“อาเรีย อาเธอร์ตื่นได้แล้ว\~” หิ่งห้อยน้องเล็กปลุก
“เห้อออ…เช้าแล้วหรอ อาเรียอาเรียตื่นได้แล้ว”
“อื้อ…ขอนอนต่อสักห้านาทีจะได้มั้ย”
“ไม่เอาน่าตื่นไปดูอาการของกาดำก่อนไม่ดีกว่าหรอ ว่าดีขึ้นไหม”
“อ๊ะ…ลืมสนิทไปเลย รีบไปกันเหอะ”
พวกเราลุกเดินออกจากกระโจมเล็กๆ แล้วเดินตรงไปที่กระโจมของอีกาทั้งสอง ก็อบลินน้องเล็กสุดเดินตรงมาแล้วถามว่าพวกข้าชอบกินผลไม้อะไรเป็นพิเศษมั้ยพวกเขาจะได้เก็บมาให้
“ช่วยเก็บเบอร์รี่ใส่ขวดโหลนี้ทีได้ไหมข้าจะเอาไปทำแยมนะ” ข้ายื่นขวดโหลที่ท่านลุงไคซื้อให้เป็นของขวัญครบรอบวันเกิด10ขวบให้ก็อบลิน
หิ่งห้อยทั้งสามก็ค่อยๆ บินมาเกาะที่เสื้อพวกเราแล้วหิ่งห้อยตัวหนึ่งก็พูดว่า
“หากเจ้ากาดำนั้นอาการดีขึ้น พวกเจ้าจะออกเดินทางไปทิศเหนือกันเลยไหม”
“อื้อ หากอาการของกาดำดีขึ้นวันนี้ข้ากับน้องจะออกเดินทางทันที”
“งั้นพวกเราสามพี่น้องไปกับเจ้าด้วยได้หรือเปล่า พวกข้าเป็นหิ่งห้อยว่างงานไม่มีไรทำอะ” หิ่งห้อยพี่ใหญ่พูด
“ถ้าตามมาข้ากับพี่ไปก็ไม่ว่าอะไรหรอกนะ แต่อย่าทำตัวลามกจนทำให้ข้ากับพี่เดือดร้อนอีกละ!” อาเธอร์พูดไปขำไป
“พวกเราเข้าไปข้างในกันเหอะนะ… เจ้ากาขาวข้าขอเข้าไปดูอาการเจ้ากาดำได้หรือไม่”
“พวกเจ้าเข้ามาเลย ข้าว่าน้องข้าอาการดีขึ้นกว่าเมื่อก่อนมาก”
“อ่า…จริงๆ ด้วย แต่ก็ยังไม่ค่อยหายดีเท่าไหร่แค่หมั่นกินยาเดี๋ยวก็หายแล้ว”
“คือว่า…ข้าได้ยินที่พวกเจ้าคุยกันว่าจะออกเดินทาง ข้ากับน้องขอไปด้วยได้หรือเปล่าพวกข้ามีปัญหาส่วนตัวนิดหน่อยนะ”
“เอางั้นก็ได้มีคนร่วมเดินทางเยอะดีออกเนอะ”
หลังจากนั้นพวกเราก็ได้ยินเสียงตะโกนเรียกของก็อบลิน พวกเรามาแล้วพวกท่านออกมากินข้าวด้วยกันเถอะ
“พวกเราออกไป"อะไรกินกันเถอะนะ”
เมื่อมาถึงโต๊ะกินข้าวฉันมองดูโต๊ะที่พวกเขานำไม้ที่หักเป็นท่อนๆ มาใช้ทำเป็นโต๊ะกับเก้าอี้ ส่วนบนโต๊ะมีเพียงแค่พืชผักผลหมากรากไม้ทั้งนั้นเลย ไม่มีเนื้อเลยสักนิด
“พวกก็อบลินกับอีกา ไม่กินเนื้อกันหรอ”
“เห้อไม่ใช่หรอกขอรับ แค่พวกเราล่าสัตว์ป่าไม่เก่งเท่านั้นเองขอรับ หากจะได้กินเนื้อก็ได้กินเพียงเนื้อสัตว์ที่ล้มตาย กับเนื้อปลาแต่วันนี้โชคร้ายตกปลาไม่ได้เลยขอรับ” ก็อบลินตัวที่สองตัดพ้อ
“เอ่อคือว่าพวกเราทั้งหมดจะเดินทางไปทิศเหนือ พวกเจ้าจะไปกับพวกเราด้วยหรือเปล่าและไม่ต้องตามเพียงเพราะว่าจะตอบแทนบุญคุณข้าหรอกนะ ข้ากับน้องสมควรตอบแทนบุญคุณของพวกเจ้าที่ช่วยเก็บสมุนไพรให้และหาคนมาช่วยน้องข้ามากกว่า” กาขาวพูดออกไป
“แต่ข้าอยากไปด้วยนะน้องสองน้องสามน้องสี่และน้องห้าว่ายังไง”
“พี่ไปไหนข้าไปด้วย แต่ว่าเจ้าห้าหายไปไหนแล้วนะเหมือนเดินมากับพวกเราอยู่นี้"
“เอ่อคือว่า พวกเราไม่เห็นก็อบลินน้องห้าเดินมากับพวกเจ้าเลยนะ” อาเรียพูดออกไป
“ห๊าาา!! น้องห้าหายไปไหน”
แค่ก แค่ก เสียงดังมาจากพุ่มไม้ข้างหลัง
“พี่ใหญ่ช่วยข้าด้วย” ก็อบลินน้อยตะโกนเสียงดังลั่น
เจ้าก็อบลินตัวที่ห้าถูกจับไปโดยชายคนหนึ่งรูปร่างสูงโปร่งผมสีน้ำตาลผู้ชายคนนั้นถือขวดโหลของฉันไว้
“ท่านลุงไค!!!”
