใจ แต่งหน้าเบาๆแบบเกาหลี เพราะอย่างน้อยถ้าเขาเห็นว่าเธอน่ารัก เขาก็คงทำอะไรไม่ถูกเหมือนครั้งแรกที่พบกันแน่ๆ แต่ใช่ เธอคิดผิด ผิดมากเลย เพราะเขาเองก็เตรียมตัวมาดีไม่ให้น้อยหน้าคุณเจ้าของสวนที่แสนสวยอยู่แล้ว 

ในวินาทีที่เขาก้าวลงจากรถ ทั้งผมที่เซ็ตมาอย่างดี แถมสูทสีครีมที่สั่งตัดเพื่อวันนี้โดยเฉพาะก็ทำให้เขาดูผ่องและราศีจับยิ่งกว่าครั้งแรกที่เขาเดินทางมาเจอเธอที่นี่เสียอีก 

'เหอะ เดี๋ยวเถอะ แข่งไปแข่งมา สุดท้ายคงรักกันจนลืมข้อตกลงกันไปเองน่ะแหละ' 

เขามองเธอด้วยสายตาที่อ่อนหวาน และแอบยิ้มอ่อนภายใต้หน้ากากอนามัยสีขาวนั่น .... 

'ใครจะไปยอมให้เธอได้เปรียบอยู่คนเดียวล่ะ แม่สาวน้อย' 

ทั้งไอยศิกาและอิทธิพัทธ์ต่างก็มองตากัน แอบส่งความหวานใส่กันประหนึ่งจุดชนวนสงครามและขบเคี่ยวกันอยู่ในทีตลอดเวลาที่เดินทางไปในรถ ไม่ว่าจะใครเป็นคนขับ หรือจะไปไหนดี อยากกินอะไร ทุกเรื่องดูเป็นเรื่องที่ตัดสินใจยากและวุ่นวาย แต่เมื่อถึงเป้าหมาย ทุกอย่างที่ดูเหมือนจะขัดแย้งกันมาตลอดก็หายไปหมด มีแต่ความสนุกสนานที่ต่างคนต่างก็เสพให้สมกับที่เป็นวันพักผ่อน เขาไม่รู้ตัวเลยว่าเขาเริ่มมองเธอด้วยความรู้สึกดีที่มาจากใจจริงๆตั้งแต่เมื่อไหร่ ไอยศิกาเองก็เช่นกัน เธอลืมไปหมดแล้วว่าเธอต้องทำตามแผนที่คิดไว้แทบทั้งคืนจนตาโหลเป็นแพนด้า เธอต้องมานั่งทาคอนซีลเลอร์ปกปิดรอยใต้ตาและแต่งหน้าเกือบครึ่งชั่วโมงแหน่ะกว่าจะปิดมันได้

"พี่อิทคะ ... พี่อิท" 

ไอยศิกาสะกิดชายหนุ่มที่นั่งเหม่ออยู่นานจนลืมกาแฟที่สั่งไปเมื่อครู่

"มอคค่าชืดหมดแล้วนะคะ พี่คิดอะไรอยู่เนี่ย" 

"อ๋อ พี่คิดอะไรเรื่อยเปื่อยน่ะแหละ ขอบคุณนะไอยที่ดึงสติไว้ ไม่งั้นลอยไปไหนต่อไหนแล้วไม่รู้" 

เขายกแก้วมอคค่าเย็นขึ้นมา แล้วดูดจนหมดแก้ว ฉับพลันเขาก็เหมือนจะเห็นคนนั้นที่เขาเคยพบที่เคียงผารีสอร์ทกำลังตกที่นั่งลำบาก จะว่าไปนายนั่นมีศัตรูที่นี่ด้วยเหรอ ...  

