1.แฝงตัว แทรกแซง 1(ควรไปอ่านแนะนำเรื่องก่อน)

การสั่งเสียของอาจารย์ รินต้องทำให้สำเร็จ แม้จะแลกอะไรก็ตาม อาจาย์เล่าให้เธอฟังทุกครั้งที่เจอกัน ว่าเขาเกลียดคนที่ชื่อ วริศ วัชรวิศว์ เป็นที่สุด ถ้าเกิดไม่ได้แก้แค้น เขาคงตายตาไม่หลับ แต่ตอนนี้อาจาย์คงฆ่ามันไม่ได้แล้วละ ตอนนี้ฉันต้องลงมือแทน บุญคุณครั้งนี้ รินจะตอบแทนโดยการเอาหัวมันกลับมาให้ปู่เอง

"ไอ้แก่ ตายได้ก็ดี กูรอมานานละ อยู่ไปก็สอนอะไรไม่ได้แล้ว แก่ซะขนาดนั้น สู้ให้กูเป็นแทนยังจะดีกว่า"

ริน ลั่นไกปืน ยิงเฉี่ยวไปที่ใบหน้าข้างขวาของคนตรงหน้า ก่อนรินจะลดปืนลง ใบหน้าชายวัยกลางคนเกิดแผลยาวขนาดเล็กไม่ลึกมากนัก เลือดค่อยๆไหลลงมาถึงคอ ชายวัยกลางคนปล่อยให้เลือดไหล แล้วแสยะยิ้มน่ารังเกียจ สายตาจับจ้องไปที่รินอย่างดูแคลน

"อะไรของมึง พูดความจริงหน่อยทำเป็นรับไม่ได้ ร้องไห้สิ มึงเป็นผู้หญิงนิ ใช่ป้ะ เป็นผู้หญิงก็ต้องร้องไห้เพราะผู้หญิงมันอ่อนแอ จะมาแข็งแกร่งเทียบเท่าผู้ชายได้ยังไง ห้ะ Women!"

รินสบตาชายตรงหน้า ก่อนแสยะยิ้มกลับ เขาคงคิดว่าเธอจะโกรธด้วยคำพูดแบบนั้น หารู้ไม่ว่า รินชอบการดูถูกดูแคลน เพราะมันทำให้เธอแข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ ตอนเด็กก็โดนมาแล้วจะโดนอีกก็คงด้านไปหมดแล้วละ

ชายตรงหน้าเริ่มหุบยิ้ม คิ้วเริ่มขมวดเข้าหากัน ในใจคิดว่ามันต้องบ้าแน่ๆ พูดถึงขนาดนี้ยังจะยิ้มได้อีก

"ไอ้เหี้ยธร มึงคงแปลกใจใช่ไหม ว่าทำไมกูถึงดูไม่โกรธ กูเจอคนอย่างมึงมาก็เยอะ พูดจาดูถูกเหยียดหยามคนอื่น เพื่อให้ตัวเองดูดี กูจะบอกอะไรให้นะ คนอย่างมึง ดูถูกใครเขาไม่ได้หรอก เขาต่างหากที่จะดูถูกมึง กูเป็นผู้หญิงก็จริง แต่แม่มึงก็เป็นผู้หญิง หรือมึงเกิดมาจากรูของพ่อมึง?"

"หุบปาก! อีกะหรี่ ที่มึงพูดจาข้ามหัวกูอย่างงี้ได้ เพราะมึงเย็ดกับไอ้แก่มันแล้วใช่ไหม อีเวรนี่ ร้ายนักนะ หัวสูงจริงๆ"

"สมงสมองไปหมดแล้วนะ ต้องเหี้ยขนาดไหนถึงคิดเรื่องพวกนี้ได้ ถ้ากูเป็นกะหรี่จริง แล้วมันทำไม เป็น กะหรี่ไม่ได้ไปฆ่าใครตายสักหน่อย คำแบบนี้มันไม่ทำให้กูรู้สึกแย่หรอกนะ ถ้ามึงจะเข้ามาพูดเรื่องไร้สาระเชิญมึงออกไปเถอะ กูเหนื่อยที่ต้องคุยกับคนแบบนี้ มันเสียเวลา"

