เมื่อเกมเริ่มดำเนินขึ้น

......เมื่อเกมเริ่มดำเนินขึ้น......

" 1...2...3...4..........." ฉันนับไปเรื่อยๆอย่างช้าๆ จนรู้สึกว่าทุกอย่างรอบตัวนั้นเริ่มเงียบลงเรื่อยๆ อากาศก็เริ่มเย็นลง จนกระทั่งนับครบถึง 10 ฉันค่อยๆเปิดตา มองออกไปข้างหน้าแล้วเริ่มหาเพื่อนทีละคน ฉันเริ่มก้าวตามทางเดินเล็กๆ ที่มีหญ้าขึ้นสูงเกือบถึงเข่าขนานทางเดินทั้งสองฝั่ง

'มันคงไม่มีงูพุ่งออกมาหรอกนะ' อดที่จะคิดไม่ได้จริงๆ ฉันเดินมุ่งหน้าไปยังบ้านอีกหลัง ซึ่งเป็นร้านขายของชำเล็กๆ

'บางทีเมษากับใยไหมอาจจะซ่อนแถวนั้นก็ได้ เพราะก่อนจะเริ่มปิดตานับเลข ฉันเห็นเขาสองคนจูงมือกันมุ่งหน้าไปทางนั้น' ฉันค่อนข้างมั่นใจในความคิดของตัวเอง ฉันเดินไปสักพัก แต่ทว่า...เดินไปเท่าไหร่ก็ไปไม่ถึงร้านนั้นสักที ทั้งที่ปกติแล้วเดินผ่านต้นเงาะแค่ 2-3 ต้น ก็ถึงรั้วกั้นระหว่างสวนกับร้านขายของชำนั้นแล้ว

ทันใดนั้น..

"แกร็ก... " เสียงกิ่งไม้หักจากทางด้านหลัง ทันทีที่หันกลับไปมอง ลมเย็นยะเยือกก็ปะทะบนใบหน้าอย่างจัง พลันได้ยินเสียงลมพัดหวีดหวิวราวจะกระซิบบอกฉันให้เดินไปตามหาต้นตอของเสียงนั่น ฉันพยายามเพ่งมองฝ่ากลุ่มหมอกควันขาวบางๆ ซึ่งไม่รู้ที่มาว่ามันมาจากไหน

'ใครมาเผาพริกเผาเกลือแถวนี้นะ' คิดแล้วรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมา แต่เมื่อฉันก้าวไปไม่กี่ก้าว หมอกควันก่อนหน้านี้ก็เริ่มเบาบางลง และจางหายไปในที่สุด เหลือไว้เพียงภาพตรงหน้า มันเป็นบ้านยกสูงเก่าๆ ที่ล้อมรอบด้วยต้นมังคุดตั้งตระหง่านอยู่ ซึ่งมันคือบ้านของยายจันนั่นเอง ฉันไม่ใช่ใยไหมที่ดูจะระแวงไปซะทุกเรื่อง และไม่ได้บ้าบิ่นเท่าลูกหวายเช่นกัน แต่ความขี้สงสัยนั้นคือนิสัยของฉันเลย ฉันพยายามเพ่งมองเข้าไปใต้ถุนบ้านของยายจัน ดูเหมือนจะมีเงาตะคุ่มๆ ของใครสักคนอยู่

'จะเป็นมิ้งหรือลูกหวายกันแน่นะ สองคนนั้นมักจะทำอะไรพิเรนทร์ๆอยู่บ่อยๆ' ฉันแอบคิดในใจและพยายามเพ่งมองเงานั้นเรื่อยๆ แต่ทว่าสักพักเงาตะคุ่มๆนั้นกลับแปรเปลี่ยนกลายเป็นกลุ่มควันสีดำจางๆ จนสามารถมองทะลุเห็นต้นมังคุดอีกฝั่งของบ้านได้ เนื่องด้วยฟ้ายังไม่มืดมากนัก มันยังสลัวๆอยู่ แต่ไม่กี่อึดใจภาพต้นมังคุดเหล่านั้นก็เริ่มถูกควันดำนั้นบดบังขึ้นเรื่อยๆ มันเริ่มก่อตัวเป็นก้อนอยู่กึ่งกลางใต้ถุนบ้านยายจัน

ถึงตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าเงานั้นไม่ใช่มิ้งหรือลูกหวาย และก็ไม่ใช่คนอย่างแน่นอน ในขณะเดียวกันฉันก็รับรู้ได้ว่าบรรยากาศรอบตัวก็เริ่มเปลี่ยนไปเช่นกัน มันเริ่มหนาวเย็นยะเยือกขึ้นเรื่อยๆ พลันความคิดไม่ดีก็เริ่มแล่นเข้ามาในสมองทีละนิด

'อันตราย...ฉันต้องรีบออกจากที่นี่ ถึงมันจะอยู่ในสถานะกลุ่มควันเท่านั้น แต่ถ้าเราอ่อนแอ มันย่อมครอบงำเราได้เช่นกัน' เร็วเท่าความคิด ฉันเริ่มก้าวถอยหลังช้าๆ แต่สายตากลับจ้องก้อนควันสีดำนั้นเราถูกมนต์สะกด ฉันรู้สึกว่าก้าวแต่ละก้าวนั้นหนักอึ้งเหลือเกินราวกับมีบางอย่างยึดขาฉันเอาไว้ ยอมรับว่าตอนนี้ฉันกลัวมาก ฉันพยายามสะบัดขาให้หลุดจากพันธนาการและสายตายังคงจ้องไปที่ควันดำทะมึนนั้้นอยู่ ซึ่งตอนนี้มันเริ่มขยายตัวใหญ่ขึ้นและเริ่มเคลื่อนที่ใกล้เข้ามา

ทันใดนั้น...

"วิ่งงงง...เร็ว...รีบวิ่งหนีเร็ว..." ฉันตกใจพร้อมหันไปทางต้นเสียงซ้ายมือ มันคือเสียงตะโกนของเด็กผู้ชายจากสนามหญ้าอีกฝั่ง ทำให้ฉันหลุดออกจากภวังค์และขาทั้งสองก็เป็นอิสระอีกครั้ง โดยไม่เสียเวลาคิดฉันหันหลังแล้ววิ่งไปทางร้านขายของชำอีกครั้งอย่างไม่คิดชีวิต ฉันรู้สึกว่าเหมือนมีบางสิ่งพยายามวิ่งไล่ตามหลังมา และมีดวงตาเป็นสิบๆคู่กำลังจ้องมองฉันอยู่ แต่ถึงกระนั้นต่อให้เอาควายมาฉุดฉันก็จะไม่หยุดวิ่งเด็ดขาด

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***