"เฮ้ย! นี่มันมือขวาเก่าไอ้เสี่ยแพทนี่หว่า ทำไมมาเดินเปื่อยแถวนี้วะ ตกงานเหรอ" 

นักเลงที่สวมชุดบอลคนนึงเดินมาผลัก แต่ก็ถูกนายคนนั้นเตะจนล้มลงไปกับพื้น

"มือขวาแล้วไงวะ กูว่างงาน แต่กูมีเงินใช้ละกัน อย่ามาเจือก" 

"ไอ้xxx .... กล้ากับกูเหรอวะ ได้ๆๆ เดี๋ยวกูจะสั่งสอนเองว่าใครใหญ่สุดในจังหวั-- อั๊กก" 

ถึงร่างจะกำยำ แต่การถูกจู่โจมแบบไม่ตั้งตัวก็ทำให้มันล้มลงไปในทันที ตามด้วยเสียงหาวเหมือนคนนอนไม่พอแบบชิลๆของผู้ชนะในศึกนี้

"เอาล่ะค่ะ ถึงเวลาวัดกันแล้ว ว่าตกลงใครกันแน่ที่ใหญ่ที่สุด" 

เสียงนุ่มๆของหญิงสาวดังขึ้นเหนือร่างของมัน เท้าข้างนึงยังอยู่ที่พื้น ส่วนอีกข้างเหยียบตรงกลางหลังพอดิบพอดี

อิทธิมองไปข้างๆก็พบว่าไอยศิกาหายไป แต่ฉับพลันเขาก็ได้คำตอบว่าคนข้างๆเขาหายไปไหน ไอยศิกาที่ใช้เท้าเหยียบลงบนอกของนักเลงคนนั้นกำลังกดเบอร์อะไรซักอย่างแล้วทำท่าโทรหาใครซักคน 

"พี่ มาจับไอ้เส็งที มันมากร่างแถวบ้านไอยอีกแล้ว เอาน่า ก็ถือว่าช่วยรุ่นน้องไงพี่ ค่ะ" 

เธอเอากุญแจมือออกมาจากกระเป๋าแล้วจัดการรวบทันที แถมด้วยการจิกหัวมาแล้วเอาน้ำในมือเธอราดลงไป 

'.... อื้ม นี่คงไม่ใช่แผนใช่มั้ย ถ้าใช่พี่ยอมแล้วก็ได้' 

อิทธิที่มองหญิงสาวว่าใสๆน่ารักเริ่มเปลี่ยนมุมมองไปในทันที หรือความจริงแล้วเธอเป็นคนแบบนั้นมาตั้งแต่แรกวะ

สิบนาทีกว่าๆก็มีตำรวจมารวบไอ้เวรนั่นไป ไอยศิกาเดินกลับมาหาเขาที่โต๊ะด้วยสีหน้าภาคภูมิใจ ส่วนเจ้ามือขวารายนั้นก็หนีหายไปไหนซักแห่งแล้ว

"เป็นยังไงบ้างคะ เท่มั้ย" 

ไอยศิกาถามขำๆ ก่อนจะบอกเขาว่าเธอคือสายตำรวจ และช่วยรุ่นพี่คนสนิทของเธอตามจับพวกนักเลงท้องถิ่นมานานแล้ว ... 

"แล้วทำไมต้องไปช่วยเขาล่ะ งานมันเสี่ยงออก" 

อิทธิค้านขึ้นมาแ้วยความเป็นห่วง แต่ก็กักคำว่าเป็นห่วงเอาไว้ก่อน 

"ก็เขาเป็นรุ่นพี่ที่มหาลัยไงพี่อิท" 

"รุ่นพี่... ผู้หญิงหรือผู้ชาย" 

"จะเป็นเพศอะไรแล้วพี่จะสนทำไมเล่า!!" 

ไอยศิกาเดินออกไปเข้าห้องน้ำด้วยความรู้สึกไม่ค่อยพอใจที่ถูกถามเมื่อครู่ ก็รู้อยู่หรอกว่าหวงน่ะ แต่นายจะหวงฉันกับพี่ที่เป็นเกย์ไม่ได้รึเปล่าวะ 

ไอยคิดอะไรเรื่อยเปื่อยก่อนจะเอะใจขึ้นมา

' ... เดี๋ยวนะ เขาหวงฉันเหรอ?! แปลว่าแผนการนี้เวิร์คน่ะสิ เอาล่ะ ลุยต่อ' 

