พบเจอ

หน้าม.มหาลัย ชายหนุ่มร่างเล็ก ผอมซูบเดินไปยังข้างถนนเพื่อรอขึ้นรถกลับบ้าน แต่อยู่ๆเขาก็เริ่มมึนหัว ตาพร่ามัว แล้วสลบไป

"เฮือก!!" เขาได้มาโผล่อยู่กลางป่าแห่งหนึ่ง ในนั้นมืดมิด มีเพียงแสงสว่างที่เล็ดลอดเข้ามาได้เพียงเล็กน้อย ร่างเล็กที่พึ่งฟื้นขึ้นมาก็งุนงง "เรามาอยู่ที่ไหนกันเนี้ย อ่า..เวียนหัวจัง" เขาบ่นอยู่คนเดียว โดยที่ไม่รู้เลยว่ามีอะไรกำลังจ้องมองเขาอยู่.. "โคร่กก!~" เสียงนั้นดังมาจากพุ่มไม้ข้างหลัง ร่างชายหนุ่มที่บ่นอยู่นั้น ก็ได้หันกลับไปดู และเห็นตัวสัตว์ประหลาด ร่างสูง ตัวสีดำ และมีขาที่ยาวมาก ทั้งยังมีหนามแหลมๆออกมาจากหลังอีกดด้วย

*ภาพประกอบ*

มันกำลังจะกระโจนเข้ามาหาร่างของเขา "อร้ากกก! ช่วยด้วย!! ใครก็ได้! ฮึก..ฮือออ!~" มันน่ากลัวมาก ชายหนุ่มวิ่งอย่างไม่คิดชีวิตเลย สัตว์ประหลาดตัวนั้นก็วิ่งตามเขาไปด้วย น่ากลัวมาก..เขาวิ่งหนีและร้องไห้ ร้องขอความช่วยเหลือไปเรื่อยๆ

ปราสาทแวมไพร์ "เห้อๆ พี่มึง! เห็นเวนิสมั้ย!?" น้องของรามสูรร้องตะโกนถามพี่ชายตนที่กำลังเดินลงมาจากบันได "กูจะรู้กับมึงมั้ย แมวมึง มึงก็หาเองดิ" รามสูรเดินไปยังห้องครัวแล้วหยิบเลือดจากตู้เย็นออกมาดื่ม"เอ้า! ถามแค่นี้ก็ไม่ได้" สกายเดินตามหาแมวของตนรอบปราสาทก็ไม่เจอ แต่กลับ.. "ฮัด..ฮัดชิ้ว! กลิ่นใครวะ..มนุษย์!! แต่ เห้ย! มีกลิ่นปีศาจด้วย!" ใช่ เขาได้กลิ่นมนุษย์และด้วยพลังของแวมไพร์ก็ได้กลิ่นของปีศาจลอยมาตามๆกัน "พี่ราม!!! พี่รามๆๆๆ แค่กๆ เมื่อ..เมื่อกี้ ผมได้กลิ่น " เขารีบวิ่งเข้าบ้าน มาบอกพี่ชายของเขา ที่นั่งจิบเลือดและอ่านหนังสืออยู่ "ไร ค่อยๆพูด จะรีบอะไรขนาดนั้น สรุปได้กลิ่นอะไร?" รามสูรถามกลับไป แต่ตายังคงมองหนังสืออยู่ "เมื่อกี้อ่ะ ผมได้กลิ่นปีศาจ" เห้อ แค่กลิ่นปีศาจจะรีบร้อนอะไรขนาดนั้น "แล้วมันทำไม? ก็แค่กลิ่นปีศาจ" ก็จริงอย่างที่รามสูรพูด แต่ "แต่ผมได้กลิ่นมนุษย์ด้วยนะ!" เขาตอบออกไป พร้อมชี้ออกไปทางป่านอกบ้าน พรึ่บ!! "อ้าวเห้ย! ไปแบบนี้เลยหรอ!?" พรึ่บ! สกายที่เห็นพี่ชายตัวเองหายตัวไป ก็รีบตามไปอย่างรวดเร็ว

"แค่กๆ ฮื้อออ! ช่วยผมด้วย โอ้ย! " ฮึบ! รามสูรวาร์ปไปอุ้มร่างของชายหนุ่ม พรึ่บ! "พี่!!" สกายที่เห็นปีศาจตัวนั้นก็ตกใจ เรียกหารามสูรเสียงดัง "อ่ะ! อะไรเนี้ย?" "อุ้มไว้ ส่วนตัวนี้กูจัดการเอง บังอาจมาเหยียบถิ่นกู" โคร่ก!~ ปีศาจที่เห็นอาหารชิ้นใหม่ ก็ดีใจ คำรามออกมาเสียงดัง ทั้งๆที่ยังไม่รู้ว่า มันไม่ตายดีแน่.. ตู้ม!!!! รามสูรได้ใช้พลังเรียกลูกไฟขนาดใหญ่ ส่งไปยังร่างของปีศาจตัวนั้นอย่างแรง โคร่ก!!!!!! ปีศาทร้องออกมาอย่างเจ็บปวด และสลายไปกับลม "เหอะ แค่นี้เองหรอ" เขาปัดมือ และเดินไปหาน้องชายของตน ที่กำลังอุ้มเด็กชายไว้ในอ้อมกอด "เอามา กูพากลับบ้านเอง คงตกใจจนสลบไปแล้วมั้ง" เขารีบอุ้มร่างหมดสติ แล้วทั้งสองก็วาร์ปไปปราสาทของตน พรึ่บๆ "เห้อ คิดไงเอามนุษย์มาไว้บ้านวะ ลืมหรอว่าตัวเองเป็นแวมไพร์" สกายที่บ่นงึมงำอยู่คนเดียวก็นึกขึ่นได้ว่า "เห้ย! กูลืมเวนิสนี่หว่า!" เห้อ กูลืมเวนิสได้ไงวะ "เมี๊ยวๆ เวนิส เมี๊ยวๆ " เขาร้องหาเวนิส แมวของเขารักมากที่สุด และแปลงร่างเป็นมนุษย์ได้อีกด้วย..

