ตอนที่ 3 มหาวิทยาลัย

ชุยหังยืนรออยู่ตรงนั้นนานกว่าครึ่งชั่วโมงเต็มๆ กว่าจะมีรถขับผ่านมา

หลังจากขึ้นนั่งบนรถแล้ว ในใจของเขายังคงหวาดผวาไม่หาย เอาแต่คอยถามคนขับรถว่ายังจำสถานที่ที่ตนต้องการจะไปได้ไหม จากตรงนี้ถึงมหาวิทยาลัยโพลีเทคนิคเหลืออีกไกลแค่ไหน แล้วต้องใช้เวลาเดินทางนานเท่าไหร่

ด้านคนขับรถก็ใจดีมากถามเขากลับว่าเขาหลงทางมาหรือเปล่า

ชุยหังอึดอัดใจจึงเล่าเรื่องที่ตัวเองถูกคนขับรถนิสัยแย่ลากมาถึงที่นี่ แต่ตัวเองโชคดีหนีรอดออกมาได้ หลังจากที่คนขับรถฟังแล้วนอกจากถอนหายใจเขาก็ไม่ได้พูดอะไรอีก

เขารู้ว่าชุยหังเป็นนักศึกษาใหม่ของมหาวิทยาลัยโพลีเทคนิค แต่คนขับรถยังคงสงสัยอยู่นิดหน่อยว่า นักศึกษาทุกวันนี้วิธีเอาตัวรอดป้องกันตัวเองจากพวกหลอกลวงแย่ขนาดนั้นเลยหรอ ทำไมถึงได้ถูกหลอกลากออกมาจากสถานีรถได้ง่ายขนาดนี้

ชุยหังรู้สึกเหมือนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ไหน เรื่องแบบนี้พูดออกไปก็มีแต่ทำให้ขายขี้หน้าเปล่าๆ

แต่ว่าอันที่จริงเขานึกหวาดกลัวเสียมากกว่า ถ้าหากว่ารถทหารคันนั้นไม่ขับผ่านมาล่ะก็พวกกระเป๋าเดินทางของตนเองจะทำยังไงล่ะ

เมื่อคิดแบบนี้แล้วไม่ว่ายังไงตนควรจะขอบคุณพี่ชายทหารคนนั้น ช่างเถอะเอาเป็นว่าเรื่องที่เขาไม่ยอมขับรถมาส่งนั้น ตนก็จะไม่เก็บมันมาใส่ใจก็แล้วกัน

ในที่สุดประตูมหาวิทยาลัยโพลีเทคนิคก็ปรากฏอยู่ตรงหน้าของชุยหังแล้วตอนนี้ ชุยหังรู้สึกเหมือนชีวิตพึ่งรอดตายมายังไงอย่างนั้นแทบอยากจะโผเข้าไปกอดคนขับรถอย่างแนบแน่น ไม่มีใครเข้าใจความรู้สึกของเขาในตอนนี้แน่

ประตูใหญ่ของมหาวิทยาลัยโพลีเทคนิคกว้างใหญ่ยิ่งกว่าที่เขาจินตนาการเอาไว้เสียอีก พอเดินเข้าประตูไปก็เห็นว่าด้านในมีสระน้ำขนาดใหญ่อยู่ด้วย ด้านในสระมีน้ำพลุที่พ่นน้ำกระจายออกด้านนอกไม่ยอมหยุด ดูไปแล้วก็ให้ความรู้สึกเป็นศิลปะอยู่ไม่น้อยเลย

ริมสระน้ำมีต้นหลิวที่แม้จะเลยผ่านฤดูกาลช่วงใบสีเขียวอ่อนมาแล้วแต่เมื่อกิ่งก้านยาวๆ เคลื่อนไหวตามสายลมโบกพัด ก็นับว่าเป็นภาพทิวทัศน์ที่งดงามไม่น้อย

