ตอนที่2

ผมตื่นมาก็หมดคาบแล้วส่วนหมอนั้นก็ออกไปกินข้าวก่อนแล้วผมเดินออกไปกินข้าวกับเพื่อรๆที่รออยู่พอกินเสร็จก็ๆปเดินเล่นส่วนป่าด้วยกันผมนั่งดื่มน้ำเลื่อยๆ จนไปเวรยั้นเข้ามา

"ตอนเย็นมึงมาเจอกุด้วย

"อะ อืมมม"

ผมตอบด้วยความกลัวก่อนมันจะเดินอกไปแบบดื้อๆผมงงมากกกกกกของมากที่สุดเลยชีวิตไม่เคยมาเจออะไรที่บ้าบอที่สุดเหมือนผมเอาชีวิตตัวเองมาทิ้งยังไม่รู้อ่ะ ผมเดินไปร้านค้าปละหยิบนมสตอเบอรี่ไปคิดเงิน

"อีนนี้เท่าไหร่ครับ"

"15บาทค่ะ"

ผมหยิบเงินยื่นให้แม่ค้าก่อนจะเดินออกไป

"ขอบคุณที่ใช่ลริการค่ะ"

"ครับ"

ผมเจาะนมสตอเบอรี่ดื่มและเดินไปเลื่อยๆผมมองนาฬิกาก็พบว่านี้มัน.............12:49แล้วหนีหว๋าาาาผมวิ่งกลับไปด้วยความเร็วเพราะมันสายแบ้วแถมวันนี้ยังมีครูสมรชัยมาสอนอีกได้ยินว่าครูสมรชัยโหดสุดๆที่นี้ผมๆปสายมันจะเกิดอะไรขึ้นเนี้ยยยยยยยยย!!!ไม่โดนตีตายคาที่ก่อนหรอนี้มันบ้าชัดๆเลยผมวิ่งไม่คิดชีวิต วิ่งจนถึงห้อง ผมหอบหนักปละคิดคำแก้ตัไว้มากมายยยเพื่อแก่ตัวกับครูสมรชัย

"ขออนุญาตครับ"

พอผมเปิดออกไปถึงกับโล่งใจเพราะครูยีงไม่มาเอ้าแล้วผมรีบวิ่งมาเพื่ออะไรเนี้ยยยยยเสียเวลาหมดเลยแถมอีรองหังหน้าบอกว่าวันนี้ครูสมรชัยไม่มาเพราะโดนไอ้เวรนั้นเล่นงานระหว่างทางจนเข้าโรงพยาบาลเลยน่ะสิโอ้ยยยยยพวกนั้นเล่นได้แม้กระทิ่งคนแก่คนเถ้าไม่แปลกที่จะมีคนเกรียดมันขนาดโอเมก้ามันยังเล่นเหี้ยๆเลยไม่แปลกที่จะไปทำร้ายคนอื่นอีก

เฮอออออออออ ผมบ่นสักพักแล้วเลยกลับไปนั่งแบบเกร็งๆอีกรอบเพราะต้องนั่งข้างไอ้เ*รนั้นตลอดเวลาใครจะไปทนไหวนั่งข้างนักเลงเลยน่ะเว้ยเป็นตำรวตนั่งข้างไอ้เวรนี้ยังมีขาสั่นเลยอ่ะบอกได้ สายตาของมันที่จับจ้องจะกินผมทั้งตัวอยู่แล้วอ่ะ ...เอ้าผมบ่นยันเลิกเรียนเลยแฮะ รีบไปหาหมอนั้นรีบกลับบ้านดีกว่า ผมเก็บของก่อนเดินไปหาหมอนั้น

"มาแล้วมีอะไร"

"ค่าชนก*อ่ะมึงไม่ต้องจ่ายแล้วน่ะ แต่แลกด้วยสิ่งอื่นแทน"

"แลกด้วยอะไร"

"ร่างกายไงล่ะ แค่มีเ*กแบบไม่ป้องกันไง"

"ทำไมต้องทำด้วยแค่ชนไหล่นาย"

"นายทำนาฬิกา6ล้านของฉันตกพัง ก็ต้องทำสิเพราะนั้นน่ะคือนาฬิกาที่เม่ฉันให้ก่อนตายเลยน่ะเว้ย!"

"อึก!...ไม่เอาอ่ะ!"

ผมปฏิเสธอย่างแรง ถ้ารู้ว่ามันเป็นสิ่งของที่ก่วงจะใส่มาทำไมแต่ตอนนี้ผมกำลังจะเสียตัวเลยน่ะ...แต่ยังไงเราก็ผิดน่ะ เอ๊ะเหมือนได้ยินเสียงคนเดินมาจากข้างหลัง

"อึก!....."

ใช่เข้าโป๊ะยาสลบผม! ไม่น้ะหนีไม่ได้แล้ว! ทำอะไรไม่ได้เลย!นะ..น่ากลัวมากกเขาตะเอาเราไแทำอะไรกันแน่น่ะ ใครก็ได้ช่วยทีมันน่ากลัวน่ะ ผมกลัวมากเลย ทำไมต้เจอแบบนี้ด้วย...มันรู้สึกง่วงจังเลย...เหมือนภาพกำลังตัดลง..

ตุบ!!!

ผมสลบไปโดยยังมีไอ้หมอนั้นอุ้มขึ้นไปบนรถคันหนึง

ผมได้แค่หายใจเท่านั้น...ขอใหรอดทีเถอะ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***







บทที่แล้ว

ตอนที่1