1.เริ่มต้น

"เชน คุณเชื่อเรื่องโลกขนานรึเปล่า"

"ผมหรอไม่รู้สิครับมันอาจจะไม่มีจริงหรืออาจจะมีจริง คุณถามผมทำไมครับ"

"ผมแค่อยากจะบอกเชนว่า สักวันเราคงจะได้เจอกันสักที "

ชายหนุ่มมองหน้าคนรักพร้อมกับรอยยิ้มจางๆสายลมพัดผ่านร่างกายแตกสลายไปตามสายลม พร้อมกับบอกรักในขณะที่กำลังจะหายไป

"ดิน ดิน ดิน "

เสียงแหบแห้งเรียกชื่อคนรักแต่มันคงเป็นได้แค่เพียงเสียงที่คลอตามสายลมซึ่งไม่อาจส่งไปถึงคนรักได้

ร่างเล็กผวาตื่นขึ้นมาในขณะที่ลืมตาก็ไม่อาจสลัดความทรงจำที่คนรักได้จากไปได้ วันนี้เป็นวันครบรอบวันที่คนรักของเขาได้จากไป คนตัวเล็กลุกขึ้นจากที่นอนพร้อมกับมองไปยังหัวเตียงที่ตั้งรูปคนรักของเขาไว้ พร้อมกับเดินไปดูรูปภาพนั้น มือเล็กยื่นไปจับกรอบรูปพร้อมกับลูบอย่างถนุดถนอม

"ดินครับ รู้ไหมวันนี้เป็นวันอะไร "

เสียงเล็กถามคนรักในกรอบรูปพร้อมกับหยดน้ำตาที่ไหลรินอาบแก้มนวลทั้งสองข้าง

"วะ วันนี้ เป็นวันครบรอบของเราไงครับ ดินรู้ไหมเชนนะรอดินมาหาเชนอยู่นะครับ ดินครับ เชนปวดใจจังเลยเชนอยากไปอยู่กับดินแต่ดินคงไม่ให้อภัยเชนแน่เลย " ร่างเล็กยังคงพูดกับกรอบรูปไม่หยุด

"ครบรอบปีนี้เชนจะทำเค้กให้ดินนะครับ รับรองว่าอร่อยกว่าปีที่แล้วแน่นอน"

ร่างเล็กเดินไปในครัวพร้อมกับอบเค้กเตรียมของที่จะไปสุสานอย่างเหม่อลอย คนตัวเล็กสวมชุดสีขาวพร้อมกับถือช่อดอกลาเวนเดอร์ อีกมือก็ถือกล่องเค้กไปด้วย

พอถึงหน้าสุดสานก็เดินตรงไปยังหลุมศพที่มีป้ายติดไว้ว่า นายดิน โรลเลอร์

"ดินครับเชนมาหาแล้วนะครับ ดีใจไหมวันนี้นะวันครบรอบของเราสองคนเลยนะครับ เชนเอาเค้กมาให้กินด้วย ''

พูดพร้อมกับวางช่อดอกไม้กับกล่องเค้กลง ร่างเล็กคุกเข่าลงตรงหน้าหลุมศพ พร้อมกับนั่งร้องไห้เหมือนเดิมกับทุกๆปี

"ดินรู้ไหม เวลาที่ไม่มีดินมา3ปีมันทรมารขนาดไหนแต่ละวันเชนพยายามใช้ชีวิตให้มีความสุขที่สุดแต่ก็ทำไม่ได้เชน ฮึก ฮือออ คะ คิดถึงดินมากรู้ไหม มันทรมารมัน ฮึก มันเจ็บ"

สายลมพัดผ่านช่วงเวลาแห่งความทรงจำย้อนกลับมาเป็นระลอกคลื่น เสียงครํ่าครวญรํ่าไห้ของร่างเล็กไม่สามารถบ่งบอกได้เลยว่าควาเจ็บปวดจะจบลงที่ตรงไหน

"นี่พ่อหนุ่ม"

เสียงดังขึ้นมาจากข้างหนังของคนร่างเล็ก เชนได้หันไปมองตามเสียงเรียกของหญิงชรา ที่ถือดอกไม้ไว้ในอ้อมกอด

"ค ะ ครับ "ร่างเล็กตอบไปอย่างยากลำบากเพราะพึ่งผ่านการร้องไห้มา

"ยายขอนั่งด้วยได้ไหม"

"ได้สิครับ"

ร่างเล็กขยับตัวให้ยายนั่งลง คุณยายนั่งลงข้างๆพร้อมกับ จับมือร่างเล็กไว้

"ทรมานมากไหมพ่อหนุ่ม"

คุณยายพูดกับร่างเล็กที่ตอนนี้ได้แต่ก้มหน้าพร้อมกับน้ำตาที่เริ่มไหลออกมาจากขอบตาเล็ก

" ครับ ฮึก "

"รู้ไหมยายก็เคยผ่านช่วงเวลานี้มาแล้ว ตาเขาจากยายไปรอยายที่โลกใหม่มา30ปีแล้ว ตอนที่ยายรู้นะว่าตาเขาเสียยายทำอะไรไม่ถูกเลย เอาแต่จมกับความเศร้าจนตัวเองเสียศูนย์ แต่เพราะเวลาผ่านไปมันอาจจะช่วยเยียวยาไม่มากแต่ยายก็คิดถึงตานะ แต่ก่อนที่ตาจะตายตาเขาบอกว่า ช่วงเวลาที่เราอยู่ด้วยกันมันอาจจะสั้นแต่เพราะเราได้เจอกับความรักที่ทำให้มีความสุขมันอาจจะสั้นแต่มันก็คือความทรงจำที่น่าจดจำ ดั้งนั้นอย่าเศร้าไปเลยเพราะเขาได้ตื่นจากความฝันก่อนพวกเราใช้ชีวิตแทนเขาให้ทุกวันมีความสุขเพื่อตัวเองเพื่อเขาที่ไม่ได้ใช้ชีวิต "

พอได้ยินยายพูดก็ยิ่งทำให้ร่างเล็กร้องไห้หนักกว่าเดิมยายได้กอดปลอบเชนพร้อมกับลูบหลัง

"ยาย ฮึก ยายว่า ดินเขาจะรู้ไหมว่าเชนรัก ดินมากแค่ไหน"

"รู้สิเขาคอยมองอยู่อีกโลกหนึ่งเขาคอยมองการเติบโตของเขาอยู่นะ อย่าเศร้าไปเลยเดี๋ยวเขาจะไม่มีความสุข สักวันเชนจัต้องได้พบกับคนรักอีกครั้งยายเชื่อ"

คุณยายกอดปลอบจนร่างเล็กหยุดร้องไห้

"ขอบคุณนะครับ"

เชนบอกออกไปก่อนที่คุณยายจะหายไป

"คุณยาย" ร่างเล็กอึ้งเล็กน้อยก่อนที่จะยิ้มมุมปากแล้วจึงเดินออกจากสุสานไป

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***