เธอสยายผมก่อนจะนำน้ำหอมขวดเล็กออกมาฉีดพรมเพิ่ม จู่ๆมือถือเจ้าปัญหาก็ดังขึ้นมาเป็นเพลงแฟนเก่าคนโปรด... หน้าพี่อลัน ชายหนุ่มสายอปป้าที่เลิกกับเธอเพราะบ้างานวิจัยจบป.เอกจนไม่มีเวลาให้ก็ลอยขึ้นมาในความคิดของเธอในทันที ... จะโทรมาอวดงานวิจัยรอบที่สามสิท่า 

"สวัสดีค่ะ พี่ลัน"

"อัย ยูไม่ค่อยรับสายพี่เลยนะ" 

ปลายสายส่งเสียงคล้ายกับว่ากำลังน้อยใจที่เธอปัดสายเขาทิ้งเกือบสิบครั้ง... ก็โทรมาล่าสุดพ่นแต่ศัพท์เฉพาะทางชีววิทยา ใครจะไปรู้เรื่องเล่า!!! 

"ขอโทษทีค่ะ ก็อัยงานยุ่งนี่นา ช่วงนี้ที่ไร่เริ่มมีลูกค้าแล้วด้วย" 

"อ้าวเหรอ ดีใจด้วยนะ เริ่มกลับมาเป็นปกติแล้ว พี่ก็สบายใจ เออใช่ นี่พี่อยู่แถวร้านที่อัยชอบเลยนะ เพิ่งกลับมาเมื่อวาน ว่าจะไปหาอยู่" 

ไอยยืนนิ่ง พูดอะไรไม่ออก เพราะเธอเองก็เดินออกมาจากห้องน้ำแล้วเห็นเขาเดินมาหน้าร้านอย่างพอเหมาะพอเจาะ ... แล้วก็เดินเข้าร้านไปเมื่อสองนาทีที่แล้ว 

'... อืม นี่แกคงก้าวขาผิดข้างออกจากบ้านสินะไอยศิกา ต้องซวยอะไรเบอร์นี้วะ'

อลันที่ไม่รู้ตัวเลยว่าโดนหาว่าเป็นตัวซวยหันหลังมาสังเกตการณ์ไปรอบๆร้าน เขาใส่กางเกงยีนส์ขายาวกับเสื้อคอกลมสีน้ำตาลอ่อนเบาๆสบายๆ และใส่ผ้าใบแคชชวลสีฟ้า 

'ยังเทสดีเหมือนเดิมเลยนะพ่อคุณ' 

ไอยศิกาคุ้นเคยกับการแต่งตัวแบบนี้ของเขามาแต่ไหนแต่ไรแล้ว มันดูง่ายแต่แฝงความเจ้าสำอางค์ของเขาได้ไม่มิดเท่าไหร ไม่ว่าจะเสื้อที่เรียบกริบ หอมกรุ่นไปด้วยน้ำหอมผู้ชายที่ไม่แรงเกินไป กับกางเกงที่สะอาดเกินกว่าจะเป็นกางเกงยีนส์... แถมเซ็ตผมซะเนี๊ยบคล้ายว่าชวนสาวมาด้วย และแล้วสิ่งที่ไอยไม่ต้องการให้เกิดมันก็เกิดขึ้นจนได้ 

"อ้าว ทำไมเมื่อกี๊ไม่บอกว่าอยู่ที่ร้านล่ะ" 

"เอ่อ คือพอดีมากับ--"

ไอยศิกาอึกอัก พยายามมองหาอิทธิไปทั่วร้าน

"เขามากับผมน่ะครับ คุณเป็นใครครับ รู้จักน้องไอยตั้งแต่เมื่อไหร่" 

อิทธิเดินเข้ามาโอบไหล่ไอยศิกาที่กำลังอึดอัดใจจากคำถามของคนที่อยู่ตรงหน้า นายนั่นแต่งตัวดีแต่ก็พูดจายังกับตัวเองเป็นเจ้านายของผู้หญิงที่ยืนอยู่ข้างๆเขางั้นแหละ 

"ผมชื่ออลัน เป็นแฟนเก่าของน้องไอยครับ แล้วคุณล่ะใคร เป็นแฟนใหม่ยัยนี่ล่ะสิ" 

