ตอนที่ 2 มิชิมะ เซเล

ในเมืองที่สงบแห่งหนึ่งบนโลก

บ้านหลังหนึ่ง

"เฮ้อ…เบื่อจัง…"ชายหนุ่มคนหนึ่งกล่าวออกมาอย่างเหนื่อยหน่าย 

เขาเป็นคนที่มีผมดำเงางาม ใบหน้าอันหล่อเหล่าเอาการ ดวงตาสีแดงอันสุขสว่างของเข้านั้นช่างสวยงาม

"...เอายังไงต่อดีชีวิต"มิชิมะ เซเล ชายหนุ่มธรรมดาในวัย18ปีที่เพิ่งเรียนจบมา 

"ต่อจากนี้ฉันจะเอายังไงต่อดีนะ?"เขากำลังกลุ้มใจ

กับทางเดินในชีวิตของเขา

"เงินก็ไม่ค่อยจะมีด้วยสิและไหนจะค่าเรียนของน้องสาวอีก"เซเลได้เสียพ่อแม่ของเขาไปในอุบัติเหตุทางรถยนต์เมื่อสองปีก่อน เขากับน้องจึงต้องช่วยกันเพื่อหาเงินค่าเล่าเรียน เขาต้องทำงานpart time อยู่ทุกวัน

จนเขาเรียนจบเขาเลยตัดสินใจที่จะไม่ไปเรียนต่อมหาวิทยาลัย แต่จะส่งเสียน้องสาวของเข้าให้เรียนจบ

(เปลี่ยนมุมเป็นมุมมองของเซเลบ)

กลิ้ง! กลิ้ง!

เสียงโทรศัพท์ได้ดังขึ้น

"คงเป็นยูเลียที่โทรมาให้ไปรับ"น้องสาวของผมได้โทรศัพท์มาให้ผมไปรับตอนนี้คงเป็นเวลาเลิกเรียนของเธอแล้ว

"ฮัลโหลยูเลียเรียนเสร็จแล้วหร.."ผมที่กำลังจะพูดต่อก็มีเสียงดังขึ้นมาจากปลายสายมันเป็นเสียงของเพื่อนน้องสาวของผม

"พี่!โซโลยูเลียประสบอุบัติเหตุ!"อะไรนะ?ยูเลียประสบอุบัติเหตุ?.........

ความคิดในหัวของผมได้ดับลงหลังจากได้ยินสิ่งที่เพื่อนน้องสาวผู้

"อะไรนะ! จูเลียประสบอุบัติเหตุ!..ตอนนี้อยู่ที่ไหน!

"อยู่ที่โรงพยาบาลค่ะ!"

ผมรีบลุกออกจากเตียงนอนด้วยความเร่งรีบอย่างถึงที่สุด ไม่!ไม่!ผมไม่อยากเสียอะไรอีกแล้ว!

ผมวิ่งออกมาหน้าบ้านพร้อมขับรถมอเตอร์ไซค์ของผมเพื่อไปที่โรงพยาบาล

_____________________________________________________

โรงพยาบาล

กึก!ตึก!

ผมจอดมอเตอร์ไซค์ของผมแล้วรีบวิ่งไปที่ห้องฉุกเฉิน

หน้าห้องฉุกเฉินผมได้เจอกับเพื่อนน้องสาวของผมกำลังนั่งรออยู่ด้านนอก

"พี่เซเลมาแล้วหรอคะ"

"...ตอนนี้ยูเลียเป็นยังไงบ้าง!"ผมถามเธอออกไปด้วยความรีบร้อน

"ยังไม่ทราบเหมือนกันคะ!"เธอดูค่อนข้างตกใจกับเสียงของผม 

ในตอนที่ผมกำลังคุยกันอยู่นั้นคุณหมอก็ได้เดินออกมาจากห้องฉุกเฉิน

"หมอครับร้องของเป็นยังไงบ้างครับ"ตอนนั้นผมแถบคุ้มตัวเองไม่ได้เลยรีบเข้าไปถามหมอด้วยความเร่งรีบ

"ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับน้องสาวของคุณได้รับบาดเจ็บไม่มากนักครับพักที่โรงพยาบาลซัก2-3วันก็หายแล้ว"หมอพูดออกมา

"ค่อยโล่งอกไปที่"ตอนนั้นผมแทบจะยกภูเขาออกจากอกผมคิดว่าคงต้องเสียครอบครัวไปอีกคนเสียแล้ว

"ผมเข้าไปหาน้องสาวได้ไหมครับตอนนี้?"ผมอยากเข้าไปดูอาการของน้องผมมากเลย 

"ได้ครับ"คุณหมอเปิดประตูห้องแล้วให้พวกผมเดินเข้าไปได้

ผมเดินเข้ามาพบน้องที่กำลังนอนอยู่บนเตียงดูเหมือนเธอจะตื่นแล้วด้วย ผมเดินเข้าไปหาเธอเพื่อถามอาการด้วยความเป็นห่วง

"ยูเลียเป็นไงบ้างเจ็บมากไหม?"

"หนูไม่เป็นอะไรมากคะพี่ตอนรถจะขนหนูหนูหลบมาได้เลยไม่ได้รับบาดเจ็บมากเข้าไหร่

"ดีแล้วพี่นึกว่าเธอจะเป็นอะไรไปแล้วซะอีก"ผมกุมมือของเธอ ผมพูดออกไปด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ 

"หนูก็อยู่นี้คะพี่ไม่เป็นไรนะ"น้องผมเข้ามากอดผมเพื่อปลอบผม เฮ้อ เป็นน้องสาวที่อ่อนโยนอะไรเยี่ยงนี้

"เดียวพี่ขอออกไปสูดอากาศข้างนอกสักพักนะ"ผมบอกกับเน้องสาวของผมแล้วผมก็เดินออกมาจากโรงพยาบาลปลอยให้น้องสาวคุยกับเพื่อนของเธอ

"เฮ้อเฮ้อ….นึกว่าจะไม่ได้เจอน้องสาวอีกแล้ว"ผมได้มายืนพิงต้นไม้ต้นหนึ่งที่อยู่ใกล้กับโรงพยาบาล

"ตอนนี้ก็เย็นแล้วสิเฮ้อ…วันนี้ท้องฟ้าสวยกว่าทุกวันหรือป่าวนะ"ผมกำลังยืนชมท้องฟ้ายามเย็นอย่างชื่นบาน

""หือนั้นอะไรน่ะดาวตกหรอ?"ในตอนที่ผมกำลังมองดูท้องฟ้ายามเย็นอยู่นั้นผมก็ได้ไปเห็นแสงที่กำลังตกลงมาจากฝากฟ้า ในใจของผมก็ขึดว่ามันคือดาวตก 

"เขาว่ากันว่าถ้าเจอดาวตกแล้วขอพรจะทำให้จะทำเราสมหวังสินะ"ผมกัลังจะขอพร แต่ก็รู้สึกแปลกๆกับดาวตกมันดูใหญ่ขึ้นรึป่าว? ไม่ใช่แล้ว!ไม่ใช่แล้วมันพุ่งมาหาเรานี่!

เจ้าแสงนั้นได้พุ่งเข้ามาในตัวผมแล้ว

[ยืนยัน…ยืนยัน…เจอผู้ถูกเลือกแล้ว…ทำการเริ่ม เส่นทางแห่งแสงสุดท้าย เทเลพอร์ตไปยังที่หมายแรก

"มันเกิดอะไรขึ้น..!"ก่อนที่ผมจะได้พูดไปได้มากกว่านี้ผก็ได้หายไปจากโลกใบนี้แล้ว

สิ่งที่ผมได้รู้ในตอนนี้คือคำพูดของผมมันผิด

"นึกว่าจะไม่ได้เจอน้องสาวอีกแล้ว มันไม่ใช่เลยเธอต่างหากที่ไม่มีวันได้เจอพี่ชายของเธออีกแล้ว"

จบตอน

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***