ตอนที่5

ผ่านไปหลายชั่วโมง ตอนนี้คาดว่าน่าจะเป็นช่วงบ่ายโมง หลังจากที่ไอ้บ้านั้นเดินออกไปเขาพยายามคิดหาทางช่วยตัวเองแต่ก็นั่นแหละคิดยังไงมันก็คิดไม่ออก ดีที่ไม่นานมันก็หายแต่มันก็ปวด

เธอคิดมาตลอดเกี่ยวกับเรื่องที่โดนลักพาตัวมา ทำไมถึงลักพาตัวเธอมา? เรียกค่าไถ่? เสน่หา? หรือว่าลักพาตัวเธอมาทรมานแค่นั้น

คิดไปได้ไหมนาน เขาก็ได้เปิดประตูเข้ามาในห้องพร้อมทั้งอาหารกับน้ำในมือ เขาเดินมุ่งตรงมาหาโปรดปรานที่นอนอยู่

เขาวางอาหารให้โปรดปรานบนเตียงก่อนจะไปปลดล็อกเครื่องพันธนาการที่ยึดมือเธอไว้กับเตียง

" ทำมาจากเนื้อคนอีกรึเปล่า " โปรดปรานถามออกไปก่อนจะมองไปที่อาหารพร้อมทำหน้าไม่ชอบอาหาร

" ป่าว "

" แล้วไป นึกว่าจะทำมาจากเนื้อคนอีก " เธอพูดก่อนจะนำอาหารเข้าปาก

" ไม่ได้ทำมาจากเนื้อคน แต่ทำมาจากเนื้อสุนัขของคนข้างบ้าน "

" ไอ้บ้านี่ มันก็อยู่ของมันดีๆจะไปฆ่ามันทำไม ถุ้ย " เธอคายอาหารออกมาใส่จานดังเดิม เพราะอาหารตรงหน้าคืออาหารที่ทำมาจากสุนัขของคนข้างบ้าน

" ช่วยไม่ได้มันชอบเห่าตอนกลางคืนทำให้ฉันนอนไม่หลับ "

" แล้วถ้าฉันทำเสียงดังๆให้คุณนอนไม่ได้เหมือนกัน ฉันจะถูกฆ่าใช่ไหม "

" ไม่หรอก วันนี้แค่วันที่ 2 ปกติฉันให้เหยื่ออยู่ถึงอาทิตย์ถึงจะลงมือฆ่า "

" ผมเหลือแค่อีกห้าวันก่อนจะลงมือฆ่าใช่ไหม " เธอทำหน้าเศร้าลงทันทีรู้ว่าอีกแค่ห้าวันเขาจะต้องตาย

" แต่ถ้าเธอทำให้ฉันติดใจลีลาการช่วยตัวเองของเธอได้ มันก็ไม่แน่ว่าฉันจะต่อเวลาให้เธอได้ "

" แล้วที่ผมช่วยตัวเองให้ดูตอนนั้นมันเป็นยังไงบ้าง ติดใจรึยัง " เธอถามไปด้วยสีหน้าท่าทางที่เต็มไปด้วยความคาดหวัง

" ยัง " คำตอบของเขาทำให้เธอรู้สึกสิ้นหวังขึ้นมา

" แย่จัง คงไม่ได้ต่อเวลาแน่เลย อยู่ไปก็เสียเวลาเปล่าๆ งั้นคุณมาฆ่าผมเถอะ ฮึก อยู่ไปก็ไม่มีประโยชน์ " เธอพูดออกไปด้วยน้ำเสียงที่สิ้นหวังพร้อมทั้งเสียงสะอื้น

" เธอร้องไห้หรอ " เขาจับหน้าเธอให้เงยขึ้นมา

" ไม่ต้องมาจับ ฮื่อ เพราะคุณนั้นแหละ ฮึก ทำให้ผมต้องร้องไห้ " เธอปัดมือของเขาออกแล้วเงยหน้าขึ้นมาตอบกลับไปก่อนจะก้มหน้าลงไปดังเดิม ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยน้ำตา

" อ่า แล้วฉันควรทำไงดี ฉันต้องปลอบเธอไหม " เขาถามออกไปเพราะไม่รู้ว่าต้องทำรึป่าว

" ปลอบ!!! แค่นี้ก็ไม่รู้เรื่อง วุ้! " โปรดปรานขึ้นเสียงทันทีเมื่อได้ยินประโยคที่เขานั้นพูดออกมา พลางคิดในใจว่าต้องโตมาแบบไหนที่ไม่รู้ว่าเห็นคนร้องไห้ต้องทำยังไง แถมยังมีหน้ามาถามอีก

" ฉันต้องทำยังไง " เขาถามออกไปเพราะเขาไม่รู้ว่าต้องทำยังไงจริงๆ

" เนี่ย แค่นี้ก็ไม่รู้ ฮึก ไม่เคยปลอบใครรึไง " ร้องไห้ก็ต้องร้อง แล้วต้องมาหงุดหงิดให้อีกคนอีกที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย

" ใช่ ฉันไม่เคยปลอบใคร " ทั้งชีวิตที่เกิดมาเขาไม่เคยปลอบใคร แม้แต่แม่ของเขา

เธอนิ่งไปสักพักเพราะไม่รู้ว่าจะไปต่อยังไงดีที่ได้ยินเขาพูดมาอย่างนั้น เธอคิดว่าทุกคนบนโลกน่าจะเคยปลอบใครสักคนบ้างแหละ แต่พอได้ยินเขาพูดตอบมาเธอคงต้องลองคิดใหม่