อลันเริ่มวางมาดด้วยความที่คิดว่าอีกฝั่งคงไม่ได้มีดีเท่าเขาแน่ๆ 

"พี่ก็เพิ่งรู้นะว่าน้องไอยชอบผู้ชายหน้าคม ไม่ใช่อาตี๋แบบพี่ คงเพราะแบบนี้ถึงขอเลิกกันล่ะสิ" 

"พี่ลันพูดมากไปแล้วนะคะ" 

"มากไปตรงไหนไอย พี่ก็พูดตามที่คิดน่ะแหละ หรือที่เลิกไปก็เพราะไอ้ผู้ชายคนนี้ ถ้าพี่ไม่ใช่สเป็คจะมาคบทำไมล่ะ"

"คนอย่างพี่ก็คบกับงานวิจัยไปเถอะค่ะ ไม่เห็นจำเป็นต้องกลับมาหาไอยเลยนี่คะ ถ้าเรียนสูงแต่อยู่กับใครไม่ได้ ก็อยู่คนเดียวไปแล้วกัน" 

ไอยจงใจเดินชนอลันแล้วคว้ากระเป๋าวิ่งออกจากร้านไป อิทธิวิ่งไปคว้ากระเป๋าตัวเองแล้วตามเธอไปเช่นกัน แต่ก็หาไม่เจอแล้วว่าไอยวิ่งไปที่ไหนกันแน่ เขาเดินหาเธอไปทุกที่ ก่อนจะเห็นไอยยืนกุมขมับอยู่ตรงที่รอรถสองแถวที่จะกลับเข้าไร่ 

"ขอโทษนะที่พี่ช่วยอะไรไอยไม่ได้เลย" 

"ไอยก็ไม่คิดว่าจะเจอเขาที่นี่หรอก พี่อิทไม่ผิดนะคะ ไอยต้องขอบคุณพี่ด้วยซ้ำที่ออกตัวช่วยไอยเอาไว้"

"เป็นแฟนเก่าที่แย่เหมือนกันนะ" 

ไอยส่ายหน้า 

"เมื่อก่อนไม่ใช่แบบนี้หรอกค่ะ แต่ก็หมกมุ่นกับงานมากไป ไอยเตือนแล้วว่าให้พักบ้างก็ไม่ฟัง แต่พอป่วยก็มาโทษว่าไม่ยอมดูแล" 

อิทธิมองไอยที่ยืนทำหน้าเบื่อหน่ายด้วยความเป็นห่วงว่าภายใต้หน้ากากอันนิ่งเฉยนั้น เธอกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่ แต่ความจริงแล้วไอยก็แค่คิดว่า จริงๆแล้วเธอก็ตกหลุมรักนายอิทธิไปแล้วแน่ๆ แต่เธอจะไม่ยอมสารภาพหรอกว่าตัวเองแพ้น่ะ จนกว่าจะจวนตัวจริงก็จะไม่ยอมเด็ดขาดเลยด้วย 

แต่ปัญหาจวนตัว มักจะมาตอนที่ไม่ได้ตั้งตัวเสมอ ไอยศิกาแยกกับเขาที่ร้านของตัวเองในไร่หวานใจ และเธอไม่มีทางรู้เลยว่าจากนี้ไป เธอเป็นฝ่ายที่ต้องช่วยเหลือและปกป้องเขาบ้างแล้ว 

อิทธิพัทธ์กลับมาที่เคียงผารีสอร์ทอีกครั้ง และพบกับคุณอาคม เจ้าของรีสอร์ทที่ช่วงนี้แข็งแรงดีกว่าวันก่อนมาก เขาเข้าพักโซนที่เงียบสงบ แทบไม่มีใครเข้าไปพักเท่าไหร่ แม่อิงจันทร์ลูกสาวคุณคมเตือนเขาว่ามันอันตรายเพราะเคยเจอโจรป่าดักปล้นลูกค้าที่พักโซนนั้นมาแล้ว จนต้องปิดรีสอร์ทเพื่อความปลอดภัยไปซักพักตามคำสั่งจังหวัด 

ค่ำคืนนี้เป็นคืนเดือนมืด ไม่มีแสงจันทร์สาดส่อง เสียงย่องของใครซักคนเดินวนรอบนอกห้องทำให้อิทธิเริ่มระวังตัว เขาเช็คทุกจุดว่าล็อคดีแล้ว ก่อนจะเตรียมปืน เสียงรถของลูกค้าที่เข้าพักส่วนหน้าทำให้เสียงเดินของคนด้านนอกเงียบไป แต่ไม่นานนักก็มีเสียงกรีดร้องของหญิงสาวที่อยู่ด้านนอก

