

So bad เสี่ยงรัก

 

ตอนที่2 ดิน

Yura:

สวัสดีฉันยูรา อายุ28ปี

ชีวิตฉันก็ไม่ได้รวยมาตั้งแต่เกิดหรอกนะ

อายุ8ปี ต้องทำงานไม่มีเงินเรียนหนังสือเพราะพ่อกับแม่ต้องส่งน้องชายเรียน

อายุ10ปี พ่อกับแม่ทิ้งฉันกับน้องชายไป

อายุ13 เริ่มทำธุรกิจส่วนตัวด้วยตัวเองบวกกับเล่นหุ้นไปด้วย เงินที่ได้มาก็เอามาส่งน้องชายเรียน

อายุ14 ฉันประสบความสำเร็จจากการเล่นหุ้นและเงินที่ได้เอาไปลงทุนเรื่องอสังหาริมทรัพย์

อายุ15 เพราะไม่ได้เรียนหนังสือจึงไม่มีวุฒิการศึกษา จึงต้องศึกษาด้วยตนเองมาตลอดและบริหารธุรกิจของตัวเองในฐานะประธานบริษัทจากเล็กๆจนใหญ่โต

อายุ23ใช้เงินส่งตัวเองเรียนเมืองนอกโดยซื้อวุฒิการศึกษาของโรงเรียนเพื่อส่งตัวเองเรียนต่อมหาวิทยาลัย

เรียนไปก็บริหารบริษัทไปด้วย จนทุกวันนี้บริษัทของฉันกลายเป็นบริษัทตลาดหุ้นและอสังหาริมทรัพย์อันดับ 1 ของประเทศ

เงินทุนส่วนหนึ่งฉันยกให้น้องชายเพื่อนำไปเปิดบริษัทเป็นของตนเอง แต่ก็ไม่เถียงนะว่าน้องชายฉันก็ไม่ธรรมดาเหมือนกัน เขาสามารถจะเปิดบริษัทเกี่ยวกับสาธารณสุขแพทย์และเวชกรรมได้ดีเลยทีเดียว

เเต่ก็ไม่รู้เมื่อไหร่เจ้าเด็กคนนี้จะโตสักทีเอาเเต่เล่นจนเสียคน จะคบใครก็ไม่เลือกสักนิด เพื่อนในกลุ่มเเต่ละคนธรรมดาซะที่ไหน

เมื่อมาถึงห้องทำงานฉันหย่นตัวลงบนเก้าอี้สีดำสนิทที่ไม่ได้นั่งมานาน ครั้งสุดท้ายก็ก่อนไปเรียน มันยังคงสภาพเดิมรวมทั้งห้องทำงานนี้ก็ยังไม่มีอะไรเปลี่ยน

"เหมือนพี่จะเคยบอกแล้วว่าให้เลิกคบกับ..."ฉันจำชื่อไม่ค่อยได้เเต่จำได้สนิทใจว่าเคยบอกให้โชเลิกคบกับคนเเบบนั้นไปเเล้วหลายครั้ง

"เท็กซัส"โชพูดชื่อของเด็กหนุ่มนั่น

"นั่นเเหละ มันจะทำให้นายเสียคน"

"เท็กซัสมันไม่ใช่คนไม่ดีหรอกพี่"โชเถียง

"ฟาดคนรับใช้บ้านเราตั้งแต่ตัวเองอายุ 18 จนถึงทุกวันนี้ก็ยังไม่เลิก นี่เรียกว่าเป็นคนดีหรอ" มีคนใช้กี่คนกี่คนก็โดนเท็กซัสฟาดหมดอย่าว่าเเต่คนใช้นะ เเม้เเต่เพื่อนผู้หญิงของฉันไอ่เด็กนั่นก็ไม่เคยเว้น ผู้ชายที่สำส่อนเช้าชู้ขนาดนี้มันเรียกว่าคนได้ด้วยหรอ

"แต่นอกจากเรื่องผู้หญิงมันก็ไม่มีอะไรเสียหายเลยนะ"โชน้องชายฉันยังคงเถียงสุดใจ

"ฉันตรวจสอบบัญชีก่อนจะเข้ามาแล้ว ช่วงนี้นายใช้เงินไปกลับการซื้อความสุขค่อนข้างมากนะ"

เห็นจากสมุดบัญชีก็รู้เลยว่า โชว์ไปเที่ยวสถานบันเทิงทุกวันและเสียเงินให้กับที่นั่นเป็นจำนวนไม่น้อย ซึ่งเจ้าของสถานบันเทิงก็คือพ่อหนุ่มจอมเสเพลเท็กซัสนั่นแหละ

"แต่ผมยังไม่ได้ใช้เงินของบ้านหรือของพี่เลยนะ"