"กูจะอยู่นี่ มึงจะทำไม อีกำพร้า"

"งั้นมึงก็อยู่ไป"

หญิงสาวหยิยมือถือออกมาจากกระเป๋ากางเกง ก่อนกดเบอร์หาคนที่คุ้นเคย

"โอม มึงเอาศพอาจาย์ไปจัดการที แล้วพรุ่งนี้เรียกทุกคนมารวมตัวกันที่หน้าห้องใหญ่ด้วย พอดีวันนี้กูติดภาระกิจนิดหน่อย ฝากด้วยนะ"

"เออได้ แต่มึงมีภาระกิจอะไรวะ งานที่สืบเรื่องการซื้อขายของเดร่อนก็เสร็จแล้วนิ"

คนในสายถามอย่างสงสัย เพราะภาระกิจสุดท้ายของพวกเราก็ทำเสร็จหมดแล้ว เขาไม่เห็นรู้ ว่ามีอีกภาระกิจ เพราะปกติ เวลามีภาระกิจหรือเรื่องต่างๆในชีวิต พวกเขาสองคนจะเล่าให้กันฟังทุกเรื่อง ไม่ว่าเรื่องดีหรือร้าย

"งานพิเศษ ที่กูต้องทำคนเดียว"

"แล้วมันเป็นงานอะไรอะ มึงบอก..."

รินกดวางสายขณะที่คนในสายยังพูดไม่จบประโยค รินจำเป็นต้องทำเพราะเรื่องนี้ไม่สามารถบอกใครได้ แม้กระทั่งเพื่อนสนิท

หญิงสาวไม่รอช้าในการเริ่มทำภาระกิจ เธอเดินเข้าไปในโรงรถประจำตำแหน่ง เธออยู่ตำแหน่งที่สองประจำค่าย รินรีบขึ้นรถเบนซ์สีดำประจำตัวเธอ ในรถมีจอสำรวจGPSที่สามารถติดตามรถทุกคันได้ เพียงบอกชื่อของคนที่อยากหาและรายละเอียดส่วนตัวของเจ้าของรถ ค่ายสายสืบที่รินอยู่เป็นค่ายระดับประเทศ ซึ่งไม่แปลกเลย ที่รถทุกคันจะโดนติดตาม ทางค่ายแม้จะมีประชากรน้อย แต่กลับเป็นค่ายที่มีอิทธิพลที่สุดของประเทศ บริษัทดังๆทั้งหลายหรือขนาดเล็กก็ตาม ทั้งหมดยอมที่จะร่วมมือกับค่ายResplendentอย่างเต็มใจ เพื่อผลประโยชน์ร่วมกันของทุกฝ่าย

"บอกโค้ด"

"Spy No.2 L402 ช่วยหาการคลื่นที่ของ วริศ วัชรวิศว์ ลูกเจ้าของธุระกิจมืดที่ใหญ่ที่สุดในเอเชียใต้ที"

"ตรวจสอบการเดินทาง ตอนนี้ไม่มีการเคลื่อนที่" "เปิดทางไปที่ร้านเฮียเจ๋ง โค้ดj44 ใช้เส้นทางที่ไปถึงเร็วที่สุด"

"รับทราบ เปิดแมพแล้ว" เฮียเจ๋งเป็นคนที่สนิทกับรินที่สุดเช่นกัน เฮียเขาเสียลูกสาวไปเมื่อ10ปีที่แล้ว ตอนนี้ก็คนอายุ19ปี รุ่นเดียวกับริน เขารักรินเหมือนลูกแท้ๆ ตอนที่เขารู้จักรินก็คือตอนที่รินทำภาระกิจครั้งแรก ตอนนั้นรินอายุแค่10ขวบ