'ไม่น่าใช่น้องอิง ...ลูกค้าใหม่เหรอ' 

เขามองที่ตาแมวและหน้าต่างก่อนจะออกไปด้านนอก มีเสียงเอะอะของผู้ชายดังออกมาจากออฟฟิศ น่าจะมีโจรมากกว่าหนึ่งคนเท่าที่ประเมินได้ในตอนนี้

ปัง!!  

เสียงปืนดังขึ้นพร้อมเสียงโอดโอยและเสียงกรีดร้องที่มาจากอิงจันทร์ เขารู้แน่ชัดเพราะเธอเรียกชื่อพ่อเธอถึงสามครั้ง เสียงร้องไห้ของหญิงสาวทั้งสองทำให้เขาอึดอัดจนต้องวิ่งเข้าไปด้านในออฟฟิศ

'เอาวะ เป็นไงก็เป็นกัน' 

เขาแอบส่งข้อความให้กับไอยศิกาเรียบร้อยแล้วและหวังว่าตำรวจจะมาทัน แต่เขาไม่คาดหวังว่าเธอจะมาด้วยหรอก 

"เห้ย! ไอ้ผีเมืองมา หนีเร็ว"

"จะหนีไปไหนวะ" 

เขาตะโกนออกมาแล้วยิงไปที่ขาของโจรคนนึงที่วิ่งไปที่ประตู แต่อีกคนที่ไหวตัวทันหยิบปืนขึ้นมาแล้วเล็งไปที่อกของอิทธิ ก่อนจะลั่นไกออกมา 

ปัง!! 

เลือดสีแดงฉานซึมออกมาเปื้อนเชิ้ตสีขาวที่ใส่อยู่ทีละนิด อิทธิล้มลง และดันนึกถึงสีหน้าผิดหวังของไอยศิกาขึ้นมา ในตอนนั้น เขารวบรวมแรงฮึดสุดท้ายและยิงไปที่ท้องของโจรที่ยิงเขาไปเมื่อซักครู่ คุณคมเจ้าของรีสอร์ทแน่นิ่งไปซักพักแล้ว โดยมีลูกสาวประคองเขาไว้ไม่ห่าง 

'ถ้ามีคุณอยู่ตรงนี้ก็คงดี' 

เขายิ้มให้กับความคิดโง่ๆนั่น ใครเขาจะยอมออกมากลางดึกเพื่อคนอย่างเขาล่ะ ไม่ได้เป็นอะไรกันซักหน่อย สติวูบสุดท้ายหมดลงเมื่อได้ยินเสียงหวอจากรถพยาบาลและรถตำรวจ เขาหลับตาลงไปพร้อมกับความสบายใจและเสียงที่ไม่คาดฝันก็ดังขึ้น

"พี่อิท!! อย่าเพิ่งเป็นอะไรนะคะ ไอยอยู่นี่แล้วนะ เดี๋ยวหมอก็พาพี่ไปรักษาแล้ว ทำใจดีๆไว้นะคะ" 

'นี่มันสวรรค์รึเปล่านะ สงสัยนางฟ้าคงให้พรเราอยู่ล่ะมั้ง' 

อิทธิหมดสติไป ทุกอย่างดำมืดไปหมด 

.....

วันต่อมา ที่โรงพยาบาล

อิทธิยังคงนอนอยู่ในห้อง ICU เนื่องจากต้องให้เลือดแทนที่ส่วนที่เสียไปจนเป็นอันตรายต่อค่าความดันโลหิต หมอที่แผนกฉุกเฉินแจ้งกับไอยศิกาว่าเลือดของเธอเข้ากันได้กับเขา แต่ก็อาจไม่ต้องใช้ เพราะในธนาคารเลือดก็ยังพอมีเหลืออยู่ 

'หากฝืนผ่าตัดก็อาจอันตรายถึงชีวิตได้' 

หมอแจ้งไว้อย่างนั้น ทำให้ไอยศิกาเริ่มกังวลและโทรหาพาทิตย์ด้วยตนเอง เพราะเธอคิดว่าควรจะแจ้งเพื่อไม่ให้เขาเป็นห่วงคนของตนเองมากนักและรู้ว่ามีคนคอยดูแลอยู่.... 

