ตอนที่ 3 : ปาฏิหาริย์

เธอ!!!!!!!! ข......ข......ขยับ!!!!! (ชาร์ลพูดด้วยน้ำเสียงที่ตกใจ) คานะ!!!คานะ!!! (เขย่าตัว)

พยาบาลครับ!!!พยาบาล!!! คานะขยับแล้วครับ (พูดพร้อมรอยยิ้ม) พยาบาลครับคานะจะฟื้นใช่ไหมครับ??

"ถ้าคนไข้ขยับตัวก็มีสิทธิ์รอดมากขึ้นค่ะ(พยาบาลพูดพร้อมรอยยิ้ม) แต่ใช่ว่าทุกรายที่จะฟื้นน่ะค่ะ"

".......หมายความว่า เธออาจจะฟื้นหรือไม่ฟื้นก็ได้ใช่ไหมครับ(ถามด้วยสีหน้าที่เศร้าหมอง)"

"ตามนั้นแหละค่ะ แต่ว่ามีโอกาสฟื้นมากขึ้นน่ะค่ะถ้าเธอขยับคุณชาร์ลเองก็อย่าท้อน่ะค่ะ เดี๋ยวฉันขอตัวไปรายงานแพทย์ก่อนค่ะ อ๊ะ!!!เกือบลืม ฉันชื่อ อลิเซีย น่ะค่ะ ถ้ามีปัญหาอะไร มาปรึกษาฉันได้"

"ครับ"

( กริ๊ง...กริ๊ง กริ๊ง...กริ๊ง)

(เสียงโทรศัพชาร์ลดัง)

(กดรับ) ฮัลโหล

"ว่าไงพวก คุณหนูฟื้นหรือยัง??" (โรฮานพูด)

"ยังเลย.....แต่มีขยับบ้างแล้วล่ะ"(ชาร์ลตอบ)

"จริงหรอ!!!!!คุณหนูขยับ!!!เธอคงใกล้ฟื้นแล้วสิน่ะ!!! เอาหน่าชาร์ลนายอย่าเครียดเลย"

"จะไม่ให้เครียดได้ยังไงกันเล่า เธอคือ..อ.. เอ่ออ เอาเป็นว่าเครียดก็แล้วกัน"(พูดด้วยเสียงที่กระวยกระวาย)

"แหมๆๆๆ เธอคือคู่มั้นนายสิน่ะ นายคงอยากจะแต่งกับเธอจะแย่แล้วล่ะสิ" (เสียงโรฮานพูดเยาะเย้ย)

"นายหยุดพูดเลยน่ะ ฉันวางล่ะ"

**(ข้ามมาที่ฝั่งของโรฮาน)**

"เฮ้ยเดี๋ยว....ชาร์ล!!! ชาร์ล!!! " (ตู้ดๆๆๆๆๆ)(เสียงวางโทรศัพท์)

"แหมๆๆๆ ชาร์ลลล อย่าให้ฉันพูดสัญญาตอนเด็กของนายน่ะ นายต้องสำนึกที่กล้าตัดสายฉัน"

แต่คิดไปคิดมาแล้วอาการคุณหนูก็หน้าเป็นห่วง แล้วทำไมคุณหนูถึงได้เป็นแบบนั้นน่ะ ดีน่ะที่ตกลงมากระทบกับน้ำเลยโคม่าไม่ถึงกับเสียชีวิต เฮ้อ~~ คุณหนูเองก็มีเรื่องโชคร้ายอยู่ล่ะสิ

** (ข้ามมาที่ฝั่งของชาร์ล)**

"คานะเธอจะให้ผม พูดคนเดียวแบบนี้ไปถึงไหน ผมคิดถึงคุณน่ะคิดถึงมาก " หรือ....จะให้ผมพูดเต็มปากล่ะว่า...

(ก๊อกๆๆ)(เสียงเคาะประตูดังขึ้น)

"นี่ชาร์ล...ฉันเอง นาเนีย "

"คุณมาทำไม??"

"แหมๆๆๆๆ ชาร์ลค่ะคุณเฝ้าผู้หญิงคนนี้มาหลายวันแล้วน่ะค่ะได้ผักผ่อนบ้างรึยัง"(เสียงอ่อย)

"นี่หมวดนาเนียครับ โปรดเรียกผมว่า สารวัตด้วยครับ"

"อ....อ่ะ ค่ะ สารวัตชาร์ลคะ นาเนียเอาข้าวมาฝากค่ะ"

(วางบนโต๊ะ)

"ถ้าไม่มีอะไรแล้วก็ออกไป"(ชาร์ลพูดเสียงเย็นชา)

"***นี่!!!!!สารวัตค่ะ!!!!"

to be continued***....