ภาระกิจแรกที่รินทำก็คือวิธีแทรกแซง เป็นการฝึกแทรกแซงเข้าไปในแหล่งของศัตรูโดยห้ามให้คนอื่นจับได้เป็นอันขาด ไม่ฉะนั้นจะโดนลงโทษโดยการขังในห้องที่มืดสนิท ไร้เสียงรบกวนขั้นสุด คนที่เข้าไปในนั้นอาจกลายเป็นบ้าจากอาการหลอนไปเองได้โดยไม่รู้ตัว แต่ภาระกิจแรกรินทำพลาด รินยอมที่รับการลงโทษโดยไม่ต่อรอง

แต่เฮียเจ๋งแกไม่ยอม เฮียเถียงจนสุดใจ เฮียแกจะต่อรองกับอาจารย์ให้ได้ ตอนนั้นเฮียเพิ่งเสียลูกสาวครบ1ปีเต็มพอดี

"ขออย่าทำโทษรินเลย ไอ้สิงค์เอ็งก็รู้รินเป็นแค่เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆเอง คนเราครั้งแรกก็เป็นแบบนี้แหละ ไม่งั้นจะเอาครูมาสอนทำไมเล่า ถ้าเก่งก็คงไม่มีครูหรอก น่าเถอะนะ พอๆๆ ห้ามลงโทษนะ ไม่งั้นข้าไม่รับงานแล้ว ยกเลิกไปเลยๆ จะเอายังไง" ถึงรินจะยอมรับบทลงโทษ แต่เฮียเจ๋งแกไม่ยอมปล่อยให้รินโดนทำร้ายแน่นอน

"ถึงที่หมายแล้ว"

"Turn off"

"ระบบปิดการทำงาน"

หญิงสาวเปิดประตูลงรถอย่างเร่งรีบ รินเดินลงมาเพียงไม่กี่ก้าว ชายชราก็ตะโกนอย่างดีใจ พร้อมก้าวเท้าเร็วเพื่อมาหาร่างเล็กตรงหน้าประตูร้าน ชายชรายิ้มจนปากแทบฉีก มองจากที่ไกลๆ ยังรู้เลยว่าแกมีความสุข

"หนูรินๆ! เฮียคิดถึง เป็นยังไงบ้าง"

รินยิ้มด้วยความดีใจก่อนจะเข้าไปกอดเฮียแก

"รินก็คิดถึงเฮียค่ะ ตอนนี้รินก็ยังทำงานที่เดิม ยังไม่มีแพลนอะไรเป็นพิเศษค่ะ"

เฮียเจ๋งขมวดคิ้วเอามือแตะไหล่รินแล้วพูดด้วยน้ำเสียงกลุ้มใจ

เร"เจ้ารินเอ๋ย เฮียบอกแล้วใช่ไหม ว่าให้ออกมา งานสายสืบมันเป็นงานอันตราย ตอนนี้หนูรินก็อายุ19ปีเอง

ไม่อยากใช้ชีวิตวัยรุ่นรึไง"

"อยากสิคะ แต่ที่รินยังอยู่ก็เพราะอยากตอบแทนบุญคุณคุณปู่ อีกอย่างกลัวโอมมันเหงาด้วย"

"เห้อ พูดไปก็แค่นั้น"

สีหน้าชายตรงหน้าเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมอย่างรวดเร็ว

"เข้าเรื่องเลยดีกว่า มาหาที่นี่ต้องการให้เฮียช่วยอะไร"

"ช่วยพารินเขาไปบ้านคนๆหนึ่งที บ้านที่ไม่ใช่ศูนย์ของมัน บ้านที่มีครอบครัวคนที่รักของมันอยู่"

"เป็นภาระกิจจากทางการใช่ไหม รินก็รู้ว่าเฮียไม่รับงานนอกเหนือจากค่าย รินจะทำอะไร"