ห้องรามสูร "ฮึก ไม่ๆ กลัวแล้ว อย่ามาใกล้ผม ฮืออ" อ่า..ตื่นขึ้นมาก็ร้องเลยนะ รามสูรที่ยืนอยู่ระเบียง ได้ยินเสียงของร่างบางก็รีบเดินเข้ามาหา "ไม่ต้องกลัว กูไม่ทำไรมึงหรอก กูอุตส่าห์ช่วย ไหนคำขอบคุณอ่ะ?" รามสูรพูดออกไป พร้อมจ้องร่างของเด็กน้อยตรงหน้า "อะ..อื้อ ขอบคุณครับ" เขาตอบออกไปเสียงสั่น ตัวเขาสั่นเทาไปหมด "จะกลัวอะไรขนาดนั้น อ่า..มึงชื่อไรนะ? " ใช่ เขายังไม่รู้ชื่อของคนตัวเล็กเลย "กัสจังครับ" อ่า..ชื่อน่ารักดี เห้ย! ไม่ดิ "อ๋อ ไปอาบน้ำได้แล้ว" พูดเสร็จเขาก็เดินไปเปิดประตู แต่ก็โดนเสียงเล็กห้ามไว้ "เดี๋ยว! ..เอ่อ เดี๋ยวครับ คือผมไม่มีเสื้อผ้าอ่ะ แหะๆ😅" ไอ้เด็กคนนี้ เห้อ รามสูรเดินไปยังตู้เสื้อผ้าของตน "อ่ะ เอาไป แล้วไปอ่บน้ำ ลงมาก่อน20:00นะ ห้ามเรท" เขาเดินออกไปและปิดประตู

"อะไรกัน เขาเป็นใคร เห้อ..แต่ตัวก็เหนียวแล้ว ไปอาบน้ำดีกว่า เพิ่ง19:30เอง" ร่างเล็กรีบเข้าห้องน้ำ ใช่ เขาลืมเสื้อผ้า 20:20 "อื้ออ กี่โมงแล้วนะ "ร่างเล็กรีบคว้าเสื้อผ้า แต่เขากลับไม่เห็น.. "ลืมเสื้อผ้า! โอ้ยย ไอ้กัสเอ้ยย แล้วจะทำยังไงล่ะทีนี้" เขาแอบแง่มเปิดประตู ในห้องไม่มีใคร โล่ง! กัสจังได้เดินไปใส่เสื้อผ้า แต่ไม่รู้ว่ามีคนมองอยู่ "อ่า..นี้มึงผู้ชายจริงป่ะเนี้ย" รามสูรที่ยืนดูอยู่นอกระเบียง เดินเข้ามาหากัสจังที่ใส่เสื้อผ้าเสร็จแล้ว "เห้ย!! พี่มาตอนไหน!?" กัสจังตกใจ เผลอตะโกนออกไปซะลั่นเชียว "เสียงดัง" รามสูรมองดุคนตัวเล็ก และทำเสียงดุออกไป "มาตั้งนานแล้ว 20:00เอง" อึก..จะโดนอะไรมั้ยเนี้ย เราลงำปกอนข้าวสาย.. "ขอโทษครับ ที่ผมเรทเวลาไป" ร่างบางก้มหน้า ขอโทษ "มึงต้องโดนทำโทษนะ" ห้ะ! ร่างบางตกใจกับคำพูดนั้น และถอยหลังไปติดประตูห้อง

พรึ่บ! "อ๊ะ! อย่าทำไรผมนะ กลัวแล้ว" ร่างบางโดนแขนทั้งสองข้างของรามสูรกันไว้ "ไม่ต้องกลัวเด็กน้อย มันไม่เจ็บ..แน่นอน" เขาก้มลงไปยังคอของร่างบาท และขบเม้มลงไป ใช่ เขาใช้เขี้ยวกัดลงไปและดูดเลือดออกมา "อ๊ะ! อึก..เจ็บๆ ฮึก ฮืออ " พรึ่บ! ร่งบางที่โดนดูดเลือดไปเยอะ ก็ได้สลบล้มลงไป แต่โดน ร่างหนาอั้มไว้ทัน "อร่อยดี หึ แค่นี้ก็สลบ" เขาได้วางร่างบางลงบนเตียงและห่มผ้าให้ แล้วเขาก็เดินออกไปยืนมองพระจันทร์ตรงระเบียงเหมือนทุกคืน..

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***