ท่าฉันเป็นนางมารร้ายเเล้วเธอเป็นอะไรนางเอกงั้นหรอ???

การเเก้เเค้นเล็กๆ

"ที่นี้ที่ไหนกัน?" ฉันตื่นมาที่ที่ฉันคุ้นเคยฉันเห็นกระจกเลยเดินไปมองที่ตัวฉัน

"ความฝันงั้นหรอก็ตายใด้เห็นตัวเองในวัยสาวหรอเนื้ย" ฉันพูดออกมาเพราะในตอนนี้ฉันอายุ 70 เเล้วฉันบีบเเก้วตัวเองให้ตื่นจากฝันดีนี้เเต่ทำไหมมันเจ็บเเบบนี้ละอย่าบอกนะฉันย้อนเวลามา 54 ปีที่เเล้วเป็นไปใด้หรอเเต่ตอนนี้มันเป็นไปเเล้วฉันดีใจนิดหน่อยฉันรู้ว่าสิ่งที่ฉันต้องทำต่อจากนี้คืออะไรเเก้เเค้นไงละเมียน้อยเเละลูกเมียล้างคอรอไวเลยวันนี้คือวันที่เท่าไร XวันXเดือนXXXXปี ว้าวหลังฉันเป็นเเฟนกับสุบารุหนึ่งปีนี้อย่างนี้ก็สวยสิเเละตอนนี้ฉันรู้ทุกอย่างที่จะเกิดในอนาคตด้วยคงได้เเก้มันมือเเน่เริ่มจากเเต่งตัวเพราะวันนี้เป็นวันที่สุบารุพาฉันไปทานอาหารเย็นฉันควรเเต่งตัวเเบบไหนนี้นะเเบบน่ารักเเล้วกันถึงจะชอบสีดำมากกว่านะ

"ดูดีจริงตัวฉัน" ฉันมองไปที่ตุ๊กตาที่สุบารุให้ฉันโยนไปไกลๆฉันเเต่ตุ๊กตามันไม่ผิดนี้เเต่ก็ของที่หมอนั้นให้เดี๋ยวเราค่อยไปซื้อไหม่ก็ได้

ฉันเดินออกจากห้องเเล้วเดินลงบันใดฉันเจอลูกเมียน้อยของพ่อด้วยคงจะมาอ่อยสุบารุสินะเเต่เขาไม่เอาเธอตอนนี้หรอกตอนนี้เราควรพูดเเบบนางฟ้าดีไหมนะดีเเล้วกัน

"สวัสดีตอนเย็นนามิ" นามิตกใจเล็กที่ฉันมาทักเธอชุดที่นามิใส่ก็น่ารักไม่เหมือนนิสัยคนเลย

"สวัสดีค่ะพี่คางุยะ" ตอบด้วยหะ สุบารุมาพอดีเลยนี้เป็นผู้หญิงต้องสตองไม่โง่เป็นครั้งที่สองกรอกนะ

"สวัสดีคางุยะคุณสวยมากเลย" จริงด้วยช่วงนี้สุบารุหลงฉันมากห่วงเป็นหมาเฝ้าอาหารเลยละฉันทำยังไงให้เขาเจ็บที่สุดกันนะ

"สวัสดีค่ะสุบารุคุง" ตอนนั้นฉันน่าจะพูดเเบบนี้นะ

"สวัสดีค่ะพี่สุบารุวันนี้พี่พาหนูไปหาเพื่อนหน่อยนะค่ะ" นามิพูด

"เออ....ผมของโทษด้วยครับพอดีว่าผมต้องไปทานอาหารกับคางุยะครับ" สุบารุพูด

"นะค่ะพี่สุบารุ" นามิพูด

เเล้วฉันเดินลงบันใดมาถึงชั้นล่างสุบารุพูดตัดเยื่อใยนามิอย่างเห็นได้ชัด

"ไปกันเถอะครับคางุยะ" สุบารุ

"ค่ะ" ฉันยิ้มเพราะฉันเห็นหน้านามิกำลังโกธรเเละกำหมัดเมื่อก่อนเราถือไพ่เหนือกว่าทำไหมตอนนั้นฉันไม่ใช้ให้เป็นประโยชน์กันนะ