" กอด วิธีปลอบคือกอดและพูดให้กำลังใจ " เธอพูดไปพร้อมจ้องมองเขาก่อนจะผายมือเพื่อให้เขาเข้ามากอด

เขาเข้ามาสวมกอดเธออย่างช้าๆพร้อมทั้งลูบหัวเบาๆ

" แบบนี้ถูกใช่ไหม " เขาเอ่ยถามออกไปพร้อมก้มลงมองอีกคนที่กำลังร้องไห้

" อ๋อ " เธอพยักหน้าตอบรับไป

" เธอรู้ไหม เธอเป็นคนแรกที่ฉันปลอบเลยนะ "

" ฮื่อ ผมต้องดีใจใช่ไหม " เธอถามกลับไปพร้อมเงยหน้าขึ้นไปมองเลยทำให้ทั้งคู่ได้จ้องตากัน

" อือ นอกจากกอดแล้วเธอยังบอกว่าต้องพูดให้กำลังใจ ฉันควรพูดให้กำลังใจแบบไหน "

" พูดยังไงก็ได้ ฮึก ให้ผมหยุดร้องไห้ "

" แล้วควรพูดแบบไหน " มันจะไปยากตรงไหนแค่พูดให้ใครสักคนหยุดร้อง

" สถานการณ์ตอนนี้ ฮึก คุณควรให้กำลังใจด้วยการ ฮึก ต่อเวลาชีวิตให้ผม " เธอหันหน้าไปมองเขาก่อนจะทำหน้าตาเศร้าและคาดหวังให้เขาพูดในสิ่งที่เขาบอก

" ที่ร้องไห้ทำตัวน่าสงสารเพราะอยากให้ฉันต่อเวลาให้เธอ? " เขาถอนกอดก่อนจะมองหน้าอีกคน

" ฮื่อ ไม่ใช่นะ ร้องเพราะเสียใจจริงๆ " เธอรีบตอบปฏิเสธไป

" งั้นหรอ " เขาทำหน้าทำตาเหมือนจะไม่เชื่อเธอ

" จริงๆนะ สาบานก็ได้ " เธอพูดพร้อมยกนิ้วมาสาบาน

" สาบานก็ตายฟรี "

" จริงๆนะ ว่าแต่คุณจะต่อเวลาให้ผมไหม? " เธอถามออกไปก่อนที่จะขยับเข้าไปกอดเขา

" มากอดฉันทำไม เธอหยุดร้องไห้ฉันไม่ปลอบแล้ว " เขาพยายามใช้มือดันตัวเธอออก

" บอกคำตอบมาว่าจะต่อชีวิตให้ผมไหม ผมถึงจะปล่อย " เธอพยายามกอดเขาแน่นขึ้นเรื่อยๆ

" จะปล่อยดีๆหรือจะให้ฉันฆ่าเธอ " เขาพูดก่อนจะใช้มือมาบีบลงที่ไหล่เธอ

" ผมยังอยู่ไม่ถึงอาทิตย์ คุณไม่ฆ่าผมหรอก"

" ฉลาดดี " เขาแสยะยิ้มออกมา เมื่อได้ยินคำตอบของอีกคน

" คุณตอบผมมาเร็วๆว่าจะต่อชีวิตให้ผมไหม เร็วๆเลย " เธอฟัดเหวี่ยงไปมาเหมือนเด็กน้อยเอาแต่ใจ

" อือ ฉันต่อชีวิตให้เธอก็ได้ แต่ไม่รู้ว่าต่อให้กี่วัน กี่อาทิตย์ "

" ทำไมอะ " เธอถามกลับไปก่อนจะปล่อยอีกคนออกจากอ้อมกอด

" ระยะเวลาจะขึ้นอยู่กับลีลาของเธอเหมือนเดิม " เขาตอบกลับไปก่อนจะใช้ล็อกเธอไว้อีกครั้ง

มีสายโทรเข้าจากโทรศัพท์ของเขา เขารีบรับสาย คุยกันได้ไม่นาน ก่อนจะวางสาย

" เอ้า ล็อกผมทำไม " เธอพยายามใช้มืออีกข้างที่ยังไม่โดนล็อกแกะเครื่องพันธนาการออก

" ฉันต้องไปแล้ว ฉันมีงานต้องทำต่อ " เขาพูดก่อนจะรีบเดินออกไป

" จะรีบไปไหน กลับมาคุยกันก่อน " เธอพูดตะโกนออกไปเพื่อให้เขากลับมาแต่ก็ไม่เป็นผล

" กินข้าวของเธอให้หมดด้วย ถ้าเธอไม่กินครั้งหน้าฉันจะไม่เอาอะไรมาให้กินเธออีก "  เขาหันหลังกลับมาพูดกับเธอก่อนจะรีบเดินออกไปจากห้อง

" ไอ้บ้านี่รีบไปตายรึไง คุยกันยังไม่รู้เรื่องก็ไปก่อนซะแล้ว ไอ้เครื่องนี้ก็เหมือนกันจะยึดอะไรหนักหนาก็ไม่รู้ วุ้ จะบ้าตายรายวัน " เธอตักอาหารเข้าไปช้อนสองช้อนแล้วนอนลงไปดิ้นบนเตียงด้วยความโมโห

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***