{อ้าว คุณไอยเหรอครับ ทำไมใช้มือถือพี่เผือกโทรมาล่ะครับ มันไปโดนยิงที่ไหนมา}

เสียงปลายสายดูร้อนรนเพียงเล็กน้อย แต่เดี๋ยวนะ รู้ได้ยังไงว่าใครโทรไปน่ะ

"พอดีมีโจรป่าดักทำร้ายคนในรีสอร์ทแถวนั้นน่ะค่ะ เขาไปช่วยเลยโดนลูกหลงไปด้วย" 

{อ๋อ เป็นคนดีนี่เอง สงสัยสวรรค์เริ่มจะให้กำลังใจแล้วล่ะครับ ไม่ต้องห่วงไป ถ้ามีคุณอยู่ พี่เผือกคงจะหายไวกว่าปกติ}

"มีเรื่องแปลกๆแบบนี้ด้วยเหรอคะ"

{เขาชอบคุณนะ ชอบมากเลยล่ะ ผมฝากดูแลมือขวาผมด้วยแล้วกันครับ ผมต้องทำงานแล้ว เดี๋ยวผมจะไปเร็วๆนี้แล้วกันนะครับ}

"ได้ค่ะ สวัสดีค่ะ" 

พ่อเลี้ยงพาทิตย์เป็นคนแบบนี้เองสินะเนี่ย พี่อิทถึงได้ยอมตายเพื่อนายขนาดนั้น แต่การช่วยคนแบบนี้มันไม่ระห่ำเกินไปรึไง

......

ในขณะเดียวกัน ที่ห้องพักฟื้นชั้นสี่

"คุณอาคมครับ จะส่งคนไปกำจัดโจรพวกนั้นเลยมั้ยครับ ที่บังอาจมาบุกถึงที่รีสอร์ทขนาดนี้" 

ชายหนุ่มวัยกลางคนยิ้มเย็น ผมเพ้าที่เริ่มยาวมีสีเทาดอกเลาแซมไปทั่วถูกเซ็ตไว้อย่างดี 

"ยังไม่ต้อง ส่งดอกไม้นี่ไปขอบคุณน้องไอยศิกากับคนที่มาช่วยลูกสาวฉันก่อน ที่เหลือเดี๋ยวค่อยว่ากัน

"ครับนาย เอ่อ ผู้หญิงคนนั้นมานอนเฝ้านายตั้งแต่เมื่อคืนก่อนแล้วครับ นายพอจะ--" 

"เดี๋ยวฉันถามเอง นายไปทำธุระเถอะ" 

อาคมถูกยิงเฉียดไปแค่เล็กน้อยจึงไม่มีกระสุนฝังจนต้องผ่าตัด แต่ก็ทำให้เลือดซึมออกมาพอสมควร อิงจันทร์กลับไปติดต่อกับตำรวจเรื่องการตามจับโจรแต่เช้าแล้ว จึงไม่ได้อยู่เฝ้า จะมีก็แต่เธอคนนี้ที่ยังนอนอยู่บนโซฟาใกล้ๆเตียงเพียงคนเดียว

'คุณสิตา ทำไมถึงต้องทำดีกับผมขนาดนี้ด้วย'

เขานั่งมองหญิงสาวที่หลับไปด้วยความเหนื่อยอ่อน ตาที่ดูล้าและลึกโหลแสดงว่าแทบจะอยู่เฝ้าเขาทั้งคืนจนร่างกายประท้วง

เธอสะดุ้งตื่นด้วยเสียงปิดประตูของลูกน้องนายอาคมที่อยู่เป็นเพื่อนเธอเฝ้าดูแลอาคมทั้งคืน ก่อนจะยิ้มหวานให้เขาที่นั่งอยู่บนเตียงผู้ป่วย

"สวัสดีค่ะคุณอาคม ฉันชื่อสิตา เป็นแพทย์ประจำตัวของคุณเองค่ะ"  

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***