เดลโทร่า เครสท์ ตอนที่1.2

หมายความว่าไง” จัสมินถามขึ้น

เหมือนว่าจะบอกทางให้ไปที่ร้านขายของอะไรสักอย่าง โฟพูด

"ร้านขายของคืออะไร”

ฟเหลือบตามองหญิงสาวอย่างประหลาดใจ แล้วจึงนึกขึ้นได้ จัสมินใช้ชีวิตในป่าแห่งความเงียบงันมาโดยตลอด และไม่เคยเห็นหลายๆ สิ่งที่สำหรับเขาแล้วถือว่าเป็นเรื่องธรรมดาทั่วไป

ร้านขายของเป็นสถานที่สำหรับการซื้อขายสินค้า” บาร์ต้าอธิบาย

ในเมืองเดลทุกวันนี้เจ้าของร้านค้าพากันยากจนลงกว่าเดิม และหลายแห่งต้องปิดตัวลง แต่ครั้งหนึ่ง ก่อนหน้าที่ชาโดว์ลอร์ดจะเข้ามา มีร้านอย่างนี้หลายแห่งทีเดียวที่ขายอาหาร เครื่องดื่ม เสื้อผ้าและสิ่งต่างๆ ให้กับผู้คน

จัสมินมองดูเขาพร้อมด้วยสีหน้างงงัน ลีฟรู้ว่าแม้กระทั่งถึงตอนนี้ เธอก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี เพราะสำหรับเธอแล้ว อาหารคือสิ่งที่หาได้ตามต้นไม้ และเครื่องดื่มคือสิ่งที่ไหลรินอยู่ในลำธาร ส่วนของอย่างอื่นก็สามารถหาเอาได้ ในป่าหรือไม่ก็ทำขึ้นเองส่วนสิ่งที่ไม่สามารถหามันพบหรือทำขึ้นมาไม่ได้สำหรับ เธอแล้วล่ะก็หมายถึง ไม่ควรมีไว้ในครอบครอง

พวกเขาย่ำเท้าต่อไปบนทางสายเดิมและพูดคุยกันเบาๆ ทุกคนพยายามจะลืมความเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้าไปเสียให้หมด เพราะรู้ว่า ถึงอย่างไรก็คงหาที่พักบริเวณนี้ไม่ได้ ในไม่ช้าก็เริ่มมืด พวกเขาจึงจำเป็นต้อง จุดคบเพลิงขึ้นเพื่อส่องทาง บาร์ด้าพยายามถือคบเพลิงเอาไว้ให้ต่ำที่สุด แต่ทุกคนรู้ดีว่าถึงอย่างไรก็ยังคงสามารถมองเห็นได้ หากว่ามองลงมาจากกลางอากาศ

ความคิดที่ว่าการเดินทางของพวกเขาสามารถถูกสะกดรอยตามได้ไม่ยาก เป็นสิ่งที่ไม่น่าพึงพอใจเลยสักนิด ตอนนี้พวกสายลับของชาโดว์ลอร์ด อาจจะกำลังบินตรวจตราอยู่บนท้องฟ้าก็เป็นได้ และที่สำคัญตอนนี้พวกเขา

ยังไม่พ้นจากอาณาบริเวณที่อยู่ในการปกครองของธีแกนเลยด้วยซ้ำ แม้ว่านางจะตายไปแล้วก็ตาม แต่พวกเขารู้ดีว่าที่ใดที่ปล่อยให้ความชั่วช้าเลวทราม มีอำนาจเหนือพวกตนนานเกินไป ที่นั่นย่อมมีอันตรายเร้นกายซุ่มซ่อนตัว อยู่ทั่วทุกหนแห่งเสมอ

เกือบชั่วโมงหลังจากที่พวกเขาจุดคบเพลิงขึ้น จัสมินหยุดเดิน แล้วเหลือบมองไปทางด้านหลัง “เรากำลังถูกสะกดรอยตาม” เธอพูด แล้วถอนหายใจอย่างหนักใจ “ไม่ใช่แค่คนเดียว แต่หลายคน”

แม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้ยินเสียงอะไรเลยก็ตาม แต่ทั้งลิฟกับบาร์ด้า ก็ไม่ได้พยายามถามว่าเธอรู้ได้อย่างไร เพราะพวกเขารู้แล้วว่าประสาทสัมผัส ของจัสมินไวและเฉียบคมกว่าพวกเขาหลายเท่าตัว เธออาจจะไม่รู้ว่า ร้านขายของคืออะไร และแม้เธอจะไม่สามารถอ่านหรือเขียนได้เลยแม้แต่น้อย แต่สำหรับเรื่องอื่นๆ แล้วความรู้ของเธอมีมากมายมหาศาลยิ่งนัก

“พวกมันรู้ว่าเรากำลังมุ่งตรงไปข้างหน้า" เธอกระซิบ "มันหยุด เมื่อเราหยุด และเคลื่อนที่เมื่อเราก้าวต่อไป

ลีฟค่อยๆ เลิกชายเสื้อของตนขึ้นอย่างเงียบๆ และก้มลงไปดูทับทิม ที่ติดอยู่บนเข็มขัดซึ่งคาดเอวอยู่ พลันหัวใจของเขาหล่นวูบเมื่อได้เห็นแสงไฟ ที่วูบไหวจากคบเพลิงว่าอัญมณีสีแดงสุกปลั่งบัดนี้ได้ซีดจางลงจนกลายเป็น สีชมพูพร่ามัวแล้ว

ทั้งบาร์ด้าและจัสมินเองก็มองดูอัญมณีด้วยเช่นกัน พวกเขา รู้อย่างเดียวกันกับลีฟว่าทับทิมจะมีสีซีดลงเมื่ออันตรายเข้ามาคุกคามผู้ที่คาดมันไว้ และในตอนนี้สิ่งที่ทับทิมสื่อออกมาสามารถบอกสถานการณ์ได้อย่างชัดเจน "เอาล่ะ" บาร์ด้าพูดเบาๆ "ผู้ที่ตามเรามามีประสงค์ร้าย พวกมัน

เป็นใครกันแน่ เราน่าจะให้ครีจะบินกลับไปแล้ว" - "ครีไม่ใช่นกฮูกนะ!” จัสมินสวนขึ้นมาทันที “จัสมินสวนขึ้นมาทันที "ในความมืดมันมองอะไร"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***