เดนเดอรอน

ฉันไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเลือกมาเวลานี้ อาจแค่มาอวยพรให้ เธอโชคดีในการแข่งขัน แต่ฉันคิดว่ามีอะไรมากกว่านั้น” “งั้นหรือ” ได้ได้สมบูรณ์แบบ

“ป๊อบ” ฉันไม่รู้จะพูดอย่างไรดี แต่ตั้งแต่เรายังเล็ก ฉัน....เอ้อ รู้สึก อะไรบ้าง ยางกันเถอ รู้สึกหรือ รู้สึกนะดี เว้นแต่เธอจะรู้สึกว่าฉันเหมือนฆาตกรมือ หวานหรืออะไรทำนองนั้น

“เหรอ” ฉันตอบ ไม่อ่อนข้อ ไม่ห้วน สมบูรณ์แบบ “แหม ฉันรู้สึกเหมือนพวกคงแก่เรียนเวลาพูดอย่างนี้” เธอหลบตา เสียกำลังถอย ฉันไม่อยากให้เธอขลาดไปเสียก่อน ฉะนั้นสิ่งที่ดีสุดคือ โยนเหยื่อล่อให้

“คอร์ทนีย์ เวลาคิดถึงเธอมีคำหลายคำที่ฉันนึกถึง แต่คำว่าคงแก่ เรียนไม่อยู่ในนั้นแน่นอน”

เธอมองฉันและยิ้ม เรามาอยู่ถูกที่ถูกทางแล้ว

“ฉันไม่รู้ว่าจะพูดเรื่องนี้อย่างไรดี ฉะนั้นฉันพูดเลยก็แล้วกัน มี บางอย่างเกี่ยวกับเธอนะบียบปี ฉันรู้ว่าเธอฉลาด เล่นกีฬาเก่งและมี คนชอบมาก แต่มีอะไรมากกว่านั้น เธอมีอะไรสักอย่างฉันไม่รู้เหมือนกัน คงเป็นรัศมีมั้ง ผู้คนไว้ใจเธอ ชอบเธอ ไม่ใช่ว่าเธอชอบโอ้อวดหรืออะไร ส่วนหนึ่งอาจเป็นเพราะเธอไม่ได้ทำท่าว่าตัวเองเหนือกว่าใคร เธอแต่ เป็นคนดีจริงๆ” เธอชะงักก่อนจะทิ้งระเบิดลงมาจริงๆ “เธอเป็นคนที่ ฉันชอบมาตั้งแต่อยู่ในปอ

ฉันไม่เคยนึกเคยฝันว่าจะเจอเข้าอย่างนี้ ฉันอึ้ง หวังว่าคงไม่ได้ ปากอ้าตาค้างตะลึงงันหรอกนะ

“ฉันไม่รู้เหมือนกันว่ามาบอกเธอทำไมตอนนี้” เธอพูดต่อ “แต่

ฉันรู้สึกแปลก ๆ ว่าถ้าไม่พูดก็อาจไม่มีโอกาสอีกเลย ฉันอยากให้เธอรู้ ว่าฉันรู้สึกอย่างไร...และทำอย่างนี้ มันเกิดขึ้นตอนนั้น จุมพิต เธอก้าวมาข้างหน้า ลังเลชั่วแวบเพื่อ ดูว่าฉันจะห้ามเธอได้ไหม แหม ยังกับฉันจะคิดห้าม) แล้วเราก็จูบกัน ฉันจะไม่ลงลึกในรายละเอียด แต่พอบอกได้ว่าฉันมีความสุข มันเป็น สามสิบวินาทีที่อัศจรรย์ที่สุดในชีวิตของฉัน

พอถึงวินาทีที่สามสิบเอ็ดทุกสิ่งก็พังพินาศลงมา ฉันหลับตาอยู่แต่ยังเห็นอนาคตเต็มไปด้วยคอร์ทนีย์กับรอย

จุมพิตของเธอ เป็นไปได้ไหมนะที่จะจูบและยิ้มไปด้วย ถ้าเป็นไปได้ฉัน ก็ทำไปแล้ว แล้วฉันก็ลืมตาและทุกอย่างจบสิ้นลง

“โฮ บ็อบบี

ลุงเพรสยืนอยู่ตรงนั้น! ลุงมาจากไหนกัน ฉันผละจากคอร์ทนีย์

เร็วเสียจนเธอยังไม่ทันลืมตา ที่จริงเธอดูตลกอยู่ครู่หนึ่งเหมือนกำลัง

จูบอากาศ แต่เธอตั้งสติได้เร็ว และเชื่อเถอะว่า ฉันไม่ได้หัวเราะ

“ลุงเพรส! โฮ!” ฉันน่าจะพูดว่า “โย่!” ฉันรู้สึกโง่นั่งขนาดนั้นที่ เดียว ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน เราไม่ได้ทำอะไรผิด แต่จูบกันเท่านั้น ถึงเป็นจูบที่ยิ่งใหญ่ที่สุดแต่มันยังเป็นแค่จูบ เมื่อคอร์ทนีย์รู้ว่าเกิดอะไร ขึ้น เธอเปลี่ยนจากเฉยเป็นกระดากสุดขีด เธออยากไปอยู่ไหนก็ได้ที่ ไม่ใช่ที่นี่ และฉันอยากไปกับเธอด้วย เธอถอยไปทางประตู

“ฉัน เอ้อ ฉันไปดีกว่า” เธออึกอัก

“อย่า อย่าเพิ่งไป” ฉันไม่อยากโดนคนเดียว แต่ลุงเพรสคิดเรื่อง อื่นอยู่

“ดีแล้วละ เธอไปเถอะ” สั้น ตรงเผง ง่าย ๆ อย่างนั้น น้ำเสียง ของเขาทำให้สัญญานอันตรายดังขึ้นในหัวฉัน ลุงเพรสไม่ใช่คนอย่างนี้ ปกติเขาเห็นตลกที่จับได้ว่าหลานชายจูบสาว นั่นคือสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อลุง จับได้ว่าฉันกับ แนนซี่ คิลกอร์ จูบกันที่ระเบียงหลังบ้าน เขาแค่หัวเราะ ฉันอายแทบแทรกแผ่นดินหนีแต่ลุงสนุกเสียไม่มี ลุงจะเล่าเรื่องนี้เป็น ครั้งคราวเพื่อล้อฉัน แต่ไม่เล่าต่อหน้าคนอื่นจึงเป็นเรื่องที่รับได้ ครั้งนี้...

...(โปรดติดตามตอนต่อไป)...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***