"เงินมันมาได้ก็หมดได้ถ้านายเอาแต่เที่ยวอยู่แบบนี้ บริษัทมันจะเจ๊งเมื่อไหร่ก็ได้"

อันที่จริงฉันก็พอรู้อยู่หรอกว่าโชไม่ได้ใช้เงินที่ได้มาจากฉันแต่เป็นเงินที่มาจากธุรกิจของตัวเองทั้งนั้น แต่มันก็ยังน่าเป็นห่วงอยู่ดี เพราะยังไงการเอาไปผลาญกับเรื่องไม่เป็นเรื่องมันก็ไม่ใช่เรื่องดีนี่จริงไหม

"งั้นวันนี้อยู่ทำงานที่โรงพยาบาลตัวเองบ้าง พรุ่งนี้มารายงานด้วยว่ามีปัญหาอะไร จะเเก้ไขยังไง กำไรเท่าไหร่ขาดทุนเท่าไหร่ ขอย้อนหลัง3ปี"

"โห!พี่ยูรา"โชบ่นอุบหน้าหงิกงอเป็นปลาทูในเข่งที่เพื่อนเน่าเเล้วตัวเองกำลังจะเน่าตามก่อนจะสบัดก้นใส่ฉันเตรียมจะออกจากห้อง

"เดี๋ยว!ตอนออกไปเเล้วฝากเรียกเลขาเรย์ด้วย"

"อ่า ครับ"โชทำเสียงอ่อย

สิ้นการสนทนาโชก็เดินออกจากห้องไป

ก่อนจะมีเสียงตอบรับจากเรย์ขาเรย์หน้าห้อง

เเกร็ก!

"คุณยูราเรียกผมมีเรื่องอะไรหรอเปล่าครับ"

"อ่อ จะขอดูเอกสารผลการเรียนของดินหน่อยน่ะ"

"อ่อ ได้ครับ"

ดิน เป็นผู้ชายที่อายุเท่ากับน้องชายฉัน เขาเคยเป็นเพื่อนที่ดีกับน้องฉัน เเละก็เป็นเด็กดีของฉันเหมือนกัน

เขาทะเลาะกับโชเรื่องอะไรสักอย่างเเต่กับฉันยังคงคุยเป็นปกติ เราติดต่อหากันมาตลอด ฉันเป็นคนส่งดินเรียน เเละออกค่าใช้จ่ายส่วนตัวให้ ก็นะฉันวางเเผนไว้ว่าถ้าเรียนจบ ฉันจะสารภาพรักกับเขา อันที่จริงเราคุยกันก็เหมือนคนรักกันมานานเเล้ว อาจจะไม่ต้องสารภาพก็ได้ เอาเป็นว่าฉันเเพลนไว้ว่าเรียนจบจะเเต่งงานกับดิน ฉันป่าวมโนเองนะ ดินกับฉันเราคุยๆกันมา7ปีเเล้ว ป่าวชอบเขาฝ่ายเดียวด้วย

ครืด~ครืดดด~

โทรศัพท์ดังขึ้นท่ามกลางความคิดมโนภาพของฉัน📳 (ปลายสาย-ดิน)

ดิน: พี่ยูรา~ ไหงกลับมาไม่บอกผม

ยูรา: ก็กะจะมาเซอร์ไพรส์ไง

ดิน: ผมก็ว่าติดต่อไม่ได้เป็นวันเลย เป็นห่วงเเทบเเย่

ยูรา: โทษทีนะตอนนั้นน่าจะอยู่บนเครื่อง ว่าเเต่ดินอยู่ไหนเนี่ย

ดิน: ผมอยู่ห้องครับ

ยูรา: ให้พี่ไปหาไม๊

ดิน: เออ...ได้ครับ ห้องเดิมนะ ผมเก็บกวาดห้องก่อนนะ พี่จะมาตอนไหน

ยูรา: งั้นเย็นนี้ไปหานะ

ดิน: ครับ

...คอนโดyy...

...ห้องของดิน..

กริ๊งๆ ๆ ฉันกดกริ่งเรียกเจ้าของห้อง

เเอ๊ดด ~

"เอ้า! พี่ยูรา ผมยังเเต่งตัวไม่เสร็จเลย ทำไมพี่มาเร็วจัง"

ดินออกมาเปิดประตูทั้งที่ตัวเองยังเเต่งตัวไม่เสร็จ เขาเปลือยท่อนบนเเละพันผ้าเช็ดตัวไว้หมิ่นเม่ เส้นผมสีน้ำตาลเเดงเปียกชุ่มด้วยน้ำ หยดลงมาบนกาย รูปร่างของดินดูล้ำสันขึ้นเเละโตขึ้นมากกว่า4ปีก่อนมาก

"เอ้าพี่ยูรา ไม่เขามาหล่ะ ยืนไมหน้าประตู"