“อาเรีย อาเธอร์ พวกเจ้าโดนก็อบลินพวกนี้ทำร้ายหรือไม่”
“ท่านลุงปล่อยก็อบลินตัวนั้นเถอะนะ พวกเขาไม่ทำอะไรข้ากับน้องหรอก”
ฉันกับน้องรีบวิ่งไปกอดคุณลุงไค ด้วยความคิดถึงฉันทั้งเป็นห่วงคุณลุงมากเหลือเกินแต่พอมาเจอท่านแล้วฉันก็ค่อยๆ เบาใจลง
“อาเรีย อาเธอร์กลับไปหาแม่เจ้ากันเถอะ”
“อื้อแต่ว่าท่านลุงครับ พวกเขาจะออกเดินทางกับเราด้วยให้พวกเขาไปด้วยได้ไหมครับ”
“เอางั้นก็ได้ แต่คงต้องส่งคนมาจับตาดูว่าพวกเขาจะไม่ทำอันตรายอะไรกับพวกเจ้าเสียก่อน”
“ถ้างั้นข้าจะส่งสัญญาณให้คนมารับพวกเจ้านะ”
“ห๊า…เราจะไม่เดินทางไปหรอครับ แล้วเขาจะมารับเรายังไงละพวกเราไม่มีรถม้าสักหน่อยนิ”
“เป็นลูกหลานของขุนนางจะไม่มีรถม้าได้ยังไงกัน”
“พวกเราเป็นแค่ชาวบ้านธรรมดาจะเป็นลูกหลานขุนนางได้ยังไง ท่านลุงห้ามหยอกล้อแบบนี้สิข้าไม่ตลกด้วยนะ” อาเรียทำหน้าบึ้งตึง
“งั้นก็รอไปถามท่านแม่พวกเจ้าดูสิ”
หลังจากนั้นพวกเราก็เดินออกไปที่เส้นสายของถนน ถนนในป่าแห่งนี้คงจะเป็นเส้นทางการค้าของพ่อค้าแน่ๆ และท่านลุงก็บอกให้เรานั่งรอรถมาสักพักฉันคิดว่าท่านลุงคงโกหกแน่ๆ แต่ไม่นานนักก็มีรถม้าเคลื่อนมาทางนี้จริงๆ
“อาเธอร์ข้าว่าข้ากำลังฝันอยู่แน่ๆ เลย”
“เรากำลังฝันกลางวันแน่ๆ เลยอาเรีย”
รถม้ามาหยุดอยู่ตรงหน้าของเราสองพี่น้อง ท่านลุงไคพยุงเราสองคนเข้าไปในรถม้า ลุงไคให้พวกเขาเข้านั่งข้างในกับข้าได้ไหมข้าเอ่ยถามและท่านลุงก็เดินออกไปมองรอบๆ รถม้า
“อืม ก็อบลินนั่งข้างในได้3ตัว อีกากับหิ่งห้อยเข้าไปได้ทั้งหมดส่วนก็อบลินอีก2ตัวนั่งข้างๆ คนขับม้าก็แล้วกันนะ”
พวกเราเข้าไปนั่งในข้างในรถม้า แล้วเริ่มบทสนทนาพูดคุยกันและนั่งมองวิวตรงหน้า ฉันไม่เคยคิดเลยว่าตัวเองจะได้นั่งรถม้า เหมือนฝันไปเลยละ
“อื้อว่าแต่ หิ่งห้อยทั้งสามกับอีกาและก็อบลินพวกเจ้าชื่ออะไรกันบ้างหรอ พวกเราจะได้เรียกถูก”
“พวกเราพี่น้องหิ่งห้อยไม่มีชื่อหรอกนะ”
“เราพี่น้องก็อบลินถูกเรียกเป็นตัวเลขตามอายุที่เกิดก่อน"
“ข้าชื่อเมเบลส่วนน้องชายชื่อเอเมลหน่ะ”
“งั้นพวกเราขอตั้งชื่อให้พวกเจ้าพี่น้องหิ่งห้อยกับก็อบลินได้หรือเปล่า”
ก็อบลินและหิ่งห้อยก็พยักหน้าตอบรับคำขอของเราสองพี่น้อง หลังจากนั้นฉันกับน้องก็ใช้เวลาคิดอยู่พักใหญ่
“ก็อบลินตัวแรกชื่ออูโน่ที่ตัวที่สองชื่อสไวตัวที่สามชื่อไดรสี่ชื่อคว้าโต้ส่วนตัวที่ห้าชื่อฟินฟ์ก็แล้วกันนะ”
“ชื่อเพราะดีนิ” กาดำที่ป่วยอยู่พูดออกมา
“ส่วนสามพี่น้องหิ่งห้อยก็เป็น แคลร์กับคลาร่าและคราเรนซ์แล้วกัน”
หลังจากที่ตั้งชื่อเสร็จพวกเราพูดคุยกันจนพระอาทิตย์ใกล้จะตกดินลาลับฟ้าไปแล้ว ลุงไคบอกว่าหลังจากนี้ไม่นานนักก็ใกล้จะถึงที่พักของพวกเราแล้ว
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
Comments