"ว้า..เด็กดื้อหนีไปซะแล้วสิ สงสัยคงต้องลงโทษให้หนักๆซะแล้วสิ:)"
ชายหนุ่มวัย27ปี เดินตามเด็กหนุ่มวัย17ปีอย่าง(?)เป็นห่วง
[วิคเตอร์]
ผมรีบวิ่งหนีมาให้ใกล้ที่สุด ผมคิดอย่างเดียวว่าขอให้ผมรอดด้วยเถอะนะ หรือไม่ก็ให้ผมตื่นขึ้นมาจากฝันนี้ก็ยิ่งดี
ผมลองหันหลังกลับไปดูว่าเขาตามมามั้ย และสิ่งที่ผมเห็นคือเขากำลังวิ่งตามผมอยู่ ผมตกใจมากรีบวิ่งสุดแรงเกิดของผม
และสุดท้ายผมก็สดุดเชือกรองเท้าที่ผมลืมมัดข้างหนึ่ง ผมล้มลงไปนั่งกับพื้นโชคดีผมเอามือกันหน้าผมไว้ไม่งั้นผมได้รับบาดเจ็บแน่
ผมหันกลับไปมองชายวัย27ปีอีกครั้ง เขานั่งยองๆและพูดว่า
"ว้า..เจ็บมั้ยคะ? คนเก่ง" เขาลูบแก้มผมทำไมให้ขนลุกเลยทีเดียว
"อะ-เอ่อ..ผมไม่ได้เป็นไรครับ.." ผมตอบเขาไปแบบสั่นๆ ผมไม่รู้ว่าต่อไปนี้มันจะเกิดอะไรขึ้นอีกหรือป่าว ผมรู้สึกว่าผมไม่น่ารอดจากชายคนนั้นนะ..
"หนูวิ่งมาทำไมคะ?" ชายหนุ่มเอ่ยปากถาม
"...." ไม่มีเสียงตอบรับจากเด็กหนุ่มเลยแม้แต่คำเดียว
ผมกำลังคิดหาข้อแก้ตัวอยู่แต่พึ่งนึกได้ว่าตอนนั้นมีรถขายไอติมวิ่งผ่านไป ผมชอบกินมากลองเอาเป็นของอ้างดูแล้วกันนะ
"ผะ-ผมจะไปซื้อไอติมน่ะครับ..แต่รถมันไปก่อน.." ผมตอบไปแบบกล้าๆกลัวๆ ไม่รู้ว่าเขาจะเชื่อมั้ยแค่นั้นแหละ
"อยากกินหรอคะ?" ชายหนุ่มเอ่ยปากถามผม
"คะ-ครับ.." ผมตอบแบบสั่นๆ เขาเชื่อผมใช่มั้ย..
"อยากกินไอติม..ก็ไปกินที่ห้องพี่สิคะ:)" ชายหนุ่มแสยะยิ้มออกมา
รอยยิ้มอันน่ากลัวของเขามันทำให้ผมสั่นกลัวเขามากขึ้นเรื่อยๆ ผมเริ่มอยากหนีมากขึ้นเรื่อยๆ
"หนูจะได้ทั้งอม ทั้งเลีย ทั้งดูด เลยนะคะ:)" ชายหนุ่มแสยะยิ้มอีกครั้ง
ผมว่าผมต้องโดนเขาขืนใจแน่ๆเลย ถ้าเขาพูดแบบนี้ เอาไงดีล่ะคราวนี้ผมจะตอบแบบไหนดีล่ะ
"อะ-เอ่อ..ผมว่าเรารีบกลับกันดีกว่านะครับ.." วิคเตอร์บอกชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้า แต่ชายคนนั้นนิ่ง
อ้าว..ไหงนิ่งแบบนั้นล่ะนั้น หรือว่าเขาจะทำอะไรผมรึป่าว..คงไม่หรอกมั้งเขาคงไม่ทำหรอกหรือทำ?
"หนูคะ" เสียงชายตรงหน้าเอ่ยปากขึ้น
"หนูอยากกลับแล้วหรอ..เรายังไม่ได้กินข้าวด้วยกันเลยนะคะ:(" ชายคนนั้นตีหน้าเศร้า ด้วยความที่วิคเตอร์เป็นคนใจอ่อน อ่อนไหวง่ายมาก
"กะ-ก็ได้ครับ.." วิคเตอร์ตอบรับคำถามของชายหนุ่ม ชายหนุ่มยิ้มอย่างดีใจ(?) แต่ภายในก็ไม่รู้ว่าคิดอะไร
"**ไปกินข้าวร้านโปรดกันเถอะค่ะ^^
END**
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
Comments