"อ..อ่อ ก็ไม่เเต่งตัวให้เสร็จก่อนหรอ "

"ไม่เป็นไรพี่ เคยเเก้ผ้าอาบน้ำกันมา เเต่เด็กอายไรกัน"

"ดิน พี่ว่าเราโตเเล้วนะ เเล้วเราก็ไม่ได้รู้จักกันมาตั้งเเต่เเดกขนาดเเก้ผ้าอาบน้ำด้วย"

"เข้ามาเถอะพี่ เดี๋ยวพี่นั่งโซฟาละผมเเต่งตัวในห้องน้ำ"

"อ่อ เอางั้นก็ได้"

ฉันเดินเขาห้องดินไป กลิ่นผู้ชายกับกลิ่นน้ำหอมปนกันอยู่จนเเอบรู้สึกมึนๆ

จะว่าไงดีหล่ะ รสนิยมน้ำหอมของดินมันก็หรูดีนะเเต่ไม่ถูกกับฉันเท่าไหร่ มันออกจะเลี่ยนๆสำหรับฉัน หรือบางทีฉันอาจจะเเก่ไปวัยรุ่นอาจจะชอบอะไรเเบบนี้หรือเปล่า

"เสร็จเเล้วครับ "

"อ่อ "

เขาพูดหลังเเต่งตัวเสร็จ ก่อนจะพาตัวเองมานั่งโซฟาข้างฉัน

"พี่ยูรา กินอะไรยังครับ ผมต้มบะหมี่ให้กินไม๊"ดินยังคงมีเเววตาออดอ้อนเหมืแนเดิมไม่เคยเปลี่ยน น่ารักเป็นบ้า>\< เเต่เดี๋ยวนะฉันให้เงินค่าขนมดินไม่น้อยเลยนะ อยากทำเป็นหนังเกาหลีพากินบะหมี่หรือไง

"หะ! ทำไมกินบะหมี่หล่ะ"

"555ผมไม่มีตังเลี้ยงข้าวพี่หรอกนะ ไม่ได้เก็บเลย ถ้ารู้ว่าจะมาจะได้เก็บไว้เลี้ยง"

"ถึงกับต้องกินอาหารที่มันมีโซเดียมเยอะขนาดนั้นเลยหรอ ปกติดินกินเเบบนี้หรอ?"

"โห ว่าละ ว่าไม่กิน งั้นเดี๋ยวผมทำงานพาสไทม์มาเลี้ยงข้าวพี่สักมื้อดีกว่า"

"เดี๋ยวนะ.. ตังค์ที่ให้ค่าใช้จ่ายส่วนตัวไม่พอหรอ?"ฉันว่ามันรวมๆก็สร้างตึกได้8ชั้นละนะ

"พออะไรกันพี่ ก็จ่ายค่านั่นค่านี่ ช่วงนี้เรียนใกล้จบทางวิทยาลัยก็เรียกเก็บค่าสอบ ไหนจะอุปกรณ์การเรียนนั่นนี่อีก"

"ก็ไม่เอาบิลมาเบิกพี่หล่ะพี่ก็ให้เรย์จัดการให้อยู่"

"อะไรทำเองได้ก็ต้องทำสิ จะขอพี่อย่างเดียว เดี๋ยวจะกลายเป็นเเมงดาน้า"

ดินทำท่าเเมงดาเลื้อยไปมา พรางขำ

"อ่อ งั้นวันนี้ไปกินข้าวข้างนอกไม๊ พี่เลี้ยง"

"จริงหรอครับ รักพี่ยูราที่สุด"

ฟอด~ เขาหอมเเก้มฉันทำหน้าตาดีใจเหมือนเด็กน้อย โอ้ย น่ารักน่าเอ็นดูขนาดนี้ฉันไม่หลงได้ไงหล่ะ เขิล..

"พี่ยูราครับ ผมอ้อนอีกอย่างได้ไม๊"

ดินเอาหัวมาคลอเคลียไหล่ฉัน ทำตาปริบๆ

"ว่าไง?"

"ช่วงนี้ผมใกล้ฝึกงานเเล้วมันไกลจากวิทยาลัยมากเลย ผมกู้ตังพี่ซื้อรถสักคันได้ไม๊ มือ2ก็ได้"

"อ่อ..นั่นสินะฉันลืมคิดเลย "

" 🥺''

"ไม่ต้องทำตาหวานเลย ว่างวันไหนไปดูรถก็ได้ ไม่ต้องมือ2หรอกก็ซื้อมือ1ไป"

"ไม่เอาอ่ะ กู้พี่เยอะไม่มีคืน"

"ไม่เป็นไร ไม่ต้องคืนหรอก ถือซะว่าเป็นของขวัญเรียนจบ "