ชุยหังรบกวนคนที่เดินผ่านมาให้ช่วยถ่ายรูปของตนคู่กับประตูใหญ่ให้สองสามรูป จากนั้นเขาก็เลือกเอารูปภาพหนึ่งรูปที่ไม่ได้ลบทิ้งอีกทั้งยังเห็นตัวอักษรบนป้ายหน้ามหาวิทยาลัยอย่างชัดเจนแชร์ลงบนโมเมนต์กลุ่มเพื่อน

แน่นอนว่าเขาไม่มีทางเล่าประสบการณ์เรื่องที่ตนถูกหลอกให้นั่งบนรถโจร เพราะไม่อย่างนั้นพ่อกับแม่ของเขาต้องเป็นห่วงมากแน่นอน

ไม่นานบนโมเมนต์กลุ่มเพื่อนก็เต็มไปด้วยคนเข้ามากดไลค์และแสดงความคิดเห็น

มีคนพูดว่า: [ในที่สุดพ่อหนุ่มล้าสมัยก็เข้าเมืองแล้ว ดูสิเมืองใหญ่กำลังโบกมือทักทายนายอยู่]

[ตอนไปไปคนเดียว ตอนกลับอย่าลืมสอยสาวสวยกลับมาด้วยนะ]

[มองแต่ประตู แทบไม่อยากมองนายเลย นี่ถือว่าแอบถ่ายนะ]

[เรือของมหา’ ลัยนายล่ะ ไม่ใช่การเดินเรือหรอกหรอ]

[ว่าที่กัปตันเรือในอนาคต ขอแสดงความเคารพครับ]

…

ภาควิชาของชุยหังคือเทคนิคการเดินเรือ นับเป็นหนึ่งในสาขาวิชาพิเศษของมหาวิทยาลัยโพลีเทคนิคแห่งนี้ และเป็นชุดแรกๆ เลยด้วย

ชุยหังตอบกลับความคิดเห็นทีละอันๆ จนครบแล้วก็เดินลากกระเป๋าลากของตัวเองเข้าไปด้านใน

ปรากฏว่าได้ยินเสียงดัง “แกร๊ก” ดังขึ้นมาจากทางด้านหลัง ตอนเขาหันกลับไปมองก็พบว่าล้อของกระเป๋าลากหักออกไปแล้ว…

คนมันจะซวย ขนาดดื่มน้ำเย็นยังรู้สึกเสียวฟัน [1] เลย

เขาทำได้แค่เปลี่ยนมาเป็นยกตรงที่จับกระเป๋าแทน แต่เนื่องจากคุณภาพของกระเป๋าไม่ค่อยจะดีแถมข้างในกระเป๋ายังยัดข้าวของไว้มากจนเกินไปทำให้ที่จับกระเป๋าก็หลุดออกเหมือนกัน…

ชุยหังอารมณ์ยุ่งเหยิงไปหมดรู้สึกว่าทำไมตัวเองถึงได้น่าสมเพชขนาดนี้นะ

ยังดีที่ตอนนี้ในมหาวิทยาลัยยังไม่ค่อยมีคนมากมายนัก เขาอุ้มกระเป๋าเดินทางเดินกว่าจะไปโผล่ตรงที่มหาวิทยาลัยจัดเตรียมไว้ให้พวกคนที่มาก่อนล่วงหน้าก็เหนื่อยจนทั่วทั้งร่างกายเปียกโชกไปด้วยเหงื่อ

เพราะตอนนี้ยังไม่ถึงช่วงรายงานตัวอย่างเป็นทางการ ดังนั้นทางมหาวิทยาลัยจึงจัดพวกคนที่มาก่อนล่วงหน้าจากหลากคณะให้เข้ามาอยู่ด้วยกัน

คงเพราะบรรยากาศภายในห้องดูน่าเบื่อ ในที่สุดสี่คนภายในห้องจึงเริ่มสนทนากันขึ้นมา

“พวกนายมาจากคณะไหนกันบ้างหรอ” คนหนึ่งในห้องที่ติดสำเนียงทางใต้พูดขึ้น

——

[1] ดื่มน้ำเย็นยังรู้สึกเสียวฟัน（喝口凉水都寒牙缝） แปลว่า โชคร้ายจนถึงขั้นสุด ทำอะไรก็ไม่ราบรื่นเลย

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***