"(*∆*)ขอบคุณคร้าบบ พี่ยูราใจดีจัง ไม่อยากออกไปเเล้ว ผมอยู่กับพี่ในนี้นานๆได้ไม๊🥰"

"ชิ เด็กขี้อ้อน"ฉันบ่นอุบ

"งั้นสั่งของมากินไม๊ครับ "ดินเสนอ

"เอางั้นก็ได้"

บรรยากาศห้องดินก็ไม่ได้เเย่ไอ่ที่เเย่คือกลิ่นน้ำหอมนี้เเหละถ้าบอกให้ดินเปลี่ยนดินจะโกรธฉันไม๊นะ

"พี่ยูรา.."ดินเรียกฉันเบาๆท่ามกลางความเงียบใบหน้านวลของดินเริ่มเข้าใกล้ฉันเรื่อยๆ จนใจมันเต้นไม่เป็นจังหวะ ตึกตักๆ

"จูบได้ไม๊ครับ"

"หะ0_0" ฉันตกใจกับคำพูดเขา

บ้าน่าถ้าถึงขั้นขอจูบฉันคงไม่จำเป็นต้องสารภาพรักเเล้วเเหละ เด็กนี่หนิ เเต่ยังไม่ได้ตั้งตัวเลยอ่ะ เมื่อเย็นกินไรไปบ้างเนี่ย ถ้าอยู่ๆจูบขึ้นมาเเล้วได้กลิ่นซอสพริกไทยดำจะทำไงอ่ะ โอ้ย ไม่ได้เตรียมตัวอ่าาา

"ได้ไม๊ครับ.." ดินอ้อนหนักกว่าเก่า ฉันเเพ้เด็กขี้อ้อนนะ

"อื้ม.."สิ้นเสียงดินก็เคลื่อนตัวมาประกบริมฝีปากฉันทันที เเละบดขยี้มันก่อนจะสอดใส่ลิ้นร้อนเข้ามาในโพรงปาก ถึงจะกังวลเรื่องซอสพริกไทยดำก็เถอะเเต่จังหวะนี้คงไม่มีอารมณ์มาพูดว่า 'พี่ครับพริกไทยดำหอมจัง'อะไรเเบบนี้ป่ะ ถ้าดินพูดนะฉันได้เอาหัวตัวเองทิ่มลงบ่อน้ำเน่าที่ไม่ได้ใช้งานมาตั้งเเต่สมัยพ่อเเม่ยังเด็กดีกว่า โอ้ยฉันโดนจูบอยู่นะเฮ้ย คิดอะไรเนี่ย เเต่จะว่าไปจังหวะการกระทำเขามันทำให้ฉันค่อนข้างตอบสนองยาก มันก็บอกไม่ถูกเหมือนกัน มันรู้สึกดีเเต่ก็ไม่ได้รู้สึกฟิน เอ่อ..ฉันคงอ่อนประสบการณ์เกินไป จนตามเขาไม่ทัน ฉันพยายามจะปล่อยทุกอย่างไปตามความต้องการของดินไม่คิดเรื่องอื่นเเต่มันก็เหมืแนเดิม

ครืด~ครืน~~(เสียงโทรศัพท์ดัง)

"อื้ออ ดิน"ฉันผละเขาออกทันที่ที่รู้สึกถึงการสั่นของโทรศัพท์ตัวเอง ดินชักสีหน้าไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด เเต่ปกติดินไม่ค่อยจะเเสดงออกว่าไม่พอใจฉันนะ เเต่ช่างเหอะโทรศัพท์สำคัญกว่า เกิดโรงงานระเบิด ไฟซ็อต ตลาดหุ้นปิด ได้เเก้ปัญหาอีกยาวเเน่

"โห~โทรศัพท์สำคัญกว่าผมซะงั้น"ดินบ่น

"โทษนะ..เผื่อมีงานสำคัญ"

ฉันกดรับสายทันทีเมื่อรู้ว่าปลายสายเป็นเลขาของตัวเอง

"ว่าไงเรย์"

"อ่อ เข้าใจเเล้วจะไปเดี๋ยวนี้ "

ตาโชสร้างเรื่องอีกเเล้ว บอกให้ทำงาน ดันจ้างใครไม่รู้ไปนั่งเก้าอี้บริหาร ตัวเองหนีเที่ยวซะงั้น สงสัยจะได้เห็นดีกันก็วันนี้เเหละ

ฉันลุกพรวดจากโซฟา

"พี่~ไปไหน"

"อ่อ โทษนะพี่มีธุรด่วน"

ฉันวางตังไว้ให้ดินประมาน5000

"เอาไปซื้อข้าวนะ อย่ากินเเต่บะหมี่ เเล้วก็วันไหนว่างโทรนัดกับเลขาเรย์ไปดูรถด้วยกันนะ"

"อืออ ก็ได้ครับ"